ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΦΟΡΟΥΣΑΝ ΤΑ ΜΑΥΡΑ

ΠΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Σελ. 383, Οκτώβριος 2024

      Μια ακόμη υπόθεση (την τέταρτη) στην οποία εμπλέκεται ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Πέτρος Ριβέρης, περιγράφει το νουάρ μυθιστόρημα του Πάνου Ιωαννίδη που θα μας απασχολήσει στην σημερινή βιβλιοπαρουσίαση.

     Την άνοιξη του 2017, ο Ριβέρης αν κι έχει αναρρώσει από τον σοβαρό τραυματισμό του, δεν βρίσκεται και στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Η αγαπημένη του Αύρα, έφυγε από κοντά του. «Βρήκε μια θέση καθηγήτριας Γραμματολογίας στη Σορβόννη και δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τυπικά δεν έχουμε χωρίσει, αλλά η ζωή μου έχει μάθει πως όταν μια γυναίκα φεύγει, έστω και προσωρινά, κάτι θέλει να πει, κάτι θέλει να δείξει. Ακόμη και στον εαυτό της». Επίσης, εξαιτίας της εμπλοκής του στην υπόθεση που στοίχισε τον τραυματισμό του και που ενόχλησε ισχυρούς παράγοντες, οι δουλειές που αναλαμβάνει πια, είναι ελάχιστες, μικρής σημασίας και κακοπληρωμένες. Κάτι που έχει άμεση επίπτωση τόσο στην ψυχολογία του, όσο και στην επαγγελματική του φήμη, αλλά και στον τραπεζικό του λογαριασμό, που έχει… αδυνατίσει πολύ λόγω των εξόδων της αποκατάστασης των τραυμάτων του. «Η επίθεσή τους βασίστηκε στη γνωστή πρακτική της σπέκουλας. Από ντετέκτιβ που λύνει όποια υπόθεση φτάνει στα χέρια του, μετατράπηκα σε λίγο καιρό, με την αρωγή ορισμένων καλοπληρωμένων άρθρων σε τοπικά sites, σε ιδεολόγο του γλυκού νερού, που βοηθάει με το αζημίωτο ακραία στοιχεία, φυτρώνοντας εκεί που δεν τον σπέρνουν. Σημαντική συνεισφορά στην κυκλοφορία της σπέκουλας είχε και το κουτσομπολιό που μουρμούριζαν σε διάφορα στέκια οι υποτακτικοί της Uniform».

     Γι’ αυτό, βλέπει ως «μάννα εξ ουρανού», την υπόθεση που του αναθέτει ο δικηγόρος και φίλος του από τα παλιά, Ανέστης Δερμεντζόγλου. Πρέπει να εντοπίσει όσο το δυνατό περισσότερα στοιχεία που θα οδηγήσουν στην αθώωση της πελάτισσάς του Πηνελόπης Πινότση, που κατηγορείται για την βάναυση δολοφονία του εραστή της, κρεοπώλη Βασίλη Παπάζογλου. «Θέλω να ψάξεις να βρεις ότι μπορεί να λειτουργήσει ως ελαφρυντικό για την Πηνελόπη. Θα ερευνήσεις παράλληλα με την αστυνομία, την οποία δεν εμπιστεύομαι, γιατί ένα τέτοιο έγκλημα χρειάζεται άμεσα έναν ένοχο για να ησυχάσει η κοινή γνώμη. Και η Πηνελόπη είναι η κατάλληλη: υπήρξε ερωμένη του, είναι ανύπαντρη, δεν έχει παιδιά. Ξέρω ότι η κατάσταση μόνο εύκολη δεν θα είναι. Αλλά ξέρω επίσης ότι εσύ μπορείς να βρεις τι πραγματικά συνέβη. Θα πληρωθείς καλά, να το ξέρεις». Ακόμη του προτείνει, να έχει σαν άτυπο βοηθό του τον Επιμενίδη Κρητικό, πρώην επαγγελματία «ψευδομάρτυρα» και νυν ιδιοκτήτη του γραφείου τελετών «Τα Καρντάσια»!!, ο οποίος μπορεί να αποδειχτεί χρήσιμος, καθώς γνωρίζει καλά τις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης.

     Ο Ριβέρης αναλαμβάνει την υπόθεση και θα εμπλακεί σε έναν κυκεώνα λαθρεμπορίας κρεάτων, παράνομων κοκκορομαχίων και στοιχηματισμού, βιασμών, κακομεταχείρισης, αλλά κι εκδικητικών ενεργειών για παλιότερες αμαρτίες που δεν πληρώθηκαν και για εγκλήματα που έγιναν από ανθρώπους που ο Νόμος δεν αγγίζει. Η ανασύνθεση του παζλ θα είναι δύσκολη, αλλά ο Ριβέρης ξέρει: «Στην αρχή δεν έχεις τίποτα, μετά ξεκινάς από κάτι μικρό, πας κάπου αλλού, μέχρι το ένα να φέρει το άλλο και να φανεί η μεγάλη εικόνα».

     Το μυθιστόρημα «Οι Γυναίκες Που Φορούσαν Τα Μαύρα», έχει ευρηματικό μύθο, κλιμακούμενο σασπένς που κρατάει «αιχμάλωτο» τον αναγνώστη  σε ότι αφορά την έκβαση της υπόθεσης, καλοδουλεμένους χαρακτήρες κι εμφανώς πιο ώριμη γραφή, σε σχέση με τα προηγούμενα βιβλία αυτής της άτυπης σειράς.  

     Όμως όπως αναφέρει ο Π. Ιωαννίδης, σε ένα «νουάρ μυθιστόρημα, το έγκλημα είναι το πρόσχημα». Έτσι, με πρόσχημα τη διερεύνηση εγκληματικών πράξεων, ο συγγραφέας παίρνει την ευκαιρία να αναφερθεί σε καίρια κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Όπως είναι οι πολυδαίδαλες σχέσεις πολιτικής εξουσίας-εκκλησίας, που πολλές φορές αποδεικνύονται πολλαπλά επωφελείς για κάποιους, η ανεξέλεγκτη κι εξόφθαλμη λαθρεμπορία, η οικονομική δυσπραγία που οδηγεί σε εργασιακές σχέσεις «γαλέρας», αλλά κυρίως οι γυναικοκτονίες, που τείνουν να εξελιχθούν σε μάστιγα. «Το γεγονός που ερέθισε το πνεύμα μου και με ώθησε να γράψω αυτό το μυθιστόρημα είναι, δυστυχώς, οι συνεχείς, δυσάρεστα τακτικές, γυναικοκτονίες…». Γι αυτό, μέσα από το μυθιστόρημα του, στηλιτεύει την κακοποιητική συμπεριφορά, σωματική και ψυχολογική, δίνοντας μια επιπλέον διάσταση στο μυθιστόρημα του, το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα!