ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΟΡΤΩ

Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ

Σελ. 252, Σεπτέμβριος 2013

     Με ένας άκρως εξομολογητικό βιβλίο, συνεχίζει τη συγγραφική του πορεία ο Α. Κορτώ. Ένα βιβλίο τελείως διαφορετικό από αυτά του ίδιου συγγραφέα που σας έχω παρουσιάσει μέχρι τώρα («Η Βιογραφία Μιας Σκύλας», «Οι Νεράιδες Του Μαν»), από το οποίο δεν λείπουν οι χιουμοριστικές πινελιές, που εδώ μπορώ να πω ότι έχουν και τη μορφή σαρκασμού. Στο σύνολό του όμως το έργο, μόνο χιουμοριστικό δεν είναι.

     Είναι η ιστορία της Κατερίνας, της μητέρας του και της οικογένειάς της, όπως την αφηγείται η ίδια. Μια ιστορία συναρπαστική, συγκινητική, εξομολογητική, γεμάτη οικογενειακά μυστικά που όλοι προσπαθούν να κρατήσουν κρυφά από το κουτσομπολίστικο στόμα των κακόβουλων.

     Η Κατερίνα είναι μια γυναίκα, γόνος ευκατάστατης οικογένειας της Θεσσαλονίκης. Αλλά πόσο οικογένεια, είναι η οικογένειά της γι’ αυτήν και τα αδέλφια της; «Όταν τέσσερα αδέλφια καταλήγουν στα σαράντα τους να ζουν και τα τέσσερα με ψυχοφάρμακα, κάτι πολύ κακό έχει συμβεί στα παιδικά τους χρόνια». Κι ένα από αυτά τα κακά που έχουν συμβεί είναι δύο γονείς «που ήταν ακατάλληλοι για γονείς», όπως λέει και η ίδια. Ένα άλλο, είναι οι οικογενειακές καταβολές, τα γονίδια.

     Η Κατερίνα πάσχει από ψυχική ασθένεια, με την οποία παλεύει σε όλη της τη ζωή. «Όμως γιατί είμαι δυστυχισμένη; Δεν ξέρω. Ξέρω μονάχα πως, όταν ξυπνάω το πρωί, εύχομαι να ‘χα πεθάνει στον ύπνο μου. Κι έπειτα κάθομαι ακίνητη, σα νεκρή, και κοιτάζω το ταβάνι, γιατί δεν μπορώ να κουνηθώ, νιώθω το σεντόνι να ζυγίζει όσο δέκα λαμαρίνες, το δωμάτιο, το σπίτι, η ζωή μου-όλα με πλακώνουν. Αισθάνομαι βάρος της γης, αυτό ξέρω… Δεν έχω καν τη δύναμη να μεθοδεύσω τον θάνατο που τόσο λαχταρώ. Ναι, ναι, κατάθλιψη βαρβάτη. Αλλά που να το ξέρω, εν έτει 1967;».

     Το 1974, γνωρίζεται με τον Τάσο, ωραίο φοιτητή της Οδοντιατρικής και ο μεγάλος έρωτας που αναπτύσσεται είναι αμοιβαίος. «Ο Ιούλιος μας βρίσκει στα ντουζένια μας: αγάπες κι αγκαλιές και τα μέλια τα καρυστινά. Δεν ήξερα πως ήταν ο έρωτας πριν τον Τάσο, τον Σούλη μου, τον Σίνη, τον Πιτυοκάμπτη μου, που στο άγγιγμά του λυγίζω και κόβομαι στα δυο». Το 1977, η Κατερίνα και ο Τάσος παντρεύονται και δύο χρόνια αργότερα γεννιέται ο γιος τους ο Πέτρος. Αλλά η ασθένεια «επιτίθεται» συνεχώς. Ο Τάσος, βοηθάει και συμπαρίσταται όσο μπορεί και όσο αντέχει. Οι αντοχές του κάποια στιγμή εξαντλούνται και απομακρύνεται. Η Κατερίνα όμως, έχει τον Πέτρο που τον υπεραγαπά (και την υπεραγαπά) και έτσι δεν μένει μόνη να παλεύει. Αυτή η αγάπη της, την οδήγησε τελικά να πάρει μια απόφαση γενναία και δραματική…

     Δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα, για να μη σας στερήσω τη χαρά να «ανακαλύψετε» τη δύναμη αυτού του βιβλίου που θα συναρπάσει και θα συγκινήσει τον αναγνώστη.