29 Αυγ 2017

ΙΚΑΡΙΑ ΠΤΗΣΗ

ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΛΙΟΥΝΑΚΗΣ
Σελ. 248, Απρίλιος 2017

     Ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα του προηγούμενου αιώνα, είναι η ρωσική επανάσταση. Το βιβλίο που παρουσιάζω σήμερα, είναι μια συνοπτική αλλά ιδιαίτερα χρήσιμη και εύχρηστη καταγραφή όσων οδήγησαν στο κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός, αλλά και όσα ακολούθησαν τα επόμενα κρίσιμα χρόνια.
     Ο συγγραφέας, στην εισαγωγή του διευκρινίζει ευθύς εξ αρχής, το γιατί έγραψε αυτό το χρονικό. «Η κατάθεση αυτή, στην εκατονταετία της Οκτωβριανής Επανάστασης, δεν προσθέτει οτιδήποτε στην ιστορική γνώση ούτε αντιπροσωπεύει κάποια καινοτομία απέναντι σε όλα όσα έχουν γραφεί για το κορυφαίο γεγονός του 20ου αιώνα. Ο γράφων δεν είναι ιστορικός. Ούτε εξειδικευμένες γνώσεις κατέχει ούτε πρόσβαση σε ανεξερεύνητες πηγές διαθέτει. Μοναδική φιλοδοξία του είναι να προσφέρει μια εύχρηστη σύνοψη, μια “τράπεζα πληροφοριών” στους νέους αγωνιστές που σήμερα αναζητούν και σχεδιάζουν τις δικές τους “ικάριες πτήσεις”…».
     Η καταγραφή ξεκινά από το 1861, όταν ο τσάρος Αλέξανδρος Β! με τη φράση «καλύτερα εμείς σήμερα παρά αύριο μόνοι τους εκείνοι», προχωρά στην κατάργηση της δουλοπαροικίας και φτάνει μέχρι την ημέρα του θανάτου του Λένιν, τον Ιανουάριο του 1924.
     Παράλληλα με την παράθεση των ιστορικών γεγονότων, παρατίθενται και αποσπάσματα από κείμενα του Λένιν και άλλων μορφών που συμμετείχαν στην επανάσταση, που γράφτηκαν «μέσα στη φωτιά» των γεγονότων και αναφέρονται σε κρίσιμες επιλογές που έπρεπε να γίνουν, αλλά και εξηγούν γιατί έγιναν αυτές οι επιλογές κι όχι κάποιες άλλες. Ακόμη υπάρχει εκτενής αναφορά στις επαναστατικές εξελίξεις στη Γερμανία το χρονικό διάστημα 1917-1923, καθώς και μικρότερες σε όσα συνέβαιναν σε γειτονικές χώρες (Ουγγαρία, χώρες της Βαλτικής, Ουκρανία) στο ίδιο διάστημα.
     Τέλος πριν κλείσουμε ας δώσουμε πάλι το λόγο στον συγγραφέα που θέλει να κάνει μια επισήμανση: «Απέναντι λοιπόν στις μεγάλες συζητήσεις και διαμάχες στο χώρο της Αριστεράς, τις σχετικές με την Οκτωβριανή Επανάσταση και τις τύχες της, αυτό το χρονολόγιο προσπαθεί να κρατηθεί “ουδέτερο”. Οι αναγνώστες θα κρίνουν ανάμεσα στα άλλα και το κατά πόσο προσεγγίζει αυτόν τον στόχο. Ήταν όμως εντελώς αδύνατο για τον γράφοντα να μην εκφράσει κι αυτός την άποψή του για τα θέματα που θεωρεί περισσότερο σημαντικά. Αυτό γίνεται στα “Επιλεγόμενα” τα οποία κανείς δεν πρέπει να αντιληφθεί ως “συμπεράσματα”».

     Το πολύ χρήσιμο-όπως γράφω και στην αρχή- αυτό βιβλίο περιλαμβάνει βιβλιογραφία με τίτλους που κυκλοφορούν στην ελληνική γλώσσα και πάρα πολλές φωτογραφίες της εποχής

24 Αυγ 2017

ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ

JENS LAPIDUS
Μετάφραση ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ
Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Σελ. 660, Απρίλιος 2017

     Ο Γ. Λαπίντους, είναι συνήγορος υπεράσπισης σε ένα από τα πιο γνωστά δικηγορικά γραφεία της Στοκχόλμης. Κατά καιρούς χρειάστηκε να εκπροσωπήσει σε δικαστικές αίθουσες κάποιους από τους πιο σκληρούς εγκληματίες της χώρας του. Η επαγγελματική του ενασχόληση, του δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζει πτυχές της σουηδικής κοινωνίας αλλά και του υποκόσμου που δεν είναι ευρέως γνωστές, κάτι που αντανακλάται στο έργο του.
     Στο μυθιστόρημά του «Στοκχόλμη», όλα ξεκινούν όταν ένας σεκιουριτάς, που επιθυμούσε διακαώς να γίνει αστυνομικός, αλλά αποτύγχανε στις ψυχολογικές δοκιμασίες, φτάνει σε ένα σπίτι που βρίσκεται σε ένα από τα δεκατέσσερα νησιά της σουηδικής πρωτεύουσας,  και στο οποίο ενεργοποιήθηκε ο συναγερμός. «Δεν επρόκειτο σίγουρα για ψεύτικο συναγερμό. Ο λόγος για τον οποίο είχε ειδοποιηθεί ηλεκτρονικά το κέντρο λήψης σημάτων συναγερμού ήταν επειδή κάποιος είχε προσπαθήσει να κόψει το ρεύμα για να απενεργοποιήσει τους αισθητήρες στο σπίτι, μόνο που ο πελάτης είχε εγκαταστήσει έναν συναγερμό που έδινε σήμα με κάθε απόπειρα δολιοφθοράς». Όταν μπαίνει στο σπίτι, στο οποίο υπάρχουν ίχνη διάρρηξης, αυτό που αντικρίζει, τον κάνει να χαίρεται ιδιαίτερα που δεν έγινε αστυνομικός. «Πίσω από το τραπεζάκι στο πάτωμα υπήρχε κάτι. Πήγε πιο κοντά. Ένα σώμα. Ο Τόνι έστρεψε το φακό προς τα εκεί. Ήταν ότι χειρότερο είχε δει. Αισθάνθηκε το στομάχι του να ανακατεύεται και τον εμετό να τον διαπερνάει σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Το κεφάλι του ανθρώπου που κείτονταν εκεί. Δεν υπήρχε πλέον πρόσωπο: κάποιος τον είχε πυροβολήσει στο κεφάλι».
     Πολύ κοντά στο σπίτι, ο ίδιος σεκιουριτάς, σε μια στοιχειώδη έρευνα που έκανε περιμένοντας την αστυνομία που είχε ήδη ειδοποιήσει, βρήκε ένα ντεραπαρισμένο αυτοκίνητο. «Στο μουντό φως του πρωινού διέκρινε το σκούρο μπλε αυτοκίνητο που έμοιαζε έτοιμο να χωθεί στο έδαφος δίπλα στο θάμνο. Όταν παραμέρισε τους θάμνους είδε ότι το μπροστινό μέρος του ήταν κατά το ήμισυ σμπαραλιασμένο. Το αυτοκίνητο πρέπει να είχε γλιστρήσει τουλάχιστον δεκαπέντε μέτρα μέσα στο χαντάκι».  Ο μοναδικός επιβάτης του οχήματος, ένας νέος άντρας, δεν έχει τις αισθήσεις του. Μεταφέρεται στο κοντινό νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται σε ημι-κωματώδη κατάσταση. Η αστυνομία τον θεωρεί ως βασικό ύποπτο της διάρρηξης και της δολοφονίας, αλλά δεν γνωρίζει την ταυτότητά του, όπως και αυτή του θύματος. Σε κάποια από τις σπάνιες αναλαμπές, ζητά να μιλήσει με τη δικηγόρο Έμελι Γιάνσον και τον συνεργάτη της και πρώην κακοποιό Τέντι Μακσουμιτς. Όμως η Γιάνσον, δεν ασχολείται με ποινικές υποθέσεις. Εργάζεται σε ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία της Στοκχόλμης, που ασχολείται αποκλειστικά με οικονομικές υποθέσεις. Εξαγορές, συγχωνεύσεις εταιρειών, τραπεζικές συμφωνίες κλπ.
     Παρά τη μικρή της πείρα σε ποινικά δικαστήρια, η έκκληση του άγνωστου νέου άντρα θα της εξάψει την περιέργεια και θα αναλάβει την υπόθεση κρυφά από τα αφεντικά της. Με τη βοήθεια του Τέντι, θα προσπαθήσει να βρει την άκρη του νήματος, ξεκινώντας από την ανακάλυψη της ταυτότητας του θύματος, αλλά σύντομα θα καταλάβει ότι η υπόθεση έχει πολύ βάθος και ότι ίσως η εμπειρία που αποκόμισε συνεργαζόμενη με το μεγάλο γραφείο σε υποθέσεις οικονομικού ενδιαφέροντος, αποδειχθεί πολύτιμη.
     Το «Στοκχόλμη» είναι ένα εξαιρετικό θρίλερ, στο οποίο το παρελθόν μπλέκεται με το παρόν, όπου διεφθαρμένοι αστυνομικοί προσπαθούν να επιβάλουν το δικό τους «νόμο» ενώ το έγκλημα «αναβαθμίζεται» και περνά σε άλλο επίπεδο, τη στιγμή που «εθνικές» συμμορίες μάχονται για τον έλεγχο των σκοτεινών περιοχών της πόλης. Βιβλίο δεν απευθύνεται μόνο στους φίλους του αστυνομικού μυθιστορήματος, αλλά στοχεύει σε ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, αφού τα θέματα που θίγει, δημιουργούν ερωτήματα που  ενδιαφέρουν και προβληματίζουν τον σύγχρονο αναγνώστη.  



17 Αυγ 2017

ΛΙΓΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ

ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ
Σελ. 573, Μάρτιος 2017

     Ο Ι. Ζουργός, δεν παύει να μας εκπλήσσει ευχάριστα, με κάθε καινούριο του βιβλίο. Όπως και τα προηγούμενα, έτσι και το μυθιστόρημά του «Λίγες Και Μία Νύχτες», είναι εξαιρετικό και δύσκολα το αφήνεις από τα χέρια σου.
     Στις 23 Απριλίου του 1909, ο έκπτωτος Αβδούλ Χαμίτ Β! που ονομάστηκε και «κόκκινος σουλτάνος» λόγω των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν με εντολή του, μεταφέρεται στη Θεσσαλονίκη. Οι Νεότουρκοι με την επανάστασή τους, έχουν καταλύσει τη σουλτανική εξουσία και ο φορέας της «εξορίζεται» στη μακεδονική πόλη. «Το τρένο ετοιμάστηκε από την Επαναστατική Επιτροπή μέσα σε λίγες ώρες ειδικά γι’ αυτόν, ένα τρένο έρημο για να τον στείλει μακριά από την Κωνσταντινούπολη, για να τον εξορίσει. Τον μονάρχη συνοδεύουν οι δύο μικροί του γιοι, τρεις από τις γυναίκες του, υπασπιστές, ένα τσούρμο υπηρέτες και η φρουρά που τον επιτηρεί μ’ ένα σφίξιμο στο στήθος».
     Για κατοικία του στη Θεσσαλονίκη, ορίζεται η έπαυλη Αλλατίνι, στην περιοχή των «Εξοχών», όπου προτιμούσαν να κατοικούν όλοι οι ευκατάστατοι Θεσσαλονικείς, ασχέτως θρησκεύματος και καταγωγής. Ο σουλτάνος στη διάρκεια της διαμονής του, δέχεται ελάχιστους επισκέπτες. Ένας από αυτούς είναι ο Αλπερέν Μπέης. «Είναι ντονμές, μεγάλος και τρανός από τους ισμιρλί… Έχει και δικό του τραπεζιτικό γραφείο, είναι νομίζω και μεσίτης σε ακριβά ακίνητα… Βλέπει τον ίδιο το σουλτάνο, αυτό το ξέρω σίγουρα. Οι κακές γλώσσες ψιθυρίζουν ότι τον βοηθάει να έχει κρυφό τον παρά που ‘χει σκόρπιο σ’ όλον τον κόσμο…».
     Ο Αλπερέν Μπέης, έφερνε συχνά στην έπαυλη και την κόρη του, μια όμορφη κοπελίτσα περίπου 8-9 χρονών. Όσο ο πατέρας της συζητούσε με τους άλλους συμβούλους του σουλτάνου,  «…η Μίρζα άκουγε για ώρα πολλή τον πατισάχ να της διηγείται τη ζωή του κι ύστερα, ως αντίδωρο της φιλοξενίας του, του χόρευε, αφού πρωτύτερα ο Τζαφέρ αγάς, ο ευνούχος, είχε κουρδίσει το μεγάλο μουσικό κουτί, αυτό που είχε φυλαγμένες όλες τις μελωδίες της Εσπερίας».
     Το κορίτσι αυτό, είδε τυχαία ένα βράδυ σε κάποιο διάδρομο ο σχεδόν συνομήλικός της-ήταν 11 ετών-Λευτέρης Ζευγός, γιος του κηπουρού της έπαυλης, που βοηθούσε τον πατέρα του να διατηρεί τον κήπο σε τόσο καλή κατάσταση, που αποσπούσε τα εύσημα από τους επισκέπτες και είχε τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνει ελεύθερα στο καλά φρουρούμενο κτίριο. «Μια φορά τη συνάντησε μόνη της στον μακρύ διάδρομο του ισογείου- κρατούσε στο χέρι μια μπάλα. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμένα όπως των κοριτσιών στις εγγλέζικες καρτ ποστάλ, αυτές που τις πουλούσαν με τα περιοδικά στο πρακτορείο. Πέρασε από μπροστά του με χαμηλωμένα τα μάτια. Το φόρεμά της θρόισε όπως τα φύλλα της έπαυλης όταν τα φυσούσε ο μπάτης απ’ το Καραμπουρνού. Έμεινα να παρατηρεί την πλάτη της-ένα μικρό λευκό τοπίο που απομακρυνόταν».  Εκείνη τη στιγμή δεν το ήξεραν, αλλά αυτή η τυχαία συνάντηση, θα σημάδευε για πάντα τη ζωή τους…

     Όπως γράφω και στην αρχή, ο Ισίδωρος Ζουργός, εντυπωσιάζει για μια ακόμη φορά και μας προσφέρει ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα. Η συναρπαστική γραφή του, γνώριμη από τα προηγούμενα μυθιστορήματά του,  ο καλοδουλεμένος, πλούσιος και «πυκνός» μύθος, οι μοναδικά δομημένοι χαρακτήρες τόσο των «πρωταγωνιστών» όσο και αυτών που παίζουν κάποιο μικρότερο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας του, τα ταξίδια στην Ευρώπη του μεσοπολέμου, όπου τοπία, πόλεις, συμπεριφορές και νοοτροπίες περιγράφονται με ακρίβεια, οι περιπέτειες στις στέπες της Ουκρανίας, κρατούν δέσμιό τους τον αναγνώστη και δεν του «επιτρέπουν» να αφήσει από τα χέρια του αυτό το πολυεπίπεδο μυθιστόρημα, μέχρι να φτάσει στο λυτρωτικό «ράλι» της τελευταίας σελίδας.  

11 Αυγ 2017

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΣ

     O Γιάννης Κ. Κωνσταντάτος γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά κατάγεται από την Κεφαλονιά-για την οποία δηλώνει πάντα περήφανος. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Οικονομικής Επιστήμης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου (Master) στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο του Durham. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, με πολύ σημαντική δράση τόσο στα κοινά, όσο και στην πολιτιστική ζωή του τόπου. Το 2014 εξελέγη Δήμαρχος του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης. Έργα του: «Η Τελευταία Ευκαιρία» (2008, εκδ. Γοβόστη), «Απέναντι Στο Πεπρωμένο» (2010, Ιβίσκος), «Ο Έλληνας Αντιβασιλέας Του Σιάμ» (2012, Ιβίσκος), «Ο Αγριάνθρωπος» (2017, εκδ. Καλέντη).

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;
     Πηγή μου αποτέλεσε η δεκαετία του 80 που την βίωνα ως μαθητής μέσα από την μεγάλη αντιπαράθεση του Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τα απόνερα εκείνης της περιόδου πίστευα πως οικονομικά , κοινωνικά , πολιτιστικά και πολιτικά τα βιώνει σήμερα η Ελλάδα της κρίσης και των Μνημονίων . Ήθελα λοιπόν να καταγράψω με μυθιστορηματικά ως σύγχρονος συγγραφέας εκείνο το κλίμα και τις λογικές που χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη εποχή και κοινωνία . 

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το αυτό και ποιο είναι αυτό;
     Να πω ότι τα μεγάλα πάθη , οι εντάσεις, ο λαϊκισμός και η δημαγωγία , στο τέλος έχουν καταστροφικά αποτελέσματα για το λαό μας που δυστυχώς την περίοδο εκείνη άλλαζε και το αξιακό του σύστημα, έγινε ένας “υπερκαταναλωτικός” λαός που θέλει πολλά χωρίς να παράγει ανάλογα. Έχουμε δε την ευκαιρία να θέσει τις υποδομές ώστε να γίνουμε μια σύγχρονη χώρα αντί γι΄αυτό που είμαστε σήμερα .

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;
     Ένιωσα απίστευτη χαρά, όπως ακριβώς αντίκρισα τον πρώτο μου γιο. Όταν κράτησα το πρώτο βιβλίο στα χέρια μου ένιωσα σαν να κρατάω το βρέφος για πρώτη φορά. 

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;
     Φυσικά γιατί κάνεις μια ενδοσκόπηση στην εσωτερική σου επιθυμία και μια αναζήτηση στα βαθύτερα συναισθήματα, ώστε να σφυρηλατήσεις τους ήρωες σου και να τους μπολιάσεις με κάτι από σένα, αν και δεν ταυτίζομαι απαραίτητα με τους ήρωες μου, το αντίθετο θα έλεγα.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;
     Όχι ιδιαίτερα γιατί το βιβλίο το έχω μέσα μου και απλά το αποτυπώνω στο χαρτί. Συνεπώς δεν με επηρεάζει κάτι στην αποτύπωση αυτή .

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;
     Δεν μου αρέσει απλά, με ενθουσιάζει. Στην τελευταία μου παρουσίαση στην Ηλιούπολη είχα περίπου 100 άτομα τα οποία έκαναν ερωτήσεις και έγινε ένας ζωντανός διάλογος που προσωπικά με γέμισε με πλούσια συναισθήματα. Το θέλω πολύ και το επιδιώκω .

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;
     Ναι συνέβη και αυτό κι εκεί κρύβεται η μαγεία ενός έργου. Είναι αυτό που αναδεικνύει και δεν μπορείς ούτε εσύ ο ίδιος ως συγγραφέας να τα δεις. Άλλωστε ένα μυθιστόρημα είναι ένας ζωντανός οργανισμός και στα μάτια του κάθε αναγνώστη μεταλλάσσεται ανάλογα τον δικό του ψυχικό κόσμο .

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;
     Αν και διάβαζα πολύ και έχω πολλά πρότυπα για διαφορετικούς λόγους που δεν μπορώ να αναλύσω τώρα, ξεχωρίζω τους Καραγάτση και Φρέντυ Γερμανό. Ο πρώτος με συγκλόνισε όταν τον διάβασα με έργα όπως ο Γιούκερμαν , Κίτρινος Φάκελος κλπ . Η διείσδυση του στην Ελληνική κοινωνία και το μέγα θέμα του είναι ο Άνθρωπος και πως λειτουργεί στην  καθημερινότητά του με άγγιξε πολύ . Ο Γερμανός για το χιούμορ του και το πνεύμα του βγαίνει από το έργο του και επειδή αγαπάω τις βιογραφίες και την ιστορία . Φυσικά ο Καζαντζάκης αποτελεί πάντα στο ιερό προσκύνημα εκ μέρους μου στο μεγαλείο του .

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;
     Το γράψιμο είναι ανάγκη. Δίχως αναπνοή δεν ζούμε και δίχως γράψιμο δεν μπορώ να εκτονώσω όλα όσα με “Βασανίζουν” εσωτερικά . Είναι ζωτικό για μένα γιατί αποτυπώνω στο χαρτί τα ενδόμυχα μου. Έτσι το βλέπω ως αναπνοή . Η διαδικασία είναι απλούστατη , το αποτέλεσμα με κάνει να αγωνιώ γιατί το διαβάζουν τρίτοι που δεν  ξέρω πως θα το κρίνουν. Το κάνω όμως πρώτα για μένα.

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο;
     Όχι άμεσα, έχω όμως πολλές σκέψεις και κάποιες βιογραφίες  Μεγάλων Ελλήνων όπως του Μαρίνου Χαρμπούρη  ή του Ιωάννη Φωκά , τις ιστορίες των οποίων δεν τις γνωρίζει ο πολύς κόσμος αλλά πιστέψτε με είναι συναρπαστικό .
Σας ευχαριστώ πολύ!





6 Αυγ 2017

ΤΥΧΗ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ

ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΑΚΡΟΓΙΩΡΓΟΥ
Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ
Σελ. 125, Μάιος 2017

     Την πρώτη πεζογραφική της δουλειά, παρουσίασε πριν από λίγους μήνες η Γ. Μακρογιώργου.
     Το βασικό θέμα του βιβλίου, είναι οι ποικίλες ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως οι διαμάχες γονιών και παιδιών που προκύπτουν από τη διαφορετική θεώρηση της κοινωνίας και του κόσμου.
     Η Ευτυχία, είναι μια γυναίκα που στερήθηκε πολλά από τα «θέλω» της, επειδή έτσι επέβαλλαν οι συνθήκες (τότε που η «ελεύθερη βούληση» αποδείχτηκε μια μεγάλη αυταπάτη). Τον τελευταίο καιρό τα έχει με την κόρη της (από τον πρώτο της γάμο), τη Μαρία. «Το τι της έκανε κι της κάνει αυτό το παιδί της Ευτυχίας, άλλο πράγμα. Στο γυμνάσιο, είχε μπλέξει. Την πηγαινόφερναν κάτι τύποι με μηχανάκια. Άκουγε Heavy Metal, φορούσε μαύρα κι έβαφε μαύρα τα μάτια, τα χείλη και τα νύχια. Η μάνα της είχε υπόνοιες για ναρκωτικά». Ο πιο πρόσφατος καβγάς, αφορά τις σπουδές, αφού η Μαρία θέλει να παρατήσει την Αγγλική Φιλολογία και να δώσει εξετάσεις στην Καλών Τεχνών.
     Τότε η Ευτυχία διαγνώστηκε με καρκίνο. Στο στήθος. «Τη μέρα της διάγνωσης η λέξη «καρκίνος» αντί να μου δημιουργήσει εικόνα με έμπασε σε έναν άλλο κόσμο με σκοτάδια και ομίχλη, κι εγώ να παραλύω σιγά-σιγά, κι όλο αυτό να ξεκινάει από το αριστερό στήθος».
     Στο άκουσμα μιας τέτοιας διάγνωσης, ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά. Η Ευτυχία, μετά το αρχικό μούδιασμα, αποφασίζει να το παλέψει με όλες της τις δυνάμεις και να διεκδικήσει κάποια απ’ όλα όσα στερήθηκε. «Μαστεκτομή, πλαστική και χημειοθεραπείες… Όταν άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά, μου βγήκε να γράφω. Για κάθε τούφα και μια σελίδα. Ξεκίνησα από ημερολόγια κι έφτασα σε ποιήματα, διηγήματα. Σε χαρτάκια, τεφτέρια, στο λάπτοπ. Μου ήταν απαραίτητο. Το αγαπημένο μου παιχνίδι με τις λέξεις»
     Το «παιχνίδι με τις λέξεις» θα αποδειχθεί εξαιρετικά θεραπευτικό και θα τη βοηθήσει να επουλώσει πολλές πληγές: σωματικές, ψυχικές και σχέσεων με τους γύρω της.
     Ενδιαφέρουσα η πρώτη αυτή προσπάθεια της Γ. Μακρογιώργου. Θα μπορούσε να επεκτείνει κάπως την πλοκή, αλλά όπως λέει η ίδια, αν το έκανε θα επρόκειτο για τελείως άλλο βιβλίο. Επίσης με ξένισε το γεγονός ότι σε κάποια σημεία, παραθέτει περισσότερες από μία επιλογές για τη συνέχεια της ιστορίας. Κατά τα λοιπά, το μυθιστόρημα έχει πολύ καλό τρόπο γραφής, διεισδυτική σκιαγράφηση των χαρακτήρων, εξαιρετικό χειρισμό της γλώσσας και περιγραφή των καταστάσεων που αν και δεν τις έχει βιώσει η ίδια η συγγραφέας, είναι αληθοφανέστατες. Ελπιδοφόρο πρώτο «δείγμα γραφής» που μας κάνει να ελπίζουμε σε ανάλογη (ή και καλύτερη) συνέχεια.