ΑΝΑΛΩΜΕΝΟΙ

ΑΝΑΛΩΜΕΝΟΙ

ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΚΡΟΝΕΝΜΠΕΡΓΚ

Μετάφραση ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΕΤΣΟΣ

Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ

Σελ. 332, Ιούνιος 2016

     Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, είναι ο γνωστός σκηνοθέτης Ν. Κρόνενμπεργκ, του οποίου οι ταινίες χαρακτηρίζονται προκλητικές τόσο ως προς τη θεματολογία, όσο και ως εικαστικό αποτέλεσμα. Όσοι έχετε δει ταινίες του όπως «Η Μύγα», «Γυμνό Γεύμα», «Spider», «Cosmopolis» και άλλες, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Έτσι είναι και το πρώτο του μυθιστόρημα. Οπότε θα πω ότι δεν απευθύνεται σε κοινό που δεν είναι εξοικειωμένο με τη θεματολογία του σκηνοθέτη. Όπως άλλωστε λέει και ο Σ. Κινγκ είναι: «Ακατάλληλο για λιπόψυχους, κατάλληλο για όσους απολαμβάνουν ταξίδια σε σκοτεινά βάθη… είναι εξίσου προκλητικό, δαιμονιώδες και συναρπαστικό με τις ταινίες του».

     Είναι η ιστορία της Ναόμι και του Νέιθαν, δύο νέων δημοσιογράφων, που είναι παθιασμένοι, εξαρτημένοι (με την ιατρική έννοια του όρου) με την τεχνολογία (η ανάγκη τους για την απόκτηση κάθε καινούριου gadget είναι ψυχαναγκαστική) και έχουν μια ελεύθερη ερωτική σχέση που βασίζεται περισσότερο στο σεξ. Λόγω της δουλειάς τους σε κάθε άκρη της γης, καταφέρνουν να συναντηθούν μόνο μεταξύ αλλαγής πτήσεων σε δωμάτια ξενοδοχείων σε διάφορα αεροδρόμια.

     Μια είδηση που αφορά το ζεύγος των μαρξιστών καθηγητών φιλοσοφίας Σελεστίν και Αριστίντ Αροστεγκί εξάπτει το ενδιαφέρον της Ναόμι. Η Σελεστίν βρίσκεται νεκρή, κατακρεουργημένη και με σαφείς ενδείξεις κανιβαλισμού στο διαμέρισμα του ζεύγους στο Παρίσι. Ο σύζυγός της που θεωρείται από τους υπόπτους για τη δολοφονία, έχει εξαφανιστεί. Σύμφωνα με την αστυνομία «…έφυγε από τη χώρα για μια περιοδεία διαλέξεων στην Ασία τρεις μέρες πριν ανακαλυφθεί το πτώμα της γυναίκας του. Προς το παρόν δεν έχουμε συγκεκριμένο λόγο να τον θεωρήσουμε ύποπτο εγκλήματος, ωστόσο φυσικά εγείρονται ερωτήματα. Ισχύει πως δεν γνωρίζουμε που ακριβώς βρίσκεται». Η Ναόμι όμως, με τις διασυνδέσεις που έχει, καταφέρνει να ανακαλύψει ότι βρίσκεται στην Ιαπωνία (Τόκιο) και πηγαίνει να τον συναντήσει για μια αποκλειστική και πολύκροτη όπως ελπίζει, συνέντευξη.

     Το ίδιο διάστημα ο Νέιθαν βρίσκεται στη Βουδαπέστη για να φωτογραφήσει το έργο του δρ. Μόλναρ, ενός αμφιλεγόμενου χειρουργού, ο οποίος προσπαθεί να θεραπεύσει τον καρκίνο του μαστού με την εμφύτευση ραδιενεργών σφαιριδίων στην πάσχουσα περιοχή. Εκεί γνωρίζει τη Ντούνια από την Σλοβενία, μία από τις ασθενείς, με την οποία κάνει σεξ και μολύνεται από το αφροδίσιο νόσημα Ρουάφς, του οποίου το τελευταίο γνωστό κρούσμα σημειώθηκε το 1968. Έχοντας ολοκληρώσει το έργο του στη Βουδαπέστη, αποφασίζει να ασχοληθεί με το Ρουάφς και ψάχνει να βρει τον καθηγητή που το περιέγραψε πρώτος. Τα ίχνη τον οδηγούν στον Καναδά. Ο καθηγητής τον καλοδέχεται και συμφωνεί να γράψει ο Νέιθαν όχι άρθρο, αλλά ολόκληρο βιβλίο με τη βοήθειά του. Για να γίνει αυτό, τον καλεί να μείνει στο σπίτι του, μαζί με την κόρη του Τσέις, η παράξενη συμπεριφορά της οποίας κρύβει πολλά μυστικά.

     Όπως γράφω και στην αρχή, το βιβλίο απευθύνεται κυρίως στους φαν του Κρόνενμπεργκ-και όσους τολμούν να δοκιμάσουν καινούριες εμπειρίες στην Τέχνη γενικά και στη λογοτεχνία ειδικότερα. 

ΣΠΥΡΟΣ ΓΟΓΟΛΟΣ

ΣΠΥΡΟΣ ΓΟΓΟΛΟΣ

     Ο Σπύρος Γόγολος γεννήθηκε το 1975 στα Ιωάννινα. Είναι φιλόλογος και έχει εργαστεί στη δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση. Δίδαξε για 14 χρόνια στο Κέντρο Διδασκαλίας Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει ασχοληθεί με τη νεότερη και σύγχρονη βαλκανική ιστορία, καθώς και με την τελευταία περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
     Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο: "Στην καρδιά της Αυτοκρατορίας, Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη-Σμύρνη (1905-1912)" εκδόθηκε το 2011. Διακρίθηκε ως το καλύτερο στην κατηγορία του από τον βιβλιοκριτικό Δ. Κούρτοβικ. Το 2013 μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στην Τουρκία. Τόσο η ελληνική, όσο και η τουρκική έκδοση απέσπασαν εγκωμιαστικές κριτικές από διακεκριμένους Έλληνες και Τούρκους βιβλιοκριτικούς, καθώς και από τις μεγαλύτερες ελληνικές και τουρκικές εφημερίδες και περιοδικά. Έργα του: «Στην Καρδιά Της Αυτοκρατορίας, Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη-Σμύρνη (1905-1912)» (Δωδώνη 2011, Επίκεντρο 2013), «Σμύρνη. Μια Ιστορία Που Δεν Γράφτηκε» (Επίκεντρο, 2016)

   Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;

            Η πηγή της έμπνευσής μου για το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι κάτι συγκεκριμένο αλλά ένα σύνολο ερεθισμάτων που συγκεντρώθηκε με το χρόνο μέσα μου και κάποια στιγμή μετουσιώθηκε σε βιβλίο. Αν όμως πρέπει να πω κάτι πιο συγκεκριμένο, θα έλεγα ότι είναι η αγάπη μου για τις πόλεις, συμφωνώντας με τον Αριστοτέλη ότι η πόλη, ως τρόπος και τόπος ζωής είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο. Πάντοτε με τραβούσαν οι ζωντανές μεγάλες πόλεις, οι οποίες καταφέρνουν να επιβάλλουν τις ταυτότητές τους στους κατοίκους τους. Η Νέα Υόρκη, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ρώμη σήμερα, η Κωνσταντινούπολη, η Αλεξάνδρεια, η Σμύρνη τότε. Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι γίνεται στο τελευταίο μου βιβλίο. Η πορεία μιας πόλης, εν προκειμένω της Σμύρνης, επηρεάζει καθοριστικά τη ζωή ενός ανθρώπου, του κεντρικού δηλαδή ήρωα.

Το έργο σας περιλαμβάνει πολλά ιστορικά στοιχεία, αλλά και το πως διαμορφώθηκε η πόλη και η ιδιόμορφη θα έλεγα νοοτροπία των κατοίκων στο πέρασμα του χρόνου. Απαιτήθηκε έρευνα και πόσο καιρό διήρκεσε;

     Η έρευνα που απαιτήθηκε για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου ήταν χρονοβόρα και κουραστική. Κι αυτό, γιατί δεν περιορίστηκε μόνο σε βιβλία, αρχεία και έγγραφα αλλά επεκτάθηκε σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής, χάρτες, καρτ-ποστάλ, επαφές με ανθρώπους ειδικούς σε θέματα πολεοδομίας της Σμύρνης πριν την καταστροφή, σε θέματα ενδυματολογίας και εσωτερικής διακόσμησης, ονόματα καταστημάτων, επώνυμα, ονόματα πλοίων, οικογενειών. Θα φέρω ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Για να αποτυπωθεί ο Κεμάλ Ατατούρκ, χρειάστηκε να διαβάσω αρκετές βιογραφίες του αλλά και μία ψυχοβιογραφία του, η οποία ερμηνεύει τις πολιτικές του επιλογές και αποφάσεις με βάση την ψυχολογία του και τα πολλά ψυχολογικά του προβλήματα.

Θα χαρακτηρίζατε το μυθιστόρημά σας, ιστορικό;

     Το μυθιστόρημά μου είναι κυρίως ιστορικό. Θα μπορούσα να πω ότι η Ιστορία είναι εμφανής παντού, χωρίς όμως να καταντά βαρετή και να κυριαρχεί ο διδακτισμός. Είναι ένα χαλαρό, ευχάριστο και έμμεσο «μάθημα»  ιστορίας, το οποίο σου δίνει την εντύπωση ότι ζεις μέσα στην εξέλιξη των γεγονότων. Το μήνυμα που θέλω να μεταφέρω είναι ότι η πρόσληψη της Ιστορίας δεν είναι απαραίτητο να γίνεται μόνο μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια αλλά και με πιο ευχάριστα μέσα (μυθιστορήματα, ντοκυμαντέρ), αρκεί αυτά τα μέσα να είναι αξιόπιστα και αντικειμενικά.

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο σας. Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Το πρώτο μου βιβλίο: «Στην Καρδιά της Αυτοκρατορίας, Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη 1905-1912», ήταν για μένα ένα προσωπικό στοίχημα. Ήθελα να δοκιμάσω αν θα κατάφερνα να μεταδώσω στον αναγνώστη αυτά τα οποία έζησα, διάβασα, είδα και επισκέφτηκα εγώ κατά την επαφή μου με την Ανατολική Μεσόγειο. Η πορεία του και οι διακρίσεις του στην Ελλάδα και στην Τουρκία τελικά με έκαναν να αισθανθώ ότι μάλλον τα κατάφερα.

Το βιβλίο εκτός από τα ιστορικά, περιλαμβάνει και φανταστικά πρόσωπα. Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

         Το τέλος των φανταστικών ηρώων των βιβλίων μου ποτέ δεν καθορίζεται από εμένα αλλά δημιουργώ τέτοιες συνθήκες, οι οποίες επιτρέπουν στον αναγνώστη να καθορίσει αυτός το τέλος τους.

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων μου είμαι πάντα εγώ. Πριν παραδοθεί το τελικό κείμενο στον εκδοτικό οίκο, τα κείμενα διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται, «χτενίζονται» και τα επεξεργάζομαι συνεχώς μέχρι την τελευταία στιγμή. Και φυσικά πάντα βρίσκω λάθη, παραλείψεις, σφάλματα ακόμη και αφού το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει. Αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος δημιουργός, ο οποίος να θεωρεί τέλειο ένα δημιούργημά του.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Συνήθως ρωτάνε αν ο ήρωας έχει στοιχεία του συγγραφέα. Ή αν γράφοντας ο συγγραφέας παίρνει στοιχεία από τον ήρωα ή τους ήρωες ή το βιβλίο. Νομίζω ότι αυτά τα δύο ισχύουν σε κάθε συγγραφέα και κυρίως συγγραφέα της λογοτεχνίας ή της ποίησης. Η συγγραφή σε επηρεάζει. Στη συγγραφή θα βγουν όλα, πάθη, αδυναμίες, απωθημένα, ανασφάλειες. Είναι αδύνατον ένας άνθρωπος να φτιάχνει ήρωες και να διαμορφώνει ανθρώπινες προσωπικότητες και να μην «βάζει» μέσα στοιχεία του χαρακτήρα του ή στοιχεία που θα ήθελε να είχε ή να μην παίρνει στοιχεία από τους ήρωές του, γιατί από ένα σημείο και μετά η ταύτιση και η αποδοχή του συγγραφέα με τους ήρωες είναι αναπόφευκτη. Γι’ αυτό και κάποιοι καλοτυχίζουν τους συγγραφείς, γιατί ζουν πολλές ζωές, μέσω των ηρώων τους.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Όλη η ιστορία της Σμύρνης, όπως περιγράφεται στο βιβλίο, με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι όλα είναι σχετικά και τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται. Αν κάποιος έφτανε στο πολύβουο λιμάνι της Σμύρνης πριν την καταστροφή, δε θα μπορούσε με τίποτε να φανταστεί το τέλος αυτής της πόλης και των κατοίκων της. Μια πόλη, η οποία ζούσε την απόλυτη ευδαιμονία, έζησε την απόλυτη καταστροφή. Η μεγαλομανία, η ματαιοδοξία, η τάση των Σμυρνιών για καλοπέραση και ευζωία, σε συνδυασμό με το σενάριο της απόλυτης καταστροφής που ακολούθησε με έκαναν να αναθεωρήσω και να σκεφθώ τη ματαιότητα πολλών πραγμάτων, κυρίως επουσιωδών, για τα οποία αγωνιζόμαστε και βασανιζόμαστε καθημερινά.

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Φυσικά και μου αρέσει και μάλιστα τους ακούω ευλαβικά. Το facebook παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σ’ αυτό, γιατί βοηθά στην επικοινωνία μου με πολλούς αναγνώστες, οι οποίοι με ρωτάνε ή κάνουν κριτική. Όλα αυτά για μένα είναι σημαντικά και απαραίτητα για την περαιτέρω εξέλιξή μου αλλά και γιατί μου δίνουν την ευκαιρία να δω τον τρόπο σκέψης πολλών ανθρώπων.

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Τέτοιου είδους υποδείξεις μπορεί να γίνουν ως προς τους ήρωες του βιβλίου και την ψυχογραφία τους. Πάντα υπάρχει αυτή η περίπτωση, γιατί ο κάθε αναγνώστης διαβάζει και βλέπει το βιβλίο από τη δική του οπτική γωνία.

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

            Συγγραφέας συγκεκριμένος όχι. Θα μπορούσα να πω ότι μου αρέσει πολύ ο Καραγάτσης. Επηρεάστηκα όμως από συγγραφείς ιστορικών μυθιστορημάτων, οι οποίοι έκαναν αυτό που προσπαθώ να κάνω και εγώ να αυξήσω τη δοσολογία υπέρ της ιστορίας και να αποδώσω όσο πιστότερα γίνεται την εποχή κατά την οποία εκτυλίσσεται η υπόθεση του βιβλίου.

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Φυσικά και είναι δύσκολη διαδικασία η συγγραφή, γιατί απαιτεί πνευματικές διεργασίες, φαντασία, γνώση, προσοχή, ευρηματικότητα, παρατηρητικότητα και μια μοναδική ικανότητα να αποτυπώσεις και να μεταφέρεις ψυχισμούς, είτε δικούς σου, είτε άλλων στο χαρτί. Για μένα το γράψιμο είναι χόμπι και υποκατάστατο του ταξιδιού, όταν δε μπορώ να ταξιδέψω πραγματικά, ή να γνωρίσω τους ανθρώπους που θα ήθελα να γνωρίσω αλλά δε μπορώ.

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε, ετοιμάζετε κάτι άλλο;

     Προς το παρόν δεν ετοιμάζω κάτι άλλο, γιατί είναι πάρα πολύ νωρίς και απαιτείται πολύς χρόνος για την κατάλληλη προώθηση του δεύτερου αυτού βιβλίου με παρουσιάσεις σε αρκετές πόλεις. Εξάλλου, όλος αυτός ο χρόνος της προώθησης για μένα είναι πολύ παραγωγικός, γιατί έρχομαι σε επαφή και γνωρίζω συνεχώς ανθρώπους. Αυτές οι επαφές είναι σαν το αντίδωρο για τις πολλές ώρες μοναξιάς, που υπάρχουν κατά τη συγγραφή του βιβλίου.                

ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ

STUART NEVILLE

Μετάφραση ΒΑΣΩ ΤΖΑΝΑΚΑΡΗ

Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Σελ. 396, Μάιος 2016

     Τις σκοτεινές διαδρομές που ακολουθούν νεαρά κορίτσια από τις φτωχότερες περιοχές της ανατολικής Ευρώπης, για να φτάσουν στον «παράδεισο» της Δύσης, ιχνηλατεί ο ιρλανδός πολυβραβευμένος συγγραφέας, Σ. Νέβιλ.

     Μια νέα γυναίκα η Γκάλια, τρέχει ξυπόλητη στους δρόμους στις παρυφές του Μπέλφαστ. Ήρθε στην Ιρλανδία αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Οι διακινητές, της είχαν υποσχεθεί πολλά. «…της είχε μιλήσει για τη ζωή που θα είχε, για τα μέρη που θα έβλεπε, για τα λεφτά που θα έβγαζε και θα έστελνε στον μικρό της αδερφό, τον Μαξίμ, ώστε να τακτοποιήσει τα χρέη που είχε αφήσει η μάνα. Ο Αλεξάντερ της είχε μιλήσει για την καλή ζωή που θα είχε όταν την πήρε στην αγκαλιά του σε εκείνο το ξενοδοχείο στο Κίεβο. Η Γκάλια ποτέ άλλοτε δεν είχε δει τέτοια πολυτέλεια, τόσο παχιά χαλιά, σεντόνια από μετάξι, φαγητό περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να φάει. Όλα αυτά θα γινόταν δικά της, της είπε…».

     Αυτοί που την πλησίασαν στο μικρό ρωσικό χωριό κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία στο οποίο ζούσε, της παρουσίασαν τα πράγματα με τα πιο ρόδινα χρώματα. «Είπε ότι θα μπορούσα να βγάλω τόσα ώστε να ξεπληρώσω τον άντρα που δανείζει λεφτά, για να μας αφήσει ήσυχους, και παραπάνω, για να ζήσω με τον αδερφό μου. Απλώς θα χρειαζόταν να φύγω για λίγο και να ζήσω με μια καλή οικογένεια Ρώσων στο Δουβλίνο και να μάθω τα παιδιά τους να μιλάνε αγγλικά». Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Όταν φτάνει στην Ιρλανδία με πλαστό διαβατήριο, τη βάζουν μαζί με άλλους παράνομους μετανάστες να δουλεύουν σε συνθήκες άθλιες. Μέχρι που η Γκάλια, τραβάει την προσοχή μιας «κυνηγού» όμορφων κοριτσιών που την «αγοράζει» για το λογαριασμό μια συμμορίας, που την κρατάει φυλακισμένη σε διαμέρισμα για να προσφέρει σεξουαλικές υπηρεσίες σε πελάτες-άντρες κάθε ηλικίας. Μοναδική της ελπίδα για διαφυγή από αυτή την κόλαση, ένας παράξενος άντρας, που της έδωσε ένα σταυρό και το τηλέφωνό του, λέγοντας ότι μπορεί να τη βοηθήσει. Σ’ αυτόν πηγαίνει τρέχοντας η Γκάλια, όταν ξέφυγε σκοτώνοντας τον φύλακά της. Όμως αυτό το «κυνηγητό», αυτή η αναταραχή, προκαλεί φόνους και τραυματισμούς, που αναγκάζουν τον επιθεωρητή Τζακ Λένον, να ξεχάσει τις ήσυχες χριστουγεννιάτικες διακοπές που ονειρευόταν να περάσει με την κόρη του και ν’ αναγκαστεί να κάνει διπλοβάρδιες για να μπορέσει να βρει τι προκαλεί αυτή την αναστάτωση.

     Ένα καλογραμμένο noir μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται στους ομιχλώδεις, μουσκεμένους από τη βροχή, σκοτεινούς και σκεπασμένους με μίσος δρόμους του Μπέλφαστ. Είναι το πρώτο βιβλίο του Σ. Νέβιλ που διάβασα και με παρακίνησε να βρω και να διαβάσω και τα άλλα δύο που έχουν ήδη κυκλοφορήσει στα ελληνικά.  

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ

Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ

Σελ. 541, Απρίλιος 2016

     Η λήξη του Α! Παγκοσμίου πολέμου, επισημοποιήθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών (28 Ιουνίου 1919), η οποία-εκτός των πολλών εξευτελιστικών όρων για την εθνική υπερηφάνεια των Γερμανών-υποχρέωνε την ηττημένη χώρα στην καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων. Το 1921, Γαλλία και Αγγλία παρουσίασαν τις αξιώσεις τους, που άγγιζαν το αστρονομικό ποσό των 33 δις δολαρίων!! Ο αντίκτυπος στη γερμανική οικονομία ήταν άμεσος. Ο πληθωρισμός και η ανεργία εκτινάχτηκαν. Η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε μια περίοδο χάριτος, αλλά το αίτημα απορρίφθηκε από τη Γαλλία. Το 1921 η ισοτιμία ήταν 1 δολάριο προς 4 μάρκα. Το Νοέμβριο του 1923 η ισοτιμία είχε διαμορφωθεί σε 1 δολάριο προς 4 εκατομμύρια μάρκα!! Οι τιμές των ειδών διατροφής έφθασαν σε ιλιγγιώδη ύψη και μεγάλη μάζα του πληθυσμού λιμοκτονούσε. Συχνά γινόταν διαδηλώσεις και ξεσπούσαν ταραχές. Το κλίμα ήταν ιδανικό για ακραίες ομάδες όπως το  Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ που με λαϊκίστικο λόγο, ποντάροντας στον πληγωμένο εγωισμό και την απογοήτευση του γερμανικού λαού, επιθυμούσε να καταλύσει την νεότευκτη δημοκρατία.

     Το σχέδιο του Χίτλερ, που εκείνη την εποχή κατοικούσε στο Μόναχο, ήταν να υποχρεώσει τη Βαυαρική κυβέρνηση δια της βίας, να δεχθεί τον ίδιο ως ηγέτη της. Στη συνέχεια, με την υποστήριξη του στρατού, για την οποία ήταν βέβαιος, θα ανέτρεπε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Η ευκαιρία για την εφαρμογή του σχεδίου δόθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1923, όταν έγινε συγκέντρωση 3000 επιχειρηματιών και άλλων επιφανών κατοίκων του Μονάχου με τη βαυαρική κυβέρνηση σε μια μεγάλη μπυραρία της πόλης. Οπλισμένα μέλη του ναζιστικού κόμματος περικύκλωσαν το κτίριο. Ο Χίτλερ εισέβαλε στο χώρο κι άρχισε να αγορεύει, λέγοντας ότι ξεκίνησε εθνική επανάσταση. Ανάγγειλε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είχε ανατραπεί και ότι Στρατός κι Αστυνομία ήταν στο πλευρό των ναζί. Όλα αυτά ήταν μπλόφα-και ευσεβείς πόθοι-που όμως οι παρευρισκόμενοι δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν. Στην πραγματικότητα, Στρατός κι Αστυνομία αντιστάθηκαν με επιτυχία στην προσπάθεια κατάληψης των στρατώνων τους. Το τραγικό λάθος του Χίτλερ ήταν ότι παρέλειψε να διατάξει την κατάληψη των τηλεγραφείων και των ραδιοφωνικών σταθμών. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πληροφορήθηκε αμέσως για τα τεκταινόμενα στο Μόναχο κι έδωσε εντολή για την καταστολή του πραξικοπήματος. Έτσι όταν την επόμενη μέρα ο Χίτλερ επικεφαλής 3000 ενόπλων υποστηρικτών του επιχείρησαν να παρελάσουν στους δρόμους, βρέθηκαν αντιμέτωποι με αστυνομικές δυνάμεις που τους ζήτησαν να παραδοθούν. Οι ναζί αρνήθηκαν κι έγινε μάχη με 21 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Με την έναρξη των πυροβολισμών, ο Χίτλερ έπεσε στο έδαφος, παθαίνοντας εξάρθρωση του ώμου. Μπήκε σε παρακείμενο αυτοκίνητο το οποίο διέφυγε από το χώρο της συμπλοκής. Οι ναζί ακολουθώντας το παράδειγμα του αρχηγού τους, τράπηκαν σε φυγή. Το πραξικόπημα απέτυχε παταγωδώς. Στις 12 Νοεμβρίου 1923, ο Χίτλερ συνελήφθη και φυλακίστηκε στο Λάντσμπεργκ μέχρι το Δεκέμβριο του 1924, οπότε και του δόθηκε αμνηστία. 

     Είναι γνωστό ότι στη διάρκεια της κράτησής του, ο Χίτλερ τηρούσε ημερολόγιο (άλλωστε ο πρώτος τόμος του βιβλίου του «Ο Αγών Μου» γράφτηκε αυτή την περίοδο). Όμως το ημερολόγιο χάθηκε. Αυτό που μας παρουσιάζει ο Χ. Βλαβιανός, είναι ένα φανταστικό ημερολόγιο. «Προϊόν εξαντλητικής έρευνας και πολύχρονης μελέτης, είναι στην ουσία ένα ψυχογράφημα του δικτάτορα. Ασφαλώς αποτελεί μυθοπλασία, η οποία βασίζεται στα ιστορικά γεγονότα, στα κείμενα του ίδιου του Χίτλερ… στις αναλύσεις και στις ερμηνείες πλειάδας ιστορικών και μελετητών».

     Μέσα από τις εγγραφές του «ημερολογίου», σκιαγραφείται η προσωπικότητα αυτού του ασήμαντου, συναισθηματικά ασταθούς, ελλιπούς μορφώσεως, κρυψίνοος, καχύποπτου, εμμονικού και συμπλεγματικού ανθρώπου, που κατάφερε με τη λαϊκίστικη και ευτελή ρητορεία του, να παρασύρει την πλειοψηφία του γερμανικού λαού και να τον οδηγήσει σε έναν πόλεμο που μετέβαλλε δραματικά την πορεία της ανθρωπότητας. Πάρα πολύ καλό βιβλίο.  

Η ΝΟΣΗΛΕΥΤΡΙΑ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΗΛΙΟΣ

Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Σελ. 207, Μάρτιος 2016

     Το πρώτο του μυθιστόρημα, μετά από πέντε επιστημονικά συγγράμματα, μας παρουσίασε πριν λίγους μήνες ο Α. Μήλιος.

     Μια 23χρονη ελληνοκύπρια, η Έλλη Κανάκη, που έχει σπουδάσει νοσηλευτική στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βυρηττού, γνωρίζει τυχαία το καλοκαίρι του 1947 στον κήπο ξενοδοχείο “Forest Park” στις Πλάτρες της Κύπρου, μια 40χρονη Αιγύπτια, της Ναχάς πασά. Όταν η αιγύπτια μαθαίνει ότι η Έλλη είναι νοσηλεύτρια, την παροτρύνει να εργασθεί στην Αίγυπτο. «Στην Αλεξάνδρεια. Πριν από λίγο καιρό άρχισε να λειτουργεί εκεί ένα ολοκαίνουριο νοσοκομείο, το οποίο χρειάζεται ειδικευμένο προσωπικό και σίγουρα θα έχει ανάγκη από νοσηλεύτριες. Εάν σας ενδιαφέρει μπορώ να το κανονίσω… τα τυπικά θέματα, όπως βίζα, άδεια εργασίας και διαμονής, μη σας προβληματίζουν. Θα τα φροντίσω εγώ εφόσον το αποφασίσετε».

     Η Έλλη μετά από ένα μικρό δισταγμό δέχεται, παρά το γεγονός ότι έρχεται σε «σύγκρουση» με όσα ισχύουν εκείνη την εποχή-νέα, κοπέλα, μόνη σε ξένη χώρα! Το Νοέμβριος της ίδιας χρονιάς μετακομίζει στην Αλεξάνδρεια. Το «Μουασάντ ελ Φουάντ», το νεόδμητο νοσοκομείο, χτίστηκε για να ικανοποιεί τις ανάγκες της βασιλικής οικογένειας, κρατικών αξιωματούχων, ξένων υψηλά ιστάμενων προσώπων (πρέσβεων, επιχειρηματιών κλπ) και της τοπικής ελίτ. Η Έλλη λόγω των εξαιρετικών ικανοτήτων της, τοποθετείται στον τελευταίο όροφο, που διατίθεται αποκλειστικά για τα μέλη της βασιλικής οικογένειας. Έτσι θα της δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσει τον βασιλιά Φαρούκ, τη νεαρή βασιλική (δεύτερη) σύζυγο Ναριμάν, τα παιδιά που είχε αποκτήσει ο Φαρούκ από την πρώτη του σύζυγο, την αδελφή του Φαουζία και άλλα μέλη της οικογένειας και να αποκτήσει την εμπιστοσύνη τους. Με τον τρόπο αυτό, έγινε αυτόπτης μάρτυρας πολλών γεγονότων που σημάδεψαν την ιστορία της Αιγύπτου, αλλά και άλλων μικρότερων, που η επίσημη ιστοριογραφία δεν αναφέρει. Ακόμη, είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί –όταν την καλούσαν για «κατ’ οίκον» νοσηλεία-χώρους στους οποίους ελάχιστοι κοινοί θνητοί είχαν πρόσβαση. Μέχρι τον Ιούλιο του 1952, όταν μια ομάδα αξιωματικών ανέτρεψε τον Φαρούκ και λίγο καιρό αργότερα του επέτρεψαν να φύγει από τη χώρα. Η Έλλη έφυγε από το νοσοκομείο και θεώρησε την ευκαιρία κατάλληλη να κάνει το μεταπτυχιακό που πάντα ήθελε και για το λόγο αυτό ταξίδεψε στην Αμερική.

     Τώρα, ηλικιωμένη κυρία πια, αναπολεί την περιπέτεια της καριέρας και της ζωής της. Μιας ζωής που πολλές γυναίκες θα ήθελαν να ζήσουν, τολμώντας να έρθουν σε σύγκρουση με κατεστημένες νοοτροπίες και συμπεριφορές.

     Αξιόλογο και καλογραμμένο μυθιστόρημα, που εκτός από την ζωή της Έλλης, έχει εξαιρετικές περιγραφές σημαντικών μνημείων και αρχαιολογικών χώρων της Αιγύπτου. 

ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ ΠΡΟΤΟΥ ΧΑΡΑΞΕΙ

ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ ΠΡΟΤΟΥ ΧΑΡΑΞΕΙ

ΖΙΛ ΒΕΝΣΑΝ

Μετάφραση ΡΙΤΑ ΚΟΛΑΪΤΗ

Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ

Σελ. 246, Απρίλιος 2016

     Τρία μεγάλα θέματα που προβληματίζουν και απασχολούν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, θίγει μέσα από τη φόρμα του αστυνομικού μυθιστορήματος στο βιβλίο του ο γάλλος συγγραφέας Ζ. Βενσάν: τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης στις ζωές των απλών ανθρώπων, την ισλαμική τρομοκρατία και την παιδεραστία.

     Ένα πρωινό του Δεκεμβρίου, στις τουαλέτες του σιδηροδρομικού σταθμού της Μασσαλίας, ένας ένστολος της Αντιτρομοκρατικής, βρίσκεται δολοφονημένος. «Λοχίας Λικά Μπελβό, 23 ετών. Μόλις είχε τελειώσει την περιπολία του κι ετοιμαζόταν να συναντήσει τους συναδέλφους του σ’ ένα στρατιωτικό όχημα που τον περίμενε, κει κάτω, στην άλλη άκρη του παρκινγκ. Ο δολοφόνος του τον αιφνιδίασε τη στιγμή που κατούραγε. Ακαριαίο χτύπημα. Κοπίδι ή πολύ κοφτερή λάμα. Απ’ το ένα αυτί ως το άλλο. Δουλειά επαγγελματία». Τα στοιχεία που συγκεντρώνουν οι αστυνομικοί, παραπέμπουν σε χτύπημα ισλαμιστή τρομοκράτη.

     Λίγες μέρες πριν, ο παιδόφιλος Ζαν Μαρκ Ντιμπουά του οποίου η υπόθεση πριν μερικά χρόνια είχε συγκλονίσει όχι μόνο τη βελγική, αλλά την παγκόσμια κοινή γνώμη, ανακοινώνει μέσω του δικηγόρου του, ότι θα κάνει αίτηση, ώστε η φυλάκισή του, να μετατραπεί σε κατ’ οίκον περιορισμό. Την ίδια μέρα με το «χτύπημα» στη Μασσαλία, κάπου στο Βέλγιο, ένας φούρναρης, ανακαλύπτει το πτώμα της συνεργάτιδας του Ντιμπουά, Ναντίν Ρισάρ, στον κήπο του μοναστηριού, όπου ζούσε έγκλειστη. «…κατά το συνήθειό της, βγήκε διακριτικά απ’ το μοναστήρι κατά τις έντεκα. Σίγουρα σεργιάνισε για λίγο-κατανοητό, μετά από δεκαέξι χρόνια φυλακή-και μετά, γύρω στα μεσάνυχτα, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή μας, συνάντησε το δολοφόνο της, ο οποίος της κατάφερε απανωτές μαχαιριές. Ύστερα, ο τύπος έσυρε το πτώμα μέχρι τα δέντρα κι έγινε λούης».

     Τέλος, την ίδια μέρα στη Βρετάνη, απάγεται ο επιχειρηματίας στον τομέα των τροφίμων Αρμάν Φου, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Γαλλία. Λίγες μέρες πριν , είχε αποφασίσει να κλείσει μια πτηνοτροφική μονάδα, αφήνοντας δεκάδες ανθρώπους χωρίς δουλειά. «Το πρόβλημα είναι αυτό που σκοπεύετε να κάνετε, εσύ και οι μέτοχοί σου. Να μεταφέρετε την παραγωγή αλλού και να πετάξετε τον κόσμο έξω, έτσι απλά, απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε μετά από τριάντα χρόνια δουλειά εκεί μέσα;».

     Τρεις φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ιστορίες, που όμως τις συνδέει ένα αόρατο νήμα. Ένας κοινός προορισμός. Αυτό το νήμα θα προσπαθήσει να βρει και ν’ ακολουθήσει η αστυνόμος Αϊσά Σαντιά και η ομάδα της για να δώσει τη λύση του δράματος.

     Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, από τον πολυβραβευμένο γάλλο συγγραφέα. 

ΤΕΣΥ ΜΠΑΪΛΑ

ΤΕΣΥ ΜΠΑΪΛΑ

     Κατάγεται από τις Κυκλάδες, αλλά γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε ιστορία του ελληνικού πολιτισμού και μετάφραση λογοτεχνίας. Ασχολείται με τη φωτογραφία και ατομικές εκθέσεις της, έχουν φιλοξενηθεί στο πανεπιστήμιο Gakugei της Ιαπωνίας και στην Αθήνα. Είναι συντάκτρια του λογοτεχνικού περιοδικού «Κλεψύδρα». Παράλληλα δημοσιεύει δοκίμια σε εφημερίδες και περιοδικά. Έργα της: «Το Πορτραίτο Της Σιωπής» (Ελληνική Πρωτοβουλία, 2009-Έναστρον 2013), «Το Παραμύθι Της Βροχής» (Δοκιμάκης, 2011), «Το Μυστικό Ήταν Η Ζάχαρη» (Ψυχογιός, 2013), «Ουίσκι Μπλε» (Ψυχογιός, 2014), «Άγριες Θάλασσες» (Ψυχογιός, 2016)

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;

     Οι «Άγριες θάλασσες» είναι μια πραγματική στιγμή της Ελληνικής ιστορίας, ένα κομμάτι της Ελληνικής ναυτοσύνης. Το βιβλίο αναφέρεται στη δράση ενός Σαμιώτη καπετάνιου, ο οποίος κατά την περίοδο 1941-1944 εντάχθηκε εθελοντικά στη συμμαχική οργάνωση ΜΙ 9, με σκοπό την ασφαλή διαφυγή και τη διάσωση των Άγγλων συμμάχων και των Ελλήνων αγωνιστών προς τη Μέση Ανατολή.

Έχω την τιμή να γνωρίζω την οικογένεια του Μιλτιάδη Χούμα και έτσι πριν από περίπου τρία χρόνια βρέθηκα σε μια Έκθεση με τα προσωπικά του αντικείμενα και ενθυμήματα της Διαφυγής που έγινε στη Πινακοθήκη του Δήμου Πειραιά. Εκεί λοιπόν, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον μικρότερο γιο του, τον Γιάννη, και να μυηθώ στην προσωπική ιστορία του καπετάνιου. Η απόφαση να γραφτεί αυτό το μυθιστόρημα πάρθηκε εκείνη τη στιγμή. Ο Γιάννης δεσμεύτηκε να μου παραχωρήσει το προσωπικό αρχείο της οικογένειας, ένα αρχείο αποτελούμενο από στοιχεία και βιβλιογραφία που με προσωπικό κόστος, επί 27 χρόνια, συνέλεξε και διατηρεί ο ίδιος και κάπως έτσι άρχισε η δική μου συγγραφική περιπέτεια.

Θα χαρακτηρίζατε το μυθιστόρημά σας, ιστορικό;

     Ναι. Το βιβλίο στηρίζεται σε μια ογκώδη βιβλιογραφία, στο προσωπικό ημερολόγιο του 1943 του ίδιου του Μιλτιάδη Χούμα, στις προσωπικές μαρτυρίες του Μάικλ Πάρις, του βρετανού λοχαγού που μετά τη Μάχη της Κρήτης διέφυγε μέσα σε ένα καΐκι για την Κύπρο, βαριά τραυματισμένος, για να συστήσει την ΜΙ 9, παρακλάδι της οργάνωσης Force A,  στην απομαγνητοφωνημένη μου συνομιλία με την ενενηντάχρονη σήμερα Ελένη Χούμα, τη σύζυγό του Μιλτιάδη, στις ανακαλύψεις του δύτη Κώστα Θωκταρίδη που εντόπισε και προσέγγισε το ναυάγιο του «Περσεύς» ανοιχτά της Κεφαλλονιάς και  σε απόρρητα έγγραφα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών που εντάχθηκαν στο μυθιστόρημα και έτσι έρχονται στο φως για πρώτη φορά. Αποτελεί, λοιπόν μια μυθιστορηματική μαρτυρία, μια ιστορική καταγραφή του πάθους που δημιουργήθηκε από τα γεγονότα της συγκεκριμένης αυτής περιόδου.

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με  αυτό και ποιο είναι αυτό;

     Κοιτάξτε, έχω την αίσθηση πως σημασία δεν έχει η ίδια η Ιστορία όσο η καταγραφή των συναισθημάτων που δημιουργεί στους μεταγενέστερους. Ο τρόπος που κάνει τον σύγχρονο άνθρωπο να κοιτάξει κατάματα τα γεγονότα του παρελθόντος και να αντικρίσει μέσα σ’ αυτά τη μοίρα του μέσα στον χρόνο αλλά και το μέλλον του. Άλλωστε οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων γράφουν τις μεγάλες σελίδες της Ιστορίας. Ο Μιλτιάδης ήταν ένας απλός άνθρωπος, όπως όλοι μας, που όταν η ζωή τον έφερε αντιμέτωπο με την υπέρβαση για την επιβίωση και τη σωτηρία της πατρίδας του εκείνος έκανε τις κατάλληλες επιλογές. Και αν έχει κάποια αξία αυτή η ιστορία είναι να σκεφτούμε ποιες επιλογές καλούμαστε να κάνουμε εμείς στη δική μας εποχή. Αυτό ίσως είναι το μήνυμα που μεταφέρουν οι «Άγριες θάλασσες». Και η συναίσθηση πως γράφοντας για το παρελθόν έγραφα παράλληλα ένα βιβλίο εντελώς σύγχρονο, αφού ο κόσμος, δυστυχώς, δεν άλλαξε, οι θάλασσες παραμένουν άγριες, οι Έλληνες πρόσφυγες του δικού μου βιβλίου διέφευγαν τότε προς τις ακτές της Τουρκίας και σήμερα στα σπίτια τους, στα παράλια της χώρας, φιλοξενούνται οι πρόσφυγες του σύγχρονου κόσμου.

Θα ήθέλα να σας στείλω λίγα χρόνια πίσω και να ρωτήσω ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Ανάμικτα τα συναισθήματα. Συγκίνηση από τη μια και από την άλλη ένιωθα πως το βιβλίο αυτό υπήρχε πάντα στη ζωή μου, ως αντικείμενο εννοώ. Και μια ευθύνη για τη συνέχεια.

Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Παραμένουν μαζί μου. Είναι στη σκέψη μου. Οι ήρωες όλων των βιβλίων μου είναι αυτοί με τους οποίους έχω περάσει πολλές, καλές και κακές, δύσκολες στιγμές και είναι σημαντικοί γιατί κατάφερα να ακούσω τις εμμονές τους, να συνθέσω την ιστορία τους, να δημιουργήσω λόγο μέσα από τη δική τους ομορφιά ή ασχήμια και αυτό ικανοποιεί τη δική μου ανάγκη να ξαναδώ τον κόσμο με μια νέα, πιο καθαρή ματιά.

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Συνήθως ο άντρας μου διαβάζει τα πρώτα αποσπάσματα. Όταν όμως ολοκληρωθεί το βιβλίο εμπιστεύομαι κάποιους φίλους συγγραφείς για μια πιο ειδική ματιά. Ο Δημήτρης Στεφανάκης, η Κώστια Κοντολέων και η Λότη Πέτροβιτς είναι πάντα πρόθυμοι συνοδοιπόροι.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Τα συναισθήματα που δημιουργούνται στον συγγραφέα κατά τη διάρκεια της συγγραφής ενός βιβλίου είναι πολυποίκιλα. Η γραφή όμως συντελεί στην προσωπική μας ωρίμανση. Μέσα από την αμφιβολία, την ανασφάλεια, την υπομονή, τις ώρες της μοναξιάς και της επιμονής νομίζω πως τελικά καταφέρνω να νιώθω πάντα πιο δυνατή όταν ολοκληρωθεί ένα μου βιβλίο.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Οι πεποιθήσεις είναι για να ανατρέπονται αλλά αυτό συνήθως γίνεται βαθμιαία και ωσμωτικά. Αν άλλαξε κάτι πάντως όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι συστηματικά με τη λογοτεχνία είναι ο τρόπος που βλέπω τον άνθρωπο,  τη χαμένη ή ξανακερδισμένη στις μέρες μας ανθρωπιά, τις αναγκαίες συμβάσεις που κάνουμε στη ζωή μας, όλα όσα καθορίζουν τελικά τις συμπεριφορές μας απέναντι στον συνάνθρωπο.

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Μα η λογοτεχνία είναι κυρίως επικοινωνία. Ασφαλώς και με ευχαριστεί κάθε συνομιλία με τους αναγνώστες. Γι’ αυτό το λόγο διατηρώ λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα και νιώθω τυχερή που η δική μου εποχή επιτρέπει μια αμεσότητα στην επικοινωνία, τέτοια που παλαιότεροι συγγραφείς ούτε να διανοηθούν δε θα μπορούσαν.

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Ναι, έχει συμβεί και συγκεκριμένα όταν κυκλοφόρησε το τρίτο μου βιβλίο «Το μυστικό ήταν η ζάχαρη» από τις εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Υπήρξε αναγνώστης που διέκρινε μια εκδοχή της ψυχοσύνθεσης της ηρωίδας που εγώ δεν είχα σκεφτεί, έστω και αν υποσυνείδητα την είχα παρουσιάσει. 

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Υπήρξα πάντα αναγνώστρια έτσι πολλοί είναι εκείνοι οι συγγραφείς που διαδραμάτισαν έναν ουσιαστικό ρόλο στη δική μου πορεία. Εκείνος όμως που άλλαξε εντελώς τη δική μου οπτική για τη ζωή και μορφοποίησε το προσωπικό μου ήθος είναι ο Οδυσσέας Ελύτης. Η ελληνοκεντρική ποιητική και το μεσογειακό φως που υπάρχουν τόσο στο ποιητικό του έργο όσο- και κυρίως-  στα πεζά του και η φιλοσοφική διάσταση τού λόγου του που περικλείει μέσα του την ελληνική και ευρωπαϊκή φιλοσοφία, την Ιστορία και τη λογοτεχνία σημάδεψαν τη σκέψη μου και μου έδειξαν νέες αισθητικές παραμέτρους.

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Το γράψιμο είναι μια προσωπική μου ανάγκη. Μια ανάγκη επικοινωνίας και εξωτερίκευσης του εσώτερου εαυτού μου. Δεν είναι εύκολη διαδικασία. Είναι μια επίπονη δουλειά που απαιτεί πειθαρχία, αφοσίωση και πολλές ώρες μοναξιάς και συχνά τη γενναιότητα της αποδόμησης των προσωπικών μου πεποιθήσεων και στερεότυπων. Αλλά όλο αυτό είναι ταυτόχρονα γοητευτικό, επώδυνα ηδονικό.

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε, ετοιμάζετε κάτι άλλο;

Μελετώ κάποια πράγματα και σχεδιάζω μια επόμενη δουλειά αλλά είναι πολύ νωρίς για να μιλήσουμε γι’ αυτήν.

Ευχαριστώ πολύ!