ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ

JOHN GRISHAM

Μετάφραση ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΡΟΥΞΗΣ

Εκδόσεις Bell

Σελ. 430, Νοέμβριος 2012

     Με αρκετές πινελιές χιούμορ, έχει διανθίσει το πιο πρόσφατο μυθιστόρημα του, ο πολύ καλός συγγραφέας δικαστικών θρίλερ.

     Οι συνέταιροι της δικηγορικής εταιρείας Φίνλι & Φιγκ, δηλαδή ο Όσκαρ Φίνλι και Γουόλι Φιγκ, αποκαλούσαν συχνά το γραφείο τους, «γραφείο-μπουτίκ». Ένας χαρακτηρισμός που λόγω της γαλλικής λέξης που περιλαμβάνει, υπονοεί το σικ, το cool, το εκλεκτό και το εύπορο. Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Είναι ένα κακομοιριασμένο γραφειάκι στο νοτιοδυτικό Σικάγο, όπου οι δύο δικηγόροι, όταν δεν τρώγονται μεταξύ τους σαν γέρικο ζευγάρι ή με τη …σχεδόν εθελόντρια γραμματέα τους Ροσέλ Γκίμπσον «μια εύσωμη μαύρη με τουπέ και καπατσοσύνη, προσόντα που είχε αποκτήσει στις σκληρές γειτονιές όπου είχε μεγαλώσει», κυνηγάνε την κάθε υποθεσούλα για να τα βγάλουν πέρα. «Αγωγές για εκπρόθεσμες οφειλές, τροχαία ατυχήματα, τραυματισμούς λόγω ολισθηρότητας και γρήγορα διαζύγια». Κι ονειρεύονται να πιάσουν την καλή.

     Ύστερα μπαίνει στη ζωή τους μια αλλαγή. Για την ακρίβεια μπαίνει τρεκλίζοντας και με ανθρώπινη μορφή. Είναι ο Ντέιβιντ Ζινκ, ένας νεαρός αλλά ήδη καμένος δικηγόρος. «Η λέξη «σπάω» δεν είναι ιατρικός όρος. Οι ειδικοί χρησιμοποιούν πιο εντυπωσιακές εκφράσεις για να περιγράψουν τη στιγμή που ένας άνθρωπος με προβλήματα φτάνει στα όρια της αντοχής του. Παρ’ όλα αυτά, η στιγμή που «σπάει» κανείς είναι πραγματική. Μπορεί να συμβεί μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτου, μετά από ένα τρομερά τραυματικό γεγονός. Ή μπορεί να είναι η τελική σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει, μια θλιβερή συσσώρευση πίεσης που μεγαλώνει ασταμάτητα, μέχρι που ο νους και το σώμα πρέπει να βρουν κάποιο διέξοδο. Η εμπειρία του Ντέιβιντ Ζινκ, ανήκε στη δεύτερη κατηγορία. Μετά από πέντε χρόνια απάνθρωπης δουλειάς με συναδέλφους που απεχθανόταν, κάτι του συνέβη εκείνο το πρωί όπως καθόταν δίπλα στις βαμμένες πέτρες και παρακολουθούσε τα καλοντυμένα ζόμπι να ανεβαίνουν με τις κυλιόμενες σκάλες για μια ακόμη μέρα ανώφελης δουλειάς». Φεύγει από την πρωτοκλασάτη εταιρία όπου δούλευε στο κέντρο της πόλης με έναν αξιοπρεπή μισθό, κάνει ένα γερό μεθύσι στο μπαρ Άμπνερ’ς (όπου κάνει και κάποιες ενδιαφέρουσες γνωριμίες) και καταλήγει στο κατώφλι της «μπουτίκ», γιατί μέσα στο μεθύσι του, κάπου σε μια διαφήμιση είδε την επωνυμία και τη διεύθυνση του γραφείου. Όταν ξεμεθύσει, οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και στους Φίνλι & Φιγκ, του φαίνεται καλύτερη από την ανεργία και πείθει τους δύο συνεταίρους να τον προσθέσουν στο δυναμικό τους.

     Με τον καινούριο συνεργάτη, οι Φίνλι & Φιγκ, ετοιμάζονται τώρα να χτυπήσουν μια πραγματικά μεγάλη υπόθεση. Μια υπόθεση που νομίζουν ότι μπορεί να τους κάνει πλούσιους, χωρίς να χρειαστεί να ασκήσουν και πολλή δικηγορία. Αφορά το Κρέιοξ, ένα φάρμακο που μειώνει τη χοληστερίνη. «Το Κρέιοξ, κατασκευαζόταν από τη Βάρικ Λαμπς, μια φαρμακοβιομηχανία του Νιου Τζέρσι που τη συγκεκριμένη στιγμή βρισκόταν στην τρίτη θέση της λίστας με τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες του κόσμου. Είχε ετήσιες πωλήσεις είκοσι πέντε δις. δολαρίων περίπου και ένα μακρύ και φρικτό ιστορικό συγκρούσεων με ρυθμιστικές αρχές και δικηγόρους αστικών υποθέσεων». Σύντομα όμως θα νιώσουν όπως μια φώκια περικυκλωμένη από ένα κοπάδι πεινασμένους καρχαρίες. Γιατί έτσι τους φαίνεται η δικηγορική ομάδα που θα τους αντιπαρατάξει η Βάρικ Λαμπς.

     Ένα καλογραμμένο δικαστικό θρίλερ, από τον μετρ του είδους, που διαβάζεται απνευστί. 

Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΙΑΣ ΣΚΥΛΑΣ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΟΡΤΩ

Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

Σελ. 429, Μάρτιος 2013

     Αυτό που τράβηξε αρχικά την προσοχή μου στο πρόσφατο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ, είναι ο τίτλος. «Η Βιογραφία Μιας Σκύλας». Εντυπωσιακός! (Βέβαια όταν διαβάσει κανείς το βιβλίο, αντιλαμβάνεται ότι ο τίτλος θα έπρεπε να είναι λίγο διαφορετικός: «Η Βιογραφία Μιας Παρ’ Ολίγον Σκύλας»). Το ίδιο αξιοπρόσεκτο είναι και το περιεχόμενο.

     Η Σίσυ Νοταρά, η αφηγήτρια του βιβλίου, είναι μια 24χρονη, κακομαθημένη, μοναχοκόρη μιας ευκατάστατης και «αριστοκρατικής» αθηναϊκής οικογένειας. Με πολλά προβλήματα. Τόσο από την έλλειψη αγάπης που βίωσε μικρή από τη μητέρα της (θεωρούσε ότι το να πάρει την κόρη της αγκαλιά, δεν ταίριαζε στην καταγωγή της) και από τον πατέρα της (που εργαζόταν πολλές ώρες στο δικηγορικό του γραφείο), όσο και από το «σουλούπι» της. Είναι κοντή με κάποια παραπάνω κιλά!

     Μετά την ολοκλήρωση του Λυκείου-ιδιωτικού και ακριβού φυσικά-αφού αρνήθηκε σθεναρά να σπουδάσει Νομικά (όπως σχεδίαζε η οικογένειά της, για να αναλάβει το δικηγορικό γραφείο του πατρός Νοταρά), έφυγε για την Αγγλία. «Έπειτα από είκοσι μέρες σιωπής, επισταμένη έρευνα και μία-όχι σοβαρή-απειλή αυτοκτονίας, κατόρθωσα να περάσω το αίτημά μου: θα πήγαινα να σπουδάσω Καλές Τέχνες στο πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ». Τώρα, το 2004, επιστρέφει στην Αθήνα κι ενώ αναρωτιέται τι να κάνει στη ζωή της, της χτυπάει την πόρτα της καρδιάς της, ο έρωτας! Ερωτεύεται το «χρυσό αγόρι της ελληνικής δημοσιογραφίας», τον Πέτρο Νάνο, διευθυντή του περιοδικού Poison και παρουσιαστή μιας τηλεοπτικής εκπομπής. Μόνο που κι εδώ τα προβλήματα είναι πολλά. Η Σίσυ είναι ερωτευμένη με τον Πέτρο από…μακριά (τον είδε σε μια εκπομπή του στην τηλεόραση). Ο Πέτρος αγνοεί πλήρως την ύπαρξή της. Και τέλος, είναι παντρεμένος με δύο παιδιά.

     Εδώ επεμβαίνει ο «από μηχανής Θεός» και όπως στις αρχαίες τραγωδίες έδινε διέξοδο όταν τα πράγματα ζόριζαν, έτσι δίνει κι εδώ διέξοδο. Ο «θεός» σ’ αυτή την περίπτωση είναι ένας παλιός φίλος της οικογένειας, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης του εκδοτικού οργανισμού στον οποίο ανήκει το Poison. Χωρίς να γνωρίζει κάτι για τον έρωτα της Σίσυ (άλλωστε κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν γνωρίζει οτιδήποτε), όταν εκείνη του το ζητάει, την προσλαμβάνει στο Poison και μάλιστα σαν ιδιαίτερα γραμματέα του Πέτρου Νάνου!! Το όνειρό της να βρεθεί κοντά στο αντικείμενο του έρωτά της, γίνεται πραγματικότητα.

     Σύντομα θα αντιληφθεί ότι ο Πέτρος Νάνος, είναι ένα εγωκεντρικό πλάσμα, που δεν τον ενδιαφέρει τίποτα, εκτός από την καλοπέρασή του και την ικανοποίηση των εμμονών του. Η Σίσυ θα κάνει υπομονή και θα ανεχτεί τα πάντα μέχρι την ώρα που θα μεταβληθεί σε «σκύλα». «Μεγάλη σκύλα. Τεράστια. Ασυγχώρητη σκύλα. Κακιά γυναίκα, που λέει ο λαός, τσούλα, παλιοπουτάνα, ίδια η μάνα μου (σ’ αυτό το τελευταίο είπα να σταματήσω τον αυτό-οικτιρμό, γιατί η ιδέα πως ήμουν ούνα φάτσα ούνα ράτσα με την Αδριανή μ’ έκανε να φλερτάρω σοβαρά με την ιδέα της αυτοκτονίας-ήμουν. βλέπετε, και στην ταράτσα)». 

     Ωραίο βιβλίο, καλογραμμένο, σύγχρονο στη θεματολογία, με γλώσσα σημερινή, και κυρίως χιούμορ που ξεχειλίζει από κάθε πρόταση και αβανταδόρικές-ξεκαρδιστικές ατάκες, που με διασκέδασε πραγματικά και μ’ έκανε να αναρωτιέμαι γιατί μέχρι τώρα δεν έχω διαβάσει την πλήρη βιβλιογραφία του Κορτώ. 

Η ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

MARIO LEVI

Μετάφραση ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ

Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ

Σελ. 644, Μάρτιος 2013

     Ένα βαρύ-κυριολεκτικά και μεταφορικά- βιβλίο θέλω να σας παρουσιάσω σήμερα. Κυριολεκτικά λόγω όγκου. Μεταφορικά λόγω περιεχομένου.

     Ο αφηγητής του βιβλίου, είναι ένας εβραίος του οποίου η οικογένεια κατοικεί εδώ και πολλά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, μετά την εκδίωξή της από τη Ρωσία και μετά μιας σύντομης διάρκειας εγκατάσταση στην Αλεξάνδρεια. Όμως παρά όλα αυτά τα χρόνια, αισθάνεται ξένος.

     Αναλαμβάνει λοιπόν, ορμώμενος από εσωτερική ανάγκη κι επειδή πιστεύει ότι θα λειτουργήσει «συμφιλιωτικά» με την Πόλη, να αφηγηθεί την ιστορία της οικογένειάς του. Όμως όταν ξεκινήσει, θα αντιληφθεί ότι η αφήγηση δεν μπορεί να περιλαμβάνει μόνο πρόσωπα της οικογένειας, αλλά και του ευρύτερου περιβάλλοντος, μέσα από μικρές ιστορίες για κάθε πρόσωπο. Ιστορίες που συνήθως διασταυρώνονται, κάποιες φορές κινούνται παράλληλα ή έχουν αντίθετη κατεύθυνση η μία από την άλλη. «Μου άρεσε να περιφέρομαι στο χρόνο άλλων ανθρώπων ακολουθώντας ενδεχομένως κάποια χαμένα ίχνη».  

     Στην αφήγηση αυτή όμως, επειδή έχει έλλειψη στοιχείων, βάζει τη δική του εκδοχή. Το πώς δηλ. θα ήθελε ο ίδιος να εξελιχθεί η ιστορία που κάθε φορά αφηγείται και πως θα ήθελε να κινηθεί ο κάθε χαρακτήρας. «Σ’ αυτές τις φαινομενικά ατελείωτες ιστορίες, η φαντασία μου δημιουργούσε ή κατέστρεφε συγκεκριμένους ανθρώπους. Μέσα στις ιστορίες. Για τα ψέματα, για τα δικά μου ψέματα, αντίσταση στην επέλαση της πραγματικότητας, για να βρω ακόμη μια φορά σ’ αυτά τα ψέματα καταφύγιο».

     Που είναι λοιπόν η δυσκολία που γράφω στην αρχή; Η δυσκολία έγκειται κατ’ αρχάς στο ότι το βιβλίο απαιτεί στην προσοχή και την εγρήγορση του αναγνώστη. Δεν προσφέρεται δηλ. για «κατανάλωση» σελίδων. Επίσης, στα πολλά πρόσωπα, τα οποία έχουν ποικίλες σχέσεις (συγγενικές και άλλες) μεταξύ τους, στις πολλές ιστορίες που περιπλέκονται η μία με την άλλη, στη δυσκολία κατανόησης της χρονικής περιόδου που εξελίσσεται η κάθε ιστορία και τέλος η ίδια η γραφή του Λεβί, όπου πολλές λέξεις είναι γραμμένες σε εισαγωγικά (έχουν δηλαδή διττή σημασία) και είναι κάπως δαιδαλώδης, με πολλές σχοινοτενείς και παρένθετες προτάσεις.

     Όμως, αν ο αναγνώστης δώσει την προσοχή που απαιτείται και ξεπεράσει με τον τρόπο αυτό τις όποιες δυσκολίες του κειμένου, θα απολαύσει την αφήγηση του «μετασχηματισμού της Ιστανμπούλ από πολυπολιτισμική πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε κυρίαρχο τουρκικό επιχειρησιακό κέντρο της Τουρκικής Δημοκρατίας την οποία εγκαθίδρυσαν ο Κεμάλ Ατατούρκ και ο Ισμέτ Ινονού». 

SEX

ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ

Εκδόσεις ΠΟΤΑΜΟΣ

Σελ. 304, Δεκέμβριος 2012

     Ένα μεγάλο τόσο σε όγκο (διαστάσεις 28 Χ 21), όσο και σε αξία λεύκωμα του γνωστού δημοσιογράφου Ά. Μαλανδράκη, κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς από τις εκδόσεις Ποταμός.

     Είναι μια μελέτη για ένα από τα «βασικά ένστικτα» του ανθρώπινου είδους-κι όχι μόνο-γραμμένη με γνώση, χιούμορ και ανάλαφρη διάθεση αλλά και πλουσιότατη εικονογράφηση.

     Οι δεκαέξι ενότητες (που χωρίζονται σε εβδομήντα ένα κεφάλαια), είναι ένας θησαυρός γνώσεων και πηγή –εκτός από τα γνωστά και τα «βασικά»- «απίθανων» πληροφοριών.

     Ξεκινά με την περιγραφή του ανθρώπινου σώματος και τη σεξουαλική του λειτουργία, χωρίς να λείπουν αναφορές στην ερωτική συμπεριφορά ζώων, όπου παρατηρούνται και τα περισσότερα περίεργα! Όπως π.χ. ότι «ο οργασμός του γουρουνιού διαρκεί μισή ώρα» ή ότι «οι αρσενικοί και θηλυκοί αρουραίοι κάνουν σεξ μέχρι 20 φορές την ημέρα. Με τέτοιους ρυθμούς το ζευγάρι μπορεί, δυνητικά, να αποκτήσει 15.000 απογόνους το χρόνο»!!

     Στη συνέχεια περνά στην τραπεζαρία, αφού ως γνωστόν ο έρωτας περνά από το στομάχι. Παραθέτει φαγητά, ποτά κι επιδόρπια που θεωρούνται εδώ κι αιώνες είτε λόγω…σχήματος, είτε για πραγματικούς λόγους (βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, κλπ), ότι ανεβάζουν τη λίμπιντο. Μετά τη γεύση σειρά παίρνει η όσφρηση κι εξετάζει πως αυτή επηρεάζει την ερωτική συμπεριφορά. Ασχολείται με το φιλί και μάλιστα (σελ. 60), υπάρχουν αναλυτικές οδηγίες χρήσης, ενώ στη συνέχεια η ενότητα «Σεξ με ονοματεπώνυμο», είναι αφιερωμένη σε διάσημους που εκτός όλων των άλλων που κατάφεραν στη ζωή τους, είχαν και υπέρ-πληθωρική ερωτική ζωή. Άλλο ένα κεφάλαιο στο οποίο διαβάζουμε πολλά «περίεργα» είναι αυτό που ονομάζεται «Το ποινολόγιο του σεξ» που περιλαμβάνεται στην ενότητα «Κοινωνικό Πλαίσιο». Φυσικά δε λείπουν οι αναφορές στον ομοφυλοφιλικό έρωτα, τους τραβεστί και τρανσέξουαλ, ενώ μνεία γίνεται και στα εσώρουχα, αντρικά και γυναικεία τα οποία «Ακολουθώντας τα κελεύσματα της εποχής  (και αξιοποιώντας την απελευθέρωση των ηθών), τα αντρικά και γυναίκεια εσώρουχα άρχισαν να μειώνουν σταδιακά την επιφάνειά τους, αυξάνοντας, αντιστρόφως, την ερωτική επιθυμία που προκαλούσε η θέα τους».

     Από ένα τέτοιο βιβλίο δε θα μπορούσαν να λείπουν οι αναφορές σε άλλα έντυπα-βιβλία και περιοδικά- στη ζωγραφική, τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο και τη σκιτσογραφία, που χρησιμοποιήθηκε για προπαγανδιστικούς σκοπούς, ιδιαίτερα στη διάρκεια πολέμων, ενώ το βιβλίο τελειώνει με απεικονίσεις ερωτικών γκράφιτι.

     Να σημειώσω εδώ ότι διάσπαρτες στο βιβλίο βρίσκονται σε ευδιάκριτο πλαίσιο, εντυπωσιακές αλλά και ξεκαρδιστικές ρήσεις ανδρών και γυναικών για το σεξ.

     Φυσικά, κάθε μελέτη που σέβεται τον εαυτό της, πρέπει να παραθέτει τις πηγές της, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ελληνικά και ξενόγλωσσα βιβλία και περιοδικά και το διαδίκτυο. Εντύπωση μου έκανε το βιβλίο «Σωθήτε από τα Αφροδίσια Πάθη», έκδοση του Υπουργείου Εσωτερικών, του 1921!

     Για τις πολύ καλές εντυπώσεις που μου έκαναν τα καλοδουλεμένα κείμενα του Α. Μαλανδράκη, γράφω στην αρχή. Όμως θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθώ στην πλούσια εικονογράφηση αλλά και στην εξαιρετική εκτύπωση του βιβλίου, που δείχνει ότι συγγραφέας και εκδότης, δεν δίστασαν να επενδύσουν επιπλέον κόπο ο πρώτος και έξοδα ο δεύτερος, για να δημιουργήσουν ένα άρτιο αποτέλεσμα

ΒΑΡΑΔΕΡΟ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΕΖΟΣ

Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ

Σελ. 261, Ιούλιος 2013

     Πρέπει να ομολογήσω ότι τον Δ. Ρέζο, συγγραφέα του «Βαραδέρο» δεν τον γνώριζα και δεν είχα διαβάσει το προηγούμενο-πρώτο του- βιβλίο. Έτσι η γνωριμία μου με το συγγραφικό του έργο, που γίνεται μέσω του βιβλίου που παρουσιάζω σήμερα, υπήρξε για μένα μια ευχάριστη έκπληξη.

     Ο Δ. Ρέζος, στο βιβλίο του αυτό, δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με την πλοκή, την οποία χρησιμοποιεί ως «όχημα», για να κάνει τον αναγνώστη κοινωνό, των απόψεων και των ιδεών του. Εντυπωσιακή όμως είναι η σκιαγράφηση των χαρακτήρων των ηρώων του: ένας αιρετικός καπετάνιος, που φυλακίζεται για έξη χρόνια σε αμερικανική φυλακή, επειδή συνελήφθη σε έλεγχο περιπόλου του ΝΑΤΟ, να παραβιάζει το εμπάργκο στη διάρκεια του πολέμου στη Σερβία. «Με την κάλυψη του αστού οικογενειάρχη και του έμπιστου στις ναυτιλιακές εταιρείες και κατ’ επέκταση σε πολλές λιμενικές αρχές, ο καπετάνιος ανέλαβε δεκάδες τρελά και επικίνδυνα νηολόγια. Σε σκοτεινά και άγρια λιμάνια και απόκρημνες ακτές σκεπασμένες από τη βαριά οσμή του θανάτου φόρτωνε και ξεφόρτωνε τη συμβολή του σε κινήματα και εξεγερμένους και με τα χρόνια ντοπαρίστηκε ακόμα περισσότερο με τον κίνδυνο και τους ξένους πολέμους, που έγιναν και δικοί του, γιατί εκείνος είχε διαλέξει από καιρό να βοηθάει τους αγνώστους, τους αδύναμους και τους πεινασμένους». Η μεγαλοαστή γυναίκα του που νιώθει προδομένη και θεωρεί ότι οι πράξεις αυτές του άντρα της, παρά τα αγνά του κίνητρα, «ντροπιάζουν» το όνομα της οικογένειας και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον απομονώσει από την κόρη τους, την οποία ο καπετάνιος υπεραγαπά. Η κόρη, που ζει σ’ έναν κόσμο κενότητας και ματαιοδοξίας, από τον οποίο όμως, προσπαθεί να δραπετεύσει. Μια δικαστής, πιόνι των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, που νιώθει τη λαίλαπα των αποκαλύψεων κάποιων αξιόμεμπτων δραστηριοτήτων της, να την απειλεί και ο γιος της, του οποίου «Η στάση του στη ζωή χαρακτηριζόταν από μια καλά υπολογισμένη σκοπιμότητα». Ο αρχικερδοσκόπος μέντοράς της που μπορεί να προσαρμόζεται διαρκώς στις αλλαγές και τις προκλήσεις της νέας εποχής, και που παρά το γεγονός ότι ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του στο σώμα του, το μυαλό του εξακολουθεί να λειτουργεί υποδειγματικά. Τέλος, ο πιο εμβληματικός «ήρωας» του βιβλίου. Ένας σπεκουλαδόρος, μεσολαβητής σε πολλά νόμιμα, λιγότερο νόμιμα ή συνήθως καθόλου νόμιμα επιχειρηματικά deal. Ο οποίος κάποια στιγμή κουράζεται, δεν αντέχει πια την εμπλοκή του και αποφασίζει να τα παρατήσει χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες για τον ίδιο και για τους γύρω του.

     Όπως γράφω και στην αρχή αυτής της παρουσίασης, ο συγγραφέας, χρησιμοποιεί την πλοκή και τους ήρωες του, ως «όχημα» για να μεταφέρει στον αναγνώστη απόψεις (που τις βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, άσχετα αν με κάποιες δεν συμφωνώ), σκέψεις, ιδέες, φόβους, όνειρα αλλά και θυμό για πράξεις που έκαναν, κάνουν και θα συνεχίσουν να κάνουν οι οικονομικά ισχυροί αδιαφορώντας για τον αν οι πράξεις τους αυτές επηρεάζουν δυσμενώς τη ζωή των απλών ανθρώπων και αντίστοιχα οργή, για την ολιγωρία που επιδεικνύουν οι εντεταλμένοι με τη διαφύλαξη της νομιμότητας λειτουργοί του κράτους (και δεν αναφέρομαι μόνο στους δικαστικούς), καθώς και για την κάλυψη που προσφέρει στους μεν και στους δε, το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

     Ένα βιβλίο, που με τη φόρμα του μυθιστορήματος, το οποίο πρέπει να πω ότι είναι καλογραμμένο, με εξαιρετικά προσεγμένη γλώσσα, καταφέρνει εκτός από την αναγνωστική απόλαυση, να δώσει μια άποψη και μια εξήγηση για όσα βιώνουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ένα βιβλίο που αξίζει να προσέξουν όλοι οι σκεπτόμενοι αναγνώστες. 

ΟΙ ΑΤΑΦΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΒΛΑΠΤΟΥΝ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΡΑΓΚΑΚΗΣ

Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Σελ. 263, Ιούλιος 2012

     Πριν από ένα χρόνο κυκλοφόρησε το (μάλλον αυτοβιογραφικό) μυθιστόρημα του δικηγόρου Λευτέρη Μαραγκάκη.

     Περιγράφει τη ζωή ενός νέου, του Λυκούργου Παπαδάκη από τις Σέρρες, που το 1963, υπακούοντας στην επιθυμία του πατέρα του, μετά το (εξατάξιο τότε) Γυμνάσιο, θα θελήσει να φοιτήσει στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. « “Λυκούργο παιδί μου” θα του πει την ίδια εκείνη μέρα το απόγευμα “εγώ, δεν σπούδασα. Ας όψεται η φτώχεια μας. Δεν θέλω ν’ αφήσω κανέναν σας αγράμματο. Σήμερα, μόνο οι επιστήμονες έχουν μια ανθρώπινη ζωή. Γι’ αυτό κάτσε, διάλεξε τη σχολή που θέλεις και διάβασε καλά για να περάσεις”».

     Ο Λυκούργος, απομακρύνεται από την οικογένειά του για πρώτη φορά και βρίσκεται στη μεγάλη πόλη (Θεσσαλονίκη) για διάβασμα και φροντιστήρια, απολαμβάνοντας πλήρη ελευθερία και όπως είναι φυσικό μαγεύεται! Κι όχι μόνο από τις δυνατότητες διασκέδασης που προσφέρουν οι ταβέρνες, τα μπαράκια και οι καφετέριες της Θεσσαλονίκης, αλλά και από το περιβάλλον φυσικό και αστικό. Επίσης συνειδητοποιεί μια μεγάλη αλήθεια: η ζωή είναι ωραία… «Έπαιρνε την ανηφόρα της Επταπυργίου κι από τις δασωμένες μασχάλες του Σέιχ Σου, χωνότανε βαθιά μέσα της και την απολάμβανε στα δεκαεννιά του χρόνια. Ανακάλυψε πολύ απλά και ξεκάθαρα ότι η ζωή είναι αφάνταστα ωραία, όπως κι αν την έβλεπε κανείς, και βάλθηκε να τη ζει όσο μπορούσε περισσότερο».

      Φυσικό επακόλουθο ήταν να φορτώσει το διάβασμα «στον κόκορα» και να αποτύχει στις εξετάσεις. Αυτό τον πείσμωσε. Ξεκινά και πάλι το διάβασμα πιο μεθοδικά και έντονα και οι προσπάθειές του την επόμενη χρονιά στέφονται από επιτυχία. Εισάγεται στη Νομική, μετακομίζει κι εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη για αρκετά χρόνια (αρκετά περισσότερα από τα τέσσερα που απαιτεί η σχολή του). Έχει την τύχη να ζει στη Θεσσαλονίκη σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο. Μέσα της δεκαετία του ’60 και αρχές του ’70. Μια εποχή έντονων κοινωνικών διεργασιών. Ο Λυκούργος γίνεται έτσι «μάρτυρας» όλων των αλλαγών που πραγματοποιούνται στην κοινωνία, τις οποίες διακόπτει απότομα και «ανώμαλα» η δικτατορία.

     Ο Λευτέρης Μαραγκάκης, καταφέρνει να περιγράψει με γλαφυρό τρόπο τις «περιπέτειες» του ήρωα του, στα πρώτα μετεφηβικά χρόνια. Τα χρόνια της αναζήτησης, του προβληματισμού, των ερώτων, της ελευθερίας, της σεξουαλικής «αφύπνισης». Χρόνια που διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα κάθε ανθρώπου που περνά σιγά-σιγά στην ενηλικίωση. Καλογραμμένο βιβλίο, με όμορφη γλώσσα και χιούμορ, που αξίζει την προσοχή μας.

GROUP THERAPY

ΛΟΥΚΙΑ ΔΕΡΒΗ
Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ
Σελ. 209, Ιούνιος 2013

     Πριν από ελάχιστες εβδομάδες, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μελάνι, το μυθιστόρημα της Λ. Δέρβη, το οποίο επιχειρεί να καταδείξει πτυχές της γυναικείας ψυχής και τον τρόπο με τον οποίο αντιδρά ο γυναικείος εγκέφαλος. Δύσκολη δουλειά. Για τις γυναίκες, αλλά πολύ περισσότερο για τους άντρες. Πιστεύω ότι εμείς οι άντρες, είμαστε πιο απλά πλάσματα. Αντίθετα, οι γυναίκες είναι πολύπλοκες και σύνθετες και ο εγκέφαλός τους, ακολουθεί πιο δαιδαλώδεις διαδρομές. Ιδίως στον τομέα που πραγματεύεται το βιβλίο. Τον τομέα των σχέσεων. Των ανθρώπινων εν γένει και των ερωτικών ειδικά.

     Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία τεσσάρων νέων γυναικών, που ψάχνουν να βρουν τι φταίει και οι σχέσεις τους δεν πηγαίνουν καλά. Καθόλου καλά! Οι τρεις από αυτές, (Ελπίδα, Βιβή, Καρολίνα), προσπαθώντας να βρουν μια άκρη, συμμετέχουν σε μια ομάδα αλληλοβοήθειας. «Κανένα τόσο σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα, αλλά ίδιοι φόβοι κι αγωνίες για τις μικρές και μεγάλες αλλαγές στη ζωή τους, για τις προσωπικές τους σχέσεις και για τις ευθύνες που καλούνται ν’ αναλάβουν από δω και πέρα». Όταν ο συντονιστής τους, ο Άλκης, θα φύγει για έξη μήνες στην Ινδία, θα τον αντικαταστήσει η Χριστίνα. Αυτή είναι η τέταρτη της «παρέας». Και αυτή είναι η πιο δύσκολη περίπτωση, αφού είναι κρυφά ερωτευμένη με τον συνάδελφό της Άλκη. Όμως ο επιβλέπων καθηγητής, απαγορεύει διά ροπάλου τις ερωτικές σχέσεις, ανάμεσα στους υφισταμένους του, συντονιστές. Μύλος δηλαδή. Η σχέση των κοριτσιών αναπτύσσεται κι εξελίσσεται αρχικά εντός των ορίων της ομάδας και στη συνέχεια (κατά παράβαση του κανόνα που δεν επιτρέπει προσωπικές επαφές των μελών εκτός ομάδας) έξω από αυτήν. Μάλιστα ο δεσμός τους γίνεται τόσο ισχυρός, που θα τις βοηθήσει να εξιχνιάσουν ένα έγκλημα και να στείλουν ένα κακοποιό στοιχείο στη φυλακή.

     Η τριτοπρόσωπη αφήγηση που βοηθά τον αναγνώστη να παρακολουθήσει πιο εύκολα τις ψυχολογικές διεργασίες των ηρωίδων, η σύγχρονη γραφή που αποδίδει πλήρως την κοινωνική πραγματικότητα και το χιούμορ που ενυπάρχει σε πράξεις και λόγια των τεσσάρων γυναικών, δημιουργούν ένα όμορφο βιβλίο, που διαβάζεται ευχάριστα.