ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ. ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΕΝΙΕΣ ΧΕΙΡΟΠΡΑΚΤΩΝ (1823-2023)

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΔΗΜΟΥ ΡΟΥΣΟΥΛΕΝΤΣΗΣ
Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ
Σελ. 279, Δεκέμβριος 2023

      Το όνομα Ρουσιλέντζης (έτσι είναι γνωστή η οικογένεια των χειροπρακτών στη Νάουσα), είναι συνώνυμο της ανακούφισης και της εξάλειψης των πόνων και των δυσκολιών που προκαλούν τα μυοσκελετικά προβλήματα, σε ανθρώπους  αλλά και ζώα! Μέσα από το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα, έμαθα πολλά κι ενδιαφέροντα για την ιστορία της οικογένειας.

      Πρώτα ότι εμείς στη Νάουσα, προφέρουμε τόσα χρόνια λάθος το όνομα. Το σωστό είναι Ρουσουλέντσης. Κι ότι αυτό δεν είναι το πραγματικό όνομα, αλλά ένα παρατσούκλι, δηλωτικό της καταγωγής από ένα χωριό του νομού Πέλλας, το Ρουσίλοβο (που μετονομάστηκε σε Ξανθόγεια το 1926). Το πραγματικό επίθετο της οικογένειας είναι Δήμου.

     Είναι μια οικογένεια που για πολλά χρόνια προσέφερε και προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες σε πάσχοντες της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας. Τις τελευταίες μάλιστα δεκαετίες που οι συγκοινωνίες το επιτρέπουν και σε ασθενείς και άλλων περιοχών.

     Το βιβλίο οφείλει την ύπαρξη του στην επιμονή ενός μέλους της τέταρτης γενιάς της οικογένειας, του Ευάγγελου, ο οποίος είναι Δρ. Χειροπρακτικής του Πανεπιστημίου του Surrey και του πατέρα του Σωκράτη που με υπομονή, επιμονή και πολύ κόπο, κατέγραψε τις αναμνήσεις του.

     Όσο ο Ευάγγελος σπούδαζε στην Αγγλία, έβλεπε στους διαδρόμους του πανεπιστημίου «κάδρα και φωτογραφίες από παλιούς χειροπράκτες, αγαλματίδια, γλυπτά και γύψινα προπλάσματα από χέρια, γόνατα και άλλα μέρη του σώματος». Μια μέρα του 2001, την ώρα που μιλούσε με τον πατέρα του στο τηλέφωνο, προέκυψε η ιδέα: «Γιατί, πατέρα, δεν ξεκινάς να γράφεις όλες αυτές τις ιστορίες που μου διηγείσαι τόση ώρα; Βλέπω ότι θυμάσαι τα πάντα! Είναι πολύ ωραίες. Είναι μοναδικές και, πάνω απ’ όλα, αληθινές. Είναι ιστορίες αγάπης και θα ήταν καλό να τις έχουμε συγκεντρωμένες σε ένα αρχείο. Ένα οικογενειακό αρχείο, για να ξέρουμε όλοι στην οικογένεια πως φτάσαμε ως εδώ. Πως μέσα από τόσους πολέμους, φτώχειες και κακοτοπιές καταφέραμε όχι μόνο να επιβιώσουμε αλλά και να προσφέρουμε έργο και να βοηθήσουμε τόσες γενιές. Να πάρουμε τον πόνο και να ανακουφίσουμε τον συνάνθρωπό μας».

     Αρχικά, ο Σωκράτης φάνηκε προβληματισμένος. Πίστευε ότι δεν θα τα καταφέρει, αφού οι γραμματικές του γνώσεις είναι επιπέδου έκτης Δημοτικού. Όταν όμως ο γιος του επέμεινε και του είπε ότι θα αναλάβει την επιμέλεια και τις διορθώσεις, κατάφερε να τον πείσει. «Τελικά, ενώ ο πατέρας μου χρειάστηκε σχεδόν τέσσερα χρόνια για να γράψει τόσο πολλές κι ενδιαφέρουσες ιστορίες, εμένα μου πήρε περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια για να τις συμμαζέψω και να τους δώσω μορφή βιβλίου». Μετά από πολλές αναβολές, το 2023, που συμπληρώθηκαν διακόσια χρόνια από τη γέννηση του πρώτου Ρουσουλέντση, του Χρήστου, (1823-1925), ήρθε κι ο καιρός για να εκδοθεί το βιβλίο.

     Ένα βιβλίο, που περιγράφει το πώς η οικογένεια Ρουσουλέντση, μέσα από αντιξοότητες, κινδύνους ακόμα για την ίδια τους τη ζωή, σε βάρος πολλές φορές της οικογένειας και της δουλειάς τους, αλλά με αυξημένο το αίσθημα ευθύνης και τη διάθεση για προσφορά στον συνάνθρωπο, έκαναν αυτό που θεωρούν καθήκον τους. Ακόμα και παλιότερα, όταν τα υποτυπώδη μέσα μεταφορών και συγκοινωνιών, έκαναν τις μετακινήσεις εξαιρετικά δύσκολες για να μην πω επικίνδυνες. «Το να καταφέρουμε, λοιπόν, εμείς οι σχεδόν αγράμματοι άνθρωποι, να βοηθήσουμε τόσο κόσμο, θεωρώ ότι ήταν ένα μικρό θαύμα. Το κάναμε, όμως, με αγάπη και αφοσίωση ως προς τους συνανθρώπους μας, αλλά και ως προς το ανεκτίμητο αυτό χάρισμα. Τόσα χρόνια μας έχουν φάει οι δρόμοι να πηγαινοερχόμαστε από το ένα μέρος στο άλλο, μέρα και νύχτα, καλοκαίρι και χειμώνα, σε εποχές που τα πράγματα στη χώρα ήταν αυστηρά, ακόμα και επικίνδυνα». Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο Σωκράτης κλήθηκε  και πήγε στη Χαλκιδική, παρατώντας την οικογένειά του, την μέρα του Πάσχα, για να βοηθήσει μια νεαρή κοπέλα που είχε τραυματιστεί και υπέφερε.  

     Κι όλα αυτά, χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάποια αμοιβή ή ανταπόδοση. Αν κάποιος θέλει να δώσει κάτι καλώς. Αν δεν θέλει ή δεν έχει, πάλι καλώς. Η αντιμετώπιση είναι η ίδια. «Αυτό που κάνω δεν είναι επάγγελμα, είναι ένα λειτούργημα προς τον συνάνθρωπο μας. Δεν το κάνω από υποχρέωση και, πάνω απ’ όλα, δεν το κάνω για τα χρήματα. Το κάνω γιατί το αισθάνομαι και γιατί με ικανοποιεί όσο τίποτε άλλο στον κόσμο».

     Το «Στα Χνάρια Του Πατέρα Μου», είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο. Μια συναρπαστική αφήγηση (επιλεγμένων ανάμεσα σε χιλιάδες) περιστατικών, που απεικονίζει με μοναδικό τρόπο την πολυετή προσφορά της οικογένειας Δήμου-Ρουσουλέντση στον συνάνθρωπο, η οποία στήριξε και θεράπευσε σε εποχές δύσκολες, όταν η περίθαλψη στην επαρχία ήταν έννοια ανύπαρκτη, χιλιάδες ανθρώπους που ζήτησαν την βοήθειά της, ανατάσσοντας εξαρθρώσεις, επιδένοντας, ακινητοποιώντας και θεραπεύοντας με σχεδόν «πρωτόγονα» υλικά κατάγματα και ανακουφίζοντας από μυϊκούς πόνους . Μια οικογένεια που συνεχίζει να προσφέρει όπου της ζητηθεί, εμπλουτίζοντας την πολύτιμη εμπειρία πολλών ετών με σύγχρονη επιστημονική γνώση και εξειδίκευση.