ΤΗΓΑΝΙΖΟΥΝ ΠΑΤΑΤΕΣ ΣΤΟΝ ΑΡΗ;

ΜΗΝΑΣ ΒΙΝΤΙΑΔΗΣ

Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ

Σελ. 313, Νοέμβριος 2013

     Την ιστορία μιας γυναίκας που διεκδικεί την πραγματοποίηση των ονείρων της και την ικανοποίηση των «θέλω» της, μας αφηγείται ο Μηνάς Βιντιάδης, στο βιβλίο του.

     Βρισκόμαστε στο 2025. Η Ανδρομέδα (που η οικογένειά της, τη φωνάζει Ανδριανή), μια 45χρονη όμορφη γυναίκα, ζει σε μια επαρχιακή πόλη με τον άντρα της και τα δύο της παιδιά. «Ο άντρας μου είναι αυτό που λένε μεγαλοδικηγόρος. Πρωταθλητής, θα έλεγα, ο πιο γνωστός στην πόλη. Με πολλές επιτυχίες που τον έχουν κάνει γνωστό σ’ όλη τη χώρα. Όλους τους ελευθέρωνε, δολοφόνους, καταχραστές, εμπόρους ναρκωτικών, όλους. Εκτός από τον εαυτό του που αργοπέθαινε στο κρατητήριο-απομόνωση του μυαλού του. Υψίστης ασφαλείας φυλακή αυτό το μέρος. Το λάθος του άντρα μου ήταν ότι δε με βοηθούσε να έχω το δικό μου όνειρο».

     Ζει τη ζωή της νοικοκυράς, παίζει το ρόλο της συζύγου του μεγαλοδικηγόρου και είναι μητέρα που για τα παιδιά της, τηγανίζει τις καλύτερες πατάτες του κόσμου! Η Ανδρομέδα, έμεινε ορφανή από μικρή. Οι γονείς της σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα και την ανατροφή της, ανέλαβε ο θείος Λέων. «Ο θείος Λέων, ο αδελφός της μητέρας μου, αποδείχτηκε ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου. Εκείνος με μεγάλωσε, όταν έχασα τους γονείς μου και μ’ έκανε αυτό που είμαι… Ήταν τότε τριάντα χρόνων, καθηγητής φυσικός στο λύκειο της πόλης». Έχοντας ο ίδιος μεγάλη αγάπη για το διάστημα, κάνει δώρο στην ανιψιά του ένα τηλεσκόπιο και τις ξάστερες νύχτες, τη μυεί στις κινήσεις των πλανητών και στα μυστήρια του σύμπαντος.

     Όταν η Ανδρομέδα παντρεύτηκε, ο θείος πήγε να διδάξει σε πανεπιστήμιο της Αμερικής. Εκεί έβαλε το όνομά του, στην κληρωτίδα, στην οποία βρίσκονταν ένα ακόμη εκατομμύριο ονόματα, από τα οποία θα επιλέγονταν έξη άτομα για να γίνουν οι πρώτοι «διαστημικοί τουρίστες» που θα ταξίδευαν στον Άρη με το υπερσύγχρονο διαστημικό λεωφορείο της NASA, την «Κιβωτό». Όμως, ο θείος Λέων πέθανε λίγο πριν πραγματοποιηθεί το ταξίδι και η Ανδρομέδα, κληρονόμησε το εισιτήριο!

     Όταν φτάνει στο σπίτι η επιστολή της NASA, οι αντιδράσεις είναι σφόδρα αρνητικές. Ούτε τα παιδιά, ούτε πολύ περισσότερο ο άντρας της, δεν καλοβλέπουν την ιδέα του ταξιδιού. Αν και περισσότερο τους ενδιαφέρει ότι θα… ξεβολεύονταν λόγω της πολύμηνης απουσίας της κι όχι οι κίνδυνοι του ταξιδιού. Το ταξίδι θα διαρκέσει 16 μήνες και θα υπάρξουν κάποιοι μήνες προετοιμασίας σε αμερικανο-ρωσική βάση σε περιοχή της Ρωσίας. Όμως η Ανδρομέδα, σε πείσμα όλων των αντιξοοτήτων, θα τολμήσει. Θα κάνει την επανάστασή και την υπέρβασή της και θα πραγματοποιήσει το ταξίδι που θα της αλλάξει τη ζωή.

     Καλογραμμένο μυθιστόρημα, που εκτός του ότι ψυχαγωγεί (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) είναι και διδακτικό, αφού δίνει πολλές εκλαϊκευμένες πληροφορίες για το διάστημα, τη Σελήνη, τον Άρη κλπ. Ακόμη μπορώ να πω ότι είναι κι αισιόδοξο, αφού το 2025, η Ελλάδα αλλά και ο κόσμος, παρουσιάζεται πολύ καλύτερος και πιο όμορφος απ’ ότι είναι σήμερα.

     Κλείνω με μια παρατήρηση. Το «The Dark Side Of The Moon», είναι ένας εμβληματικός δίσκος των Pink Floyd, ένας δίσκος που επηρέασε και διαμόρφωσε τη σύγχρονη μουσική κι όχι τραγούδι των Deep Purple.  

ΠΑΛΙΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ

ΠΑΛΙΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΖΑΡΙΑΔΗΣ

Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Σελ. 466, Οκτώβριος 2012

     Το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα του Γ. Αζαριάδη, σας παρουσιάζω σήμερα. Πρόκειται για ένα αρκετά ογκώδες, πυκνογραμμένο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο. Με χαροποιεί -ως φαν του είδους-το γεγονός της εμφάνισης όλο και περισσότερων ελλήνων συγγραφέων αστυνομικών ιστοριών. Κάτι που δείχνει ότι δειλά-δειλά, αρχίζει να δημιουργείται μια παράδοση και να καλύπτεται ένα κενό. Γι’ αυτό και πολλές από τις πρόσφατες παρουσιάσεις αφορούν την αστυνομική λογοτεχνία.

     Μια σειρά από δολοφονίες, αναστατώνουν τα βόρεια προάστια. Τα θύματα έχουν συγκεκριμένο προφίλ: πρόκειται για άντρες που ανήκαν-όπως προέκυψε από την έρευνα-στο λεγόμενο «προοδευτικό» χώρο και που μπήκαν στον κόσμο των επιχειρήσεων και του χρήματος, μέσω γάμων με θυγατέρες παλιών επιχειρηματικών οικογενειών. «Από τη στιγμή που άρχισαν να τα κονομάνε, φαίνεται ότι οι προοδευτικές θεωρίες πήγαν περίπατο. Τα παλληκάρια ενσωματώθηκαν φυσιολογικά στους κύκλους της ανώτερης τάξης, λες και ήταν επιχειρηματίες εκ γενετής. Ξεπούλησαν γρήγορα κι εύκολα την ιδεολογία των νεανικών τους χρόνων κι αφιερώθηκαν στη μεγιστοποίηση του οικονομικού δυναμικού των επιχειρήσεών τους».

     Αυτό που παραξενεύει τους αστυνομικούς που αναλαμβάνουν τις έρευνες, είναι η παντελής έλλειψη στοιχείων. Τα θύματα βρίσκονται καθισμένα στις πολυθρόνες τους και η στάση του σώματος δείχνει ότι δεν αντιλήφθηκαν τι τους περιμένει. Φέρουν ένα και μόνο θανάσιμο τραύμα από σφαίρα μικρού διαμετρήματος στην καρδιά. Στο χώρο του εγκλήματος δεν υπάρχουν ίχνη πάλης και ο δολοφόνος είναι σα να μην υπήρξε ποτέ. Δεν τον είδε κανείς, δεν τον άκουσε κανείς, δεν άφησε κανένα ίχνος. Αυτό στέλνει τη νευρικότητα και το άγχος των διωκτικών αρχών στα ύψη. Γιατί έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο την πίεση, για γρήγορα αποτελέσματα, της πολιτικής ηγεσίας όσο και των ΜΜΕ, που οσμίστηκαν αίμα κι έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός. 

     Για το μύθο του βιβλίου δεν θέλω να γράψω κάτι περισσότερο. Όπως επίσης και για ένα από τα δύο «μειονεκτήματα» του βιβλίου. Είναι ένα εύρημα που δεν με έπεισε, το θεωρώ τραβηγμένο, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω τι εννοώ, αφού αν το κάνω θα αποκαλύψω σημαντικά στοιχεία που πρέπει να μείνουν κρυμμένα από τον αναγνώστη για να μη χαθεί το στοιχείο της έκπληξης και του σασπένς. Το δεύτερο, ήσσονος σημασίας «μειονέκτημα», είναι ο όγκος του βιβλίου. Μπορούσε να είναι λίγες σελίδες μικρότερο.

     Θέλω όμως να γράψω για το εξαιρετικό τρόπο γραφής, τις πολλές και πολύ έξυπνες ατάκες, το χιούμορ, τον κοινωνικό σχολιασμό και για το ότι ο συγγραφέας μας δίνει τη δυνατότητα, μέσω των χαρακτήρων και καταστάσεων που περιγράφει, να γνωρίσουμε μια διαφορετική πτυχή του χαρακτήρα και την προσωπικότητας (πέρα από στερεότυπα) των αστυνομικών και τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται. Ακόμη να αναφέρω ότι μου θύμισε μουσικές της νεανικής μου ηλικίας και με έκανε να ψάξω στη δισκοθήκη μου για να ξαναανακαλύψω τα «ιερά τέρατα» της ροκ. Ένα ενδιαφέρον αστυνομικό μυθιστόρημα που προτείνω να διαβάσετε.  

ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΡΗΓΟΡΑΚΗΣ

Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

Σελ. 391, Νοέμβριος 2013

     «Ο όρος Τέταρτος Κόσμος βρίσκεται εν χρήσει εδώ και σαράντα χρόνια περίπου και αναφέρεται στους εξαθλιωμένους του ανεπτυγμένου κόσμου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν μέσα στην εξαθλίωση αλλά κατέληξαν να ζουν εξαθλιωμένοι και στον πυθμένα όλων των πραγμάτων, μέσα στις ακραίες επιλογές του καπιταλισμού».

     Έχω γράψει κι άλλες φορές, ότι υπάρχουν κάποια –λίγα- βιβλία, τα οποία καταλαβαίνει ότι είναι σημαντικά από τις πρώτες σελίδες. Στο βιβλίο του Γιάννη Γρηγοράκη, αυτό το καταλαβαίνεις από τις πρώτες κιόλας γραμμές. Είναι ένα βιβλίο που περιγράφει μια κοινωνία ζοφερή, σε χώρο και χρόνο που δεν κατονομάζονται. Αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει.

     Η κοινωνία που περιγράφει ο συγγραφέας, βρίσκεται σε κατάρρευση. Μια μακροχρόνια οικονομική κρίση έχει πλήξει κάθε κοινωνική τάξη. Οι φτωχοί και οι άνεργοι-ο αριθμός των οποίων αυξάνεται κάθε μέρα-«μαρκάρονται» με ένα κόκκινο αστέρι κι απαγορεύεται να κυκλοφορούν στις πόλεις και στα εμπορικά κέντρα για να μη δημιουργούν προβλήματα στις συναλλαγές, όπως λέει η κυβέρνηση. Ζουν έγκλειστοι σε καταυλισμούς και στρατόπεδα, πολύ καλά φυλασσόμενα, απ’ όπου μπορούν να βγουν μόνο με ειδική άδεια που δίνεται με εξαιρετική φειδώ. Δωμάτια σπιτιών επιτάσσονται για να στεγαστούν οι πολλοί άστεγοι που έχασαν τα σπίτια τους λόγω χρεών. Η δικαστική εξουσία έχει εκχωρηθεί στην πολυεθνική Justice Corporation, ενώ οι ετυμηγορίες των δικαστηρίων, κατά ένα «μαγικό» τρόπο, συμπίπτουν με τα γκάλοπ και τις «αποφάσεις» που εκδίδουν τα τηλε-δικαστήρια που στήνουν οι δημοσιογράφοι-εισαγγελείς. Τέλος κάθε σαββατόβραδο, όλη χώρα ζει και αναπνέει για να παρακολουθήσει το μεγάλο θέαμα που λαμβάνει χώρο στο νέο Κολοσσαίο. Εκεί, κάποιοι εξαθλιωμένοι άνεργοι, είναι διατεθειμένοι να υποστούν τα πάνδεινα και να αλληλοεξοντωθούν, μέχρι να αναδειχθεί ο τελικός νικητής, ο οποίος θα αποκτήσει κάποια προνόμια που θα του επιτρέψουν να βελτιώσει τη ζωή του. Κάθε προσπάθεια αντίστασης είναι εξαρχής καταδικασμένη, αφού η αστυνομία επαγρυπνά και με την αρωγή των «Φίλων της Έννομης Τάξης», θα την καταπνίξει στα σπάργανα.

     Το βιβλίο του Γιάννη Γρηγοράκη, είναι ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που πρέπει να διαβάσει κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος. Είναι κατά την άποψη μου ότι καλύτερο έχει γράψει μέχρι τώρα ο συγγραφέας. Έχει τη δύναμη να σε βάζει στο κλίμα και την ατμόσφαιρα της κοινωνίας που θέλει να περιγράψει. Δεν προσφέρεται για «κατανάλωση σελίδων», αλλά για προσεκτική κι ενδελεχή ανάγνωση. Ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τα τελευταία χρόνια!!

ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΦΟΝΟ

ΑΝΘΗ ΛΕΚΑΤΗ

Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ

Σελ. 259, Ιούλιος 2013

     Οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων στην Ελλάδα είναι λίγοι. Κι ακόμα λιγότερες είναι οι γυναίκες συγγραφείς του είδους, οπότε κάθε μυθιστόρημα που προέρχεται από γυναικεία πένα, το διαβάζω με ενδιαφέρον. Αν μάλιστα είναι και καλογραμμένο όπως το μυθιστόρημα της Ανθής Λεκάτη, τότε είναι και μια ευχάριστη έκπληξη.

     Το Φεβρουάριο του 2010, μια δημοσιογράφος, η Μαρία Δημητροπούλου, βρίσκεται δολοφονημένη. Η δολοφονία της, σχετίζεται με τις έρευνές της, αλλά κανένας δεν ξέρει ποιο είναι το αντικείμενο τους. Ο σκληρός δίσκος του υπολογιστή της, έχει εξαφανιστεί. Η δολοφονία μένει ανεξιχνίαστη, γιατί υψηλόβαθμα στελέχη της Αστυνομίας, θέτουν ανυπέρβλητα εμπόδια στην έρευνα, υπακούοντας στις εντολές των πολιτικών τους προϊσταμένων.

     Ένα χρόνο αργότερα, μια ομάδα ανθρώπων με ξεχωριστά ενδιαφέροντα, στήνουν σε μια επαρχιακή πόλη κοντά στην Αθήνα, μια ομάδα ανάγνωσης. Διαλέγουν βιβλία, τα διαβάζουν και τα αναλύουν. Κάποια στιγμή, κάποιος έριξε την ιδέα στην ομάδα, να στραφούν και στην αστυνομική λογοτεχνία επειδή «Υπάρχουν συγγραφείς που έχουν γράψει εξαιρετικά δείγματα του είδους, τα οποία πιστεύω ότι αξίζουν να τους δώσουμε λίγη από την προσοχή μας». Η ιδέα, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις, πέρασε και η ομάδα ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο είδος για αρκετούς μήνες. Μάλιστα σε κάποια συνάντησή τους, κλήθηκε και ο συγγραφέας του είδους Γιώργος Καζάκος, τα βιβλία του οποίου «δημιουργούσαν πάντα θόρυβο πριν καν βρεθούν στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Συνδύαζαν-κατά γενική ομολογία-το μυστήριο με μια πολύ ιδιαίτερη κι ελκυστική λογοτεχνική γραφή, ενώ οι θετικές κριτικές, ακόμη και από τους αυστηρούς ειδήμονες του χώρου, εκθειάζουν τη μαγεία της ατμόσφαιρας και των αμφιλεγόμενων χαρακτήρων των βιβλίων του».

     Όλα τα μέλη της ομάδας γοητεύονται από την προσωπικότητα του συγγραφέα και η ιδιαίτερα η Όλγα Αναστασίου, που με την πρώτη ευκαιρία πηγαίνει στην Αθήνα για να τον βρει. Λίγες μέρες αργότερα, το πτώμα της Όλγας, ανακαλύπτεται στην ίδια περιοχή που είχε βρεθεί και προ έτους το πτώμα της Δημητροπούλου και φαίνεται ότι δολοφονήθηκε με τον ίδιο τρόπο! «…σε μια περιοχή που δεν έχει τίποτα παρά μόνο δυο τρία μαντριά. Πρέπει να σας πω ότι από την πρώτη ιατροδικαστική εκτίμηση που έγινε στον τόπο του εγκλήματος, φαίνεται ότι η άτυχη γυναίκα βασανίστηκε και ξυλοκοπήθηκε άγρια πριν τη σκοτώσουν με μια σφαίρα στο μέτωπο».

     Ο αστυνόμος Δαμιανέας, άνθρωπος μονήρης και μονόχνοτος λόγω οικογενειακών προβλημάτων, αλλά πολύ ικανός κι επίμονος στη δουλειά του, βλέπει αμέσως τη διασύνδεση των δύο υποθέσεων. Κι ενώ όλες οι υποψίες στρέφονται στον Καζάκο, αφού ήταν ο τελευταίος που είδε την Όλγα ζωντανή, ο Δαμιανέας με το πείσμα λαγωνικού που βρίσκει ένα ίχνος και το ακολουθεί κι έχοντας κατά νου τις μεθόδους του Ηρακλή Πουαρό, βρίσκει ότι η υπόθεση έχει μεγάλο, πολύ μεγάλο βάθος!

     Καλογραμμένο θρίλερ, με κλιμακούμενο σασπένς, ανατροπές και καλοδομημένους χαρακτήρες. Ειδικά ο Δαμιανέας, όσο στραβόξυλο και ανάποδος φαίνεται και φέρεται, δεν μπορεί παρά να τον συμπαθήσεις. Όπως επίσης και την ψυχίατρο Έλλη Χαραλάμπους, που υποθέτω ότι έχει πλευρές του χαρακτήρα της συγγραφέως. (Οι πιο εμφανείς ομοιότητες είναι το επάγγελμα και η διάθεση να ζει και να εργάζεται σε μικρή πόλη). Το μυθιστόρημα όπως γράφω και στην αρχή είναι μια ευχάριστη έκπληξη και θα περιμένω το επόμενο δείγμα γραφής της Α. Λεκάτη.