31 Οκτ 2018

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΟΥ ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΧΑΪΜ ΚΑΠΟΝ

1446 ΜΕΡΕΣ ΑΓΩΝΙΑΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΛΟΥ
Εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ
Σελ. 257, 2018

     Το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα, βασίζεται στο ημερολόγιο που έγραψε το 1945 ο Β. Χ. Καπόν, διασωθείς εβραίος της Θεσσαλονίκης.
      Ο Καπόν, είναι ένας από τους 3-4.000 «τυχερούς» που κατάφεραν να διαφύγουν στην ιταλοκρατούμενη Αθήνα, όπου τουλάχιστον μέχρι τη συνθηκολόγηση της φασιστικής Ιταλίας τον Σεπτέμβριο του 1943, η αντιμετώπιση των εβραίων ήταν διαφορετική απ’ ότι στην υπό γερμανική κατοχή Θεσσαλονίκη. Οι δυνάμεις του Άξονα, είχαν χωρίσει την Ελλάδα σε τρεις ζώνες. Την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη τις είχαν παραχωρήσει στους Βούλγαρους. Κράτησαν οι ίδιοι την υπόλοιπη Μακεδονία και κάποια νησιά και παραχώρησαν την υπόλοιπη Ελλάδα στους Ιταλούς, διατηρώντας βέβαια υπηρεσίες και φρουρές στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Όλα αυτά, μέχρι την εισβολή των Συμμάχων στη Σικελία, την κατάρρευση του φασιστικού καθεστώτος και τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας.
     Ο Βενιαμίν (Μπιλ) Καπόν, γεννήθηκε το 1928 στη Θεσσαλονίκη. Τώρα, σε ηλικία 90 ετών, ζει στο Τελ Αβίβ, όπου μετοίκησε το 1945. Ο ίδιος ήταν μοναχογιός, αλλά είχε πέντε θείους, τρεις θείες και είκοσι δύο ξαδέρφια. Το όνομα Βενιαμίν, είχαν άλλα τέσσερα ξαδέρφια του. Επέζησαν όλοι και μάλιστα ο ένας εξ αυτών, επέστρεψε από το Άουσβιτς. 23 όμως μέλη της ευρύτερης οικογένειας που αριθμούσε 34 άτομα,  εκτοπίστηκαν και χάθηκαν στρατόπεδα του θανάτου.
     Η οικογένεια του Βενιαμίν, μόλις αντιλήφθηκε τη ζοφερή μοίρα που περίμενε τους εβραίους, αποφάσισε να διαφύγει στην Αθήνα αρχικά και ίσως στη Μέση Ανατολή αργότερα. Δωροδοκώντας, κατάφερε να εκμεταλλευτεί το άτυπο δίκτυο που είχε δημιουργηθεί από σιδηροδρομικούς με τη συνεργασία γερμανών στρατιωτικών που με το αζημίωτο –πολλές χρυσές λίρες άλλαξαν χέρια τότε-έκαναν τα «στραβά μάτια» όταν έφτανε η ώρα των ελέγχων. Βρέθηκαν στην Αθήνα, όπου είχαν συγγενείς, γνωστούς και συνεργάτες της επιχείρησής τους, που τους βοήθησαν να αποκτήσουν ταυτότητες αλλά και να βρίσκουν σπίτια-καταφύγια όπου κρύβονταν, αφού-παρά τις ταυτότητες-ο εντοπισμός τους ήταν εύκολος λόγω της προφοράς των πιο ηλικιωμένων.
     Ο Βενιαμίν, έγραψε το «Ημερολόγιο» μετά την απελευθέρωση. «…μέσα στους πρώτους μήνες του ’45 όταν η μνήμη των συμβάντων ήταν νωπή και η 18χρονη ηλικία του, του επέτρεψε να διατηρεί ανεξίτηλο το πρόσφατο παρελθόν, ενδεχομένως και με προσφυγή για βοήθεια σε οικείους του όταν και όπου χρειαζόταν».
     Όμως το βιβλίο που «αποτελεί μία ακόμα μαρτυρία της μοίρας που επιφύλαξε η Ιστορία στους Θεσσαλονικείς Εβραίους κατά τη διάρκεια του Β! Παγκοσμίου Πολέμου και της Κατοχής της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα», δεν περιλαμβάνει μόνο τα γραπτά του Βενιαμίν. Ξεκινά με τον σημαντικό πρόλογο της πανεπιστημιακού Μαρίας Καβάλα. Στη συνέχεια υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία για τον Β. Καπόν και την ευρύτερη οικογένεια που φτάνουν ως τις ρίζες της, στη Βαρκελώνη του 1647, περιγράφεται η μοίρα των εβραίων της Αθήνας και η «απαγωγή» του ραβίνου Μπαρτζιλάι από το ΕΑΜ, παρατίθενται μαρτυρίες άλλων μελών της οικογένειας, αλλά και αρκετών διασωθέντων εβραίων και ολοκληρώνεται με βιβλιογραφία για το Ολοκαύτωμα στην ελληνική γλώσσα, εφτά σελίδες με φωτογραφίες, τη βιβλιογραφία που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας, καθώς και ευρετήρια ονομάτων και όρων.
     Εξαιρετικό βιβλίο, που βοηθά θα διατηρείται η μνήμη των δεινών που επιφύλαξε στους Έλληνες εβραίους αλλά και στην ανθρωπότητα γενικότερα η ναζιστική θηριωδία. 

25 Οκτ 2018

ΣΚΥΛΙΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ

JUAN MADRID
Μετάφραση: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Εκδόσεις: ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Σελ. 478, 2018

     Ο J. Madrid, είναι από τους πιο γνωστούς συγγραφείς της Ισπανίας, με πολλά βιβλία στο ενεργητικό του. Το καινούριο του βιβλίο με τίτλο «Σκυλιά Που Κοιμούνται», αναφέρεται στον Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο προκλήθηκαν τεράστιες καταστροφές, σημειώθηκαν απίστευτες αγριότητες, κόστισε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και μαζί με όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, στοιχειώνει ακόμα την κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας. Να σημειωθεί ότι ο Madrid, έγραφε το βιβλίο του αυτό, για περισσότερα από τρεισήμισι χρόνια.
     Την ιστορία αφηγούνται παράλληλα ο Ντίμας Πράδο και ο Φαρέλ Ντελφόρο. Ο Πράδο ένας πρώην επιθεωρητής της αστυνομίας, παλαιός φαλαγγίτης, είναι ένας άνθρωπος με σκοτεινό παρελθόν. Το 2011, κληροδοτεί στον δημοσιογράφο και συγγραφέα Χουάν Ντελφόρο, ένα μαύρο τετράδιο, που περιλαμβάνει ένα κείμενο «κάτι σαν ας πούμε σαν διήγημα ή αφήγηση ορισμένων γεγονότων που έλαβαν χώρα στο Μπούργος το 1938». Μόνος όρος που τέθηκε για να πάρει το τετράδιο στα χέρια του είναι, με βάση την ιστορία του, να γράψει ο Ντελφόρο ένα βιβλίο. Όπως είναι φυσικό, η καταγραφή περιλαμβάνει και πολλά συμβάντα και γεγονότα του εμφυλίου πολέμου αλλά και πολλά απ’ όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν την ήττα της Δημοκρατίας.
     Το 1938, έγινε στο Μπούργος ένας άγριος διπλός φόνος. Στην κατοικία μιας ηλικιωμένης κυρίας, βρέθηκε νεκρή η ιδιοκτήτρια  του σπιτιού και μια ανήλικη πόρνη. «Το κρεβάτι ήταν καλυμμένο από ξεραμένο αίμα, κάτω από το γυμνό σώμα μιας κοπέλας με τα πόδια ανοιχτά. Το στόμα της ήταν ανοιχτό, σε μια παραμορφωμένη έκφραση, σαν να ούρλιαζε ακόμα… Από τη σωματική διάπλαση, το επίπεδο στήθος ης, χωρίς κανένα φούσκωμα και την απουσία του ηβικού τριχώματος, φαινόταν έφηβη. Ανάμεσα στα πόδια της υπήρχε μια ανοιχτή πληγή, με λευκό και σκούρο μωβ χρώμα, ενώ κομμάτια σάρκας κρεμόταν και το οστό της λεκάνης είχε μείνει εκτεθειμένο». Ο δράστης του εγκλήματος, είναι ένα πολύ υψηλά ιστάμενο στέλεχος των εθνικιστών και γι’ αυτό πρέπει να μείνει κρυφό. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο Πράδο, που τότε δεν ήταν παρά ένα χαμηλόβαθμο στέλεχος των φαλαγγιτών. Κατάφερε να εξαφανίσει κάθε στοιχείο και κάθε πρόσωπο που γνώριζε, ώστε να επιτευχθεί αυτό που επιθυμούσαν οι ανώτεροί του. Ήταν σαν το διπλό φονικό να μην είχε γίνει ποτέ. Για να επιβραβευτεί η αποτελεσματικότητά του, προάγεται σε επιθεωρητή της αστυνομίας, κάτι που ήταν διακαής πόθος του.
     Στο αντίπαλο στρατόπεδο, βρίσκεται ο Φαρέλ Ντελφόρο, πατέρας του Χουάν. Ήταν πολιτοφύλακας της δημοκρατικής πλευράς, βρισκόταν στα στρατεύματα που υπερασπίστηκαν τη Μαδρίτη, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο Πράδο μεσολαβεί υπέρ του, και τον βοηθά να συναντηθεί με τη γυναίκα του Κάρμεν, με την οποία και ο ίδιος συνδέεται με κάποιο μυστηριώδη τρόπο. Ο Ντελφόρο, γράφει στα χρόνια του εγκλεισμού του, σε ημερολόγιο τη δική του οπτική για τα γεγονότα. «Γράφω από τις τέσσερις το απόγευμα μέχρι τις εννιά το βράδυ, όταν έρχεται η ώρα του βραδινού και το σιωπητήριο. Συνήθως γράφω και τις νύχτες που είμαι στο ιατρείο… Όταν έχω ειδική βάρδια, δύο φορές την εβδομάδα, γράφω από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις δύο τα ξημερώματα στην πτέρυγα των φυματικών».
     Γιατί όμως ο Ντίμας Πράδο επιθυμούσε να κληρονομήσει τα γραπτά του ο Χουάν; Γιατί μεσολάβησε και κατάφερε να αποτρέψει την εκτέλεση του πατέρα του; Γιατί χρησιμοποίησε την επιρροή του να σώσει και τον ίδιο τον Χουάν από προβλήματα που αντιμετώπιζε λόγω της δράσης του κατά του φρανκικού καθεστώτος; Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δίνονται στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, όπου οι ανατροπές και οι εξελίξεις είναι ραγδαίες.
     Ένα «δυνατό» μυθιστόρημα που δείχνει με εμφατικό τρόπο την αφηγηματική δεινότητα του Madrid. Μια εξαιρετική τοιχογραφία του Ισπανικού Εμφυλίου αλλά και των χρόνων του καταπιεστικού, φασιστικού φρανκικού καθεστώτος, που διαμόρφωσε την σύγχρονη Ισπανία, αλλά κι ένα μοναδικό ψυχογράφημα των ανθρώπων που συμμετείχαν, είτε με τη μία, είτε με την άλλη παράταξη.   

18 Οκτ 2018

ΑΜΑΛΙΑ

ΣΠΥΡΟΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ
Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
Σελ. 520, Απρίλιος 2018

       Σε εντελώς διαφορετικό-θεματικά-ύφος κινείται σε σχέση με τα προηγούμενα, το νέο μυθιστόρημα του Σ. Πετρουλάκη με τίτλο «Αμαλία» που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες.
       Η ιστορία διαδραματίζεται στο σήμερα στην ελληνική πρωτεύουσα, αλλά η αρχή της βρίσκεται σαράντα χρόνια πριν σ’ ένα χωριό της ορεινής Κορινθίας.
     H 17χρονη Αμαλία, όταν εξαφανίστηκε μυστηριωδώς η συνονόματη γιαγιά της, έμεινε χωρίς την προστασία της, σ’ ένα ζοφερό οικογενειακό περιβάλλον. Η γιαγιά ήταν γνωστή στο χωριό σαν «μάγισσα», αφού είχε «το χάρισμα να μπορεί να διακρίνει στοιχεία από το παρελθόν και το μέλλον κάποιου ανθρώπου» που όμως «ήταν και η μεγαλύτερη κατάρα που κουβαλούσε». Η γιαγιά περνούσε με τον τρόπο της τα μυστικά της τέχνης της στην εγγονή της από τότε που ήταν πολύ μικρή, μέχρι τη μέρα που εξαφανίστηκε. Αντιδρώντας στο «άρρωστο» οικογενειακό περιβάλλον και για να σώσει τον μικρό αδελφό της από τον παππού τους που τον κακοποιούσε σεξουαλικά, θα αναγκαστεί να καταφύγει στο φόνο. «Μια μέρα μπήκα στο δωμάτιο και μ’ έναν σιδερένιο λοστό του τσάκισα το κεφάλι. Ύστερα πήρα μερικά λεφτά και έφυγα». Στη συνέχεια για να κρυφτεί και ν’ αποφύγει τη σύλληψη, θα καταφύγει στην ανωνυμία της Αθήνας. Χωρίς ποτέ να πάψει ν’ αναρωτιέται τι συνέβη με τη γιαγιά της. «Πολλές σκέψεις βασάνιζαν την Αμαλία, μα εκείνη που τυραννούσε καθημερινά την ψυχή και το μυαλό της ήταν κυρίως μία. Τι να είχε απογίνει άραγε η γιαγιά της; Γιατί έφυγε και χάθηκε τόσο απρόσμενα και απροειδοποίητα; Σίγουρα κάποιοι κακό της είχε συμβεί. Ήταν βέβαιη γι’ αυτό. Αν είχε αποφασίσει να φύγει μακριά τους, θα της άφηνε κάποιο σημάδι, ένα στοιχείο, για να ψάξει αργότερα να τη βρει».
     Πολλά χρόνια αργότερα, ο διοικητής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Αθήνας, Αριστείδης Καππαρός, έχει να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα. Ένας serial killer, εκτελεί τελετουργικά τα θύματά του, όλα κορίτσια εφηβικής ηλικίας, αφήνοντας ως υπογραφή «την κάρτα ταρό με τον Πεντάκτινο Ιππότη». Ο δολοφόνος είναι μεθοδικός κι εξαιρετικά προσεκτικός κι έτσι δεν αφήνει αξιοποιήσιμα στοιχεία στα θύματά του ή στους χώρους όπου αφήνει τα πτώματα. Όσο περνούν οι μέρες χωρίς απτά αποτελέσματα, η πίεση εντείνεται. «Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η κοινή γνώμη πίεζαν αφόρητα για κάποια ανακοίνωση που θα γνωστοποιούσε μια θετική εξέλιξη στην έρευνα, ενώ ο αρχηγός της αστυνομίας με τον υπουργό ήταν σε ανοιχτή γραμμή για το θέμα των αποτρόπαιων εγκλημάτων». Ο Καππαρός βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο δύσκολη υπόθεση της καριέρας του. Αφού κάθε μέρα καθυστέρησης, μπορεί να οδηγήσει μια ακόμη έφηβη στο θάνατο. Αλλά και η «τιμή» της υπηρεσίας της οποίας προΐσταται κινδυνεύει να τρωθεί από τη δράση του δολοφόνου των νεαρών κοριτσιών.  
     Το βιβλίο ακροβατεί επιδέξια ανάμεσα σε μια light εκδοχή της λογοτεχνίας του φανταστικού και το αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας κινεί τους ήρωες του και δομεί με τέτοιο τρόπο τον μύθο του βιβλίου του, που κάνει τον αναγνώστη να νομίζει ότι παρακολουθεί την εξέλιξη με συγκεκριμένο τρόπο, ενώ στην πραγματικότητα τα πράγματα κινούνται εντελώς διαφορετικά. Κάτι που θα αποκαλυφθεί στις τελευταίες σελίδες, όταν θα γίνει φανερό ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και η άποψη του αναγνώστη για κάποιους χαρακτήρες θα διαφοροποιηθεί. Δυστυχώς δεν μπορώ να γράψω κάτι πιο συγκεκριμένο, γιατί θα αποκαλύψω σημαντικά στοιχεία που πρέπει να μείνουν κρυφά για να μη χαθεί το σασπένς, που είναι από τα βασικά προσόντα του βιβλίου. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, με στιγμές έντονου σασπένς, πολλές φορές με κινηματογραφική ταχύτητα και που θα συναρπάσει τόσο τους φίλους της λογοτεχνίας του φανταστικού, όσο και τους φίλους της αστυνομικής λογοτεχνίας.       

11 Οκτ 2018

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

     Γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος ΤΕΦΑΑ από το Καποδιστριακό πανεπιστήμιο. Σήμερα ζει κι εργάζεται στη Βαρυμπόμπη. Είναι παντρεμένος και πατέρας ενός γιου. Έργα του: «Ο Στόχος. Ημερολόγιο» (2014, Λυκόφως/ 2018, Ε. Ο. Λιβάνη)

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;
     Η πηγή έμπνευσης για την τριλογία του Στόχου, ήρθε από τους περιπάτους μου στις ατέλειωτες δασικές εκτάσεις της Δεκέλειας. Τόση ιστορία, αρχαία και σύγχρονη, τόση φύση, τόσο μυστήριο. Ένα ολόκληρο σκηνικό, έτοιμο, στημένο, που κανείς δεν είχε σκεφτεί να χρησιμοποιήσει. Ανέλαβα λοιπόν την πρωτοβουλία να δώσω πνοή σε κάτι που αξίζει να ειπωθεί.

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το αυτό και ποιο είναι αυτό;
     Το τελικό μήνυμα της τριλογίας του Στόχου θα το μάθετε με το κλείσιμο της. Αλλά και στα δύο πρώτα βιβλία περνάω πολλά μηνύματα και προσωπικές απόψεις. Δεν θα σας πω ποια είναι αυτά, πρέπει να τα ανακαλύψετε.

Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;
     Τα βιβλία υπήρχαν στη ζωή μου από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου και τον κόσμο. Οι γονείς μου με πήγαιναν συχνά στα βιβλιοπωλεία και ξεφυλλίζοντας τα υπέροχα αναγνώσματα ένιωθα πολύ όμορφα. Στο σπίτι μας  πάντα υπήρχαν πολλά βιβλία. Δεν ένιωσα ποτέ ότι έπρεπε να γίνω συγγραφέας. Ίσως ήταν εξαρχής ο προορισμός μου, αφού από μικρός είχα τα κατάλληλα ερεθίσματα και την αυθεντική αγάπη για τη λογοτεχνία. 

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;
     Συγκίνηση και απερίγραπτη χαρά. Εκείνη την ημέρα προχωρούσα στον δρόμο και όλα έμοιαζαν σαν να έχουν φωτιστεί, λες και ζούσα το she is a rainbow των Rolling Stones.

Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;
     Φυσικά. Οι ήρωές μου ζουν έντονες συναισθηματικές εναλλαγές, κάτι που περνάω καθημερινά. Δεν μπορούν να μείνουν σε κάτι σταθερό για πολύ. Ένα μικρόβιο έχει διεισδύσει μέσα τους και τους υπαγορεύει να δρουν, να παθαίνουν και να συνεχίζουν.

Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;
     Όσοι με γνωρίζουν μου λένε ότι έκοψα και έραψα το ρόλο του Βίτο στα μέτρα μου. Ίσως ο Βίτο να είμαι εγώ σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ίσως και να τα έχω ζήσει όλα αυτά… Ποιος ξέρει; Εσείς σίγουρα δεν θα το μάθετε ποτέ.

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;
     Η σύζυγός μου η Άννα και η καλή μου φίλη η Σοφία Κοντοθεοδώρου, που μου έδωσαν την ώθηση να κυνηγήσω το όνειρο.

Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;
     Εκείνος που δεν θα σου χαϊδέψει τα αυτιά, αλλά θα εμβαθύνει στο κείμενό σου και θα σου κάνει εποικοδομητική κριτική που θα σε βοηθήσει να εξελιχθείς.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;
     Έχω ανακαλύψει πτυχές της προσωπικότητάς μου και δυνατότητες που κάποτε πίστευα ότι ίσως δεν είχα. Πάνω από όλα όμως, κέρδισα αυτοπεποίθηση και βρήκα έναν δρόμο που ποτέ δεν περίμενα ότι θα ακολουθήσω.
 
Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;
     Φυσικά. Έγραφα από μικρός, αλλά όχι συστηματικά. Όταν ξεκίνησα συστηματικά, ανατράπηκε η πεποίθηση που είχα ότι δεν μπορούσα να κάνω την υπέρβαση.

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;
     Είναι ένα από τα καλύτερα σημεία της περιπέτειας που ζω. Μέσω του βιβλίου έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους.

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;
     Φυσικά. Και αυτό είναι όμορφα παράξενο, να βλέπεις δηλαδή και μια άλλη οπτική αυτού που έχεις δημιουργήσει. Τροφή για σκέψη για τα επόμενα βιβλία.

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;
     Λατρεύω τις ιστορίες του Γκράχαμ Μάστερτον, της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, του Ρόαλντ Νταλ, του Τζάστιν Κρόνιν και το χιούμορ του Νίκου Τσιφόρου. Όλοι οι παραπάνω είναι για μένα στο πάνθεον του λογοτεχνικού κόσμου, έχουν επηρεάσει τον τρόπο σκέψης μου και τον έχουν πάει αρκετά βήματα παραπέρα.

Όλοι έχουμε εμμονές διαφόρων ειδών. Εσείς έχετε συγγραφικές εμμονές;
      Δεν αρχίζω ποτέ να γράφω πριν τις 00:32, σε ένα δωμάτιο με υγρασία πάνω από 38% και αν το φεγγάρι δεν έχει γεμίσει στα ¾.
Αστειεύομαι. Απλά κάθομαι και γράφω.

Υπάρχει κάποιο θέμα για το οποίο θα θέλατε να γράψετε, αλλά δεν έχετε βρει ακόμη τον τρόπο να το προσεγγίσετε;
     Όχι. Ότι θέλω να γράψω το γράφω εκείνη τη στιγμή ή το σημειώνω για να το γράψω στο μέλλον. Ο τρόπος για να προσεγγίσεις ένα δύσκολο θέμα είναι απλά να κάτσεις και να το γράψεις.

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;
     Είναι μια εύκολη διαδικασία, αφού έρχεται αβίαστα. Είναι μια δύσκολη διαδικασία από την άλλη, αφού πρέπει να βάλω μια σειρά στο μπάχαλο που επικρατεί μέσα στο μυαλό μου για να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το γράψιμο για εμένα είναι εξιλέωση και καταφύγιο. Χωρίς αυτό δεν ξέρω τι θα έκανα σε πολλές δύσκολες καταστάσεις που έχω περάσει μέχρι σήμερα.

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, μπορείτε να μας πείτε πότε θα κυκλοφορήσει το δεύτερο ή και το τρίτο μέρος της τριλογίας;
          Σύντομα θα έχουμε νέα. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σας πω περισσότερα.

 Σας ευχαριστώ πολύ!


6 Οκτ 2018

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠ' ΤΑ ΚΑΠΝΟΧΩΡΑΦΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΕΖΟΣ
Εκδόσεις ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 
Σελ. 254, Αύγουστος 2018

     Μια συλλογή διηγημάτων είναι το τρίτο βιβλίο του Δ. Ρέζου, που κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες. Τα δύο προηγούμενα είναι μυθιστορήματα. Το «My Name Is Lorito» και το «Βαραδέρο», του οποίου παρουσίαση αναρτήθηκε τον Αύγουστο του 2013.
    Πρόκειται για επτά εξαιρετικές ιστορίες, τόσο στη «σύλληψη», όσο και στον τρόπο γραφής και αποτύπωσης στο χαρτί. Επτά διηγήσεις, σχετικά μεγάλες σε έκταση, που αναφέρονται κυρίως στην εποχή της ευμάρειας, όταν όλοι προσπαθούσαν να μας πείσουν-και πρέπει να πω ότι τα κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό-ότι όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν, οι εποχές των ισχών αγελάδων και της ατέρμονης λιτότητας παρήλθαν κι από δω και πέρα δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Άλλωστε τόσο «το πλατύ χαμόγελο του Τσάρου της οικονομίας» όσο και «η αυστηρή και τεκμηριωμένη διαπίστωση του τεχνοκράτη καθηγητή πρωθυπουργού, για τα ορατά αποτελέσματα και τη θαυμαστή πορεία της οικονομίας» ήταν κάτι παραπάνω από εύγλωττα. Το Χρηματιστήριο ανθίζει και μαζί ανθίζουν και διάφορα «λουλούδια» που πείθουν αφελείς όπως ο «Χοντρός» (του διηγήματος «Η Μισολλά Και Ο Μεγάλος Γκουρού»), ότι από ζαχαροπλάστες, περιπτεράδες, ταβερνιάρηδες, συνταξιούχοι, έγιναν ξαφνικά γκουρού της οικονομίας. «Δεν υπήρξε Ελληνικό νοικοκυριό που να μην περιλαμβάνει στην καθημερινή του ρουτίνα και μια ερώτηση για το χρηματιστήριο, και βέβαια όλοι έγιναν ειδήμονες. Χωρίς να έχει σημασία ότι δεν γνωρίζουν να διαβάσουν έστω έναν ισολογισμό, ανακάλυψαν το ρ/ε, τη θεμελιώδη και την τεχνική ανάλυση, τα γραφικά και το λίμιτ απ. Για το λίμιτ ντάουν έμαθαν αργότερα».
     Αυτό το εύκολο χρήμα όμως, εκτός του ότι προσφέρει μια «καλύτερη» ζωή, («Ο νεοέλληνας έχει πια κινητό τηλέφωνο, αγοράζει πιο φτηνό αυτοκίνητο, τα επιτόκια δανεισμού αρχίζουν να πέφτουν, τα περιοδικά λάιφ στάιλ οργιάζουν…»), εκμαυλίζει συνειδήσεις, διαφοροποιεί συμπεριφορές, οδηγεί στη ξιπασιά και στην αμετροέπεια. Δημιουργεί έναν τύπο Έλληνα, αποκομμένο από τις παραδόσεις και τις ρίζες του. Μέχρι που θα έρθει η σκληρή πραγματικότητα με τις αδήριτες αλήθειες της, να τα μετατρέψει όλα σε ερείπια και να αφήσει τους έλληνες με μια μεγάλη απορία για το τι συνέβη!
     Κάποια από τα διηγήματα, περιγράφουν και ιστορίες αγάπης. Αν όμως περιμένετε happy end, λουλουδάκια και ροζ καρδούλες, καλύτερα να ψάξετε αλλού. Οι ιστορίες του Δ. Ρέζου, περιγράφουν ατελέσφορους έρωτες, προσδοκίες που δεν εκπληρώνονται, ματαιωμένα όνειρα και σκληρούς χωρισμούς, με εραστές που παγιδευμένοι είτε από προσωπικά προβλήματα, είτε από κοινωνικές  επιταγές, δεν μπορούν να προχωρήσουν τη σχέση τους, ακόμη και όταν ξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
     Όπως γράφω και στην αρχή της παρουσίασης, τα διηγήματα της συλλογής είναι εξαιρετικά! Ο συγγραφέας περιγράφει με μοναδικό  τρόπο τους τόπους και τα τοπία στα οποία τοποθετεί τους χαρακτήρες (Κεφαλονιά, Αθήνα, Κρήτη κ.α.), αλλά και με «χειρουργική» ακρίβεια, διεισδυτικότητα, χιούμορ (υποδόριο πολλές φορές) αλλά και ευαισθησία, τις εσωτερικές τους διαδρομές, τις συμπεριφορές τους, τα θετικά τους, τις ανασφάλειές τους, την αφέλειά τους, τα όνειρά τους, τις απογοητεύσεις τους, τις διαψεύσεις των προσδοκιών τους, τις επιτυχίες τους. Παράλληλα, μέσα από τους ήρωες του, μας κάνει κοινωνούς των απόψεών του για την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και της αγωνίας του για το μέλλον. Ένα βιβλίο, του οποίου οι ιστορίες θα επανέρχονται στο μυαλό του αναγνώστη, για πολύ καιρό αφού ολοκληρώσει την ανάγνωσή του.