ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙό ΤΟΥ ΑΧΕΡΟΝΤΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ
Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
Σελ. 556, Οκτώβριος 2024

      Μια ακόμη υπόθεση την οποία αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν ο συνταξιούχος πλέον αστυνόμος Μάνος Βαρσάμης και η συνεργάτιδά του ψυχολόγος Έλσα Γληνού, περιλαμβάνει το βιβλίο με τίτλο «Το Στοιχειό Του Αχέροντα».

     Οι δυο τους βρέθηκαν στην Παραμυθιά της Πρέβεζας για ολιγοήμερες διακοπές. «Το γραφείο ιδιωτικών ερευνών που είχαν ανοίξει μαζί βρισκόταν σε διαρκή ανοδική πορεία, οι δουλειές διαδέχονταν η μία την άλλη, το ίδιο και οι επιτυχίες. Και, παρότι όλες οι υποθέσεις δεν σχετίζονταν με σκοτεινά εγκλήματα, σίγουρα όμως ανέβαζαν την αδρεναλίνη τους-κάποιες φορές μάλιστα στα ύψη-κάνοντας τα ονόματά τους περισσότερο γνωστά στο χώρο της δικαιοσύνης. Όμως επειδή όπως λέει και ο σοφός λαός «η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη», η Έλσα πρότεινε στον Μάνο να ξεκλέψουν λίγο χρόνο και να πραγματοποιήσουν μια εκδρομή στην Πρέβεζα για να ξεκουραστούν».

     Οι διακοπές τους, μοιάζουν να κυλούν ανέφελες, μέχρι την ημέρα που αποφάσισαν να συμμετάσχουν σε μια ομάδα που θα έκανε βαρκάδα στον φορτισμένο με μύθους και θρύλους ποταμό Αχέροντα, ο οποίος περιβάλλεται από ένα τοπίο ξεχωριστής ομορφιάς. Στη διάρκειά της, έγιναν μάρτυρες ενός παράξενου συμβάντος. «…ο βαρκάρης, έχοντας σμίξει τα φρύδια, είχε στυλώσει ανήσυχος το βλέμμα του κάπου στο βάθος. Έστρεψε το κεφάλι της προς το μέρος όπου κοιτούσε εκείνος, αλλά το μόνο που είδε ήταν μια βάρκα να έρχεται από την αντίθεη κατεύθυνση. Προς στιγμήν σάστισε. Ήταν απολύτως φυσιολογικό να πλέει μια άλλη βάρκα στο ποτάμι […] Γιατί λοιπόν ο δικός τους βαρκάρης έδειχνε τόσο ταραγμένος; Ωστόσο αμέσως συνειδητοποίησε τον λόγο της αναστάτωσης του άντρα. Το μικρό πλοιάριο φαινόταν άδειο! Γλιστρούσε ακυβέρνητο πάνω στο νερό κι ερχόταν ίσια καταπάνω τους». Όπως όμως αποδείχτηκε όταν πλησίασαν τη βάρκα, μέσα «…ξαπλωμένη και ακίνητη, κειτόταν μια νεαρή γυναίκα. Τα μάτια της ήταν κλειστά, τα χέρια της ακουμπούσαν στην κοιλιά της. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν ζωντανή».

    Το περιστατικό έλαβε ακόμα πιο παράξενη τροπή, όταν μετέφεραν την κοπέλα, η οποία ανέπνεε, είχε σφυγμό κι έφερε κάποια επιπόλαια τραύματα, στην όχθη. Εκεί, ένας ηλικιωμένος άντρας, που βοηθούσε τον βαρκάρη, την κοιτούσε με απέραντο τρόμο. «Σήκωσε το τρεμάμενο χέρι του και με την ανάστροφη της παλάμης του σκούπισε τα λεπτά ρυάκια που κυλούσαν στα μάγουλά του. Η φωνή βγήκε βραχνή από τα στεγνά του χείλη. Μαζί ξέφυγε κι ένας λυγμός […] “Είναι… είναι… η Ευρυδίκη” ψέλλισε “η κόρη του Κωνσταντή Αγγελή του δάσκαλου”» η οποία «πνίγηκε στον Αχέροντα το 1943, στις 5 του Οκτώβρη».

     Αυτή η πέρα από κάθε λογική διαπίστωση, θα βάλει τέλος στις προσδοκίες του Βαρσάμη και της Γληνού για ήρεμες και ξένοιαστες διακοπές. Θα εμπλακούν στην υπόθεση του κοριτσιού που επιμένει ότι είναι η Ευρυδίκη, μια υπόθεση που θα περιπλακεί ακόμη περισσότερο, όταν στο χωριό θα διαπραχθεί μια δολοφονία, με όπλο μια ξιφολόγχη του Α! παγκοσμίου πολέμου!

     Το μυθιστόρημα «Το Στοιχειό Του Αχέροντα» είναι ένα ευφυές, καλογραμμένο θρίλερ, στο οποίο «αμαρτίες» του παρελθόντος στοιχειώνουν το παρόν και η επιθυμία για εκδίκηση που παραμένει άσβεστη για πολλές δεκαετίες, οδηγεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η συγγραφέας καταφέρνει να «παίξει» με τον αναγνώστη, οδηγώντας τον κάθε φορά, με κάθε νέο στοιχείο που προκύπτει σε διαφορετικά συμπεράσματα. Αυτό σε συνδυασμό με τους καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, τη δράση, το σασπένς καθώς και τα ταξίδια στο παρελθόν, συνιστούν μια πολύ καλή αναγνωστική επιλογή.        

ΑΝΕΜΩΝ ΑΛΓΗ

ΜΑΡΙΑ Α.Ρ. ΚΟΛΤΣΑΚΗ 
Εκδόσεις ΑΝΑΛΕΚΤΟ 
Σελ. 100, Φεβρουάριος 2025

      Κυκλοφόρησε πρόσφατα η ποιητική συλλογή της Μαρίας Ρέντη 

Κολτσάκη που τιτλοφορείται «Ανέμων Άλγη», με την οποία ολοκληρώθηκε η τριλογία με τον γενικό τίτλο «Στίχοι-Στιχάκια-Στοχασμοί». Η τριλογία ξεκίνησε με το «Ταξίδια Στο Χαρτί», ενώ το δεύτερο μέρος, έχει τίτλο «Αντίδωρο Διαδρομές» (επανακυκλοφόρησαν εφέτος, από τις εκδόσεις Ανάλεκτο).

     Το κύριο «σώμα» της σημαντικής αυτής συλλογής, αποτελείται από μια εισαγωγή και πέντε διακριτά μέρη, στα οποία τοποθετήθηκαν τα ποιητικά έργα, ανάλογα με τη θεματική τους, ενώ υπάρχουν και άλλα ποιήματα εκτός των μερών αυτών.

     Τη συλλογή συμπληρώνουν ο πρόλογος του π. Αθανασίου Νίκου κι ένα ξεχωριστό, συγκινητικό κείμενο με τίτλο «Από Ψυχής». Αναφέρεται στην απώλεια των δύο γονιών της Μ. Κολτσάκη και ιδιαίτερα του πατέρα της, για τον οποίο γράφει «σε γνώρισα πραγματικά-μονάχα-κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής σου…».

     Δείγμα γραφής

 

Στιχάκια Αύρας

Παιδί μου βιάζεσαι πολύ

Να μεγαλώσεις

 Τα μαλλιά σου αναδεύουν

Αύρας αρώματα

 Τα μάτια σου εκπέμπουν

Αθωότητα

 Ομορφιά της ηλικίας σου

Αγνή προσπάθεια

 Ζει για το αύριο

Το μόνο σίγουρο

 

Αν μας βρει

Το αύριο έρχεται

Για να παρέλθει

 Απόλαυσε τη στιγμή

Ανάσανε το μύρο της

Ζήσε το τώρα

 

Σήμαντρα

Απρίλη δακρύβρεχτος ήχος

Ασυντρόφευτος

Αφουγκράζομαι απώλεια

Βουβός λυγμός

Σιωπή η σκέψη μου

Σήμαντρο πένθους

Αχός βαρύς

Γλυκύ μου έαρ

Δεν σε άκουσα

Ψυχανεμίζομαι το κάλλος

Πιστεύω Κύριε

«Βοήθει μοι τη απιστία

Τη σταύρωση πάντα

Ακολουθεί η Ανάσταση

«Ο Κύριος μου και Θεός μου»

 

ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΜΑΥΡΟΓΕΩΡΓΗΣ

      

Γεννήθηκε το 1970 στην Καλλιθέα Αττικής, αλλά κατάγεται από την Ικαρία, γεγονός που θεωρεί καθοριστικό. Γράφει ιστορίες παίζοντας με την πραγματικότητα, αλλάζοντάς την κάποιες φορές και περιγράφοντάς την όπως θα έπρεπε, όπως δεν θα έπρεπε ή όπως θα μπορούσε να είναι. Διηγήματά του, έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Έργα του: «Στις Κάμαρες Του Πρόσπερο» (Ανάτυπο, 2022), «Οι Κατεδαφιστές» (Πηγή, 2024). Συμμετοχή σε συλλογικά έργα: «Ταξίδι Στο Τέλος Του Κόσμο» (Παράξενες Μέρες, 2016).

     Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Οι   Κατεδαφιστές»;

     Ίσως είναι λίγο ασυνήθιστο, αλλά πηγή έμπνευσης για το βιβλίο, ήταν ένα διήγημα που είχα γράψει λίγα χρόνια πριν. Με το διήγημα αυτό συμμετείχα στο λογοτεχνικό διαγωνισμό του φεστιβάλ «Fantasmagoria» της Θεσσαλονίκης. Το διήγημα αυτό, με τον τίτλο «Περιστέρι, όπως Άλμπατρος» έλαβε την πρώτη θέση στο διαγωνισμό, αλλά δεν το έμαθα παρά δυο χρόνια μετά. Βλέπετε δυο εβδομάδες πριν από το φεστιβάλ είχαμε το πρώτο κρούσμα της Covid-19 στη Θεσσαλονίκη. Τα επόμενα δύο χρόνια κύλησαν μέσα σε μια παύση. Όταν τελικά ο χρόνος άρχισε να κυλάει και πάλι, αναρωτήθηκα, τι οδήγησε στα γεγονότα που περιγράφει το διήγημα; Τι ακολούθησε μετά; Πήρα λοιπόν το διήγημα, αφαίρεσα την εισαγωγή του και ολόκληρο το υπόλοιπο κείμενο αποτέλεσε το 8^ο κεφάλαιο του μυθιστορήματος, πάνω στο οποίο βασίστηκε όλο το υπόλοιπο. Ο τρόπος με τον οποίο η αφαίρεση της εισαγωγής μετέτρεψε ένα αυτόνομο διήγημα σε τμήμα μυθιστορήματος, μοιάζει σχεδόν μαγικός.

     Γιατί γράφετε λογοτεχνία του φανταστικού;

     Μα δεν γράφω μόνο λογοτεχνία του φανταστικού. Νομίζω πως συνολικά η αναλογία ανάμεσα σε εκείνα που εντάσσονται στην λογοτεχνία του φανταστικού και σε εκείνα που δεν εντάσσονται στην κατηγορία αυτή είναι γύρω στο 50-50. Κάποιες φορές ο λογοτεχνικός ήρωας δεν έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει τα γεγονότα που συναντά μπροστά του, ακόμα κι αν ξεφεύγουν από τους φυσικούς νόμους.Ως αναγνώστης βέβαια η αναλογία αυτή αλλάζει προς την πλευρά της φανταστικής λογοτεχνίας, αλλά και πάλι όχι δραματικά. Ίσως επειδή κάποιος έχει τη δυνατότητα σε μεγαλύτερο βαθμό να επιλέξει τι θα διαβάσει, πράγμα που δεν συμβαίνει πάντοτε με το τι θα γράψει.

     Το συγκεκριμένο είδος δίνει στον συγγραφέα περισσότερες επιλογές από τα άλλα λογοτεχνικά είδη, στα οποία πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η πραγματικότητα;

     Ισχύει αυτό, αλλά ο συγγραφέας πάντα οφείλει να λαμβάνει υπόψη την πραγματικότητα και να την ακολουθεί όποια κι αν είναι αυτή, προκειμένου να μην δημιουργούνται λογικά χάσματα. Για παράδειγμα ο Μπραμ Στόκερ δέχεται από την αρχή συγκεκριμένους λαϊκούς θρύλους ως αληθινούς και από κει και πέρα δεν ξεφεύγει από την πραγματικότητα αυτή. Ο κεντρικός ήρωας (αντι-ήρωας εν προκειμένω) έχει συγκεκριμένες δυνάμεις και συγκεκριμένες αδυναμίες. Οι άνθρωποι είναι απλώς άνθρωποι, δεν θα τους δούμε να πετάνε, να περπατάνε πάνω στο νερό ή να ξεριζώνουν δέντρα με τα χέρια τους.

     Πιστεύετε ότι υπάρχουν μεταφυσικά-παραφυσικά φαινόμενα ή όπου αυτά παρουσιάζονται αφορούν γεγονότα για τα οποία δεν έχει δοθεί-ακόμη-επιστημονική εξήγηση;

      Ως σκεπτικιστής είμαι πιο κοντά στο δεύτερο. Στο απώτερο παρελθόν της ανθρωπότητας υπήρχαν φαινόμενα που σκορπούσαν τον τρόμο στους παρατηρητές. Σήμερα τα φαινόμενα αυτά έχουν ταξινομηθεί, ερμηνευτεί και διδάσκονται στα σχολεία.

     Θα ασχοληθείτε κάποια στιγμή με άλλα λογοτεχνικά είδη;

     Όπως προανέφερα είναι κάτι που έχω ήδη κάνει. Η απόλαυση της γραφής όπως κι εκείνη της ανάγνωσης κάποιες φορές είναι πέρα και πάνω από κατηγορίες και είδη.

     Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το βιβλίο σας και ποιο είναι αυτό;

     Ναι. Στο βάθος όλης αυτής της ιστορίας εκείνο που θα ήθελα να μεταφέρω προς τα έξω είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε αλλά μοιάζει να το ξεχνάμε κι όχι μονάχα τώρα αλλά διαχρονικά. Η διαφορά είναι πως τώρα οι επιπτώσεις των πράξεών μας μπορούν να έχουν μεγαλύτερη έκταση και ένταση. Όλοι ζούμε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, αυτή την αχνή μπλε κουκκίδα του Καρλ Σαγκάν όπως φαίνεται από απόσταση. Η διατήρηση της ειρήνης πάνω στον πλανήτη αυτό, η διατήρηση του ίδιου του πλανήτη, η συμβίωση με τα υπόλοιπα είδη που μοιραζόμαστε αυτό το σπίτι γίνεται από δυνατότητα, καθήκον. Δεν είμαστε το κέντρο του σύμπαντος, δεν βρισκόμαστε καν στις παρυφές του. Είμαστε πάνω σε αυτή την αχνή μπλε κουκκίδα και μονάχα αυτήν έχουμε μέσα σε ένα αδιάφορο και εχθρικό σύμπαν.

     Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Σαφώς και μπορεί, ζούμε στην κοινωνία και η κάθε πράξη μας είναι μια κοινωνική πράξη. Πόσο μάλλον όταν μέσω της λογοτεχνίας οι σκέψεις μας ταξιδεύουν, φτάνοντας και σε άλλους.

     Μπορεί η λογοτεχνία να δρομολογήσει αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο;

     Θεωρητικά θα μπορούσε, φοβάμαι όμως πως στην πράξη δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα ήταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Την άνοιξη του 2024 το διήγημα μου με τίτλο «Η άνοιξη που οι παπαρούνες άνθισαν αλλού» τιμήθηκε με την πρώτη θέση σε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα την εξάλειψη της έμφυλης βίας. Η στιγμή που ενημερώθηκα για τη διάκριση αυτή ήταν το επόμενο πρωί από το βράδυ κατά το οποίο δολοφονήθηκε μια γυναίκα μπροστά από το αστυνομικό τμήμα των Αγ. Αναργύρων μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκα. Καταλαβαίνετε λοιπόν τι εννοώ; Κάτι τέτοιο σε κάνει να πιστεύεις πως κάθε λέξη που γράφεται, γράφεται μάταια ενώ η φωνή του Χατζιδάκι σου ψιθυρίζει «Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.»

        Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Από τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως η ανάγνωση μπορεί να είναι απόλαυση αντί για καθήκον, ένιωσα την ανάγκη να γράψω.

     Το «Οι Κατεδαφιστές» είναι το πρώτο σας βιβλίο. Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν το πήρατε στα χέρια σας τυπωμένο;

       Για την ακρίβεια «Οι Κατεδαφιστές» είναι το δεύτερο βιβλίο μου. Το πρώτο μου «Στις Κάμαρες του Πρόσπερο» κυκλοφόρησε το 2022. Αλλά και πριν από αυτό, πριν ακόμη δω το όνομα μου τυπωμένο στο εξώφυλλο ενός βιβλίου, το είχα δει στις εσωτερικές σελίδες του μέσα από συλλογές διηγημάτων στις οποίες συμμετείχα. Αυτό  σε εξοικειώνει κάπως αλλά και πάλι δεν μπορεί να συγκριθεί με τα συναισθήματα που νοιώθεις όταν βλέπεις ένα βιβλίο που δημιουργήθηκε αποκλειστικά από σένα. Λοιπόν, υπήρξε το συναίσθημα της δικαίωσης αλλά και κάποιος φόβος γιατί όταν εκθέτεις δημοσίως τις σκέψεις σου, εκτίθεσαι κι ο ίδιος.

     Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Κάποιες φορές ησυχάζουν και κάποιες φορές ψάχνουν τρόπους να σου πουν πως έχουν κι άλλες ιστορίες να διηγηθούν, κι άλλα πράγματα να ζήσουν.

     Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Φυσικά αλλά θα σας το θέσω διαφορετικά. Οι ήρωες μου βιώνουν συναισθήματα παρόμοια με τα δικά μου. Υποθέτω πως κάτι τέτοιο συμβαίνει με κάθε συγγραφέα μυθοπλασίας. Άλλωστε όσο κι αν προσπαθεί ο συγγραφέας να τους αφήνει ελεύθερους προκειμένου να αντιμετωπίσουν αυτό που είναι μπροστά τους, όλα πηγάζουν από αυτόν, έτσι δεν είναι;

         Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

  Η ερώτηση αυτή νομίζω πως κατά κάποιον τρόπο αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης, οπότε κάπως έτσι θα είναι και η απάντηση. Ναι, όλοι μου μοιάζουν, όλοι έχουν δικά μου στοιχεία αν και φυσικά δεν είναι τα ίδια σε όλους. Αν ισχύει αυτό που λένε πως κάθε μυθιστόρημα είναι ένα σύμπαν με τον συγγραφέα ως δημιουργό του να είναι ο Θεός αυτού του σύμπαντος, τότε σίγουρα όλοι οι κάτοικοι των δικών μου κόσμων, καλοί και κακοί, άντρες και γυναίκες, ανθρώπινοι και μη, είναι όλοι πλασμένοι κατ’ εικόνα μου.

 

     Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Με δεδομένη την εμπιστοσύνη που έχω τόσο στη λογοτεχνική όσο και στην κινηματογραφική της ματιά αλλά και με βάση την ξεχωριστή θέση που κατέχει στη ζωή μου, νομίζω πως μπορώ με ασφάλεια να εμπιστεύομαι την πρώτη ανάγνωση και την πρώτη εκτίμηση στη Βίκυ. Ξέρω πως θα διακρίνει τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία ενός έργου μου και δεν θα διστάσει να μου τα επισημάνει.

Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Υπάρχει ο ιδανικός αναγνώστης και ο Ιδανικός Αναγνώστης, με κεφαλαία, έτσι όπως το λέει ο Στίβεν Κινγκ, εννοώντας το πρόσωπο που έχουμε στο μυαλό μας όταν γράφουμε, σκεπτόμενοι αυτόν και το πώς θα του φανεί το έργο μας. Προφανώς εσείς αναφέρεστε στον ιδανικό αναγνώστη ως έννοια και στα χαρακτηριστικά του. Λοιπόν για μένα ο ιδανικός αναγνώστης είναι αυτός που προσεγγίζει το βιβλίο ως κάτι περισσότερο από απλώς ένα ανάγνωσμα. Η σχέση του με το βιβλίο δεν ξεκινά με την έναρξη της ανάγνωσης ούτε και περατώνεται με την ολοκλήρωση της. Αυτός που κλείνει ένα βιβλίο με το βλέμμα και το μυαλό του κατά κάποιον τρόπο να καθυστερούν να επιστρέψουν πίσω στον κόσμο μας. Φυσικά το βιβλίο πέρα από όλα τα άλλα είναι και ένα εμπορεύσιμο αγαθό, οπότε ιδανικός αναγνώστης είναι και αυτός που κάτι θα τον τραβήξει στο βιβλίο και θα τον κάνει να το αποκτήσει. Όσο για τον Ιδανικό Αναγνώστη, έτσι όπως το λέει ο Στίβεν Κινγκ, ισχύει η απάντησή μου στην προηγούμενη ερώτηση.

     Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Το σημαντικότερο πράγμα που έχω ανακαλύψει για τον εαυτό μου είναι το γεγονός πως υπάρχουν περισσότεροι του ενός τρόποι με τους οποίους μπορείς να αντλήσεις ευχαρίστηση από ένα βιβλίο και το συναίσθημα που χαρίζει η ανάγνωση ενός βιβλίου δεν μπορεί να συγκριθεί καν με το συναίσθημα που χαρίζει η δημιουργία του.

     Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

Είχα την πεποίθηση πως σε ένα μυθιστόρημα πρέπει να προϋπάρχει ένας σκελετός, ένα πλαίσιο το οποίο θα καθορίζει την ιστορία. Διαπίστωσα πως δεν είναι έτσι. Κάποιες φορές μπορείς να ακολουθείς εσύ την ιστορία και να τη ζεις μαζί με τους ήρωες. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό συναίσθημα. Είναι όταν η ιστορία προχωράει σχεδόν αυτόματα κι εσύ βρίσκεσαι «καβάλα στο κύμα» (για να δανειστώ την έκφραση ενός από τους ήρωες του βιβλίου μου) και την ακολουθείς.

     Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Πάρα πολύ. Το να μπει στη διαδικασία κάποιος αναγνώστης να μιλήσει με το συγγραφέα του βιβλίου, σημαίνει πως το βιβλίο είχε πάνω του κάποια επίδραση που έμεινε και μετά την ανάγνωση. Αυτό το θεωρώ τη μεγαλύτερη φιλοφρόνηση για το έργο ενός συγγραφέα.

     Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Είναι τόσοι πολλοί που δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Άσε που θα είναι και άδικο το να αναφέρω κάποιους, αφήνοντας κάποιους άλλους εκτός, από τη στιγμή που νιώθω πως όλοι αυτοί μου έχουν διδάξει τόσα πράγματα. Με πολύ μεγάλη προσπάθεια θα περιοριστώ σε τέσσερις Αμερικανούς συγγραφείς, τον Στίβεν Κινγκ, τον Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, τον Έντγκαρ Άλαν Πόε και τον Ρέι Μπράντμπερι. Κάθε ένας από αυτούς με έχει επηρεάσει με διαφορετικό τρόπο.

     Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη «συγγραφή» με τη λέξη «γέννα» προκύπτει η ερώτηση αν μια γέννα είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία. Η απάντηση είναι η ίδια και στις δύο περιπτώσεις: Εξαρτάται. Άλλοτε είναι εύκολη, άλλοτε όχι κι άλλοτε μπορεί να είναι ακόμη και επικίνδυνη. Υπάρχουν ιστορίες που βασανίζουν το δημιουργό ή ακόμα και τον στοιχειώνουν και υπάρχουν ιστορίες που βγαίνουν «με έναν πόνο». Νομίζω αυτό απαντά εν μέρει και στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, σχετικά με το τι είναι το γράψιμο για μένα. Γέννα, δημιουργία κι ένα σωρό άλλα πράγματα όπως ψυχοθεραπεία, απόλαυση, βάσανο, εθισμός, παυσίπονο και άλλα που δεν μου έρχονται στο μυαλό αυτή τη στιγμή.

     Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

Το συρτάρι ποτέ δεν αδειάζει κι αυτό είναι καλό. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια δεν πρόκειται για συρτάρι αλλά για ψηφιακό φάκελο με την ένδειξη «Ημιτελή». Θα μπορούσε βέβαια και να ονομάζεται «Καθαρτήριο» μια που το περιεχόμενο του φακέλου παραμένει εκεί λιγότερο ή περισσότερο αλλά πάντοτε προσωρινά, μέχρι να ωριμάσει, να ολοκληρωθεί και να μεταφερθεί στα «Δημοσιευμένα» ή στα «Ολοκληρωμένα αδημοσίευτα». Ορίστε, μάθατε τα μυστικά μου. Όσο για το αν ετοιμάζω κάτι άλλο… Λοιπόν στο διήγημα «Περιστέρι, όπως Άλμπατρος» υπάρχουν διευκρινιστικές σημειώσεις από κάποιον Prometheus19 που ανακάλυψε το χειρόγραφο στον «Ιστό των Μαριανών» το 2016 και το ανέσυρε στην επιφάνεια του διαδικτύου για να το κάνει κτήμα όλων. Στους «Κατεδαφιστές» οι ήρωες, εμπνεόμενοι από την αρχαία ελληνική μυθολογία ονοματίζουν τα δίδυμα τους που γεννήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 Πανδώρα και Προμηθέα. Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο. Αποτελεί το λογοτεχνικό αντίστοιχο στις κολώνες από οπλισμένο σκυρόδεμα που βλέπουμε κάποιες φορές στην ταράτσα ενός σπιτιού και οι οποίες μπορεί στο μέλλον να αποτελέσουν τη βάση ενός ακόμη ορόφου.Αλλά όπως λέτε κι ο ίδιος «είναι νωρίς ακόμα». Οψόμεθα λοιπόν.

Ο ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΑΡΑΠΑΚΗΣ
Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ
Σελ. 488, Νοέμβριος 2024

      Το βιβλίο «Ο Ιδεολόγος» του Ν. Αραπάκη, που θα μας απασχολήσει στην σημερινή παρουσίαση, είναι συνέχεια του ιστορικού μυθιστορήματος «Ο Αμερικάνος» που κυκλοφόρησε το 2021 και αναφέρεται στην άθλια ζωή των μεταναστών (Ελλήνων και άλλων) στην Αμερική στα τέλη του 19^ου και στις αρχές του 20^ου αιώνα και τους αγώνες που έκαναν να μεταβάλλουν τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν, αλλά μπορεί εύκολα να διαβαστεί και αυτόνομα.

     Στις αρχές του 1917, ο Ερκ Σίναξ (δηλ. ο Ηρακλής Συναξάκης, ο «Αμερικάνος»), μετά τη σφαγή των εξεγερμένων εργατών στο Λάντλοου του Κολοράντο, στην οποία έχασε αγαπημένα πρόσωπα, έχει μεταναστεύσει στο Μόντρεαλ, εργάζεται στο λιμάνι, και ζει σε ένα κοινόβιο αναρχικών. Η ψυχολογική του κατάσταση είναι άθλια. Ζει μέσα στη θλίψη και την απάθεια, ενώ κατακλύζεται από συναισθήματα απογοήτευσης.

     Μέχρι που μια συνάντηση με τον Τρότσκι στη Νέα Υόρκη, τον κάνει να συνειδητοποιήσει «… ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει. Ότι η ζωή είναι ένας μεγάλος ατελείωτος πόλεμος. Η μάχη που έχασα δεν αρκούσε για να με στείλει στην πλευρά των ηττημένων της ιστορίας […] Από εκείνο το βράδυ και μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Ένιωσα να διαλύεται ο ιστός της ηττοπάθειας που με είχε τυλιγμένο…».

     Έχοντας ανακτήσει μέρος της μαχητικότητάς του, ενθουσιασμένος από την γνωριμία του με τον Τρότσκι και καθώς τίποτα δεν τον συνέδεε πια με το Μόντρεαλ, αποφασίζει να πάει στη Ρωσία, για να βοηθήσει την κυοφορούμενη επανάσταση. Όμως δεν υπολόγισε την επιμονή του αφεντικού του, που έκανε ότι ήταν δυνατό για να τον κρατήσει στις επιχειρήσεις του και τον… έρωτα! Ο Ερκ ερωτεύτηκε παράφορα την καλλονή κόρη του αφεντικού του, την Άννα και για λίγο ανέβαλλε τα σχέδιά του. Μέχρι που ένιωσε να ασφυκτιά και με δυσκολία, αφού αγαπούσε πραγματικά την Άννα, πήρε την οριστική απόφαση. «Ναι, θα πήγαινα στη Ρωσία. Δεν είχε σημασία η χώρα, η γλώσσα, ο ένας ή ο άλλος λαός. Οι στόχοι καθιστούν μια επανάσταση σημαντική, κι όχι το ποιος, το που και το πότε. Και τη γλώσσα θα τη μάθαινα γρήγορα και εύκολα, είχα έφεση στις ξένες γλώσσες. Με ποια ιδιότητα θα πήγαινα; Ως μαρξιστής, ως επαναστάτης που φιλοδοξούσε να γίνει επαγγελματίας επαναστάτης. Ως ιδεολόγος». Εκεί θα εμπλακεί σε έναν κυκεώνα εξελίξεων μιας κοινωνίας που επιζητά να αποτινάξει το τσαρικό καθεστώς που την είχε βυθίσει στη φτώχια, την πείνα, την μιζέρια, την εξαθλίωση και να χτίσει ένα καλύτερο μέλλον για όλους.

     Το «Ο Ιδεολόγος» είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα. Απεικονίζει με συναρπαστικό τρόπο τις διεργασίες μιας ιστορικής περιόδου με πυκνότητα σημαντικών γεγονότων που σημάδεψαν τον 20^ο αιώνα και άλλαξαν την παγκόσμια Ιστορία. Εξίσου πετυχημένη είναι η ανάλυση των ψυχολογικών διαδρομών των χαρακτήρων, που βλέπουν άλλες τους επιδιώξεις να πραγματοποιούνται και άλλες να ματαιώνονται. Επίσης εντυπωσιακή είναι η περιγραφή των χιονισμένων και παγωμένων τοπίων του Μόντρεαλ και της Πετρούπολης, όπου κυρίως εξελίσσεται το μυθιστόρημα.

     Τέλος, θα ήθελα να κάνω μια ξεχωριστή μνεία στο πρώτο μέρος του βιβλίου, που με αξιοσημείωτη ιστορική ακρίβεια, αναφέρεται στην (και ελληνική) εκστρατεία στην Ουκρανία, που κόστισε τη ζωή πολλών Ελλήνων στρατιωτών, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα και όφελος και το οποίο υποθέτω, ότι αποτελεί μια γέφυρα με το τρίτο(;) μέρος της αφήγησης του βίου και των περιπετειών του μυθιστορηματικού ήρωα Ισμαήλ Μπερσερέ ή Ηρακλή Συναξάκη που ήταν ευρύτερα γνωστός ως ο Αμερικάνος!   

ΟΙ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΤΕΣ

ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΜΑΥΡΟΓΕΩΡΓΗΣ
Εκδόσεις ΠΗΓΗ
Σελ. 345, Σεπτέμβριος 2024

      Στο χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού, κινείται το νέο μυθιστόρημα του Ι. Μαυρογεώργη, με τίτλο «Οι Κατεδαφιστές».

     Στα τέλη του Αυγούστου του 1986, ο τυφώνας Τσάρλι σάρωσε την Ιρλανδία. Ήταν η χειρότερη καταιγίδα όλων των εποχών που έπληξε το νησί. Με τεράστια ύψη βροχόπτωσης που προκάλεσε την υπερχείλιση ποταμών και ανέμους που ξεπερνούσαν τα 100 χλμ. την ώρα. «Ο Μάικλ Ντόχερτι κι ο Πάντι Νούναν είχαν αναλάβει να καλύψουν ειδησεογραφικά την κακοκαιρία για λογαριασμό της RTE και του Irish Independent, ο πρώτος ως δημοσιογράφος κι ο δεύτερος ως εικονολήπτης, ηχολήπτης και τεχνικός».

     Όταν πλησιάζουν στην περιοχή που πλήττεται πιο σκληρά, ένας τεράστιος όγκος νερού, παρασέρνει το όχημα στο οποίο επιβαίνουν οι δύο φίλοι και συνεργάτες. Ο Πάντι χάνεται στα θολά λασπόνερα, ενώ ο Μάικλ θα καταφέρει να αναρριχηθεί σε έναν λοφίσκο και να γλιτώσει. Εκεί θα συναντήσει έναν παράξενο άντρα, ο οποίος αφού του δώσει μια πλαστική θήκη η οποία περιέχει κάποια έγγραφα, θα παρασυρθεί από τα ορμητικά νερά.

     Όμως η τύχη του Μάικλ φαίνεται να τον εγκαταλείπει. Ένα δέντρο δεν μπορεί να αντισταθεί στον σαρωτικό άνεμο, θα ξεριζωθεί και θα καταπλακώσει τον Μάικλ. Σωστικά συνεργεία θα τον εντοπίσουν και θα τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο, όπου παραμένει νοσηλευόμενος σε κώμα. Η σύζυγός του, Ντίρντρι Ο΄ Φλυνν, τον επισκέπτεται για πολλές ώρες καθημερινά και του διαβάζει βιβλία. Οι γιατροί λένε πως ίσως αυτό τον βοηθήσει να επανέλθει από το κώμα, αφού τα τραύματα του σώματος λίγο-λίγο θεραπεύονται. «…όταν τον έφεραν σε μας φοβόμουν πως δεν θα τα καταφέρει. Κινδύνεψε νε πεθάνει από πνιγμό, κινδύνεψε από κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, από μολύνσεις, υπέφερε από πολλαπλά τραύματα σε όλο του το σώμα και δεν μπορούμε να πούμε πόσες ώρες είχε μείνει αβοήθητος μέχρι να τον βρουν. Καταβάλαμε τεράστιες προσπάθειες για να τον σώσουμε και τώρα η ζωή του δεν διατρέχει πια κανέναν κίνδυνο…».

     Τελικά ο Μάικλ συνήλθε και βγήκε από το νοσοκομείο στις αρχές του Νοεμβρίου. Όταν άνοιξε τη σακούλα με τα προσωπικά του αντικείμενα που του έδωσαν στο νοσοκομείο, βρήκε μέσα τα έγγραφα που του έδωσε ο άντρας στον λοφίσκο, που είναι μερικές χειρόγραφες σελίδες τετραδίου.

     Η ανάγνωση του χειρογράφου θα του δημιουργήσει ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια περιλαμβάνει περιγραφή με σαφήνεια γεγονότων γνωστών και από την άλλη ανακρίβειες και αναπόδεικτες εικασίες. Οι τελευταίες μάλιστα εγγραφές αποκτούν δυσνόητη μορφή. «Έχει επίσης πολλά στοιχεία που είναι προφανώς φανταστικά ή και παραληρηματικά. Μπορεί να είναι η απόπειρα ενός ταραγμένου μυαλού, να δημιουργήσει μυθοπλασία. Ή ενός φαντασιόπληκτου ή μυθομανούς, που βλέπει τον εαυτό του στο κέντρο των γεγονότων. Κατά προτίμηση, των πιο σημαντικών γεγονότων».

     Όταν όμως στην πορεία του χρόνου κάποιοι από τους ισχυρισμούς του επαληθεύονται, ο Μάικλ θα το δει υπό νέα οπτική…

      Το μυθιστόρημα «Οι Κατεδαφιστές», είναι καλογραμμένο, με ολοζώντανες περιγραφές τόπων, πόλεων και χαρακτήρων και είναι σίγουρο ότι θα συναρπάσει τους φαν της «λογοτεχνίας του φανταστικού»      

Η ΚΑΡΕΚΛΑ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ

MIKE W. CRAVEN
Μετάφραση ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ
Εκδόσεις BELL
Σελ. 430, Οκτώβριος 2024

      Το έκτο μυθιστόρημα της σειράς με κεντρικό χαρακτήρα τον αρχιφύλακα-ντετέκτιβ Ουάσινγκτον Πόου και τη συνεργάτιδά του Τίλι Μπράντσο, είναι το «Η Καρέκλα Του Ελέους» του M. W. Craven, που εκτυλίσσεται στην Κούμπρια, (περιοχή της βορειοδυτικής Αγγλίας, στα σύνορα με τη Σκωτία).

     Ο Πόου, έχοντας εμπλακεί και τραυματιστεί σε μια υπόθεση που θα ωθούσε τον καθένα στα ψυχολογικά του όρια, υποφέρει από εφιάλτες. Διαγνώστηκε ότι πάσχει από «μετατραυματική αγχώδη διαταραχή». Γι’ αυτό και σε συνεννόηση με την υπηρεσία του, τον Τομέα Ανάλυσης Σοβαρών Εγκλημάτων, αποφασίζει να κάνει μια σειρά συνεδρίες με την ψυχολόγο Κλάρα Λανγκ, η οποία είναι ειδικευμένη στην ψυχοτραυματολόγια.

     Μέρος της θεραπείας, είναι η προσπάθεια να αφηγηθεί ο Πόου, όσα συνέβησαν, χωρίς όμως να βιώσει τα ίδια, τρομακτικής έντασης, συναισθήματα. Έτσι μέσα από την αφήγηση στην ψυχολόγο, παρακολουθούμε κι εμείς την εξέλιξη της υπόθεσης.

     Όλα ξεκίνησαν όταν εντοπίστηκε το πτώμα ενός άντρα, στις παρυφές ενός δάσους. «Ο Κορνίλιους Γκριν, είχε δεθεί σε ένα δέντρο και είχε λιθοβοληθεί μέχρι θανάτου. Ο δολοφόνος δεν είχε προσπαθήσει να μετακινήσει το πτώμα και δεν είχε γίνει καμιά προσπάθεια να καθαριστεί η σκηνή του εγκλήματος». «Στόχος» ήταν το κεφάλι του άντρα, που ήταν σε πολύ κακή κατάσταση από τα πολλαπλά χτυπήματα με τις πέτρες. Αυτό όμως που ήταν πραγματικά εντυπωσιακό, ήταν το σώμα του Γκριν. «Με εξαίρεση το κεφάλι, το λαιμό, τις παλάμες και την περιοχή της ήβης, κάθε εκατοστό του σώματος του Κορνίλιους ήταν καλυμμένο με θρησκευτικές παραστάσεις. Μεγάλους σταυρούς και μικρούς σταυρούς. Λέξεις και ολόκληρα εδάφια της Βίβλου. Αγγέλους και δαίμονες. Τον Μωυσή να κρατάει τις Δέκα Εντολές. Κεριά και περιστέρια. Τον Ιησού να φορά το ακάνθινο στεφάνι. Τον Ιησού να βαδίζει στο νερό. Την Παρθένο Μαρία και ενωμένες παλάμες που προσεύχονταν. Και δεκάδες ακόμα παραστάσεις που ο Πόου δεν αναγνώριζε. Υπήρχαν τόσο πολλά τατουάζ, που μπλέκονταν το ένα με το άλλο. Έδιναν την εντύπωση ότι ο Κορνίλιους δεν είχε πολλά τατουάζ, αλλά απλά μόνο ένα».

     Η έρευνα θα αποκαλύψει ότι ο Γκριν, ήταν ο ηγέτης μια χριστιανικής, πουριτανικής παραεκκλησιαστικής σέχτας, με την ονομασία «Τα Τέκνα του Ιώβ» που είχε τις εγκαταστάσεις της, στην περιοχή. Η συνεργάτιδα του Πόου, η χαρισματική Τίλι Μπράντσο, θα εντοπίσει ανάμεσα στον κυκεώνα των τατουάζ, κάποια που περιλαμβάνουν γράμματα κι αριθμούς, τα οποία δεν θεωρεί ότι είναι τυχαία, αλλά περιέχουν κάποιο μήνυμα. Όμως ο κώδικας είναι τόσο σκοτεινός και μυστηριώδης, που παρά τις πολυήμερες έντονες προσπάθειές της, δυσκολεύεται να αποκρυπτογραφήσει. Στο τέλος βέβαια, όπως πάντα, θα τα καταφέρει κι αυτό που θα ανακαλύψει, θα τρομάξει ακόμα και τους πιο έμπειρους και σκληροτράχηλους αστυνομικούς, οι οποίοι έχουν έρθει πολλές φορές αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα όσων κρύβονται στις πιο σκοτεινές γωνιές, του ανθρώπινου μυαλού!

     Το αστυνομικό θρίλερ «Η Καρέκλα Του Ελέους» είναι ένα ευφυές, συναρπαστικό, εξαιρετικό μυθιστόρημα, που καταδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο, τις ατραπούς στις οποίες μπορεί να οδηγήσει η μισαλλοδοξία (θρησκευτική στη συγκεκριμένη περίπτωση). Έχει όλα τα στοιχεία που επιβάλλεται να έχει ένα μυθιστόρημα του είδους: αγωνία, κλιμακούμενο σασπένς, δράση, μυστήριο.

      Σε πολλά από τα βιβλία που έχω διαβάσει, ο συγγραφέας στο τέλος επιφυλάσσει μια θεαματική ανατροπή. Αυτή που συμβαίνει στο «Η Καρέκλα Του Ελέους», από τη σελίδα 408 μέχρι την τελευταία, μπορεί άνετα να συμπεριληφθεί στο top 5 των πιο μεγάλων, εντυπωσιακών και αναπάντεχων ανατροπών που έχω διαβάσει!

     Το βιβλίο συμπληρώνει μια μίνι συνέντευξη του συγγραφέα, στην οποία εξηγεί πως δημιούργησε τους ήρωές του, πως γράφει τα βιβλία του και τα μελλοντικά του σχέδια.