ΑΣΤΡΟΣΙΔΗΡΑ

ΣΤΕΛΛΑ ΖΩΓΡΑΦΟΠΟΥΛΟΥ
Εκδόσεις ΑΝΑΛΕΚΤΟ
Σελ. 67, Μάιος 2025

      Με μια ακόμη κυκλοφορία, εμπλουτίστηκε η σειρά «Μικρή βιβλιοθήκη ποίησης» των εκδόσεων Ανάλεκτο. Πρόκειται για την πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή «Αστροσιδηρά» της Στέλλας Ζωγραφοπούλου  Μια συλλογή ποιημάτων και μικρών πεζών, που όμως κι αυτά αποπνέουν έντονη ποιητική διάθεση.

     Τη συλλογή, συμπληρώνει ο κατατοπιστικός πρόλογος του Ηλία Παπακωνσταντίνου, μέσα από τον οποίο γίνεται μια εισαγωγή στο έργο της Σ. Ζωγραφοπούλου και μια ιχνηλάτηση της θεματολογίας της «Μας μιλάει για τον φόβο, την ανασφάλεια, για τα δύο κορμιά της δημιουργίας, του έρωτα, για το μοίρασμα της αγάπης, για το ωραίο αύριο που αγωνιά να ξημερώσει. Μας μιλάει για τον θάνατο και τη γυναίκα, για τους αιώνιους μετανάστες, για το φως, για την επανάσταση του εαυτού, για την όποια κραυγή μας, για τον σκοπό του ποιήματος, για τις συνήθειες που είναι επικίνδυνες και την ξενιτιά της φαντασίας […] Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε πως για όλα τα σπουδαία μας μιλάει η ποίησή της κι αυτό είναι που θέλουμε από τον ποιητικό λόγο…».

     Μικρό δείγμα γραφής

 

Αστροσιδηρά

Από σίδερο και αστερόσκονη
Έτσι μου είχε μάθει κάποτε
Από αυτά φτιάχνεται η ψυχή και ζυμώνεται και ωριμάζει.
«Να φέρεσαι με στοργή, αλλά και πυγμή.
Να είσαι πούπουλο, εύθραυστη σαν πορσελάνη,
αλλά ανά πάσα στιγμή, να μπορείς να γίνεις σίδερο,
βαριά και ασήκωτη για ότι σου κόβει τα φτερά.
Να πέφτεις πάνω του, να το συνθλίβεις!»

Αυτό που κάποτε ονομάζαμε πάλη, τώρα είναι συμφιλίωση.
Κι αυτή η συμφιλίωση κόστισε αίμα. Δάκρυα. Ψυχή.
Όμως άξιζε τον κόπο!
Γιατί η ψυχή χρειάζεται και τα δύο για να προχωρήσει.

 Δάκρυ και γροθιά.

 

Πομπηία

Ακόμα ο τόπος μυρίζει στάχτη και καμένες σάρκες.
Κι ο τελευταίος άνθρωπος έχει πετρώσει πια.
Ωστόσο τα λουλούδια επιμένουν να ανθίζουν
ανάμεσα στις πέτρες
και το φεγγάρι επιμένει να ποτίζει με φως
την –κάποτε- πολυπληθή πόλη.
Κι όμως μοιάζει περισσότερο ζωντανή από πολλές άλλες.

Ηθικό δίδαγμα: «Ανάμεσα σε χιλιάδες ζωντανές-νεκρές πόλεις,
να είσαι μια Πομπηία».