ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

PHILIP KERR
Μετάφραση ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΑΓΚΟΣ
Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Σελ. 397, Οκτώβριος 2021

      Το τελευταίο μυθιστόρημα με ήρωα τον γνωστό ντετέκτιβ Μπέρνι Γκούντερ του πρόωρα χαμένου Φ. Κερ, κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό.

     Σ’ αυτό το βιβλίο, ο συγγραφέας μας πηγαίνει στο 1928, στην απαρχή της καριέρας του Γκούντερ στο τμήμα Ανθρωποκτονιών της αστυνομίας του Βερολίνου, όπου μετατέθηκε μετά από μια επιτυχημένη καριέρα στο Ηθών. «Καλώς ήλθες λοιπόν στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών, Γκούντερ. Μόλις άλλαξε η ζωή σου για πάντα. Δεν θα ξανακοιτάξεις ποτέ πια τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο. Από δω και στο εξής, όποτε στέκεσαι δίπλα σε κάποιον άντρα στη στάση του λεωφορείου, θα τον κόβεις να δεις αν είναι εν δυνάμει δολοφόνος».

     Με το που αναλαμβάνει υπηρεσία, ο επικεφαλής του τμήματος, του αναθέτει την πρώτη του υπόθεση. Να ερευνήσει τέσσερις δολοφονίες! «Τέσσερις ντόπιες πόρνες δολοφονήθηκαν σε τέσσερις εβδομάδες. Πάντα νύχτα. Η πρώτη κοντά στο σταθμό Σιλεσίας. Όλες τους είχαν ένα χτύπημα στο κεφάλι από σφυρί μεταλλουργίας και στη συνέχεια, τους είχαν πάρει το δέρμα από το κρανίο με κοφτερό μαχαίρι». Πριν ακόμη προλάβει να μελετήσει όλους τους φακέλους, τα θύματα γίνονται πέντε. Με έκπληξη ο Γκούντερ, ανακαλύπτει ότι ο πατέρας του τελευταίου θύματος είναι από τα ηγετικά στελέχη της «Σπείρας της Μέσης Γερμανίας», μιας από τις ισχυρότερες εγκληματικές οργανώσεις της χώρας. Ο οποίος είναι αποφασισμένος να κάνει ότι χρειαστεί για να βρεθεί ο δολοφόνος της κόρης του. Έρχεται σε επαφή με τον Γκούντερ και του δίνει να καταλάβει ότι με τις διασυνδέσεις του στον υπόκοσμο, μπορεί να δώσει πληροφορίες και ώθηση στην έρευνα αν αυτή κολλήσει. Κι ενώ οι έρευνες βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, έρχεται εντολή από ανώτατα κλιμάκια να «παγώσουν» κι όλες οι δυνάμεις να στραφούν σε μια άλλη σειρά φόνων που διαπράττονται. «Αυτό που τα άλλα έθνη αποκαλούν χαριστική βολή εμείς οι Γερμανοί το αποκαλούμε γκνάντενσους: μια βολή στο κεφάλι, η οποία αποτελειώνει κάποιον που έχει τραυματιστεί βαριά. Μόνο που οι άνθρωποι στους οποίους δόθηκε αυτό το αμφίβολο έλεος στους δρόμους του Βερολίνου υπό το φως της ημέρας το έτος 1928, είχαν τραυματιστεί σοβαρά πάνω από μια δεκαετία πριν. Όλα τα νέα θύματα του δολοφόνου ήταν ανάπηροι πολέμου, μισοί άντρες σε αυτοσχέδια αναπηρικά καροτσάκια, οι οποίοι ζητιάνευαν εδώ και χρόνια λίγα κέρματα μπροστά στους σταθμούς του τρένου της πόλης. Τα θύματα ήταν άντρες που δεν μπορούσαν να τρέξουν και να ξεφύγουν».

     Ο Γκούντερ με το πείσμα, την ξεροκεφαλιά, το ένστικτο αλλά και μια βαθιά αίσθηση δικαίου που τον διακρίνουν, θα παραβεί-για μια ακόμη φορά τις εντολές-και θα ασχοληθεί παράλληλα και με τις δύο υποθέσεις, ώσπου κάποια στιγμή θα ανακαλύψει ότι συνδέονται μεταξύ τους.

     Ένα ακόμη απολαυστικό μυθιστόρημα από τον μεγάλο βρετανό συγγραφέα. Μια εκπληκτικής πιστότητας τοιχογραφία του Βερολίνου της εποχής της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Όταν οι δρόμοι είναι γεμάτοι την ημέρα με ανάπηρους πολέμου που προσπαθούν να επιβιώσουν ζητιανεύοντας και το βράδυ με νεαρές γυναίκες, που επειδή οι μισθοί που παίρνουν δεν φτάνουν για να ζήσουν, εκδίδονται τις τελευταίες μέρες του μήνα, μέχρι να λάβουν την επόμενη μισθοδοσία από την «επίσημη» εργασία τους! Όταν τα καμπαρέ και τα κάθε λογής κέντρα διασκεδάσεως, προσφέρουν θεάματα ιδιαίτερα τολμηρά και προκλητικά στους έχοντες τα υψηλά βαλάντια και στους Άγγλους… σεξοτουρίστες που τα κατακλύζουν. Όταν οι κοινωνικές ανισότητες είναι πιο έντονες από κάθε άλλη φορά. Όταν οι παράλογες απαιτήσεις των νικητών του Α! παγκοσμίου πολέμου και η οικονομική δυσπραγία των εργαζόμενων, ανοίγουν διάπλατα το δρόμο στον ναζισμό, με τα γνωστά αποτελέσματα για την Ευρώπη και τον κόσμο. Κι έναν χαρακτήρα, τον Μπέρνι Γκούντερ, που με πείσμα παλεύει να διατηρήσει τις αρχές και την τιμιότητά του, μέσα σε ένα περιβάλλον παρακμής και διαφθοράς που διατρέχει όλους τους θεσμούς της «νεαρής» δημοκρατίας (η οποία δεν στηρίχτηκε από αυτούς που όφειλαν να το κάνουν) και φυσικά και την ίδια την αστυνομία.

     Σε ένα σημείο το βιβλίου, ο Γκούντερ αναρωτιέται για τη ζωή: «Το μόνο που υπήρχε τελικά ήταν το φως και το σκοτάδι και λίγη ζωή ανάμεσα κι εσύ την αξιοποιούσες όσο καλύτερα μπορούσες». Αυτή τη «λίγη ζωή» ο Φίλιπ Κερ την αξιοποίησε στο έπακρο όσο αφορά το λογοτεχνικό του έργο. Ο αδόκητος θάνατός του, άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό, όχι μόνο για όσους τον διαβάζουμε φανατικά τόσα χρόνια τώρα, αλλά και για κάθε φίλο της λογοτεχνίας.

Η ΔΙΚΗ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΝΔΟΛΟΣ
Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Σελ. 430, Νοέμβριος 2021

  Ένα ακόμα ιστορικό μυθιστόρημα παρουσιάζει στο αναγνωστικό κοινό ο Σ. Δάνδολος. Έχει τίτλο «Η Δίκη Που Άλλαξε Τον Κόσμο» και αναφέρεται στη δίκη του Χριστού από τον Πόντιο Πιλάτο και τον ρόλο που έπαιξε σε αυτήν η σύζυγος του ρωμαίου Έπαρχου της Ιουδαίας, Κλαυδία Πρόκλα.

     Το έργο δεν είναι θρησκευτικό, όπως διευκρινίζει κι ο συγγραφέας του. «Το βιβλίο αυτό δε διεκδικεί δάφνες θρησκευτικού πονήματος, μήτε αποτελεί ιστορικό δοκίμιο για την εποχή που περιγράφει. Είναι μυθιστόρημα και πρέπει να διαβαστεί ως μυθιστόρημα. Δεδομένου ότι ελάχιστα στοιχεία υπάρχουν για τη ζωή του Πόντιου Πιλάτου, και κατ’ επέκταση της Κλαυδίας Πρόκλας, ένα ευρύ μέρος της σύνθεσης βασίστηκε στη διαίσθηση και την επινόηση, δηλαδή στη μυθοπλασία».

     Η Κλαυδία Πρόκλα (που κάποιους αιώνες αργότερα, ανακηρύχτηκε αγία της Καθολικής εκκλησίας), είναι η «πρωταγωνίστρια» της ιστορίας. «Είναι η σύζυγος του πιο ισχυρού άντρα σε ακτίνα εκατοντάδων μιλίων. Ωστόσο, τούτο το μεσημέρι νιώθει εντελώς αβοήθητη και μόνη. Κι έτσι, αντί να βρίσκεται στο αίθριο και να απολαμβάνει τον ανοιξιάτικο ήλιο που έλαμπε όλη μέρα, έχει απομονωθεί σε αυτή την απόμερη γωνία του Πύργου, προσπαθώντας να συνέλθει από όσα έζησε τις προηγούμενες ώρες». Κι αυτό που έζησε, ήταν ότι είδε τον ίδιο της τον σύζυγο, που μπορεί να ήταν σκληρός αλλά ήταν δίκαιος, να επικυρώνει την καταδίκη σε θάνατο ενός αθώου. Ο Γάιος Πόντιος Πιλάτος, παγιδεύτηκε από τα τεχνάσματα των αρχιερέων και αναγκάστηκε να στείλει στον σταυρό τον Ιησού, αν και γνώριζε ότι είναι αθώος κι ότι η καταδικαστική σε βάρος του απόφαση, βγήκε μετά από μια παρωδία δίκης. Οι αρχιερείς του Ναού, ήθελαν να τελειώνουν μια για πάντα με αυτόν τον ξυπόλητο ξυλουργό που απειλούσε την εξουσία τους και τα προνόμια που απέρρεαν από αυτή. 

     Η απόφαση αυτή που αναγκάστηκε να λάβει,  σημάδεψε βαθιά τον Πιλάτο και τον άλλαξε ολοκληρωτικά. Σημάδεψε όμως και την Πρόκλα η οποία πριν λίγες μέρες είχε παρακολουθήσει ένα κήρυγμα του Ιησού και γοητεύτηκε από όσα άκουσε. Πίεσε κι αυτή με τον τρόπο της τον σύζυγό της να απαλλάξει τον Ιησού, αλλά επειδή δεν κατάφερε να αλλάξει την απόφασή του, πίστευε ότι δεν προσπάθησε αρκετά.  «Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τις τύψεις που τη βασανίζουν για κείνον τον παράλογο θάνατο, τη βαριά ευθύνη που νιώθει για ότι καλλιέργησε στην ψυχή του άντρα της […] “Εγώ ευθύνομαι καλέ μου. Εγώ που κάποτε σου είπα ότι αυτός είναι διαφορετικός. Πως θα μπορούσες να ξεχάσεις ότι με έκανε να βλέπω τη ζωή με άλλα ματιά; Και πως θα μπορούσες να μην βασανίζεσαι τώρα, με τόση ανθρωπιά που κρύβεις μέσα σου;”».

     Το μυθιστόρημα, παρακολουθεί την πορεία του Πιλάτου και της Πρόκλας στην Ιουδαία και περιγράφει τα γεγονότα που οδήγησαν στην ανάκλησή του Έπαρχου στη Ρώμη, τη λογοδοσία του στη Σύγκλητο και στη συνέχεια την αποπομπή του. Ακόμη δίνει με μοναδικό τρόπο την επίδραση του γεγονότος της σταύρωσης στον ψυχισμό του ζευγαριού και περιγράφει την πορεία της αρμονικής μέχρι τότε σχέσης τους και του ευτυχισμένου γάμου τους.  

     Ο Στέφανος Δάνδολος, βασισμένος σε ψήγματα πληροφοριών που υπάρχουν για τη ζωή της κεντρικής του ηρωίδας, γράφει με μαεστρία ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, που «αποκαλύπτει» ένα «άγνωστο γεγονός» που θα μπορούσε να έχει συμβεί την τραγική εκείνη μέρα που άλλαξε τον κόσμο!

Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΑΡΑΠΑΚΗΣ
Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ
Σελ. 301, Οκτώβριος 2021

      Έντεκα χρόνια μετά το μυθιστόρημά του «Το Δίκιο», ο Ν. Αραπάκης επιστρέφει στα εκδοτικά δρώμενα με ένα νέο μυθιστόρημα που έχει τίτλο «Ο Αμερικάνος».

     Ο Ισμαήλ Μπερσερέ, που γεννήθηκε το 1890 στο Ρέθυμνο, είναι γόνος μιας εύπορης μουσουλμανικής οικογένειας. Ο πατέρας του, είχε ευρύτητα πνεύματος και ήταν φιλελεύθερος σε βαθμό σπάνιο ανάμεσα στους ομοθρήσκους του. Πίστευε ακράδαντα ότι το κυριότερο εφόδιο που έπρεπε να έχει ο άνθρωπος είναι η μόρφωση και φρόντισε ο μοναχογιός του, να την αποκτήσει. «Μια μέρα εμφανίστηκε στο σπίτι παρέα με έναν άλλο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο ο οποίος με σημάδεψε όσο κανένας άλλος στη ζωή μου: τον Ιαν Μακγκρέγκορ. Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες γι’ αυτόν. Να γεμίσω χιλιάδες σελίδες, εκατοντάδες βιβλία. Ότι έγινα στη ζωή μου το οφείλω σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτόν».  Ο Ιρλανδός κοσμογυρισμένος «δάσκαλος», δίδαξε στον Ισμαήλ όλα τα μαθήματα που έπρεπε, αλλά επιπροσθέτως, τον μύησε στην ποίηση, το θέατρο, τη μουσική, του μίλησε για τα ταξίδια του και τους πολιτισμούς που γνώρισε, ενώ παράλληλα του μαθαίνει και αγγλικά! «Δέκα χρόνια και κάτι μήνες διήρκησε η εκπαίδευσή μου από τον Ιαν. Πήρε στα χέρια του ένα μικρό παιδί άγραφο χαρτί και με άφησε, όπως του άρεσε να λέει χαριτολογώντας, έναν άγουρο σοφό».

     Οι συνθήκες αναγκάζουν τον Ισμαήλ, μόλις έφτασε στην ενηλικίωση, να εγκαταλείψει το νησί, με πλαστή ταυτότητα στο όνομα Ηρακλής Συναξάκης. Πρώτος σταθμός η Πάτρα. Η γνωριμία του με έναν φτωχό νέο από την Ηλεία, του δίνει την ιδέα να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ. «Αμερική. Μεμιάς το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς. Θυμήθηκα όλες τις ιστορίες που μου είχε πει ο Ιαν για τον Νέο Κόσμο, έτσι την έλεγε την Αμερική. Ένας τόπος διαφορετικός πολιτισμένος και άγριος συνάμα […] Πολλοί τα τελευταία λίγα χρόνια είχαν φύγει από το νησί μου για την Αμερική. Και, απ’ ότι άκουγα, οι περισσότεροι τα κατάφεραν καλά. Αμερική, η γη των ευκαιριών».

     Όταν φτάνει εκεί, έχει κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει από την μεγάλη μάζα των μεταναστών: μιλά τη γλώσσα. Μεγάλο προσόν, που τον βοηθάει να μην χωθεί στα λαγούμια και στις στοές των ορυχείων, αλλά να βρει μια διαφορετική απασχόληση. Όμως, η πρώτη δουλειά που βρίσκει τον φέρνει αντιμέτωπο με τις ηθικές αρχές του, αφού αναγκάζεται να εργαστεί ως receptionist  σε έναν… οίκο ανοχής ενός έλληνα στη Νέα Υόρκη. «Έξη μήνες κατάφερα να μείνω σ’ αυτή τη δουλειά. Έξη μήνες που, όμως, αποδείχτηκαν μεγάλο σχολείο. Ήρθα σε επαφή με έναν κόσμο άγνωστο, σκληρό, ο οποίος είχε τους δικούς του κανόνες και συμπεριφορές».

     Η επόμενη εργασία του, είναι στην ομογενειακή εφημερίδα «Ατλαντίς». Λόγω της δουλειάς του, ο Ισμαήλ-Ηρακλής ταξιδεύει σε πολλές πολιτείες και βλέπει τη ζοφερή πραγματικότητα: τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι μετανάστες από τις άλλες χώρες. «Αυτή ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να έχω πραγματική και συστηματική επαφή με τους Έλληνες μετανάστες. Ένας καινούριος κόσμος, άγνωστος μέχρι εκείνη τη στιγμή, άρχισε να μου ανοίγεται. Οι συντριπτικά περισσότεροι, φτωχοί, αγράμματοι και φοβισμένοι. Είχαν έρθει στην Αμερική πιστεύοντας ότι η χώρα ήταν η Γη της Επαγγελίας […] Μα η πραγματικότητα είχε ελάχιστη σχέση, μ’ αυτά που τους είχαν βάλει στο μυαλό. Η Αμερική, όσο κι αν πρόσφερε περισσότερες ευκαιρίες πλουτισμού απ’ ότι η ταλαίπωρη πατρίδα, ήταν ένας τόπος άγριος. Για να προκόψεις έπρεπε να φτύσεις αίμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάθε κερδισμένο δολάριο ήταν βουτηγμένο στον ιδρώτα, στην κακουχία, στη στέρηση. Οι αρρώστιες, με κυριότερη τη φυματίωση, τα εργατικά ατυχήματα, η ανασφάλεια, ήταν οι καθημερινοί τους σύντροφοι».

     Η αναγκαστική μετοίκηση στο Ντένβερ, θα τον φέρει σε επαφή με τη ζωή των ανθρακωρύχων και την άγρια εκμετάλλευση που υφίστανται. Εκεί συναντά τον γνωστό συνδικαλιστή Λούις Τίκας και θα σταθεί στο πλευρό των ανθρακωρύχων, όσο αυτοί προετοίμαζαν την μεγαλειώδη απεργία του 1913, που έληξε τον Απρίλιο του 1914, μέσα σε ένα λουτρό αίματος.

     Αν και ο κεντρικός χαρακτήρας είναι επινοημένος, το μυθιστόρημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιστορικό, αφού τα ιστορικά γεγονότα, επιδρούν καταλυτικά στην εξέλιξή του και γύρω από τον Ηρακλή, κινούνται ιστορικά πρόσωπα. Ο συγγραφέας, καταφέρνει μέσα από την πορεία της ζωής του κεντρικού του χαρακτήρα, να μας μεταφέρει τα βάσανα των Ελλήνων-αλλά και των υπόλοιπων-μεταναστών στην Αμερική. Ακόμη, περιγράφει την αγωνία τους να κατανοήσουν και να αφομοιώσουν τις εντελώς νέες και πρωτόγνωρες γι’ αυτούς συνθήκες. «Η Αμερική ήταν ο πλέον αντιφατικός κόσμος: πλούτος και φτώχεια, ελευθερία και καταπίεση, πρόοδος και οπισθοδρόμηση, μάχονταν συνεχώς». Αλλά και τους αγώνες που έδωσαν για να γίνουν αποδεκτοί και να ενταχθούν στην αμερικάνικη κοινωνία, στην οποία θεωρούνταν αναλώσιμοι και πολίτες β! κατηγορίας με ότι αυτό συνεπάγεται σε αμοιβές, συνθήκες εργασίας και διαβίωσης.

     Εξαιρετικό μυθιστόρημα. Καλογραμμένο, με σεβασμό στην ιστορική αλήθεια, ενδιαφέρουσα πλοκή, σωστά δομημένους χαρακτήρες και πολύ καλά ελληνικά, κάτι που δυστυχώς σε πολλά λογοτεχνικά κυρίως βιβλία, αντί να είναι το αυτονόητο, έγινε ζητούμενο!

       Από σήμερα τις παρουσιάσεις μας, θα συνοδεύουν εξαιρετικά βίντεο με αφήγηση αποσπασμάτων των βιβλίων, σε συνεργασία με την NRG Productions - Voices & audio for all media (https://nrgproductions.gr) και την GReads - Audio book teasers (https://greads.gr).

ΣΟΝΙΑ ΣΑΟΥΛΙΔΟΥ

 Η Σόνια Σαουλίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Επικοινωνίες καθώς και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Slippery Rock University στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά ως δημοσιογράφος. Επίσης ανέλαβε την παρουσίαση τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών παραγωγών σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Το 2013 μετακόμισε στο Κέιπ Κόραλ της Φλόριντα, όπου η μόνη επαγγελματική επιλογή που είχε στη μικρή αυτή παραθαλάσσια πόλη ήταν να εργαστεί ως μεσίτρια. Εκεί ξεκίνησε στα μέσα του 2017 να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα, το οποίο ολοκλήρωσε την ίδια χρονιά, με την επιστροφή της στην Ελλάδα. Ζει στη γενέτειρά της με το γιο της. Έργα της: «Το Ακρωτήρι Των Κοραλλιών» (2019, Ωκεανίδα), «Το Αμάρτημα Της Κυρίας Ρέμικ» (2021, Bell).

 Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Το Αμάρτημα Της Κυρίας Ρέμικ»;

     Πηγή έμπνευσης ήταν διαφορετικά γεγονότα και κοινωνικές καταστάσεις που μου έκαναν εντύπωση. Πριν από αρκετά χρόνια είχα διαβάσει για ένα κοριτσάκι του δημοτικού που πήγε στη σχολική γιορτή με την μητέρα του, κάποια στιγμή η μαμά το άφησε να πάει να πιει νερό και λίγο μετά το παιδί εντοπίστηκε στο χώρο του σχολείου δολοφονημένο. Ο πατέρας ήταν δάσκαλος στο ίδιο σχολείο. Αυτό συνέβη στις Η.Π.Α και αποτελεί ανεξιχνίαστο έγκλημα. Είδα τους γονείς να ζητάνε δικαίωση… Προβληματίστηκα. Λυπήθηκα. Διερωτήθηκα τι θα μπορούσε να έχει συμβεί… Έτσι λοιπόν ξεκίνησα μία ιστορία από αυτό το σημείο η οποία όμως εξελίχθηκε σε πολλά άλλα επίπεδα. Πρόσθεσα διάφορα μηνύματα από τη γενικότερη πραγματικότητα έτσι όπως τη βλέπω εγώ. «Το Αμάρτημα της κυρίας Ρέμικ» είναι μία φανταστική ιστορία.

Γιατί επιλέξατε να εξελίσσεται η ιστορία στις ΗΠΑ; Σας «ανάγκασε» το είδος της; Θεωρείτε ότι τέτοιου είδους εγκλήματα δεν θα μπορούσαν να γίνουν στην Ελλάδα;

     Όλων των ειδών τα εγκλήματα μπορούν να συμβούν στην Ελλάδα. Βέβαια υπάρχει τεράστια διαφορά στα ποσοστά εγκληματικότητας με την Αμερική. Στην Ελλάδα δεν έχουμε αστυνομία με όπλα στα δημοτικά. Στο δημοτικό που πήγαινε ο γιος μου, υπήρχαν οπλισμένοι για την ασφάλεια των παιδιών. Αυτό και μόνο δε σας κάνει εντύπωση; Στη Φλόριντα που ζούσα κι έδειχνα σπίτια έπρεπε να εκπαιδευτώ στη δουλειά μου για να μπορώ να αμυνθώ σε περίπτωση που δεχόμουν επίθεση και μάλιστα η γενικότερη άποψη είναι για καλό και για κακό να κουβαλάς κι ένα όπλο στην τσάντα.
Δεν αγόρασα ποτέ μου όπλο γιατί η ιδέα και μόνο θα με πανικόβαλε ακόμα περισσότερο, είχα προτιμήσει να έχω ένα σπρέι μαζί μου, όμως φοβόμουν αρκετά. Με λίγα λόγια, η διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Η.Π.Α είναι τεράστια. Έτσι λοιπόν βρίσκω πιο πειστική την ιστορία σε κάποια τοποθεσία εκεί, παρά εδώ. Ένας άλλος βασικός λόγος είναι ότι μου αρέσει να φαντάζομαι τις ιστορίες σε πραγματικά όμορφες τοποθεσίες. Το μέρος που εκτυλίσσεται η πλοκή είναι γεμάτο δάση και κανάλια. Αμμουδιές κι εξωτικά ζώα. Άγρια φύση και ακραία καιρικά φαινόμενα. Όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό της πόλης με το μπετόν.

 Το βιβλίο έχει μια θα την έλεγα «σεναριακή» δομή. Ευελπιστείτε να δείτε το έργο σας στην οθόνη;

     Δεν το γράφω με σεναριακή δομή για να γίνει ταινία. Είναι πραγματικά κινηματογραφικό κι έχει πολλές σκηνές για την οθόνη, όπως η επίθεση των Μπάρμπι, η νεκρή στην καρέκλα που ρολάρει στο δρόμο με φόντο τον στολισμό του Χαλοούιν, η νεκρή γάτα που μιλάει και άλλες… Αυτός είναι όμως ο τρόπος που μου αρέσει να εκφράζομαι. Μου αρέσει να εκφράζομαι μέσα από κινηματογραφικές σκηνές. Ακραίες σκηνές. Σκηνές ιδανικές για κόμικ.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια «έκρηξη» στην έκδοση αστυνομικών-ψυχολογικών θρίλερ. Έχετε μια εξήγηση γι’ αυτό;

     Μάλλον το ανθρώπινο γένος βρίσκει σιγά σιγά τον εαυτό του.

 Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το βιβλίο σας,  και ποιο είναι αυτό;

     Δε θέλω να ξεκαθαρίσω τα μηνύματα ή να τα αναλύσω. Είναι ένα κομμάτι που ανήκει στους αναγνώστες και είναι απόλυτα δημιουργικό. Ο κάθε αναγνώστης αντιλαμβάνεται με τον δικό του ψυχισμό τα πράγματα κι έτσι προκύπτουν πολλά καινούργια και όμορφα από  εκείνους.

Μπορεί η λογοτεχνία να δρομολογήσει αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο;

     Για να φτάσει η λογοτεχνία να δρομολογήσει αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο πρέπει να έχει γεννήσει η παιδεία σπουδαίους συγγραφείς και αναγνώστες. Η λογοτεχνία δίνει τροφή στην παιδεία και η παιδεία επιστρέφει στη λογοτεχνία. Καθετί δημιουργικό, πολιτισμένο, όμορφο βοηθάει την κοινωνία να γίνεται καλύτερη.

 Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Συγγραφέας δεν είναι εκείνος που βλέπει το έργο του σε μορφή βιβλίου από εκδοτικό. Συγγραφέας είναι και ο μικρούλης που έχει την ανάγκη να γράφει εκθέσεις ή να κρατάει ημερολόγιο. Δε νομίζω ότι έγινα συγγραφέας ξαφνικά. Πάντα μου άρεσε να γράφω και κάποια μέρα αποφάσισα να στείλω μία ιστορία σε έναν εκδοτικό.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Εδώ οφείλω να παραδεχτώ πως ένιωσα ένα κάτι… Μια μικρή εσωτερική περηφάνεια. Ήταν μία κατάκτηση στόχου. Είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα της αποδοχής.

 Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Συνεχίζουν να μεγαλώνουν. Τους κουβαλάω μέσα μου και κάποια στιγμή δίνουν ιδέες για το επόμενο βιβλίο.

 Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Κάποια από αυτά ναι. Ευτυχώς όχι όλα.

 Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Οι περισσότεροι έχουν κάτι από εμένα. Εκτός των δολοφόνων βέβαια. Τουλάχιστο για την ώρα… (Αστειεύομαι)

 Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

Η μητέρα μου.

 Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Το αναγνωστικό κοινό. Αυτός είναι ο ιδανικός αναγνώστης. Ωστόσο η άποψη ενός έμπειρου συγγραφέα θα ήταν πολύτιμη για μένα.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Ακριβώς αυτό γίνεται με τη συγγραφή. Γι’ αυτό και γράφουν οι άνθρωποι. Για να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, αλλά και για να αποδράσουν από την πραγματικότητα.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Όχι δε συνέβη κάτι τέτοιο.

Αν και τα τελευταία δύο χρόνια οι παρουσιάσεις βιβλίων έχουν μειωθεί λόγω της πανδημίας, εν τούτοις, σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Πάρα πολύ. Είναι το πιο όμορφο μέρος της έκδοσης ενός βιβλίου. Η αγάπη τους με ζεσταίνει. Έρχονται συγκινητικά μηνύματα μέσα στην μέρα, κάποιες φορές έρχονται όταν είμαι σε ένταση κι αμέσως ηρεμώ, χαμογελώ, συγκινούμαι. Αυτό είναι μεγάλη τύχη. Σπουδαίο δώρο. Εννοείται πως και τα αρνητικά σχόλια θα ήταν πολύ χρήσιμα ώστε να έχω μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το έργο μου. Στην Ελλάδα και όταν έχεις γράψει μόνο δύο βιβλία, κανένας δε θέλει να σε πληγώσει. Μέχρι στιγμής μ’ έχουν στα πούπουλα. Τι να πω… Ας περιμένω.

 Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Βεβαίως. Είναι εκπληκτικό ότι γράφοντας γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου κι έπειτα έρχονται οι αναγνώστες για να εντοπίσουν κάποια επιπλέον σημεία του έργου που σου περνάνε πληροφορίες από το υποσυνείδητό σου.

 Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Δεν υπάρχει ένας που να με επηρέασε και να τον ακολουθώ κατά γράμμα. Με έχουν επηρεάσει όμως πολλοί.

 Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Είναι δύσκολη διαδικασία, χρειάζεται έμπνευση και πειθαρχία. Η συγγραφή για μένα είναι απόδραση από την καθημερινότητα και τρόπος επούλωσης πληγών.

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Έχω κάτι που θα πρέπει να έχω ολοκληρώσει μέχρι τον Ιανουάριο. Μία ιστορία ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και περίεργη.

Σας ευχαριστώ πολύ!

 

ΤΟ ΚΟΥΤΙ

CAMILLA LACKBERG/HENRIK FEXEUS
Μετάφραση ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΑΤΣΗ
Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Σελ. 702, Δεκέμβριος 2021

 

     Με ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα επιστρέφει στα εκδοτικά δρώμενα η C. Lackberg. Αυτήν την φορά, ενώνει τις δυνάμεις της με αυτές του γνωστού στη Σουηδία πνευματιστή, H. Fexeus. Το μυθιστόρημα «Το Κουτί», είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας με πρωταγωνιστές την αστυνόμο Μίνα Νταμπίρι και τον πνευματιστή Βίνσεντ Βάλντερ.

     Οι περαστικοί δίπλα από το μεγάλο λούνα παρκ της Στοκχόλμης «Γκρένα Λουντ», βρίσκονται ένα πρωινό μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα. Μέσα σε ένα ξύλινο κουτί που το διαπερνούν σπαθιά, βρίσκεται το πτώμα μιας γυναίκας. Πρόκειται για το γνωστό «μαγικό» κόλπο που πήγε στραβά ή για μια ειδεχθή δολοφονία;

     Τις έρευνες αναλαμβάνει μια ειδική ομάδα της αστυνομίας της Στοκχόλμης, αλλά πολύ νωρίς βρίσκεται σε αδιέξοδο. Τότε η αστυνόμος Μίνα Νταμπίρι, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει μια ρηξικέλευθη λύση: να ζητήσει τη βοήθεια του διάσημου πνευματιστή Βίνσεντ Βάλντερ, τον οποίο αποφάσισε να επισκεφθεί στο θέατρο όπου έδινε τις παραστάσεις του. «Ο λόγος που βρισκόταν εκεί ήταν το πτώμα που ανακαλύφθηκε μέσα στο κουτί. Ένα πτώμα που ακόμη δεν είχαν καταφέρει να εξακριβώσουν την ταυτότητά του. Βρισκόταν εκεί επειδή η έρευνα είχε βαλτώσει. Οι συνηθισμένες μέθοδοι δεν είχαν αποδώσει καρπούς. Μαζί με την προϊσταμένη της, την Τζούλια, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, αν ήθελαν να διαλευκάνουν την υπόθεση, έπρεπε να εφαρμόσουν ριζοσπαστικές μεθόδους». Η Μίνα, καταφέρνει να εξάψει την περιέργεια του Βίνσεντ και να τον πείσει να βοηθήσει στις έρευνες.

     Όταν ο Βίνσεντ θα εντοπίσει τον ρωμαϊκό αριθμό τρία χαραγμένο στο εσωτερικό του μηρού του θύματος, θα συνειδητοποιήσει ότι στην πραγματικότητα, κυνηγούν έναν αδίστακτο κατά συρροή δολοφόνο, τον οποίο πρέπει να σταματήσουν πριν αρχίσει να αυξάνεται ο αριθμός των θυμάτων.

     Η Μίνα και ο Βίνσεντ, έχουν προβλήματα κοινωνικής συμπεριφοράς. («Καμιά φορά ένιωθε ότι, όταν στο σχολείο τους δίδασκαν κοινωνική ευελιξία, εκείνος απουσίαζε…»). Η πρώτη είναι μανιακή με την καθαριότητα. Τρέμει τα μικρόβια, αλλά και κάθε είδους ρύπο! «Έξω από το παράθυρο ήταν κατακαλόκαιρο και ο ήλιος έλαμπε. Το δωμάτιο έβραζε από τη ζέστη, όμως εκείνη αρνούνταν να ανοίξει το παράθυρο. Ήξερε ότι ο αέρας δεν θα έφερνε μόνο δροσιά, αλλά και γύρη, καυσαέρια, σωματίδια ασφάλτου, καπνό από τσιγάρα και άλλες βρωμιές από τον δρόμο. Πολύ θα ήθελε να φορέσει βιοχημική στολή, αλλά σίγουρα κανείς δεν θα το εκτιμούσε». Ο δεύτερος πάσχει από μία μορφή του συνδρόμου Άσπεργκερ, με ότι αυτό συνεπάγεται.

     Ακόμη και οι δύο έχουν σκοτεινά μυστικά στο παρελθόν τους. Ειδικά το παρελθόν του Βίνσεντ, φαίνεται ότι συνδέεται με την υπόθεση! «Με κάποιον τρόπο όλα γίνονταν γι’ αυτόν. Πάντα όλα γίνονταν γι’ αυτόν. Χωρίς να καταλαβαίνει πως».

     Οι έρευνες, αποκαλύπτουν ότι τα θύματα τελικά είναι τρία. «Τρία θύματα. Τρεις άνθρωποι που δολοφονήθηκαν από το ίδιο άτομο. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχαν επιλεγεί τυχαία. Τα θύματα ήταν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Έπρεπε να υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Όμως μετά τον Ρόμπερτ, το απόλυτο τίποτα. Κανένας νέος φόνος, καμιά ομολογία, τίποτα απολύτως. Δεν μπορεί να τελείωσε. Το ήξερε ότι δεν τελείωσε». Η Μίνα και ο Βίνσεντ, ξέρουν ότι πρέπει να βιαστούν. Να αποκωδικοποιήσουν τα μηνύματα που άφησε ο δολοφόνος στη σκηνή του κάθε φόνου. Πρέπει να μπουν στο μυαλό του. Να καταλάβουν πως σκέφτεται, μήπως και μπορέσουν να τον σταματήσουν…

     Η Lackberg και ο Fexeus, έγραψαν ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα, που τα έχει… όλα! Σασπένς, αγωνία, εξαιρετικούς δευτερεύοντες χαρακτήρες, ο καθένας με τα προτερήματα και τις ιδιαιτερότητές του, ανατροπές και μια τέλεια περιγραφή των μηχανισμών της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ακόμη έχει ένα ξεχωριστό ερευνητικό δίδυμο, τους Μίνα Νταμπίρι και Βίνστεντ Βάλντερ. Οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους και τα «κολλήματά» τους μπορεί να εκνευρίζουν κάποιες φορές, αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν μπορείς παρά να τους συμπαθήσεις.

     Θα περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!        

ΟΙ ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΕΣ

EMMA STONEX
Μετάφραση ΙΩΑΝΝΑ ΗΛΙΑΔΗ
Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Σελ. 470, Οκτώβριος 2021

      Το πρώτο βιβλίο που υπογράφει με το πραγματικό της όνομα, είναι «Οι Φαροφύλακες» της E. Stonex. Είναι μάλιστα, εντελώς διαφορετικό θεματικά από όσα είχε γράψει μέχρι σήμερα και είχαν κυκλοφορήσει με ψευδώνυμο.

     Βασίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη στις νήσους Εβρίδες, που βρίσκονται κοντά στις δυτικές ακτές της Σκοτίας. Τον Δεκέμβριο του 1900, τρεις φαροφύλακες που βρισκόταν σε υπηρεσία σε φάρο στο νησί Έιλαν Μορ, εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, χωρίς να δοθεί ποτέ μια λογική εξήγηση γι’ αυτήν την εξαφάνιση! Η συγγραφέας εμπνέεται από αυτό το γεγονός, αλλά το τοποθετεί αρκετά πιο νότια, στην Κορνουάλλη, στις ακτές της νοτιοδυτικής Ουαλίας και αρκετά χρόνια αργότερα, το 1972.

     Ένα καΐκι ανεφοδιασμού, φτάνει μέσα σε ισχυρή θαλασσοταραχή φορτωμένο με προμήθειες και μεταφέροντας έναν νέο φαροφύλακα, στη βραχονησίδα στην οποία είναι χτισμένος ο φάρος με το όνομα «Κόρη». «Απ’ όλους τους πύργους, ο Αξιωματικός, ο Λύκος και η Κόρη, είναι οι πιο δύσκολοι να κατεβάσεις άνθρωπο, κι αν έπρεπε να διαλέξει, θα ‘λεγε ότι τον τίτλο τον κερδίζει η Κόρη. Οι θρύλοι των ναυτικών λένε πως χτίστηκε πάνω στα σαγόνια ενός απολιθωμένου θαλάσσιου τέρατος».

     Όμως κανείς δεν εμφανίζεται για να παραλάβει τις προμήθειες και να υποδεχτεί το νέο συνάδελφο, όπως γινόταν συνήθως. Ο καπετάνιος του καϊκιού καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά και παρά τις δυσκολίες, αποβιβάζει μέλη του πληρώματος σαν ομάδα διάσωσης. Η ομάδα, βρίσκεται αντιμέτωπη με παράξενα κι ανεξήγητα γεγονότα: η είσοδος του φάρου είναι κλειδωμένη από μέσα, οι τρεις φαροφύλακες είναι άφαντοι, ενώ όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα βρίσκονται άθικτα στα ντουλάπια, το τραπέζι της κουζίνας είναι στρωμένο για δύο άτομα (κι όχι για τρία), το ημερολόγιο καιρού κάνει λόγο για μια ισχυρή καταιγίδα που μαίνεται γύρω από τον φάρο, όμως οι ουρανοί όπως φαινόταν από τη στεριά ήταν καθαροί όλη την εβδομάδα, και τα δύο ρολόγια που υπήρχαν στο χώρο, ήταν σταματημένα στις οχτώ και σαράντα πέντε!

     «Ο οίκος Trident έχει ενημερωθεί για την εξαφάνιση τριών φαροφυλάκων του από τον φάρο του Βράχου της Κόρης, δεκαπέντε μίλια βορειοδυτικά του Land’s End […] Η ανακάλυψη έγινε από έναν καπετάνιο της περιοχής και το πλήρωμά του εχθές το πρωί, όταν μετέφεραν εκεί έναν αντικαταστάτη φαροφύλακα […] Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία ένδειξη για το που βρίσκονται οι αγνοούμενοι και δεν έχει γίνει καμία επίσημη δήλωση. Διενεργείται έρευνα.».

     Είκοσι χρόνια μετά, «ο συγγραφέας μυθιστορημάτων περιπέτειας Νταν Σαρπ, σκοπεύει να ανακαλύψει την αλήθεια», γράφοντας ένα βιβλίο σχετικά με το γεγονός. Για να το καταφέρει, επισκέπτεται τις γυναίκες των αγνοούμενων φαροφυλάκων, για να συζητήσει μαζί τους και να εκμαιεύσει πληροφορίες. Μέσα από τις κουβέντες που έκανε μαζί τους, αποκαλύπτονται σκοτεινά μυστικά κι έρχονται στο φως κρυμμένες αλήθειες που είχαν μείνει στο σκοτάδι για δύο δεκαετίες!

     Ένα πολύ καλό θρίλερ, που εκτυλίσσεται σ’ ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, το οποίο επηρεάζει τον ψυχισμό των ανθρώπων κι οδηγεί σε απρόβλεπτες αντιδράσεις. Όπως επηρεάζει και η πολυήμερη απουσία τις οικογένειες των εργαζόμενων στους φάρους με αποτέλεσμα να προκαλούνται αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις με μοιραία-κάποιες φορές- αποτελέσματα. 

 

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΑΥΤΟΥ ΨΥΧΗΣ

ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ
Σελ. 748, Οκτώβριος 2021

     Ένα από τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2021, είναι το «Περί Της Εαυτού Ψυχής», και με αυτό θα ξεκινήσω τις παρουσιάσεις της νέας χρονιάς.

      Όπως και με τα άλλα βιβλία του Ι. Ζουργού, έχω και με αυτό το ίδιο πρόβλημα. Είναι τόσο πυκνό σε ιδέες, συναισθήματα, εικόνες, ιστορικές αναφορές, που δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω, τι να περιλάβω στην παρουσίαση αυτή και τι να αφήσω να το ανακαλύψει μόνος του ο αναγνώστης.

      Είναι η αφήγηση του βίου του φημισμένου αντιγραφέα και νοτάριου Σταυράκιου Κλαδά, ο οποίος έζησε τον ενδέκατο αιώνα σε περιοχές της βυζαντινής αυτοκρατορίας και προσέφερε τις υπηρεσίες του σε φιλοσόφους, αξιωματούχους κι ακόμη στον ίδιο τον αυτοκράτορα.

      Μετά τη ληστρική επιδρομή μιας συμμορίας στα κτήματα της οικογένειας Κλαδά, που βρίσκονταν στις ταραγμένες και σχεδόν αφύλακτες ανατολικές επαρχίες, επέζησαν μόνο τα τρία παιδιά της οικογένειας: ο Θεοφύλακτος, ο Ιωάννης και ο Σταυράκιος. «Γεννήθηκα στο Δορύλαιο 1064 έτη κατόπιν της του Χριστού ενσαρκώσεως. Είδα για πρώτη φορά το φως σ’ ένα κτήμα πέριξ της πόλεως λίγα χρόνια πριν σπάσει η κυψέλη της Ιστορίας και ξεχυθούν σμάρια οι μέλισσες και κεντρίσουν το άρρωστο κορμί της βασιλείας των Ρωμαίων. Φύγαμε τότε κυνηγημένοι, μ’ ένα στρωσίδι στο χέρι».  

     Η περιπλάνηση τους έφερε στην Κωνσταντινούπολη.       Εκεί ο Θεοφύλακτος εντάχθηκε στα αυτοκρατορικά στρατεύματα, ο Ιωάννης ακολούθησε τον μοναχισμό και ο Σταυράκιος, που ήταν σε προεφηβική ηλικία, φιλοξενήθηκε στην ξακουστή μονή Στουδίου. «Έμεινα στη μονή Στουδίου κοντά εννιά χρόνια, επτά στο σχολείο και στους κοιτώνες του Αφθονίου και δύο στον θάλαμο των δοκίμων». Εκεί έμαθε την υψηλή τέχνη της αντιγραφής χειρογράφων. Η ζωή του μοναχού όμως δεν του ταίριαζε. Η γνωριμία του με τον «υπέρτιμο» φιλόσοφο Μιχαήλ Ψελλό, τον οδήγησε εκτός της μονής.

     Προσπαθεί να προσεγγίσει την Καστορία, όπου πίστευε ότι θα καταφέρει να συναντήσει την δεσποσύνη που ερωτεύτηκε, διαβάζοντας έναν στίχο της. Η πόλη βρισκόταν εδώ και λίγο καιρό υπό την κατοχή των Νορμανδών. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α! Κομνηνός, θέλει να την ανακαταλάβει και συγκεντρώνει στρατεύματα γι’ αυτό το σκοπό. Ο Σταυράκιος εντάσσεται σε αυτές τις δυνάμεις, γιατί πιστεύει ότι είναι ο ευκολότερος τρόπος να προσεγγίσει την πόλη και το αντικείμενο του έρωτά του.

     Η πόλη ανακαταλήφθηκε και ο Σταυράκιος μπήκε στην υπηρεσία του μεσάζοντα (πολιτικού διοικητή) Λεόντιου. Αυτός εκτίμησε τις ικανότητές του στην καλλιγραφία, την οξυγραφία (αυτό που σήμερα ονομάζουμε στενογραφία), αλλά και τις γνώσεις και την ευφυΐα του. Ο Σταυράκιος δημιούργησε οικογένεια, αλλά οι τάσεις φυγής που πάντα τον διακατείχαν, τον οδήγησαν στην Βέροια, στο Κίτρος Πιερίας, στην Θεσσαλονίκη και τελικά στη Βασιλεύουσα και στο «Ιερόν Παλάτιον». Χάρη στη μεσολάβηση του Λεόντιου γίνεται νοτάριος στην υπηρεσία των Κομνηνών τους οποίους υπηρέτησε για πολλά χρόνια μέχρι τη «συνταξιοδότησή» του.

      Αποσύρθηκε σε ένα παραθαλάσσιο καλύβι και για πρώτη φορά θα αλλάξει ρόλο: θα πάψει να αντιγράφει ή να γράφει ότι του υπαγορεύουν άλλοι και θα συγγράψει την πορεία του βίου του. «Κύριε βοήθει να ξεπεράσω την απειλητική σκιά της λήθης. Όσο κι αν έχει η μνήμη μου τρύπες και σκοτάδια, είναι ακόμη ζώσα και την αποζητώ δίπλα μου. Ορκίζομαι στην τιμή μου ως αντιγραφέα πως θα τα γράψω όλα, τα αμαρτωλά και τα αναμάρτητα, τα προφανή και τα ανεξήγητα. Αυτό άλλωστε έπραξα κατά της ζωής μου το όνειρο, έγραφα ασταμάτητα μάλλον αντέγραφα το πεπρωμένο μου, αυτό που εσύ είχες ορίσει κι εγώ σαν τον δούλο σου τον Μωυσή το κατέγραψα και το κουβάλησα σε δύο μαρμάρινες πλάκες, όχι από τις κατηφόρες του όρους Σινά, αλλά σε ανηφόρες διάσπαρτες σε όλη τη βασιλεία των Ρωμαίων».

      Ο Ισίδωρος Ζουργός μας προσφέρει ένα εξαιρετικό βιβλίο! Μέσα στις σελίδες του απεικονίζονται με τον καλύτερο τρόπο πτυχές της ζωής των απλών ανθρώπων που ζούσαν στη Μακεδονία τον 11^ο αιώνα και προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε συνθήκες τρομακτικής ένδειας. Εξίσου ακριβής και λεπτομερής, χωρίς όμως να γίνεται κουραστική αφού είναι ενταγμένη απόλυτα στο μύθο του βιβλίου, είναι και η αφήγηση της καθημερινής ζωής στην πολύβουη, πολυάνθρωπη και πολυπολιτισμική Κωνσταντινούπολη. Οι δρόμοι της οποίας τη μέρα είναι όλο ζωή χώροι εμπορίου και αδιάκοπης κίνησης και τις νύχτες ερημώνουν και μεταμορφώνονται σε άντρο κακοποιών και οι καμάρες τους, γίνονται καταφύγιο των φτωχών άστεγων.

      Διαβάζοντας τις 750 πυκνογραμμένες βιβλίου που ξεχειλίζουν από συναισθήματα, ο αναγνώστης βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα δίλημμα: να επιταχύνει την ανάγνωση για να παρακολουθήσει την εξέλιξη της συναρπαστικής ιστορίας ή να επιβραδύνει για να απολαύσει όσο περισσότερο μπορεί, τη γλώσσα, τον τρόπο γραφής και την αφηγηματική δεινότητα του συγγραφέα.

      Εξαιρετικά δομημένα είναι και τα πρόσωπα του μυθιστορήματος. Ο Σταυράκιος Κλαδάς είναι ήρεμος, πράος, με μεγάλη στωικότητα, χωρίς θυμό, χωρίς διάθεση να εμπλακεί στις ίντριγκες και τις συνωμοσίες που εξυφαίνονται στις σκοτεινές γωνίες του παλατιού, αφοσιωμένος στα καθήκοντά του, χωρίς τάσεις αντεκδίκησης ακόμη κι όταν αδικείται κατάφωρα, με δύο πάθη στη ζωή του: τη δουλειά του και τον «παροξυσμό της φυγής». Προσπαθεί να είναι ένας καλός άνθρωπος κι αυτή η πτυχή του χαρακτήρα του, μου θυμίζει τον Ματίας Αλμοσίνο. Εξίσου καλοφτιαγμένα είναι και τα υπόλοιπα πρόσωπα του βιβλίου. Τέλος είναι εμφανής ο κάματος που απαιτήθηκε για τη συγκέντρωση και την επιτυχή ένταξη στο μύθο, όχι τόσο των ιστορικών στοιχείων που μπορεί κανείς σχετικά εύκολα να αναζητήσει και να βρει σε βιβλία Ιστορίας, όσο όλων εκείνων των λεπτομερειών, που βοηθούν τον συγγραφέα, (αλλά και τον αναγνώστη κατ’ επέκταση) να ανασυνθέσει την καθημερινή ζωή στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.

      Θα ήθελα να γράψω πολλά ακόμη επαινετικά, αλλά καταλαβαίνω ότι ήδη έχω μακρηγορήσει. Γι’ αυτό θα σταματήσω εδώ, προτείνοντας ένθερμα να διαβάσετε οπωσδήποτε αυτό το απολαυστικό μυθιστόρημα!