25 Απρ 2018

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

ARMANDO LUCAS CORREA
Μετάφραση: ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΙΠΗ
Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
Σελ. 463, Νοέμβριος 2017

     Την ιστορία μιας οικογένειας που ήταν ανάμεσα στους επιβάτες του υπερωκεάνιου Σεντ Λούις, αφηγείται στο μυθιστόρημα του, ο A.L. Correa.
     Στις αρχές του 1939, το ναζιστικό καθεστώς, έδωσε τη δυνατότητα σε 937 εβραίους που ζούσαν στη Γερμανία, να φύγουν από τη χώρα. Οι οικογένειες αυτές, είχαν εξασφαλίσει βίζα είτε από το Υπουργείο Εξωτερικών και Εργασίας της Κούβας, είτε από τον διευθυντή της Κουβανικής Υπηρεσίας Μετανάστευσης, έναντι υψηλότατης αμοιβής. Επίσης, υποχρεώθηκαν να αγοράσουν ιδιαίτερα ακριβά εισιτήρια μετ’ επιστροφής (!!), για το πλοίο Σεντ Λούις των γραμμών Hamburg-Amerika Linie (HAPAG), με προορισμό την Αβάνα. Μπορούσαν να πάρουν μαζί τους ελάχιστο μέρος της κινητής περιουσίας-κυρίως ρουχισμό και κάποια κοσμήματα-ενώ αναγκάστηκαν να παραδώσουν την υπόλοιπη κινητή και ακίνητη περιουσία τους με «νομότυπο» τρόπο σε στελέχη του ναζιστικού κόμματος.
     Το πλοίο αναχώρησε από το λιμάνι του Αμβούργου στις 13 Μαΐου του 1939. Έφτασε στην Αβάνα στις 27 Μαΐου. Εκεί όμως περίμενε τους επιβάτες μια δυσάρεστη έκπληξη. Ο πρόεδρος της Κούβας, με διάταγμά του, ακύρωνε τις βίζες που είχε παραχωρήσει ο διευθυντής της Υπηρεσίας Μετανάστευσης. Επιτράπηκε να αποβιβαστούν μόνο 22 άτομα, τα οποία είχαν βίζες του Υπουργείου Εξωτερικών.
     Ο καπετάνιος του πλοίου Γούσταφ Σρέντερ, σε μια προσπάθεια να βρει κάποιες άλλες χώρες που θα δέχονταν τους πρόσφυγες, κατευθύνθηκε προς τις ΗΠΑ, όπου όμως δεν του επιτράπηκε να εισέλθει. Το ίδιο έγινε και στον Καναδά. Να σημειώσω εδώ, ότι πριν από λίγα χρόνια, οι κυβερνήσεις των δύο κρατών, ζήτησαν επίσημα συγγνώμη για τη στάση που κράτησαν οι συμπατριώτες τους, εκείνο τον καιρό. Το πλοίο αναγκάστηκε να επιστρέψει προς τη Γερμανία. Λίγο πριν φτάσει στο Αμβούργο, μια επιτροπή κατάφερε να πείσει κάποιες χώρες να δεχτούν τους πρόσφυγες. Έτσι η Μεγ. Βρετανία δέχτηκε 287, η Γαλλία 224, το Βέλγιο 214 και η Ολλανδία 181. Λίγους μήνες αργότερα ξέσπασε ο πόλεμος και οι χώρες αυτές-πλην της Μ. Βρετανίας-κατακτήθηκαν από τους ναζί. Γι’ αυτό, μόνο οι 287 που κατέφυγαν εκεί σώθηκαν. Οι υπόλοιποι συνελήφθησαν και εξολοθρεύτηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
     Μετά τον πόλεμο ο Σρέντερ παραπέμφθηκε σε δίκη, αλλά χάρη στις μαρτυρίες των επιζώντων, οι κατηγορίες αποσύρθηκαν. Ήταν ο πρώτος που έγραψε γι’ αυτή την ιστορία. Αργότερα γράφτηκαν και άλλα βιβλία. Σε ένα από αυτά βασίστηκε η ταινία που γυρίστηκε το 1976 με τίτλο «Το Ταξίδι Των Καταραμένων» με τους Μαξ φον Σίντοφ, Όσκαρ Βέρνερ, Όρσον Γουέλς, Φ. Ντάναγουέι κ. α.
     Βασισμένο σ’ αυτή την ιστορία είναι το μυθιστόρημα του Correa, που αφηγείται την προσπάθεια της οικογένειας Ρόζενμπεργκ να εγκαταλείψει το Βερολίνο που δεν ήταν πια αυτό που ήξεραν. Αφηγήτρια είναι το μοναχοπαίδι της οικογένειας, η 11χρονη Χάννα, που αναγκάστηκε να μεγαλώσει απότομα και να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις. «…από τότε που η πόλη είχε καλυφθεί από σπασμένα τζάμια και είχε πλημμυρίσει από τη μόνιμη αποφορά του μπαρουτιού, του μετάλλου και του καπνού. Τότε ήταν που άρχισαν να σχεδιάζουν την απόδρασή μας. Αποφάσισαν ότι θα εγκαταλείπαμε το σπίτι όπου είχα γεννηθεί και μου απαγόρευσαν να πηγαίνω στο σχολείο, όπου κανένας δεν με έκανε πια παρέα».
      Ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα, για την πορεία μιας οικογένειας μέσα στη ζοφερή ατμόσφαιρα και περιβάλλον του Βερολίνου και στη συνέχεια στην Κούβα όπου η υποτιθέμενη προσωρινή παραμονή, διήρκησε μια ολόκληρη ζωή.


19 Απρ 2018

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ

ΕΛΕΝΗ ΜΠΕΝΤΙΛΛΑ
Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ
Σελ. 350, Οκτώβριος 2017

     Με ένα διαφορετικής θεματολογίας από τα προηγούμενα μυθιστορήματά της, επιστρέφει η Ε. Μπεντίλλα στα εκδοτικά πράγματα. Ένα μυθιστόρημα με έντονα στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ.
     «Περιέργεια, συμπάθεια, οίκτος, καθήκον, ο Θεός ο ίδιος! Όλα αυτά μαζί αναμετρήθηκαν με την απόφαση που έπρεπε να πάρει η Μίρα εκείνο το παγωμένο απόγευμα του Δεκέμβρη καθώς διέσχιζε την αυλή της καθολικής εκκλησίας, όπως συνήθως για να κόψει δρόμο και αντίκρισε την Άμπη με το μωρό της, ένα κουβάρι πάνω στο παγκάκι. Η κοπέλα δεν παρουσίαζε την εικόνα μιας συνηθισμένης φτωχής γυναίκας που περίμενε να εμφανιστεί ο εφημέριος για το εσπερινό και να του ζητήσει κάποια χάρη. Φορούσε ζεστά ρούχα καλής ποιότητας, ακριβά. Την πλησίασε τότε η Μίρα χωρίς να αναρωτηθεί η ίδια για τις αληθινές της προθέσεις, που ανιχνεύονται μόνο στο υποσυνείδητο κάθε ανθρώπου». Η Μίρα, που μετανάστευσε από τη Βοσνία στην Ελβετία, είναι ο πρώτος άνθρωπος που μίλησε η Άρτεμις (Άμπη) Αναγνωστοπούλου τις πρώτες ώρες της, στο ελβετικό χωριό Χόρμπ. Χωρίς να κάνει πολλές ερωτήσεις, βοήθησε την όμορφη νεαρή μητέρα να βρει κατοικία και να εγκατασταθεί με το νεογέννητο μωρό της, αλλά και να βρει δουλειά ώστε να αρχίσει να εξοικονομεί κάποια χρήματα για να ζήσει.
     Η 18χρονη Άρτεμη ταξίδεψε στην Ελβετία για να γεννήσει το εκτός γάμου μωρό της και να εγκατασταθεί μόνιμα εκεί, επειδή ντρεπόταν την (ευκατάστατη) οικογένειά της στην Αθήνα. Πατέρας του παιδιού είναι ο Μάνος , που «… τον φιλοξένησαν στο σπίτι τους με αφορμή έναν οικογενειακό γάμο και έτσι τον γνώρισε, πως ήταν ο πιο όμορφος άντρας του κόσμου, ο πιο ευγενικός και ο πιο παθιασμένος… πως έκαναν έρωτα για πρώτη φορά κάποιο άλλο βράδυ πάνω στην άμμο στην αρχή της άνοιξης, πως θα παντρευόταν στην Κρήτη, στο νησί του, το ερχόμενο καλοκαίρι…». Ο οποίος όμως εξαφανίστηκε μυστηριωδώς λίγες μέρες μετά την φιλοξενία. Η εξαφάνιση του Μάνου-που δεν εμφανίστηκε ούτε στο πατρικό του στην Κρήτη-και η φυγή της Άμπη, πυροδότησαν εξελίξεις στην οικογένεια Αναγνωστόπουλου που σχεδόν διαλύθηκε. Ο πατέρας Σπύρος, εγκατέλειψε σπίτι κι επιχειρήσεις και μετανάστευσε στην Αμερική, η μητέρα Λήδα αναχώρησε προς άγνωστη κατεύθυνση, η οικιακή βοηθός Δήμητρα που ήταν πολλά χρόνια με την οικογένεια και θεωρούνταν μέλος της «χάθηκε μέσα στη νύχτα της Αθήνας». Έμεινε μόνο η αδελφή της Λήδας η Κατερίνα και οι γονείς τους να στηρίξουν τα άλλα δύο παιδιά της οικογένειας. Χωρίς ευτυχώς να αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα, αφού ο Σπύρος έστελνε τακτικά εμβάσματα για να καλύπτουν τα έξοδα.
     Όμως το μυστήριο με την εξαφάνιση του Μάνου παραμένει. Οι μόνες που έμειναν να τον αναζητούν είναι η Άμπη και η μητέρα του…
     Ένα καλογραμμένο θρίλερ με έντονο το ψυχολογικό στοιχείο, σασπένς που κλιμακώνεται και μυστικά που φτάνουν να διαλύσουν μια οικογένεια, τα οποία μπορεί να αποκαλύπτονται σχετικά νωρίς, αλλά με συνέπειές που κρατούν δέσμιους τους ήρωες για μεγάλο χρονικό διάστημα.   

16 Απρ 2018

FANTASMAGORIA 2018


FANTASMAGORIA 2018

     Το Σάββατο 21 και την Κυριακή 22 Απριλίου 2018, θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη το 2ο Φεστιβάλ Φανταστικού, Fantasmagoria.
     Η διοργάνωση που θα διεξαχθεί σε τέσσερις χώρους του Νέου Δημαρχιακού Μεγάρου, θα περιλαμβάνει 60 παρουσιάσεις, ομιλίες, συναυλίες και άλλα events από 100+ δημιουργούς, συγγραφείς, καλλιτέχνες, ενώ θα συμμετέχουν και περισσότεροι από 60 εκθέτες.
     Φέτος οι διοργανωτές κατάφεραν να εξασφαλίσουν την παρουσία του γνωστού συγγραφέα Graham Masterton, ο οποίος θα πραγματοποιήσει ένα σεμινάριο συγγραφής. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν περισσότερα από 20 βιβλία του Masterton, από τις εκδόσεις Οξύ και Jemma Press. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο «Πορφυρή Χήρα» κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες.
     Το φεστιβάλ περιλαμβάνει ακόμη: σεμινάρια Stratego, επίδειξη όπλων και αναβίωση οπλομαχίας του 13ου-15ου αιώνα, το The Cosplay Parade με μεταμφιέσεις εμπνευσμένες από έργα του Φανταστικού, θέατρο, προβολή παιδικών animation ταινιών, αφήγηση παραμυθιών και μύθων συνοδεία ζωντανής μουσικής, stand up Fantasy, χορό και πολλές παρουσιάσεις βιβλίων. Ανάμεσά τους τα: «Ο Μικρός Άγγελος Και Ο Σχολικός Εκφοβισμός» του ψυχολόγου Γ. Δασκαλάκη, «Το Happy Της Μαμάς!» της Μαρίας Αμανατίδου, «Ο Κύκλος Της Φυσικής Καταστροφής» της Λένας Κικίδου, «Τότε Που Το Νερό Πολεμούσε Τη Φωτιά» της Λ. Μαυροκεφάλου, «Γεννημένη Στις 13» του Χ. Αντώναρου, «Θυσία» της Μαρίας Ζαχαράκη, «Το Τέταρτο Άλογάκι» του Διονύση Λεϊμόνη και άλλα.
     Ένα εξαιρετικό διήμερο, που θα συναρπάσει τους φαν του είδους, αλλά και που αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για όσους δεν έχουν εντρυφήσει στο είδος να κάνουν μια γνωριμία. Περισσότερες πληροφορίες στο προσεγμένο και κατατοπιστικό site του φεστιβάλ (www.fantasyfest.gr).

13 Απρ 2018

ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΜΑΤΖΑΡΙΔΟΥ

     Η Ευσταθία Ματζαρίδου γεννήθηκε το 1962 στην Ορεστιάδα. Το 1985 αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας). Συνέχισε τις σπουδές της στην Ψυχολογία και τη Συμβουλευτική Οικογενειών στη Γερμανία, όπου έζησε και εργάστηκε επί χρόνια. Από το 2006 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έργα της: «Ένας Κόμπος Όλα» (2009, Μεταίχμιο), «Τα Ρούχα» (2017, Σμίλη).
 
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;
     Έψαχνα έναν ελκυστικό τρόπο να αφηγηθώ μια ιστορία έρωτα/αγάπης και μια ξεχασμένη κάλτσα κάποτε μου έδωσε την ιδέα να την αφηγηθώ με όχημα τα ρούχα.

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το αυτό και ποιο είναι αυτό;
          Δεν θα το έλεγα ακριβώς  μήνυμα, ήθελα να πω ότι ο έρωτας εμπεριέχει τα πάντα, πάθος, αγάπη, ανταγωνισμούς, πολλές συγκρούσεις, αντιζηλίες, πολλές κακίες, τα τραύματά μας επίσης βγάζει στην επιφάνεια, καίγεσαι και δροσίζεσαι ταυτόχρονα και ότι δεν είναι κάτι τόσο ρομαντικό όσο ίσως το έχουμε στο μυαλό μας.

Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;
          Η λογοτεχνία μπορεί νομίζω να ευαισθητοποιήσει, να θέσει προβληματισμούς, να άρει ταμπού και προκαταλήψεις, αλλά αυτό δεν είναι η πρόθεση ή δεν θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον η πρόθεση κανενός συγγραφέα, γράφοντας θέλω να πω πρέπει να είναι απαλλαγμένος από προθέσεις, αλλιώς θα γράφει στρατευμένος. Αν όλο αυτό προκύπτει αβίαστα και έμμεσα από το έργο του γιατί συμπίπτει με τις αγωνίες του καλώς, ειδάλλως θα είναι κάτι πολύ φτιαχτό, θα είναι ένα είδος κηρύγματος και θα αποτύχει και σαν έργο και σαν κήρυγμα.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;
          Δεν το πολυκατάλαβα, δεν είχα νομίζω αισθήματα,  ήμουν και αρκετά μεγάλη πια για να έχω τον ενθουσιασμό, αργότερα όμως όταν έπρεπε να μιλήσω γι’ αυτό σε παρουσιάσεις και εκπομπές είχα τον τρόμο της έκθεσης,  τρόμο να πάρω θέση γι’ αυτό…, σαν να έπρεπε να απολογούμαι ή να λέω για προθέσεις που δεν είχα. Όταν γράφω, γράφω για τις αγωνίες μου, δεν θέλω οπωσδήποτε να μεταφέρω κάτι σε κάποιον, τώρα, αν οι αγωνίες μου συμπίπτουν και με τις αγωνίες των αναγνωστών, αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;
          Είναι εγκλωβισμένοι για πάντα στην ιστορία τους, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο γι’ αυτούς.

Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;
     Ναι, οπωσδήποτε, αφού το είδος που γράφω είναι ψυχογράφημα, εμπλέκομαι συχνά συναισθηματικά στην υπόθεση, κάποια στοιχεία βιωματικά, όσο και να θέλω να τα φιλτράρω περνούν στην ιστορία αλλά όχι συχνά. Όταν τελειώσω πάντως το βιβλίο και το αφήσω και το αφήνω και χρόνια, έχω πια δηλαδή μεγάλη απόσταση από τους ήρωες, δύσκολα αναγνωρίζω κάτι δικό μου…

Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;
     Ναι, οι ήρωές μας είμαστε νομίζω εμείς, οι πολλαπλές μας ταυτότητες, αν δεν είμαι ο ήρωάς μου δεν μπορώ να τον υποστηρίξω, να τον παρακολουθήσω, είμαι τουλάχιστον ο συνήγορός του ώσπου να τελειώσω το βιβλίο…

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;
          Δεν έχω οπωσδήποτε κάποιον αναγνώστη, επειδή γράφω χρόνια και έχω αρκετά γραπτά, τον πρώτο καιρό  έδινα σε φίλους που έχουν καλή σχέση με τη λογοτεχνία να δουν κάποια μου κείμενα, αυτά ήταν και τα χρόνια της μεγάλης ανασφάλειας. Τώρα πια γράφω χωρίς να νοιάζομαι αν αρέσει, για την ιστορία μιλάω πάντα. Αν βρει, λοιπόν, εκδότη καλώς, αν όχι, ας μείνει στο συρτάρι…

Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;
     Ιδανικοί αναγνώστες θα ήταν αυτοί που μου μοιάζουν, έχουμε τον ίδιο ψυχισμό ίσως, για να μπορέσουν να αντέξουν το βάρος των θεμάτων μου.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;
          Ναι, οπωσδήποτε, η γραφή είναι μια εξόρυξη, σκάβεις το μέσα σου, καμιά φορά τρομάζω με τα μονοπάτια που ακολουθώ, με τη σκληρότητα που γράφω ή με τον πόνο που βγάζω, αλλά δεν λογοκρίνομαι πια, τα αφήνω να βγαίνουν όλα, πικρά, φαρμακερά, διαστροφικά. Πολλές φορές ξεκινώ με πρόθεση να βγάλω κάτι πιο σαρκαστικό, πιο χαρούμενο ίσως, αλλά βγάζω πάντα πόνο. Μου το λένε και οι άλλοι, μα γράψε λίγο πιο χαρούμενα, δεν βγαίνει όμως και εκπλήσσομαι και η ίδια.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;
     Όχι, δεν νομίζω…

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;
     Όχι, γενικά έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση όταν πρέπει να μιλήσω για τα γραπτά μου, ακόμη και τα κολακευτικά λόγια με φέρνουν σε αμηχανία.

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;
     Ναι, στο πρώτο μου βιβλίο για παράδειγμα, ενώ το κυρίαρχο θέμα είναι η απομυθοποίηση της μητρότητας, η δύσκολη σχέση μάνας-κόρης ή η σχέση των δύο φύλων ή ακόμη και μια δυσλειτουργική οικογένεια, πολλοί θεώρησαν ότι απλώς ήθελα να μιλήσω για τις δυσκολίες της εγκυμοσύνης και το είδαν σαν ένα καθαρά γυναικείο βιβλίο που μια γυναίκα μιλάει για τη φύση της. Έχω καταλάβει όμως πλέον ότι ο κάθε αναγνώστης ανάλογα με τα βιώματά του, την κοσμοθεωρία του και τις ανάγκες του κάνει και τη δική του «ανάγνωση», είναι αυτό που λένε ότι το βιβλίο άπαξ και φύγει από το δημιουργό του, ανήκει πια στον αναγνώστη.

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;
     Δεν ξέρω, αν με επηρέασε, αλλά λατρεύω τον Τόμας Μπέρνχαρτ, τον έχω διαβάσει πολύ, ίσως να έχω κι εγώ το βάρος των θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται.

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;
     Κάποιες φορές είναι δύσκολη, με την έννοια ότι πρέπει να  συγκεντρωθείς και να κλειστείς για να γράψεις, ενώ έξω μπορεί να σε καλεί η ζωή με τα καλά της και τα κακά της και παλεύεις να βρεις αυτό το χρόνο και το χώρο μερικές φορές. Η γραφή όμως είναι ευχαρίστηση μεγάλη, μου δίνει ισορροπία και χαρά που δεν έχω, σαν άτομο είμαι συνήθως θλιμμένη και σε μόνιμο άγχος, το γράψιμο τα σαρώνει όλα αυτά.

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;
     Έχω αρκετό υλικό προς έκδοση γιατί γράφω πολλά χρόνια χωρίς να εκδίδω, θα ήθελα να βγάλω πάλι ένα μυθιστόρημα, αλλά μόλις κοπάσει κάπως ο θόρυβος αυτού του βιβλίου και νιώσω ότι έχω επάρκεια δυνάμεων, γιατί το επόμενο θα είναι ένα πολύ δύσκολο βιβλίο, πρόκειται για την ιστορία μιας νεαρής ανάπηρης γυναίκας μεγαλωμένη όμως μέσα σε μια δυσλειτουργική οικογένεια, διπλό βάρος δηλαδή.

Σας ευχαριστώ πολύ!

7 Απρ 2018

ΧΟΛΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΟΥΚΛΑ

PATRICK DEVILLE
Μετάφραση: ΑΝΝΥ ΣΠΥΡΑΚΟΥ
Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ
Σελ. 250, Νοέμβριος 2017

     Το όνομα του Αλεξάντρ Γερσέν, του Ελβετού (με γαλλική υπηκοότητα) μικροβιολόγου,  δεν είναι ευρύτερα γνωστό. Το γνωρίζουν ίσως μόνο όσοι βρίσκονται στο χώρο της ιατρικής. Κι όμως: είναι ένας άνθρωπος που έσωσε εκατομμύρια ζωές. Αφού από το 1894, ευρισκόμενος στο Χονγκ Κονγκ και παίρνοντας με δωροδοκία άγγλων στρατιωτών πτώματα από το νεκροτομείο ανθρώπων που είχαν πεθάνει από βουβωνική πανώλη που εκείνη την εποχή βρισκόταν σε έξαρση και κυριολεκτικά θέριζε τον πληθυσμό, κατόρθωσε να απομονώσει για πρώτη φορά τον βάκιλο της βουβωνικής πανώλης, που αργότερα ονομάστηκε επιστημονικά προς τιμήν του Yersinia pestis. Λίγο καιρό αργότερα μάλιστα, αφού πειραματίστηκε σε πολλά είδη ζώων, κατόρθωσε να παρασκευάσει από το αίμα μολυσμένων αλόγων, τον ορό που θεραπεύει την ασθένεια.
     Την πολυτάραχη ζωή του Γερσέν, περιγράφει στο «Χολέρα και Πανούκλα», ο συγγραφέας Πατρίκ Ντεβίλ. Και ξεκινάει κάπως παράδοξα. Από το… τέλος ή σχεδόν από το τέλος. Βρισκόμαστε στο Παρίσι, τον Μάιο του 1940. Ο Γερσέν, στα 77 του χρόνια, είναι «ένας άνδρας που έχει χάσει πια σχεδόν όλα του τα μαλλιά, με λευκή γενειάδα και μάτια γαλανά». Στο αεροδρόμιο του Μπουρζέ, ετοιμάζεται με ακόμη ένδεκα ευκατάστατους παριζιάνους, να επιβιβαστούν σε ένα υδροπλάνο, που θα τους οδηγήσει μακριά από τα προελαύνοντα γερμανικά στρατεύματα. Ειδικά ο Γερσέν, ετοιμάζεται να ταξιδέψει δέκα ολόκληρες μέρες, για να φτάσει στον τελικό του προορισμό, που είναι η αγαπημένη του Ινδοκίνα, όπου είχε δημιουργήσει πρότυπες και προσοδοφόρες επιχειρήσεις. «Το αεροπλάνο τραντάζεται και χιμάει στον αέρα. Οι φυγάδες σκουπίζουν το μέτωπό τους. Θα περάσουν πολλά χρόνια προτού ξαναπετάξει η Air France-αυτή εδώ είναι η τελευταία πτήση. Δεν το ξέρουν ακόμη. Είναι και για τον Γερσέν η τελευταία πτήση. Δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ στο Παρίσι…». Θα πεθάνει τρία χρόνια αργότερα στο Νχα Τρανγκ.
     Ο Ντεβίλ, με συνεχή ταξίδια στο χώρο και στο χρόνο, θα καταφέρει να μετατρέψει την αφήγηση της ζωής του Γερσέν, σε συναρπαστικό ανάγνωσμα. Σ’ αυτό βέβαια συντελεί και η πολυδιάστατη ζωή του βιογραφούμενου. Ο οποίος μετά από την ενασχόλησή του με επιτυχία με τη μικροβιολογία στο ινστιτούτο Παστέρ της γαλλικής πρωτεύουσας, εγκατέλειψε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα, για χάρη των… εξερευνήσεων. Παρ’ όλα αυτά, δεν εγκατέλειψε την ενασχόλησή του με τις επιστήμες. Όλες τις επιστήμες. Ήταν άνθρωπος πολυπράγμων. «Καθισμένος στο γραφείο του, σε μια ψάθινα καρέκλα μπροστά σε μια στοίβα επιστημονικά περιοδικά, ο Γερσέν μελετά φυσική, μηχανική, ηλεκτρισμό». Και μάλιστα δεν ασχολείται επιφανειακά ή στο βαθμό που η επιστημονική γνώση τον βοηθά να βελτιώσει τις επιχειρήσεις του. «Όταν καταπιάνεται με κάτι, δεν το αφήνει ποτέ στη μέση. Ανασκουμπώνεται για τα καλά, γιατί πρέπει πάντα να τα μαθαίνει όλα ο Γερσέν, είναι πάνω από τις δυνάμεις του».
     Η μυθιστορηματική βιογραφία του Αλεξάντρ Γερσέν, είναι ένα καλογραμμένο, συναρπαστικό ανάγνωσμα, για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, μια μορφή που σημάδεψε την πορεία της επιστήμης.
     Μια παρατήρηση μόνο, που αφορά τη μεταφράστρια και τη διορθώτρια του κειμένου. Δεν υπάρχουν «τουλίπες καπνού», όπως αναφέρεται στο κείμενο και μάλιστα δύο φορές, αλλά «τολύπες καπνού».