26 Ιουλ 2017

ΜΑΪΛΣ ΝΤΕΪΒΙΣ

ΕΚΤΟΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ
ΜΑΚΗΣ ΜΑΛΑΦΕΚΑΣ
Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ
Σελ. 79, Απρίλιος 2017

     Ο Μ. Ντέϊβις, είναι από τους μουσικούς που χάραξαν καινούριους δρόμους στο χώρο της τζαζ μουσικής. Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, που προφανώς του αρέσει πολύ η μουσική του Ντέιβις, προσπαθεί να μας «συστήσει» τον μουσικό ή μάλλον κάποιες πλευρές του χαρακτήρα και την προσωπικότητάς του.                                                                             Για να το πετύχει, δεν χρησιμοποιεί την κλασική φόρμα της βιογραφίας, σκοπός του άλλωστε δεν είναι να γράψει μια βιογραφία, αλλά μας περιγράφει μέσα από δώδεκα ολιγοσέλιδα κείμενα, στιγμιότυπα από την ταραχώδη προσωπική του ζωή, αλλά και τη μουσική του πορεία. Θεωρεί ότι η προσωπική ζωή και το έργο του κάθε καλλιτέχνη είναι αξεδιάλυτα, αλλά και το ένα «ερμηνεύει» και συμπληρώνει το άλλο. «Η εικόνα και ο ήχος του είναι δυνάμεις αλληλένδετες, ομοούσιες, απ’ την αρχή ως το τέλος. Όπως το ίδιο ακριβώς είναι η ζωή και το έργο του. Λέγεται συχνά ότι αυτά τα δύο δεν πρέπει να τα μπερδεύουμε, ζωή και έργο, έργα και ημέρες, σώμα και ψυχή… Άλλο το ’να κι άλλο τ’ άλλο… (Συνήθως αυτά τα λένε όσοι, ξέρουν ότι δεν έχουν ζωή, ενώ πιστεύουν ότι έχουν έργο). Όχι, είναι το ίδιο και το αυτό. Η εικόνα. Κοιτάξτε. Είναι πάντα η ίδια».
     Ο Μάιλς Ντέιβις, γεννήθηκε το 1926 και πέθανε το 1991. Μεγάλωσε στο Saint Louis μέσα σε εύπορη οικογένεια. Στα 13 έπιασε στα χέρια του για πρώτη φορά τρομπέτα. Γρήγορα έγινε δεξιοτέχνης στο όργανο. Στα 18 είχε μετακομίσει στη Νέα Υόρκη για να πραγματοποιήσει το μοναδικό σκοπό της ζωής του: να παίζει τζαζ. Το 1950, σε ηλικία μόλις 24 ετών έβγαλε το δίσκο «Birth Of Cool», εισάγοντας ένα νέο είδος τζαζ. Μέχρι το 1991, έτος του θανάτου του, συνέχισε να αναδεικνύει μουσικά ταλέντα και να πρωτοπορεί, εμπνεόμενος νέα μουσικά είδη.
      Τα κείμενα του βιβλίου είναι διεισδυτικά, εκρηκτικά κάποιες φορές, που παρά το γεγονός ότι αναφέρουν μόνο ψηφίδες, μας κάνουν κοινωνούς της ζωής και του έργου του Ντέιβις. Στο τέλος του βιβλίου, ο συγγραφέας προτείνει δέκα βιβλία, που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα το κλίμα και την ατμόσφαιρα της εποχής στην οποία αναπτύχθηκε η τζαζ μουσική και κατάφερε να ξεφύγει από το «περιθώριο» στο οποίο την είχαν κατατάξει οι κοινωνικές συνθήκες που ευνοούσαν τη μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό. 


24 Ιουλ 2017

Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΛΟΧΙΑΣ

ΣΤΑΘΗΣ ΛΟΥΒΑΡΙΣ
Εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ
Σελ. 359, Απρίλιος 2017

     «Αληθογράφημα» χαρακτηρίζει το έργο του ο συγγραφέας Σ. Λούβαρις και εξηγεί τι εννοεί: «Τα πρόσωπα, οι τόποι και τα γεγονότα είναι αληθινά σ’ αυτό το έργο αληθοπλασίας, πλην όμως κιβδηλώνυμα, για να μπορέσουν να αντιπροσωπεύσουν αδιακρίτως την ευρύτερη πραγματικότητα της Γερμανικής Κατοχής».
     Ο ελληνομαθής λοχίας Άλμπρεχτ Χάζε, αφοσιωμένο μέλος του ναζιστικού κόμματος, μέλος της γερμανικής Μυστικής Αστυνομίας Στρατού, που στη διάρκεια της Κατοχής υπηρετεί στο ελληνικό νησί Άδεσμος, αποφασίζει να τηρήσει ένα ημερολόγιο, γραμμένο στα ελληνικά. Αφ’ ενός γιατί πιστεύει ότι γράφοντας στη γλώσσα του εχθρού, δηλ. των Ελλήνων θα μπορέσει να τους κατανοήσει καλύτερα. Αφ’ ετέρου: «Υπάρχει όμως κι ένας άλλος, πολύ σπουδαιότερος λόγος που με κάνει να γράφω σ’ αυτές τις σελίδες. Αν σκοτωθώ, αυτές είναι που θα με συστήσουν στον ανήλικο γιο μου».
     Τελικά όμως, ο γιος του δεν έμελλε να διαβάσει το ημερολόγιο. Τα αντάρτικα σώματα του νησιού, αποφάσισαν την εξόντωση του απεχθούς λοχία, λόγω της σκαιότητας, της σκληρότητας και της αναλγησίας με τις οποίες αυτός φέρονταν στον άμαχο ντόπιο πληθυσμό. «Οι αντάρτες… σκότωσαν τον Χάζε επειδή έκαψε τα χωριά τους, τουφέκισε τους αδελφούς τους, έστειλε ομήρους στη Γερμανία, έκανε προσωπικές απειλές». Μετά την εκτέλεσή του, κάποια από τα υπάρχοντά του, μοιράστηκαν ανάμεσα στους αντάρτες.
     Πολλά χρόνια αργότερα, ο εγγονός ενός από τους αντάρτες, μετά το θάνατο του παππού του, αποφάσισε να ξεκαθαρίσει το μπαούλο στο οποίο ο παππούς φύλαγε διάφορα ενθύμια. Ανάμεσα στα άλλα αντικείμενα, βρήκε το ημερολόγιο, του οποίου την αξία ο παππούς δεν αντιλήφθηκε, ίσως γιατί ήταν αναλφάβητος. «Μετά τα θάνατό του, πέρσι, βρήκα εγώ αυτό το σημειωματάριο και αμέσως κατάλαβα ότι πρόκειται για μια λεπτομερή περιγραφή των εγκλημάτων του Άλμπρεχτ Χάζε κατά την κατοχή, καταγεγραμμένων ένα προς ένα… Είναι ένα κείμενο που δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις και τις πράξεις του, παγωμένες μέσα στο χρόνο-όπως το κουνούπι μέσα στο κεχριμπάρι, αφτιασίδωτες από την όποια διάθεση καλλωπισμού που θα δημιουργούσε σίγουρα η προοπτική ενός δικαστηρίου εγκλημάτων πολέμου».
     Το ημερολόγιο, είναι η κυνική περιγραφή των αποτρόπαιων εγκλημάτων αλλά και της μεθοδολογίας που χρησιμοποιούσαν οι ναζί για να καθυποτάξουν το φρόνημα και τη διάθεση αντίστασης του πληθυσμού των εδαφών που κατακτούσαν. «Εδώ ο πόλεμος έχει αλλάξει χαρακτήρα. Δεν γίνεται για εδάφη-τα εδάφη τα έχουμε πλέον-αλλά για να τσακίσει το ηθικό του αντιπάλου μέσω της διάλυσης της οικονομίας και της κοινωνίας του, μέσω της υπονόμευσης του τρόπου ζωής του».
     Τις ημερολογιακές εγγραφές, που φανερώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την εγκληματική ιδεολογία και πρακτική του ναζισμού, σχολιάζει με καίριες παρεμβάσεις ο εγγονός του αντάρτη που συμμετείχε στο απόσπασμα εξόντωσης του Χάζε.

     Βιβλίο απείρως διδακτικό, που έρχεται να ανασκαλέψει τη μνήμη, για να μην ξεχνάμε τα ναζιστικά-φασιστικά εγκλήματα, τώρα που η φασιστική ιδεολογία δείχνει να σηκώνει κεφάλι στην υπόλοιπη Ευρώπη και στη χώρα μας. 

19 Ιουλ 2017

ΤΟ ΘΑΥΜΑ

EMMA DONOGHUE
Μετάφραση: ΡΗΓΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ
Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Σελ. 360, Μάιος 2017

     Το νέο βιβλίο της βραβευμένης συγγραφέως E. Donoghue από την Ιρλανδία, είναι ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Το Θαύμα».
     Τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, σ’ ένα μικρό χωριό της Ιρλανδίας, το Άθλον, ένα 11χρονο κορίτσι, η Άννα Ο’ Ντόνελ, ισχυρίζεται ότι επιβιώνει επί τέσσερις μήνες χωρίς φαγητό. «…ισχυρίζεται- ή μάλλον οι γονείς της ισχυρίζονται- ότι δεν έχει λάβει τροφή από τη μέρα των ενδέκατων γενεθλίων της». Πρόκειται για θαύμα, μοναδικό ιατρικό φαινόμενο ή μια καλοστημένη απάτη; Η ιστορία του κοριτσιού γίνεται γρήγορα γνωστή, κάτι που προσελκύει τον Τύπο, διάφορους περίεργους, αλλά κυρίως θρησκόληπτους περιηγητές που επισκέπτονται την κατοικία της, για να δουν και να αγγίξουν το κορίτσι. Μια επιτροπή από τους «προεστούς» του χωριού, αποφασίζει ότι πρέπει να δοθεί μια οριστική απάντηση. Πρόκειται για θαύμα ή για απάτη; Για να το διαπιστώσουν, αποφασίζουν να θέσουν το κορίτσι κάτω από 24ωρη παρακολούθηση, για ένα διάστημα δεκαπέντε ημερών, ώστε να φανεί αν λαμβάνει με κάποιο τρόπο, με κάποιο τέχνασμα τροφή ή αν όντως επιβιώνει χωρίς να τρέφεται. Για το λόγο αυτό, αποφασίζουν να προσλάβουν δύο έμπειρες κι έμπιστες γυναίκες. Η μία είναι καλόγρια. Η αδελφή Μιχαήλ. Η άλλη, είναι η λονδρέζα Ελίζαμπεθ (Λιμπ) Ράϊτ. Νοσηλεύτρια που έχει εκπαιδευτεί από τη διάσημη για τις πρωτοποριακές για την εποχή της πρακτικές, αλλά και για την προσφορά της Φλόρενς Νάιτινγκέιλ και είχε εργαστεί σε νοσοκομείο εκστρατείας στο Σκούταρι (περιοχή της Κωνσταντινούπολης) στη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου (1854-55).  «Το μόνο που της είχε πει η προϊσταμένη στο νοσοκομείο ήταν ότι κάποιοι χρειαζόταν μια πεπειραμένη νοσοκόμα για δύο εβδομάδες και για αποκλειστική απασχόληση. Παρέχονταν έξοδα διαμονής και ταξιδιού από και προς την Ιρλανδία, καθώς και μια ημερήσια αποζημίωση».
     Όταν η Λιμπ φτάνει στο Άθλον και στην «κατοικία» των Ο’ Ντόνελ και μαθαίνει την «αποστολή» της, την καταλαμβάνει απελπισία. Οι συνθήκες ζωής είναι πολύ δύσκολες, αλλά και το κορίτσι, η Άννα, αρχίζει να παρουσιάζει σημάδια ελλιπούς σίτισης. Παράλληλα είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει ένα κλίμα που δημιουργεί το «εκρηκτικό» μίγμα της άγνοιας, της αμορφωσιάς, της μισαλλοδοξίας, της δεισιδαιμονίας και της θρησκοληψίας. Η Λιμπ σύντομα καταλαβαίνει ότι η ζωή της Άννας βρίσκεται σε κίνδυνο. «…ένα παιδί τόσο άσχημα παγιδευμένο σε ένα όνειρο που ζούσε στον ξύπνιο του, ώστε βάδιζε γραμμή κατά τον γκρεμό χωρίς να το ξέρει». Το οικογενειακό περιβάλλον, επιτείνει τη θρησκοληψία του κοριτσιού και αρνείται να αντιληφθεί τον κίνδυνο που διατρέχει η Άννα. Η ίδια βλέπει τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα της, αλλά θεωρεί ότι τρέφεται με «μάννα» και ότι εκτελεί θεϊκές εντολές. Μάλιστα η αυθυποβολή είναι τόσο έντονη, που δεν αισθάνεται καν, το αίσθημα της πείνας. «Η πείνα ήταν ο κοινός τόπος όλων των ανθρώπων. Το σώμα παρακινούσε το βρέφος να κλάψει κάθε πρωί: τάισε με. Όχι όμως το σώμα της Άννας Ο’ Ντόνελ. Όχι πια».
     Ο μόνος που αντιλαμβάνεται το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις, είναι ο δημοσιογράφος Ουίλιαμ Μπερν, που έχει έλθει από το Δουβλίνο, για να καλύψει την ιστορία. Σ’ αυτόν θα απευθυνθεί η Λιμπ, όταν προσπαθώντας να σώσει την Άννα, θα βρει όλες τις άλλες «πόρτες κλειστές».
     Ένα συναρπαστικό και καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ. Μια τοιχογραφία μιας εποχής και των αντιλήψεών της. Μια ξεκάθαρη απεικόνιση της σύγκρουσης των νοοτροπιών, της θρησκοληψίας και του ορθολογισμού, του παρωχημένου με το ελπιδοφόρο καινούριο. Ένα μυθιστόρημα που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα.


13 Ιουλ 2017

ΤΑΣΟΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ

ΤΑΣΟΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ
     Ο Τάσος Κανταράς, κατάγεται από τη Γαλάτιστα Χαλκιδικής. Εργάστηκε ως τεχνικός εγκαταστάσεων στον ΟΤΕ. Αρθρογραφεί για πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα σ εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα δικτύωσης. Είναι ενεργό μέλος της Αυτοδιοίκησης Α! βαθμού, μέλος του ΔΣ της ΚΕΔΕ και του ΔΣ του Δικτύου Αιρετών της Ευρώπης. Έργα του: «Διαρκές Φύλλο Πορείας» (Τόπος, 2016).

Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το βιβλίο σας ιστορικό μυθιστόρημα;
     Ναι. Το “Διαρκές Φύλλο Πορείας” είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που η πλοκή του διαδραματίζεται σε μια μεγάλη ιστορική περίοδο. Από το τέλος του 19ου αιώνα, μέχρι και την περίοδο του μεσοπολέμου.
Θα έλεγα, ότι είναι ένα μυθιστόρημα που τα πραγματικά γεγονότα υπερισχύουν κατά πολύ των φανταστικών.
Ο αναγνώστης, μπορεί να ξαναδιαβάσει την ιστορία, μέσα από την πορεία και τη ζωή των απλών ανθρώπων του λαού μας.

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;
     Βασική πηγή έμπνευσης και πρόκληση ταυτόχρονα, στο να επιχειρήσω το γράψιμο του βιβλίου, ήταν οι ανεκτίμητες περιγραφές, που είχα την ευτυχία να ακούσω από τα χείλη του παππού μου. Ο οποίος έζησε ενενήντα έξι χρόνια, ήταν παρών σε όλα τα συμβάντα της μεγάλης αυτής ιστορικής περιόδου, σε ορισμένα δε πρωταγωνίστησε. Ένα σημαντικό ερέθισμα, που επίσης με “έσπρωξε” στην συγγραφή, ήταν μια σειρά από φωτογραφίες του 1916, που ανακάλυψα στο διαδίκτυο και αφορούσαν την “επίσκεψη” στην περιοχή της Γαλλικής Αποικιακής Στρατιάς.
Φωτογραφίες συγκλονιστικές, που η προσεκτική τους μελέτη, αποκαλύπτει την βασική αιτία της κακοδαιμονίας και των περιπετειών της χώρας, που δεν ήταν άλλη από την αποικιακή πολιτική των κυρίαρχων της εποχής. Ο Εθνικός Διχασμός, η εκστρατεία στην Ουκρανία, η Μικρά Ασία, είναι ένα κουβάρι τραγικών γεγονότων, με το οποίο μας τύλιξαν οι ξένοι “προστάτες” μας.

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το βιβλίο και ποιο είναι αυτό;
     Θα έλεγα πως κάθε λογοτεχνικό βιβλίο εμπεριέχει το δικό του ή καλύτερα τα δικά του μηνύματα. Πολύ περισσότερο ένα μυθιστόρημα ιστορικού περιεχομένου, στο οποίο προφανώς ο συγγραφέας βλέπει τα γεγονότα και από τη δική του υποκειμενική σκοπιά.
Μέσα από όλα αυτά, τα τραγικά πολλές φορές γεγονότα, πολλά από τα οποία έχουν άμεση αναφορά στη σημερινή ζοφερή κατάσταση, ήθελα να αναδείξω τη στάση ζωής των ανθρώπων που θέλησαν να ζήσουν με το κεφάλι ψηλά και να μην υποταχτούν.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το έργο σας;
     Κατ αρχήν αισθάνθηκα το αίσιο τέλος μιας προσπάθειας, ότι το δημιούργημα μου, που βγήκε μέσα από την ψυχή και το μυαλό μου, πήρε σάρκα και οστά.
Ότι έκανα το χρέος μου, απέναντι σ αυτούς που όλο αυτό το διάστημα αισθανόμουν ότι ήσαν μέσα μου και μου ζητούσαν να τους δώσω “φωνή”.
Μαζί με το συναίσθημα της ικανοποίησης όμως, αναδύθηκε αυθόρμητα η αγωνία για τον βαθμό της ανταπόκρισης, που μπορεί να τύχει το δημιούργημα μου, στον κόσμο.

Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;
     Οι ήρωες του βιβλίου μου, νομίζω πως ταξιδεύουν πια πέραν των στενών ορίων της περιοχής που έζησαν και έδρασαν. Ταξιδεύουν μαζί με το βιβλίο, για να μεταφέρουν την στάση ζωής που επέλεξαν. Να υπενθυμίσουν πως σε δύσκολους καιρούς υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα ανυπότακτοι.
Προσωπικά, βρίσκονται περισσότερο από ποτέ μέσα μου.

Έχετε βιώσει συναισθήματα όμοια με των ηρώων σας;
Σας μοιάζει κάποιους από τους ήρωες σας;
     Προφανώς μιλάμε για διαφορετικές εποχές και καταστάσεις.
Όμως, ο πολίτης του σήμερα, δεν μπορεί παρά να έχει νιώσει ανάλογα αρνητικά συναισθήματα. Την οργή για την κοινωνική αδικία που παραμένει παρούσα.
Την οργή για την χρεωκοπία της χώρας του, για τρίτη συνεχή φορά.
Κυρίως όμως, για τις επιπτώσεις της και για το ποιος πληρώνει γι αυτήν.
Αλλά υπάρχουν και θετικά συναισθήματα. Συναισθήματα ελπίδας. Είναι οι αγώνες που δόθηκαν και δίνονται. Μπορεί να είναι μακρινοί οι αγώνες του μεσοπολέμου και του 36, θα διδάσκουν όμως για πάντα, την αγωνιστική παράδοση του λαού μας.
Όσο αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, αν δηλαδή μου μοιάζει, κάποιος από τους ήρωες του μυθιστορήματος, θα έλεγα πως οι πρωταγωνιστές, αντιπροσωπεύουν με την αυθεντικότητα τους, ανθρώπινους χαρακτήρες με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί ένας κοινωνικός αγωνιστής οποιασδήποτε εποχής.

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;
     Κοντινοί μου άνθρωποι, που υπήρξαν ταυτόχρονα οι αναγνώστες και οι πρώτοι -ας πούμε- κριτές της προσπάθειας μου.

 Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;
     Θα έλεγα πως στη ροή της γραφής, έρχονται φορές που σκέφτεσαι πως θα λειτουργούσες ή θα αντιδρούσες εσύ ο ίδιος, σε αντίστοιχες καταστάσεις.
Πάντα παίρνοντας υπόψη το περιβάλλον, τις συνθήκες μέσα στις οποίες διαδραματίζονται τα γεγονότα. Παρόλο που θεωρώ πως αποστολή του συγγραφέα, είναι να αποτυπώσει όσο πιο γνήσια γίνεται το θέμα που διαπραγματεύεται και όχι να ανακαλύψει τον εαυτό σου σ αυτό, δεν σας κρύβω, πως υπήρξαν στιγμές όπου εμβαθύνοντας τους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές των ηρώων, ανακάλυψα “κρυφές” πτυχές του εαυτού μου, που φωτίζονταν ξαφνικά.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;
     Η συγγραφή ενός ιστορικού μυθιστορήματος, είναι μια συνεχής αναζήτηση και επιβεβαίωση της ιστορίας. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, μπορεί να υπάρξουν και ανατροπές. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, για ορισμένα πράγματα, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Πολλά παραδείγματα, αλλά θα σταθώ σε ένα. Γράφοντας, ψάχνοντας και μελετώντας παράλληλα τα ιστορικά γεγονότα, ενισχύθηκε περισσότερο η πεποίθησή μου, για την εγκληματική στάση των δύο κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, στην περίοδο της Μικρασιατικής εκστρατείας. Αναφέρομαι στην Μικρά Ασία, γιατί αποτελεί σημαντικό κομμάτι του μυθιστορήματος μου.

Ποιος αναγνώστης είναι ο ιδανικός για σας;
     Ιδανικός αναγνώστης, μπορεί να είναι ο κάθε αναγνώστης ενός βιβλίου, που θα έλεγα πως διαβάζει με ανοικτή ψυχή και όχι μόνον με ανοικτά μάτια.
Η ανάγνωση ενός βιβλίου έτσι κι αλλιώς έχει πολλαπλά οφέλη.
Μπορεί να συμβάλλει από την απόδραση από την καθημερινότητα, μέχρι την τόνωση της πολιτικής συνειδητοποίησης του αναγνώστη. Από την ψυχαγωγία του, τον προβληματισμό του για τα διαδραματισθέντα ιστορικά γεγονότα, μέχρι τον επηρεασμό του από τις ηθικές αξίες και τις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών.

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;
     Ναι. Το επιδιώκω θα έλεγα. Για να δω από την μια τις αντιδράσεις τους και από την άλλη να συζητήσω μαζί τους τα ιστορικά θέματα που αναφέρονται στο βιβλίο. Την σημασία τους, τις επιπτώσεις κλπ.

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;
     Δεν θα το έλεγα. Βασικά με επηρέασε, η αγάπη που είχα από μικρός για την Ιστορία και η αναζήτηση όλων των καταγεγραμμένων απόψεων γύρω από τα ιστορικά γεγονότα. Αλλά και ιστορικές λεπτομέρειες, που αξίζει να ψάξει κανείς περισσότερο για να φωτίσει καλύτερα την ιστορική αλήθεια.

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;
     Εύκολη δεν είναι. Τις δυσκολίες τις ξεπερνάει κυρίως η επιμονή να πετύχεις τον τελικό στόχο. Το γράψιμο, είναι βασικά μια κορυφαία, ξεχωριστή, βαθιά εσωτερική διαδικασία του συγγραφέα.

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο;
     Το “Διαρκές Φύλλο Πορείας” κυκλοφορεί εδώ και έξι μήνες.
Είμαι ευχαριστημένος από την ανταπόκριση των φίλων αναγνωστών.
Να ευχαριστήσω ιδιαίτερα όσους συνέβαλλαν στις επιτυχημένες παρουσιάσεις -εκδηλώσεις. Στο επόμενο διάστημα προγραμματίζονται να γίνουν και άλλες.
Βέροια, Κατερίνη, Σιθωνία και αλλού.
Ναι, έχω ξεκινήσει το επόμενο βιβλίο, ως συνέχεια του προηγουμένου. Θα είναι ένα πολιτικό, κοινωνικό και ιστορικό μυθιστόρημα, που τα γεγονότα του θα διαδραματίζονται στην μεταπολεμική περίοδο.


7 Ιουλ 2017

ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΜΤΣΙΟΣ
Εκδόσεις ΠΗΓΗ
Σελ. 434, Απρίλιος 2017

     Το δεύτερο βιβλίο του Γ. Δάμτσιου με τίτλο «Το Τρίπτυχο Των Ευχών», είναι ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ. Με το μυθιστόρημα αυτό, ο Γ. Δάμτσιος, επιβεβαιώνει το μεγάλο του ταλέντο, το οποίο, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, προσπαθεί να βελτιώνει και να εξελίσσει συνεχώς με σκληρή, καθημερινή δουλειά.
     Σε ένα μικρό ορεινό χωριό του Βερμίου, τη Δρύπη, ζει η 20χρονη Εύη Καστώνη με τον πατέρα της. Η μητέρα πέθανε λόγω επιπλοκών στη διάρκεια της γέννας της Εύης. Η ζωή στο χωριό είναι δύσκολη. Όχι τόσο γιατί το μικρό ορεινό χωριό δεν δίνει ιδιαίτερες διεξόδους σε μια νέα κοπέλα, αλλά κυρίως γιατί το όχι και τόσο όμορφο πρόσωπό της και η παχυσαρκία της, την έχουν μετατρέψει στον περίγελο του χωριού. «Το χειρότερο ημερήσιο μαρτύριο της Εύης Καστώνη ήταν η αγορά ψωμιού από τον μοναδικό φούρνο της Δρύπης αφού πίσω από αυτό το φαινομενικά απλό εγχείρημα κρύβονταν τρεις μπελάδες μαζεμένοι: το αρτοποιείο βρισκόταν στην πλατεία του χωριού, εκεί που τις πρωινές ώρες κυκλοφορούσαν ένα σωρό ακόμη συγχωριανοί της, έτοιμοι να φορέσουν τα κοροϊδευτικά τους προσωπεία και να την περιγελάσουν στην παραμικρή ευκαιρία. Ιδιοκτήτης του ήταν ο Ιορδάνης Γκένος, μαέστρος όλων αυτών των μαζικών χλευασμών προς το πρόσωπό της…». Μοναδική της φίλη η Άννα Γκένου, αδελφή του αρτοποιού και ακλόνητο στήριγμα της όλα αυτά τα χρόνια ο πατέρας της.
    Η μόνη διασκέδαση της Εύης, είναι οι περίπατοι που κάνει σε ένα κοντινό υψωματάκι, που της επιτρέπει να έχει πανοραμική άποψη του χωριού. Σε έναν από αυτούς τους περιπάτους, ανακαλύπτει ανάμεσα σε πέτρες και θάμνους, ένα παράξενο αντικείμενο. «Ο τελευταίος της συλλογισμός την οδήγησε στη λύση. “Τρίπτυχο γράφει! Πως δεν το υποψιάστηκα από μια αρχή;” Απ’ ότι θυμόταν, τα τρίπτυχα ήταν μικρά κατασκευάσματα που αποτελούνταν από τρεις ζωγραφιστές συνθέσεις που συνδέονταν μεταξύ τους με κάποιον τρόπο έτσι ώστε οι δύο πλαϊνές απεικονίσεις να μπορούν να κλείνουν προς αυτήν που βρισκόταν στο κέντρο και να την καλύπτουν. Στο δικό της Τρίπτυχο δε συνέβαινε αυτό ακριβώς αφού τα δύο πλαϊνά του σκέλη δεν ανοιγόκλειναν, αλλά χωρίζονταν απλώς με τοξοειδείς αυλακιές που είχε εντοπίσει εξαρχής και παρέμεναν σταθερά. Επί της ουσίας όμως η λογική παρέμενε η ίδια. Τρεις συνθέσεις, σε τρία διαφορετικά σκέλη του αντικειμένου. Με κοινό θεματολόγιο μάλλον».
     Η Εύη δεν το ξέρει και δεν μπορεί να το αντιληφθεί εκείνη τη στιγμή, αλλά η απόφαση να πάρει το αντικείμενο στο σπίτι της, θα της αλλάξει δραματικά τη ζωή και θα της δημιουργήσει έναν καινούριο εαυτό.

     Με την ευφάνταστη ιστορία, τους καλοδουλεμένους χαρακτήρες τις πράξεις των οποίων, τις συμπεριφορές και τις σκέψεις αναλύει και ανατέμνει με εκπληκτική ακρίβεια και την εξαιρετική γραφή του, ο Γ. Δάμτσιος επιχειρεί μια καταβύθιση στις πιο σκοτεινές γωνιές της ανθρώπινης ψυχής και μας προσφέρει ένα έργο που εκτός του ότι μας χαρίζει απλόχερα ώρες αναγνωστικής απόλαυσης, θέτει ηθικά διλήμματα και ερωτήματα που κάποια στιγμή της ζωής μας, απασχολούν και προβληματίζουν τον καθένα. 

1 Ιουλ 2017

ΣΑΛΑΝΤΙΝ

ΕΝΑΣ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ
ΜΠΑΧΑ ΑΛ ΝΤΙΝ ΙΜΠΝ ΣΑΝΤΑΝΤ
Μετάφραση: ΕΛΕΝΗ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ
Εκδόσεις: Ε.Ο. ΛΙΒΑΝΗΣ
Σελ. 382,  2016

     Ο Σαλάχ αντ-Ντιν Γιουσούφ ιμπν Αγιούπ, που τον γνωρίζουμε ως Σαλαντίν, ήταν ο ισχυρότερος αντίπαλος των σταυροφόρων. Αυτός που τους πολέμησε όσο κανένας άλλος. Για πολλά χρόνια μετά τη λήξη των σταυροφοριών, στην Ευρώπη ήταν δημοφιλείς οι ιστορίες –πραγματικές ή φανταστικές- στις οποίες πρωταγωνιστούσαν ο Σαλαντίν, από την πλευρά των Αράβων και ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, από την πλευρά των σταυροφόρων.
     Το βιβλίο αυτό, που αποτελεί την βιογραφία του Σαλαντίν, γράφτηκε από τον Ιμπν Σαντάντ και περιλαμβάνει γεγονότα που ο συγγραφέας έζησε από κοντά, αφού για πολλά χρόνια ήταν ο σύμβουλος που ο άραβας σουλτάνος, εκτιμούσε ιδιαίτερα. «Το έργο αυτό είναι η βιογραφία μιας μεγάλης προσωπικότητας του αραβικού κόσμου, ο Σουλτάνος Αιγύπτου και Συρίας Σαλαντίν (1137-1193). Σχετικά με αυτόν έχει γράψει ο Ιμπν Σαντάντ, Κούρδος νομικός του δωδέκατου αιώνα, ο οποίος χρημάτισε στρατιωτικός δικαστής στην αυλή του Σαλαντίν και ήταν έμπιστος φίλος του».
     Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Στο πρώτο περιγράφεται η προσωπικότητα του βιογραφούμενου, οι αρετές και η μεγαλοψυχία του. Φρόντιζε πάντα τους υπηκόους του. Δεν διατηρούσε προσωπική περιουσία, αλλά τη διαμοίραζε σε όσους είχαν ανάγκη. Τηρούσε τις συμφωνίες που υπέγραφε. Συνήθως φερόταν με σεβασμό και ανθρωπισμό στους αιχμαλώτους που συνελάμβανε, πράγμα σπάνιο για την άγρια εκείνη εποχή. Ακόμη σεβόταν, τιμούσε και αναγνώριζε τις ικανότητες των αντιπάλων του. «Στο δεύτερο μέρος, που φτάνει μέχρι τη δύση της ζωής του Σαλαντίν, μαθαίνουμε με χρονολογική σειρά τις περιπέτειες, τις μάχες και τις κατακτήσεις του, μεταξύ των οποίων η μάχη του Χατίν (στην οποία στα 4 Ιουλίου του 1187 ο σταυροφορικός στρατός καταστράφηκε και ο Γκυ ντε Λουζινιάν, βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, καθώς και πολλοί σημαίνοντες σταυροφόροι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι), η μεγάλη μάχη για την ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ από τα χέρια των Σταυροφόρων, η μάχη του Αρσάφ, «που πλήγωσε τις καρδιές των μουσουλμάνων»- όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ιμπν Σαντάντ- αλλά και η μακρόχρονη πολιορκία της Άκρας και της Γιάφα».
     Το χειρόγραφο του Ιμπν Σαντάντ, ο πλήρης τίτλος του οποίου είναι «Τα Σπάνια Αφηγήματα Και Οι Γιουσουφικές Αρετές», σώζεται σε δύο αντίγραφα. Το ένα είναι γνωστό ως αντίγραφο του Βερολίνου και το άλλο ως αντίγραφο της Ιερουσαλήμ και βρέθηκε στη βιβλιοθήκη του Τεμένους του Αλ Ακσά. Όπως γράφει και η μεταφράστρια «Η παρούσα μετάφραση πραγματοποιήθηκε από το αντίγραφο της Ιερουσαλήμ. Ωστόσο, συμβουλευτήκαμε παράλληλα και το αντίγραφο του Βερολίνου, το οποίο είχε μεν ίδιο περιεχόμενο, έφερε εν τούτοις μικρές διαφορές, όπως παραλείψεις επικεφαλίδων , κεφαλαίων και ενίοτε μέρους προτάσεων. Το αντίγραφο της Ιερουσαλήμ-θα μας επιτρέψετε να σημειώσουμε- είναι πληρέστερο και πιο καλογραμμένο από εκείνο του Βερολίνου».

     Πρόκειται για μια σημαντική και πολλαπλώς χρήσιμη έκδοση.