ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΦΟΝΟ

ΑΝΘΗ ΛΕΚΑΤΗ

Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ

Σελ. 259, Ιούλιος 2013

     Οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων στην Ελλάδα είναι λίγοι. Κι ακόμα λιγότερες είναι οι γυναίκες συγγραφείς του είδους, οπότε κάθε μυθιστόρημα που προέρχεται από γυναικεία πένα, το διαβάζω με ενδιαφέρον. Αν μάλιστα είναι και καλογραμμένο όπως το μυθιστόρημα της Ανθής Λεκάτη, τότε είναι και μια ευχάριστη έκπληξη.

     Το Φεβρουάριο του 2010, μια δημοσιογράφος, η Μαρία Δημητροπούλου, βρίσκεται δολοφονημένη. Η δολοφονία της, σχετίζεται με τις έρευνές της, αλλά κανένας δεν ξέρει ποιο είναι το αντικείμενο τους. Ο σκληρός δίσκος του υπολογιστή της, έχει εξαφανιστεί. Η δολοφονία μένει ανεξιχνίαστη, γιατί υψηλόβαθμα στελέχη της Αστυνομίας, θέτουν ανυπέρβλητα εμπόδια στην έρευνα, υπακούοντας στις εντολές των πολιτικών τους προϊσταμένων.

     Ένα χρόνο αργότερα, μια ομάδα ανθρώπων με ξεχωριστά ενδιαφέροντα, στήνουν σε μια επαρχιακή πόλη κοντά στην Αθήνα, μια ομάδα ανάγνωσης. Διαλέγουν βιβλία, τα διαβάζουν και τα αναλύουν. Κάποια στιγμή, κάποιος έριξε την ιδέα στην ομάδα, να στραφούν και στην αστυνομική λογοτεχνία επειδή «Υπάρχουν συγγραφείς που έχουν γράψει εξαιρετικά δείγματα του είδους, τα οποία πιστεύω ότι αξίζουν να τους δώσουμε λίγη από την προσοχή μας». Η ιδέα, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις, πέρασε και η ομάδα ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο είδος για αρκετούς μήνες. Μάλιστα σε κάποια συνάντησή τους, κλήθηκε και ο συγγραφέας του είδους Γιώργος Καζάκος, τα βιβλία του οποίου «δημιουργούσαν πάντα θόρυβο πριν καν βρεθούν στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Συνδύαζαν-κατά γενική ομολογία-το μυστήριο με μια πολύ ιδιαίτερη κι ελκυστική λογοτεχνική γραφή, ενώ οι θετικές κριτικές, ακόμη και από τους αυστηρούς ειδήμονες του χώρου, εκθειάζουν τη μαγεία της ατμόσφαιρας και των αμφιλεγόμενων χαρακτήρων των βιβλίων του».

     Όλα τα μέλη της ομάδας γοητεύονται από την προσωπικότητα του συγγραφέα και η ιδιαίτερα η Όλγα Αναστασίου, που με την πρώτη ευκαιρία πηγαίνει στην Αθήνα για να τον βρει. Λίγες μέρες αργότερα, το πτώμα της Όλγας, ανακαλύπτεται στην ίδια περιοχή που είχε βρεθεί και προ έτους το πτώμα της Δημητροπούλου και φαίνεται ότι δολοφονήθηκε με τον ίδιο τρόπο! «…σε μια περιοχή που δεν έχει τίποτα παρά μόνο δυο τρία μαντριά. Πρέπει να σας πω ότι από την πρώτη ιατροδικαστική εκτίμηση που έγινε στον τόπο του εγκλήματος, φαίνεται ότι η άτυχη γυναίκα βασανίστηκε και ξυλοκοπήθηκε άγρια πριν τη σκοτώσουν με μια σφαίρα στο μέτωπο».

     Ο αστυνόμος Δαμιανέας, άνθρωπος μονήρης και μονόχνοτος λόγω οικογενειακών προβλημάτων, αλλά πολύ ικανός κι επίμονος στη δουλειά του, βλέπει αμέσως τη διασύνδεση των δύο υποθέσεων. Κι ενώ όλες οι υποψίες στρέφονται στον Καζάκο, αφού ήταν ο τελευταίος που είδε την Όλγα ζωντανή, ο Δαμιανέας με το πείσμα λαγωνικού που βρίσκει ένα ίχνος και το ακολουθεί κι έχοντας κατά νου τις μεθόδους του Ηρακλή Πουαρό, βρίσκει ότι η υπόθεση έχει μεγάλο, πολύ μεγάλο βάθος!

     Καλογραμμένο θρίλερ, με κλιμακούμενο σασπένς, ανατροπές και καλοδομημένους χαρακτήρες. Ειδικά ο Δαμιανέας, όσο στραβόξυλο και ανάποδος φαίνεται και φέρεται, δεν μπορεί παρά να τον συμπαθήσεις. Όπως επίσης και την ψυχίατρο Έλλη Χαραλάμπους, που υποθέτω ότι έχει πλευρές του χαρακτήρα της συγγραφέως. (Οι πιο εμφανείς ομοιότητες είναι το επάγγελμα και η διάθεση να ζει και να εργάζεται σε μικρή πόλη). Το μυθιστόρημα όπως γράφω και στην αρχή είναι μια ευχάριστη έκπληξη και θα περιμένω το επόμενο δείγμα γραφής της Α. Λεκάτη.