31 Ιουλ 2016

HOTEL NATIONAL

HOTEL NATIONAL
ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ
Σελ. 282, Ιούνιος 2016

     Ο Σ. Χριστοδούλου, είναι δημοσιογράφος που ζει στην Κύπρο. Πριν από λίγες εβδομάδες, κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα, με τίτλο «Hotel National».
     Ο Γρηγόρης Μιχαήλ, είναι ένα φτωχός νεαρός που γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’30 στην Κύπρο. Έχασε μικρός τον πατέρα του και αναγκάστηκε από νωρίς να επωμισθεί τα βάρη της συντήρησης της οικογένειάς του. Τρεις αδελφές και η μητέρα του. Γρήγορα, με την παρότρυνση ενός θείου του, εντάχθηκε στους κόλπους του ΑΚΕΛ (Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού), που ήταν η συνέχεια του ΚΚ Κύπρου, το οποίο η αποικιακή βρετανική διοίκηση είχε κηρύξει παράνομο. Αν και είχε βγάλει μόνο το δημοτικό, λόγω της ιδιαίτερης ευφυΐας του, «ήρθε η πρόταση να αναλάβει μια υπεύθυνη θέση στην Οργάνωση Νεολαίας». Η ανέλιξή του σε πιο υψηλές βαθμίδες της ιεραρχίας του κόμματος ήταν αναμενόμενη, αφού ο Γρηγόρης ήταν από τα πιο πιστά, μαχητικά και εργατικά στελέχη.
     Η επόμενη πρόταση όμως που του έγινε ξεπερνούσε κάθε προηγούμενη. «Το κόμμα χρειαζόταν πιστά στελέχη που θα εκπαιδεύονταν στο εξωτερικό και αφού αποκτούσαν θεωρητικά κατάρτιση, θα επέστρεφαν για ν’ αναλάβουν δράση». Στον Γρηγόρη προτάθηκε να είναι ένα από αυτά τα στελέχη. Κλήθηκε να πάει στη Ρουμανία, για να σπουδάσει στην κομματική σχολή «Νίκος Μπελογιάννης». Μετά από μια περιπλάνηση αρκετών ημερών-για «συνωμοτικούς» λόγους-στην Ευρώπη, έφτασε στον προορισμό του. «Ήταν νωρίς το απόγευμα όταν προσγειώθηκε στη ρουμανική πρωτεύουσα, 22 Ιανουαρίου του 1956, με το κρύο να τσακίζει κόκκαλα και το πυκνό χιόνι να καλύπτει και την τελευταία ίντσα του γυμνού τοπίου. Ο Γρηγόρης, φορώντας μόνο μία καμπαρντίνα, τουρτούριζε. Αλλά ήταν τόσο ευτυχής που «έπιανε επιτέλους λιμάνι» ώστε έδειχνε να μην τον νοιάζει».
     Αυτό το ταξίδι θα αλλάξει δραματικά τη ζωή του. Γιατί στη Ρουμανία θα γνωρίσει ανθρώπους που θα του σταθούν και θα αποδειχθούν μέσα από τις αντιξοότητες αληθινοί φίλοι και σύντροφοι. Αλλά και άλλους που θα τον «εκμεταλλευτούν», αλλά που κι αυτός με τον τρόπο του θα τους «εκμεταλλευτεί» και θα στρέψουν την πορεία της ζωής του σε δρόμους διαφορετικούς από αυτούς που σχεδίαζε και προσδοκούσε. Μέχρι που στη δύση πια της ζωής του, το 2014, θα κάνει ΤΟ ταξίδι στο Βουκουρέστι, έτοιμος να αφήσει τις αναμνήσεις να τον κατακλύσουν και να προσπαθήσει να αναλογιστεί τι έγινε και πήγε η ζωή του τόσο στραβά!

     Όλα αυτά τα χρόνια που διαβάζω, χαίρομαι ιδιαίτερα όταν παίρνω αξιόλογα βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων. Το ίδιο συνέβη και με το «Hotel National». Απόλαυσα την έξυπνη ιστορία που αφηγείται, τον χειρισμό της, τους στέρεους χαρακτήρες, την ψύχραιμη οπτική στο καυτό ιστορικό υπόβαθρο, αλλά κυρίως τη γραφή και την αφηγηματική ικανότητα του συγγραφέα. Ένα κείμενο που σε τίποτα δε θυμίζει πρωτόλειο, αλλά παραπέμπει σε συγγραφέα με εμπειρία. Μια πολύ καλή αναγνωστική επιλογή. 

23 Ιουλ 2016

HTAN ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ
Σελ. 213, Ιανουάριος 2016

     Το δεύτερο λογοτεχνικό του βιβλίο-αλλά το πρώτο αστυνομικό-είναι το μυθιστόρημα «Ήταν Το Τελευταίο Καλοκαίρι» του Α. Διαμαντή.
     Ο Κώστας Ρωμανός, είναι ένας αποτυχημένος δικηγόρος, με ελάχιστη πελατεία. Έχει φροντίσει να ελαχιστοποιήσει τα έξοδά του, ώστε να καλύπτονται από τα λίγα έσοδά του, χωρίς όμως να το καταφέρνει τις περισσότερες φορές! Μέχρι που προκύπτει μια απρόσμενη υπόθεση. «Ήταν μια Παρασκευή του 2009. Ιούνιος ήταν. Καθόμουν ήσυχα στην πολυθρόνα μου καθώς έπεφτε αργά το σούρουπο, πίσω από το παλιό καφέ γραφείο μου. Είχα γείρει προς τα πίσω, προς τη μικρή βιβλιοθήκη με τους νομικούς κώδικες, καπνίζοντας και φιλοσοφώντας με το ερώτημα τι μπορεί να κάνει κανείς με 200 ευρώ για το υπόλοιπο διάστημα της ζωής του. Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο. Ακούστηκε σαν αιφνίδιος κρότος, διότι τον τελευταίο καιρό σπανίως χτυπούσε». Στην άλλη άκρη της γραμμής, είναι μια νεαρή κοπέλα, η Ισμήνη, που ζητάει τη βοήθειά του. Νομίζει ότι κάποιοι την παρακολουθούν και ότι απειλείται η ζωή της. Για δικούς της λόγους, επιθυμεί διακριτικότητα και δεν μπορεί να απευθυνθεί στην αστυνομία. Έτσι ζητά από τον Ρωμανό να κάνει μια έρευνα μήπως ανακαλύψει την ταυτότητα αυτών που την παρακολουθούν. Ο Ρωμανός δέχεται να τη βοηθήσει, με το αζημίωτο φυσικά. Αν και δεν πιστεύει ότι τα λεγόμενα της Ισμήνης ευσταθούν, η προοπτική της αμοιβής συν το γεγονός ότι του «γυάλισε» η όμορφη, νεαρή πελάτισσα, θα τον κάνουν να δεχτεί.   Ήδη την ίδια μέρα, της ζητά να κυκλοφορήσουν σε διάφορα στέκια, μήπως εμφανιστούν αυτοί που την παρακολουθούν. Στην ταβέρνα που πηγαίνουν η Ισμήνη του αποκαλύπτει τι υποψιάζεται ότι μπορεί να συμβαίνει. Σε κάποια στιγμή, σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα. «…καθώς αργούσε η μικρή μου, σκέφτηκα ότι κι εγώ θα ‘πρεπε να πλύνω τα χέρια μου. Και πήγα στις τουαλέτες. Κι εκεί την είδα. Ήταν πεσμένη στο πάτωμα, γερμένη στο πλάι. Φαινόταν αναίσθητη. Έσκυψα από πάνω της, έπιασα το κεφάλι της, τη γύρισα και είδα ότι δεν ήταν αναίσθητη. Είχε μια σφαίρα στον κρόταφο. Και έναν μεγάλο λεκέ αίματος δίπλα της!».
     Η υπόθεση τελικά σοβαρεύει. Δεν πρόκειται για τις φαντασιώσεις μιας νεαρής κοπέλας, αλλά για κάτι πολύ περισσότερο και πολύ μεγαλύτερο. Ο Ρωμανός αντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει να παγιδευτεί. Και σα να μην έφτανε αυτό, τα πτώματα, αρχίζουν να γίνονται ανησυχητικά πολλά!!
     Σε εμβληματική χρονική στιγμή τοποθετεί την ιστορία του ο Α. Διαμαντής. Καλοκαίρι του 2009. Όταν πολλοί αντιλαμβανόμενοι που οδεύει η χώρα και η οικονομία, χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, απτόητοι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, πανεπιστημιακοί που διψούν για δημοσιότητα, αναγνώριση και ευρώ και λοιπά… λαμόγια, εξακολουθούν να ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα, στήνοντας έρευνες «μαϊμού» και ανάλογες ΜΚΟ και δε διστάζουν να κάνουν να σωπάσει δια παντός όποιος θεωρούν ότι μπορεί να αποκαλύψει τις ανομίες τους.

     Ευχάριστο ανάγνωσμα, τόσο για το μύθο του, όσο και για τον τρόπο γραφής και σκιαγράφησης των χαρακτήρων, που παραπέμπει στους κλασικούς του είδους. 

16 Ιουλ 2016

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΧΟΥΜΕ ΓΑΜΟ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ
Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
Σελ. 374, Οκτώβριος 2015

     Το νέο βιβλίο του Γ. Ξανθούλη, που πρόσφατα κέρδισε το «Βραβείο Κοινού» των Public, σας παρουσιάζω σήμερα.
     «Ο Ιορδάνης Λεοντίου του Αντωνίου και της Άννας, ετών εβδομήντα τριών, έβγαλε εισιτήριο μεσημέρι Δευτέρας και το πρωί της Τρίτης μπήκε στο τρένο με τη βεβαιότητα πως τραβούσε κατά το Βορρά». Ο παππούς Ιορδάνης, που μετά το θάνατο της γυναίκας του ζει με την οικογένεια της κόρης του, δεν ενημέρωσε κανένα από τα παιδιά του για το ταξίδι αυτό στην πατρώα γη (αλλά κυρίως στην παιδική του ηλικία). Όπως είναι φυσικό, η εξαφάνισή του, αναστατώνει τα παιδιά του, που αρχίζουν να τον αναζητούν. Η μόνη που φαίνεται να γνωρίζει κάτι, αλλά αρνείται να αποκαλύψει οτιδήποτε, είναι η 9χρονη εγγονή του Βικτώρια, με την οποία ο παππούς έχει αναπτύξει ιδιαίτερη και ισχυρή σχέση.
     Το ταξίδι του παππού, είναι μια καταβύθιση στην παιδική του ηλικία, που σημαδεύτηκε από την απουσία του πατέρα, ο οποίος συνελήφθη το 1943 όμηρος από τους Γερμανούς και εξαφανίστηκε κι από τις νευρικές κρίσεις που ταλάνιζαν για τον ίδιο λόγο τη μητέρα του Άννα, η οποία ποτέ δεν πίστεψε ότι ο άντρας της είναι νεκρός. Σε αντίθεση με την οικογένεια του άντρα της στον Έβρο, η δασκάλα στο επάγγελμα Άννα, η οποία ζει πια στην Αθήνα με το γιο της, για να βεβαιωθεί θέλει απτές αποδείξεις, αφού «πληροφορίες δεν υπάρχουν παρά μόνο υποθετικό πένθος, υποθετική ορφάνια».
     Ένα καλοκαίρι, στις αρχές της δεκαετία του ’50, οι δυο τους θα πάνε στο χωριό Μακρινή, στο νομό Έβρου, που είναι το θέρετρο στο οποίο η οικογένεια του πατέρα, έχει σπίτια και παραθερίζει, για ολιγοήμερες διακοπές. Εκεί, με αφορμή έναν μάλλον βιαστικό γάμο, λόγω της προχωρημένης εγκυμοσύνης της νύφης, θα γίνουν μάρτυρες κωμικών και τραγικών καταστάσεων, αλλά και συγκλονιστικών αποκαλύψεων, που θα οδηγήσουν τον Ιορδάνη στην ενηλικίωση και θα φέρουν στην Άννα, την ηρεμία και τη γαλήνη που πάντα αποζητούσε.

     Στο εξαιρετικό «Την Κυριακή Έχουμε Γάμο», όλες οι συγγραφικές εμμονές του Γ. Ξανθούλη είναι και πάλι παρούσες. Ο Έβρος, ο θάνατος, η βροχή, το γκροτέσκο, τα μεταφυσικά φαινόμενα, τα μυστικά, τα μυστήρια, τα τρένα, οι σταθμοί… Συγκερασμένες όμως με τον μοναδικό τρόπο του συγγραφέα,  που όπως με κάθε νέο του βιβλίο, καταφέρνει και με αυτό να μας χαρίσει ώρες μεγάλης αναγνωστικής απόλαυσης. 

12 Ιουλ 2016

ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΖΑΓΟΡΙΑΝΑΚΟΥ ΜΑΚΡΥΔΗΜΑ

ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΖΑΓΟΡΙΑΝΑΚΟΥ ΜΑΚΡΥΔΗΜΑ
     Γεννήθηκε στη Σπάρτη Λακωνίας. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και τελείωσε το σχολείο και στη συνέχεια σπούδασε ιατρική στη Ρώμη. Ειδικεύτηκε στην κυτταρολογία και αναγορεύτηκε διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Γράφει από τα φοιτητικά της χρόνια. Έργα της. «Γνωριμία… με το Ζαγόρι» (Εφύρα, 2010), «Τα Θεριά Της Μεσογείου» (Ωκεανίδα, 2014) και «Ο Μεγάλος Σοφός» (Ωκεανίδα, 2015)

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;
     Η αγάπη μου για τα βιβλία.

Το έργο σας περιλαμβάνει πολλά ιστορικά στοιχεία αλλά και λεπτομέρειες για την καθημερινή ζωή των κατοίκων της Φλωρεντίας. Απαιτήθηκε έρευνα και πόσο καιρό διήρκεσε;
     Απαιτήθηκε έρευνα, διήρκεσε αρκετό καιρό και ήταν μια υπέροχη αναζήτηση. Το βιβλίο ξεκινά το 1450 μΧ. έπρεπε να διαβάσω συγγράμματα που ήταν δύσκολο να βρεθούν, αλλά και να διασταυρώσω τις πηγές ειδικά για τη ζωή του Λαυρέντιου των Μεδίκων, του Ιανού Λάσκαρη, της μονής Στουδίου. Δίνω μεγάλη σημασία στην καθημερινότητα για παράδειγμα η συνταγή μαγειρικής που περιγράφει ο Θεόδωρος είναι αυθεντική βυζαντινή, η ερμηνεία του ονείρου προέρχεται από τα ονειροκριτικά του Αρτεμίδωρου, τα ρούχα που φορούν, τα σπίτια τους, όλα συνθέτουν ένα κάδρο. Θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό να μάθει ο αναγνώστης λεπτομέρειες της καθημερινή ζωής των ανθρώπων της εποχής ώστε να μπορέσει να μπει στο κλίμα και να καταλάβει τις αντιδράσεις και τις επιλογές τους. 

Θα χαρακτηρίζατε το μυθιστόρημά σας, ιστορικό;
     Δεν ξέρω, δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. Έγραψα μια ιστορία για μια ιδιαίτερα σημαντική εποχή. Η αναγέννηση, το πέρασμα από το σκοτάδι των προκαταλήψεων στο φως είναι για μένα σημαντικό. Η αναβίωση της αρχαίας Αθήνας στην πόλη της Φλωρεντίας είναι σημαντικό.

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το αυτό και ποιο είναι αυτό;
     Πολλά από τα μηνύματα του βιβλίου είναι διαχρονικά. Η αγάπη για τα βιβλία, η πίστη σε αξίες, ο έρωτας που δεν βλέπει ασχήμια, η δύναμη του όχλου, η επίδραση των ηγετών στον λαό που τον ωθεί σε αποτρόπαιες πράξεις όπως να κάψει βιβλία, ο φανατισμός, η ανατροπή της τάξης πραγμάτων.

Ο κεντρικός σας ήρωας, είναι ιστορικό πρόσωπο ή σε αυτόν προσωποποιείτε όλους τους λόγιους που μετά την Άλωση κατέφυγαν στη Δύση;
     Ο Θεόδωρος είναι ένας φανταστικός ήρωας. Η δική του πορεία ζωής έχει κοινά με τη φυγή των λογίων της Πόλης προς στη Δύση.

Πόσο μέσα είστε στο βιβλίο σας;
     Ποιο μέσα δεν γίνεται.

Δεν είστε καινούρια συγγραφέας, αλλά θα ήθελα να μας πείτε ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;
     Δεν μπορώ να βρω τις λέξεις για να περιγράψω το πρωτόγνωρο εκείνο συναίσθημα. Ήταν η τέλεια στιγμή.

Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;
     Είμαστε μια μεγάλη πολύχρωμη παρέα! Συνεχίζω να τους κουβαλώ μαζί μου, είναι κομμάτια μου. Έχω περάσει μαζί τους ώρες πολλές, τους αγαπώ, τους πονάω, είναι οι άνθρωποι μου. τους σκεφτόμουν ακόμη κι όταν δεν έγραφα. Είμαι τυχερή μέσα από τους ήρωες ζω πολλές ζωές, ταξιδεύω νοητά, γίνομαι κομμάτι της κάθε εποχής που περιγράφω.

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;
     Δεν είναι αναγνώστης αλλά ακροατής. Μου αρέσει να διαβάζω κομμάτια που γράφω στον άντρα μου, ίσως γιατί θέλω να τα ακούσω κι εγώ, να ολοκληρωθεί το συναίσθημα.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;
     Η συγγραφή είναι ανακάλυψη και αποκάλυψη.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;
     Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα έγραφα βιβλία. Είμαι γιατρός και ήμουν πεπεισμένη ότι θα ασχολούμουν αποκλειστικά με αυτό που σπούδασα. Έκανα λάθος κι αυτή η ανατροπή με χαροποιεί ιδιαίτερα.  

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;
     Το θεωρώ απαραίτητο και το επιδιώκω μιας και αυτοί είναι οι αποδέκτες όσων γράφω. Οι αναγνώστες είναι εκείνοι που αναδεικνύουν το έργο ενός συγγραφέα. Χαίρομαι πολύ όταν κάποιος μου λέει, ξέρετε μου το πρότεινε ένας φίλος να το διαβάσω και είχε δίκιο που επέμενε ή έμαθα ιστορία μέσα από το βιβλίο σας. 

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;
     Η συγγραφή είναι μια τέχνη. Η δική μου άποψη περι τέχνης είναι ότι το βασικό της έργο είναι η δημιουργία συναισθημάτων. Δεν έχει σημασία εάν είναι θετικά ή αρνητικά, εκείνο που έχει σημασία είναι να αναδυθούν. Όταν κοιτάς έναν πίνακα ζωγραφικής, όταν ακούς μουσική, ενεργοποιούνται μαγικοί μηχανισμοί που στον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικοί. Άρα ο αναγνώστης θα ανακαλύψει δικά του κομμάτια, θα δημιουργήσει τη δική του άποψη, θα πάει τον ήρωα εκεί που ο ίδιος θέλει, θα δει διαφορετικές πλευρές, θα κάνει την προσωπική του κριτική. Θα διαλέξει με ποιον ήρωα ταυτίζεται, ποιον συμπονάει, ποιον αντιπαθεί. Κι έτσι θα φτάσουμε στο ζητούμενο, την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και της φαντασίας.

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;
     Είναι πολλοί οι δημιουργοί που με έχουν επηρεάσει και δεν είναι μόνο συγγραφείς αλλά και ποιητές.

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;
     Η συγγραφή είναι ένα μέσο έκφρασης, μια προσωπική στάση ζωής, ένα βήμα όπου ο συγγραφέας εκφράζει τις θέσεις του. Λες αυτά που θες, αδειάζεις, πας παρακάτω. Είναι μια ψυχοθεραπεία που συνεχώς εξελίσσεται. Στο έργο πολλών συγγραφέων αντικατοπτρίζεται η ωριμότητα τους, οι εμπειρίες τους, η εξέλιξή τους ως προσωπικότητες.  Για μένα η συγγραφή όπως έχω ξαναπεί είναι ένας έρωτας που εξελίσσεται σε αγάπη. Σε κάθε τέτοιου τύπου σχέσεις υπάρχουν καλές και κακές στιγμές, εύκολες και δύσκολες.

Σας ευχαριστώ.


7 Ιουλ 2016

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΟΦΟΣ

ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΖΑΓΟΡΙΑΝΑΚΟΥ ΜΑΚΡΥΔΗΜΑ
Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ
Σελ. 576, Νοέμβριος 2015

     Ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα στο οποίο εκτός από την εμπνευσμένη ιστορία, ο αναγνώστης θα βρεθεί «αντιμέτωπος»- μέσω των χαρακτήρων- με διαχρονικά ερωτήματα για την ηθική, την εξουσία, τη δύναμη του χρήματος, το φανατισμό, τη θρησκοληψία, τη γνώση, τη θρησκεία και άλλα, είναι το «Ο Μεγάλος Σοφός».
     Ο Θεόδωρος Αγαπητός, είναι δόκιμος μοναχός της Μονής Στουδίου των Ακοίμητων μοναχών. Ανήκει μάλιστα στην ομάδα του ηλικιωμένου μοναχού Ισίδωρου, κορυφαίου αντιγραφέα παλαιών χειρογράφων, ο οποίος του μαθαίνει την τέχνη του, αλλά και του μεταδίδει τις γνώσεις του στην αρχαία ελληνική και τη λατινική γλώσσα.
     Λίγο πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης, επιφορτίζεται με το καθήκον να μεταφέρει σπάνια και μεγάλης αξίας χειρόγραφα από τη Μονή στο Άγιον Όρος, σε εκτέλεση της αυτοκρατορικής διαταγής, ώστε σωθούν από τη λεηλασία και την καταστροφή. Όμως τα παιχνίδια της μοίρας, ο ανθρώπινος εγωισμός και η απληστία, τον φέρνουν στην- αυτόνομη τότε- «πόλη του κρίνου», τη Φλωρεντία. «Μια πόλη μεγάλων αντιθέσεων. Οι απλοί άνθρωποι από τη μια μεριά και από την άλλη εκείνοι που θα άλλαζαν ολόκληρο τον κόσμο με το μυαλό και με τις ιδέες τους… Το εμπόριο ανθούσε, οι τράπεζες ήταν γεμάτες χρυσά φιορίνια κι ο λαός περνούσε καλά…».
     Ο Θεόδωρος, αφού πέρασε μια περίοδο έσχατης ένδειας και πάλεψε για την επιβίωση, κατάφερε χάρη στην ευρυμάθειά του, να γίνει μέλος του «κύκλου» των ανθρώπων της τέχνης, της επιστήμης και των γραμμάτων που περιέβαλε τον πλούσιο τραπεζίτη Κόζιμο Μέδικο, «πατριάρχη» της οικογένειας που ασκούσε –μέσω της σινιορίας- τη διοίκηση της πόλης. Μάλιστα κέρδισε τόσο πολύ την εμπιστοσύνη του Κόζιμο, που του ανέθεσε την μόρφωση και την εποπτεία του εγγονού του Λαυρέντιου (ο οποίος στη συνέχεια τον διαδέχθηκε). Πάντα όμως, πρώτο και κύριο μέλημά του, ήταν η συλλογή, διάσωση και αντιγραφή των χειρογράφων, που μετέφεραν την αρχαία γνώση, η οποία θα έβγαζε τους ανθρώπους από την άγνοια και τις δεισιδαιμονίες του μεσαίωνα που όδευε προς το τέλος του. Μόνο που σε μια από τις τελευταίες του αναλαμπές, το «θηρίο» της άγνοιας και του θρησκευτικού φανατισμού θα καταφέρει να επικρατήσει του ορθού λόγου και θα ρίξει την πόλη της Φλωρεντίας στην παρακμή.

     Όπως γράφω και στην αρχή, το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Ο μύθος είναι πολύ καλά δομημένος, με στοιχεία που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Οι χαρακτήρες είναι σκιαγραφημένοι μοναδικά, ενώ περιλαμβάνει και ιστορικά στοιχεία για έναν τόπο και για μια εποχή, στην οποία ξεκίνησαν να διαμορφώνονται οι ιδέες του ανθρωπισμού και του διαφωτισμού και μπήκαν οι βάσεις της επιστημονικής γνώσης και των μεγάλων εφευρέσεων κι ανακαλύψεων. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.