Εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ
Σελ. 227, Νοέμβριος 2012
Πρέπει να ομολογήσω, ότι μέχρι να διαβάσω το βιβλίο «Κάτοικος Μεταξουργείου», δεν ήξερα τον Δημήτρη Τριανταφυλλίδη, παρά το γεγονός ότι έχει, απ’ ότι εκ των υστέρων έμαθα, τακτική παρουσία σε blogs, που παρακολουθεί πολύς κόσμος. Πρέπει επίσης να ομολογήσω, πως αφότου διάβασα το βιβλίο, παρακολουθώ-όσο μπορώ-αυτά που γράφει είτε στη σελίδα του στο facebook, είτε αλλού.
Όπως είπε ο εκδότης του βιβλίου Π. Παπασαραντόπουλος στην παρουσίαση που έγινε στην Αθήνα, στις 19 Δεκεμβρίου 2012, το βιβλίο οφείλει την ύπαρξή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί πρωτοεμφανίστηκαν τα κείμενα, εκεί τα διάβασε και αποφάσισε να προχωρήσει στην έκδοση ορισμένων από αυτά, με τη μορφή ενός σχετικά ολιγοσέλιδου βιβλίου. Την επιλογή τους έκανε ο συγγραφέας και παρουσίασε ένα σχεδόν ολοκληρωμένο βιβλίο σε μόλις…τρεις μέρες.
Ο Δ.Τ. στο δικό του μέρος της παρουσίασης, ανέφερε, πως τα κείμενα είναι γραμμένα με θυμό και με αγάπη για τον άνθρωπο. Θυμό στα κείμενα εγώ δεν βρήκα, σε αντίθεση με την αγάπη (και την πίστη στον άνθρωπο) που ξεχειλίζει. «Γραμμένα εν θερμώ, μα με σκέψη νηφάλια και χέρι σταθερό, τα κείμενα αυτά, αποτελούν την καταγραφή των προβλημάτων, των σκέψεων, των αγωνιών και των προσδοκιών, ενός ανθρώπου που ζει στην πόλη και πιάστηκε αιχμάλωτος στην περιδίνηση της ιστορίας».
Το βιβλίο ξεκινά με ένα από τα πιο «δυνατά» κατά την άποψή μου κείμενα, με τίτλο «Credo. Η δική μου Αριστερά», που είναι το «Πιστεύω» (αυτό άλλωστε σημαίνει το credo) του συγγραφέα, για το πώς θέλει και πως πρέπει να είναι η Αριστερά στην Ελλάδα του σήμερα. Ακολουθούν μια σειρά από κείμενα (18) «της κρίσης», όπου στο «Θα ‘θελα να ‘μουν περήφανος», ο Δ. Τ., καταφέρνει μέσα σε επτά σελίδες, να αποτυπώσει όλα τα στραβά που ταλανίζουν τα τελευταίες δεκαετίες την ελληνική κοινωνία και την οδήγησαν εδώ που βρίσκεται. Τα κείμενα αυτά, καταλαμβάνουν τον μεγαλύτερο όγκο του βιβλίου, αλλά δεν αποτελούν μόνο «πύρινες» καταγγελίες, ή μάλλον δεν αποτελούν καθόλου τέτοιες. Κάτι τέτοιο άλλωστε, δεν ταιριάζει ούτε στο ήθος, ούτε στο ύφος του συγγραφέα. Αντίθετα, προτείνονται λύσεις και δίνονται διέξοδοι στα αδιέξοδα. «Η σωτηρία της κοινωνίας, είναι η ίδια η κοινωνία. Μια κοινωνία οργανωμένη ορθολογικά, αξιολογικά. Μια κοινωνία, η οποία θα έχει ως βασικό της μέλημα την εξάλειψη των ελλειμμάτων, είτε πρόκειται για ελλείμματα του προϋπολογισμού, είτε, κυρίως, για ελλείμματα πολιτισμού και συνείδησης. Μια κοινωνία με αξιακό σύστημα που να ενθαρρύνει τη δημιουργία, την πρόοδο, την ευθύνη-ατομική και συλλογική».
Τα υπόλοιπα κείμενα, βρίσκονται στις ενότητες «της ελπίδας», «της πόλης, γενέθλιας και μητριάς», «της αναδυόμενης εποχής της λιτής ευτυχίας», ενώ το βιβλίο κλείνει με ένα επίμετρο «ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης».
Πριν κλείσω αυτή τη μικρή παρουσίαση αυτού του μεγάλου σε αξία βιβλίου, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να παραθέσω ένα ακόμα απόσπασμα. «Η χώρα έχει ανάγκη από νηφαλιότητα, ψυχραιμία, ορθολογικές προτάσεις διεξόδου από την πολύπλευρη και πολυεπίπεδη κρίση που τη μαστίζει και όχι από υπονόμευση των θεσμών και των διαδικασιών της Δημοκρατίας».
Το αξιολογότατο αυτό βιβλίο, ΠΡΕΠΕΙ να διαβαστεί από κάθε νοήμονα, σκεπτόμενο και συνειδητοποιημένο πολίτη που επιζητά λύσεις και διεξόδους, μακριά από κραυγές και «ανέξοδα», εύκολα αλλά και αδιέξοδα συνθήματα. Πιστεύω ότι θα νιώσει ότι κι εγώ: ότι δηλ. βλέπει τις σκέψεις και τις προσδοκίες του, γραμμένες στο χαρτί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου