ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΥΡΙΑΝΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΗΣ 

Εκδόσεις ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ 

Σελ. 70, 1995 

      Κάνοντας προ ημερών μια νέα «έρευνα» στα ράφια της βιβλιοθήκης μου, έκανα πολύ ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις. Βρήκα βιβλία που είχα διαβάσει όταν πρωτοκυκλοφόρησαν-πριν από χρόνια-μου είχαν αρέσει, αλλά από τότε δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να τα ξαναδιαβάσω. Βλέπετε τα καινούρια βιβλία που κυκλοφορούν είναι πολλά και περιμένουν να έρθει η σειρά τους και από την άλλη ο χρόνος είναι λίγος, οπότε πρέπει να τηρούνται κάποιες ισορροπίες. Τώρα όμως, θέλοντας να κάνω ένα διάλλειμα στην ανάγνωση ενός ογκωδέστατου μυθιστορήματος, «επέστρεψα» για λίγες ώρες σε ένα βιβλίο που μου είχε κάνει θετικότατη εντύπωση, το ξαναδιάβασα και αποφάσισα να σας το παρουσιάσω. Περιλαμβάνεται στη σειρά «Η Πορεία Της Σκέψης» των εκδόσεων Περίπλους. Μια σειρά μικρών σε μέγεθος βιβλίων (10 Χ 12,5 cm), αλλά μεγάλων σε αξία. Το «Ψυχολογία Συριανού Συζύγου» του Εμμανουήλ Ροΐδη, είναι ένα υπόδειγμα πρωτότυπου και ξεχωριστού ύφους. Ένα εργόχειρο, δουλεμένο με λεπτές κι επιδέξιες βελονιές. Στη νουβέλα αυτή, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1894, ο γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας της Σύρου, που εκείνη την εποχή βρισκόταν στην οικονομική της ακμή, εξιστορεί πως έφτασε στη δεινή θέση να είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του, ενώ έχουν περάσει…οκτώ ολόκληροι μήνες από το γάμο τους, αφού σκοπός του ήταν να «γιατρευτεί» από τον έρωτά του προς τη νέα αυτή, διά του γάμου. «Την Χριστίνα την ήθελα μόνον και μόνον διά να την απολαύσω, να την χορτάσω, να την βαρεθώ και ν’ αρχίσω έπειτα, καθώς πριν, να τρώγω, να κοιμούμαι, να πηγαίνω εις τον περίπατον και να παίζω πρέφαν και κοντσίνα εις την λέσχην…Την Χριστίνα την επήρα καθώς παίρνει κανείς κινίνον δια ν’ απαλλαχθεί από τον πυρετόν». Η συνέχεια όμως του έγγαμου βίου, δεν είναι όπως την έχει σχεδιάσει ο συριανός νέος…Και αυτό το γεγονός, δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα στο συγγραφέα να μας χαρίσει ένα έργο απολαυστικό που αν και γραμμένο περισσότερο από έναν αιώνα πριν, μπορεί να «μιλήσει» στον αναγνώστη του σήμερα. Ο Ροΐδης, δηκτικός κι εύστοχος στην κριτική του όπως πάντα, αποδεικνύει για μια ακόμη φορά, ότι υπήρξε τέλειος γνώστης της ανθρώπινης ψυχής, μάστορας της γραφής κι εξαίρετος χρήστης της γλώσσας, την οποία είχε αναγάγει σε ένα εργαλείο γεμάτο δύναμη αλλά και λεπτές αποχρώσεις. Δεν ξέρω αν αυτό το μικρό βιβλιαράκι εξακολουθεί να κυκλοφορεί. Όμως κάνοντας μια πρόχειρη κι όχι εμπεριστατωμένη αναζήτηση στο internet, βρήκα σε ορισμένα site, το πλήρες κείμενο της νουβέλας, οπότε αν δεν βρείτε το βιβλίο, μπορείτε να ανατρέξετε εκεί, για να απολαύσετε αυτό το εξαιρετικό έργο.