31 Δεκ 2018

ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ

PHILIP KERR
Μετάφραση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΑΓΚΟΣ
Εκδόσεις: ΚΕΔΡΟΣ
Σελ. 492, Νοέμβριος 2018

     Όταν οι Τρώες αντίκρισαν τον Δούρειο Ίππο έξω από τα τείχη της Τροίας και αποφάσισαν να κατεδαφίσουν ένα μέρος των τειχών για να τον βάλουν στην πόλη, μόνο δύο άτομα προσπάθησαν να τους πείσουν να αλλάξουν την απόφασή τους: η Κασσάνδρα και ο Λαοκόων. Ο Λαοκόων, ήταν ιερέας του Θρυμβαίου Απόλλωνα και είπε-όπως αναφέρει ο Βιργίλιος στην Αινειάδα-την περίφημη φράση «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Το δεύτερο μέρος αυτής της φράσης («Greeks Bearing Gifts»), επέλεξε για τίτλο ενός από τα δύο βιβλία που πρόλαβε να ολοκληρώσει ο P. Kerr, πριν φύγει από τη ζωή τον Μάρτιο του 2018, σε ηλικία 62 ετών και το οποίο εκτυλίσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα. Το άλλο βιβλίο με τίτλο «Metropolis», αναμένεται να κυκλοφορήσει το προσεχές διάστημα.
     1957. Ο Μπέρνι Γκούντερ, έχει επιστρέψει στη Γερμανία, με μια ψεύτικη ταυτότητα που του εξασφάλισαν οι πρώην συνάδελφοι του στην Αλεξάντερπλατς. Όμως δεν ζει πια στο αγαπημένο του Βερολίνο που τελεί υπό τετραπλή κατοχή, αλλά στο Μόναχο. Δουλεύει ως «νυχτερινός επιστάτης» σε νοσοκομείο της πόλης. «Όταν λέω βέβαια ότι ήμουν νυχτερινός επιστάτης, θα ήταν πιο ακριβές να πω ότι ήμουν υπάλληλος του νεκροτομείου, αλλά η φράση νυχτερινός επιστάτης ακούγεται καλύτερα όταν έχεις πιάσει την κουβέντα. Το «υπάλληλος νεκροτομείου» κάνει πολλούς να αισθάνονται άβολα. Κυρίως τους ζωντανούς». Ένας γνωστός του από την εποχή του πολέμου, δικηγόρος και πρώην αξιωματικός της Βέρμαχτ, που χρωστάει χάρη στον Μπέρνι, του βρίσκει μια πιο «αξιοπρεπή» δουλειά, σε μια ασφαλιστική εταιρία. «Οι Αντασφαλίσεις Μονάχου, είναι η μεγαλύτερη εταιρία στη Γερμανία. Ένας φίλος μου, ο Φίλιπ Ντίτριχ, είναι επικεφαλής του τμήματος διακανονισμού αποζημιώσεων και αυτή την εποχή ψάχνει να βρει νέο ερευνητή αποζημιώσεων. Έναν πραγματογνώμονα. Έχω την εντύπωση ότι θα είσαι καλός σε αυτό».
     Στα πλαίσια των καθηκόντων του, θα κληθεί να ερευνήσει το ναυάγιο ενός πλοίου που ήταν ασφαλισμένο στην εταιρία που εργάζεται. «Ένα πλοίο γερμανικής ιδιοκτησίας το Δωρίς, ναυάγησε στα ανοιχτά των ελληνικών ακτών, αφού έπιασε φωτιά […] Χρειαζόμαστε όμως επειγόντως κάποιον να πάει εκεί κάτω και να ελέγξει μερικά πράγματα-όπως αν ο πλοιοκτήτης έχει διορίσει τον δικό του πραγματογνώμονα, αν έχουμε ολική απώλεια ή τεκμαρτή ολική απώλεια-ώστε να εξασφαλίσει ότι όλα θα πάνε ομαλά και σύμφωνα με τις δικές μας κατευθυντήριες γραμμές και να εγκρίνει τα όποια έξοδα, φυσικά μέχρι τον τελικό διακανονισμό. Κάποιον που να εμπιστευόμαστε».
     Όταν ο Μπέρνι βρίσκεται στην Αθήνα, συναντιέται με τον ιδιοκτήτη του πλοίου και καταλαβαίνει ότι η υπόθεση δεν είναι ένα απλό ατύχημα. Όταν μάλιστα ο πλοιοκτήτης βρίσκεται άγρια δολοφονημένος μετά από δύο μέρες, αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται ούτε για υπόθεση αρχαιοκαπηλίας που πήγε στραβά, όπως είχε αρχικά υποθέσει, αλλά για κάτι πολύ πιο σημαντικό. Όπως το κουβάρι ξετυλίγεται, έρχεται στο προσκήνιο μια υπόθεση από το ναζιστικό παρελθόν και πιο συγκεκριμένα η τραγική ιστορία της εξόντωσης των χιλιάδων εβραίων της Θεσσαλονίκης και της υφαρπαγής της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους. Μια ιστορία για την οποία κανείς δεν έχει λογοδοτήσει και κανείς δεν έχει πληρώσει το τίμημα. Οι τότε ελληνικές ερχόταν σε μυστικές συμφωνίες με τη Δυτική Γερμανία για να μην ασκηθούν διώξεις στους υπεύθυνους αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος. Γιατί τότε θα έπρεπε να λογοδοτήσουν και οι έλληνες συνεργάτες τους (μαυραγορίτες, δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες και καταδότες), που ιδιοποιήθηκαν μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας και οι οποίοι τώρα ήταν συστρατευμένοι με τις κυβερνήσεις της Δεξιάς, αποτελώντας τον «υγιή εθνικό κορμό» ενάντια στον κομμουνιστικό κίνδυνο!
     Για μια ακόμη φορά ο P. Kerr δεν μας απογοητεύει. Εξαιρετική πλοκή, μοναδική γραφή και αφήγηση, ένας Μπέρνι Γκούντερ πιο σαρκαστικός, πιο κυνικός, πιο ευφυής, πιο διορατικός και πιο αισθηματίας από κάθε άλλη φορά, πολύ καλή γνώση των ιστορικών γεγονότων και δεδομένων της εποχής. Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα από έναν συγγραφέα που δυστυχώς για εμάς τους χιλιάδες θαυμαστές του, έφυγε νωρίς.  
     Εύχομαι σε όλους μια καλή νέα χρονιά με ακόμη καλύτερα αναγνώσματα.       

26 Δεκ 2018

ΜΑΤΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

MO HAYDER
Μετάφραση: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΙΣΗΣ
Εκδόσεις: ΔΙΟΠΤΡΑ
Σελ. 550, Ιούνιος 2018

     Τη συγγραφέα του μυθιστορήματος «Μάτι Στο Σκοτάδι» τη γνωρίσαμε από το «πρώτης γραμμής θρίλερ που σοκάρει» με τίτλο «Το Φονικό Κελάηδισμα» που σας παρουσίασα τον Δεκέμβριο του 2015. Το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα, είναι το πέμπτο που μεταφράζεται στα ελληνικά κι έχει κεντρικό χαρακτήρα τον ντετέκτιβ Τζακ Κάφερι.
     Αυτή τη φορά η υπόθεση που καλείται να ερευνήσει ο Κάφερι, έχει να κάνει με την κλοπή ενός αυτοκινήτου. Ένας άντρας επιτέθηκε σε μια γυναίκα στο υπόγειο παρκινγκ ενός σουπερμάρκετ την ώρα που αυτή φόρτωνε τα ψώνια της στο αυτοκίνητό της. Την έριξε στο έδαφος, μπήκε στο αυτοκίνητο και εξαφανίστηκε. «Το όνομα της γυναίκας ήταν Ρόουζ Μπράντλι. Ήταν σύζυγος ενός ιερέα της Αγγλικανικής Εκκλησίας και πλησίαζε τα πενήντα […] είχε περάσει το απόγευμα ψωνίζοντας ρούχα στα μαγαζιά του κέντρου στο Φρομ και είχε τελειώσει τη βόλτα της, κάνοντας τα εβδομαδιαία ψώνια της οικογένειας σε ένα σουπερμάρκετ στο Σόμερφιλντ. Προτού αρχίσει να φορτώνει τις σακούλες, άφησε τα κλειδιά και την απόδειξη του παρκινγκ στο μπροστινό κάθισμα του Yaris». Μόνο που ο κλέφτης, δεν αντιλήφθηκε ότι η Ρόουζ, στο πίσω κάθισμα εκτός από τα ψώνια, είχε βάλει να καθίσει και η 11χρονη κόρη της, η Μάρθα. Ο Κάφερι, που πριν έλθει στο Μπρίστολ «ήταν επιθεωρητής με δεκαοχτώ χρόνια εμπειρίας στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών, σε μια από τις σκληρότερες περιοχές της χώρας», πιστεύει ότι ο άντρας που έκλεψε το αυτοκίνητο, μόλις αντιληφθεί την παρουσία της Μάρθας, θα προσπαθήσει να βρει τρόπο να την εγκαταλείψει σε μια ερημική περιοχή. «Ήθελε να κλέψει ένα αμάξι, όχι να φορτωθεί και μια απαγωγή πέρα από τις κατηγορίες για κλοπή. Συμβαίνει συχνά σε τέτοιες υποθέσεις».
     Μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα δεν πηγαίνουν ακριβώς έτσι. Οι ώρες περνούν, η Μάρθα παραμένει άφαντη και ο Κάφερι αρχίζει να ανησυχεί και να σκέφτεται το ενδεχόμενο της απαγωγής. Μάλιστα μετά από ένα ανώνυμο γράμμα που φτάνει στο γραφείο του, η ανησυχία του αυξάνεται κατακόρυφα…
     Ένα εξαιρετικό θρίλερ, με διαρκή εναλλαγή συναισθημάτων, έντονο σασπένς, πολύ καλή σκιαγράφηση των χαρακτήρων και θεαματικές ανατροπές.


19 Δεκ 2018

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΦΟΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΡΚΑΡΗΣ
Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ
Σελ. 329, Μάρτιος 2018

     Μια ακόμη περιπέτεια του αστυνόμου Κώστα Χαρίτου, περιλαμβάνει το νέο μυθιστόρημα του Π. Μάρκαρη.
     Επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές του στην Ήπειρο, ο αστυνόμος Χαρίτος, έρχεται αντιμέτωπος με εξελίξεις στην επαγγελματική και προσωπική του ζωή. Λόγω συνταξιοδότησης του προϊσταμένου του, του ανατίθενται-έστω και προσωρινά-νέα καθήκοντα. «Ώσπου να οριστεί αντικαταστάτης, θα ασκείς ατύπως καθήκοντα υποδιευθυντή Ασφάλειας, επειδή είσαι αρχαιότερος στη διεύθυνση. Θα αναφέρεσαι απευθείας στον υπαρχηγό… Αν φερθείς έξυπνα, και κυρίως αν δεν τα σπάσεις με τον υπαρχηγό, όπως το συνηθίζεις, σου ανοίγεται μια προοπτική ν’ ανέβεις». Έτσι το «μαμούνι» (όπως τον αποκαλούν κρυφά οι συνάδελφοί του λόγω της επιμονής του) του τμήματος Ανθρωποκτονιών, θα πρέπει να μάθει να ελέγχει και να συγκρατεί τον εκρηκτικό του χαρακτήρα. Μόνο έτσι θα λάβει την αναγνώριση που του αξίζει και θα κρατήσει ανοιχτή την «χαραμάδα» που θα του επιτρέψει να ανέλθει στην ιεραρχία της Αστυνομίας.
     Παράλληλα, η μεγάλη αλλαγή στην προσωπική του ζωή, είναι ότι η κόρη του η Κατερίνα, θα τον κάνει για πρώτη φορά… παππού.
     Μόλις τοποθετήθηκε στη νέα του θέση, καλείται να εξιχνιάσει μια υπόθεση «καυτή», που αν δεν την διαλευκάνει, η «χαραμάδα» θα κλείσει για πάντα. Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κλέαρχος Ραψάνης, πρώην πανεπιστημιακός, ο οποίος εδώ και χρόνια, μετά το διαζύγιό του ζούσε μόνος, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Ο γιατρός που τον εξετάζει, υποψιάζεται δηλητηρίαση. «Η Κλειώ Ραψάνη είναι αδελφή του… Τον βρήκε σήμερα η παραδουλεύτρα και την ειδοποίησε. Η κυρία Ραψάνη υπέθεσε στην αρχή ότι ο αδελφός της πέθανε από καρδιακή προσβολή και κάλεσε έναν γιατρό, στενό φίλο της οικογένειας, για να το επιβεβαιώσει. Ο γιατρός όμως ήταν πολύ επιφυλακτικός και της συνέστησε να καλέσει την αστυνομία». Η Σήμανση βρήκε στο ψυγείο μια τούρτα, η οποία είχε παραδοθεί την προηγούμενη μέρα και από την οποία έλειπε ένα μεγάλο κομμάτι. Το είχε φάει ο γνωστός για τη βουλιμία του υπουργός. Η εξέτασή της, έδειξε ότι περιείχε παραθείο.
     Ο Χαρίτος δεν ξέρει τι να υποθέσει. Το γεγονός ότι ο Ραψάνης ήταν πολιτικό πρόσωπο, παραπέμπει σε τρομοκρατία. Από την άλλη, οι τρομοκράτες χρησιμοποιούν σφαίρες και βόμβες, δεν δολοφονούν με δηλητήριο. Η ανυπόγραφη προκήρυξη που στάλθηκε σε τηλεοπτικό κανάλι, ρίχνει ένα φως στο κίνητρο της δολοφονίας. Κάποια τρομοκρατική ομάδα(;), κατηγορεί τον υπουργό για εσχάτη προδοσία! «Χτες εκτελέσαμε τον Κλέαρχο Ραψάνη για εσχάτη προδοσία. Ο Κλέαρχος Ραψάνης πρόδωσε την ιερή αποστολή του Δασκάλου. Θυσίασε του φοιτητές του, τους στέρησε τις γνώσεις του, για να μπει στην πολιτική και να εξασφαλίσει υπουργικό θώκο. Και μάλιστα σε μια εποχή, κατά την οποία τα πανεπιστήμια μας έχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα, αδυνατούν να προκηρύξουν θέσεις και να καλύψουν τα αναγκαία γνωστικά αντικείμενα. Έτσι, λειτουργούν με τεράστιες ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό. Αυτό είναι εσχάτη προδοσία και τιμωρείται με θανατική ποινή».
     Στο τμήμα του Χαρίτου σημαίνει συναγερμός. Η πίεση της πολιτικής ηγεσίας είναι μεγάλη. Εντείνεται όταν ακολουθεί η δολοφονία του-επίσης πανεπιστημιακού- υφυπουργού Παιδείας, για να χτυπήσει κόκκινο, μετά τη δολοφονία του πρώην υπουργού Οικονομικών, ο οποίος είχε επιστρέψει στο πανεπιστήμιο, μετά την ολοκλήρωση της θητείας του στο υπουργείο. Ο Χαρίτος και η ομάδα του, παρά τις έρευνες που κάνουν ακολουθώντας κάθε πιθανό και «απίθανο» ίχνος, βρίσκονται στο σκοτάδι. Μέχρι που μια τυχαία αναφορά σε μια συζήτηση, θα ενεργοποιήσει το αστυνομικό του δαιμόνιο…
     Ένα ακόμη εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα με ήρωα τον αγαπημένο των αναγνωστών αστυνόμο Χαρίτο (και την οικογένειά του), μέσα από το οποίο ο Π. Μάρκαρης, μας εισάγει στα άδυτα των ελληνικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και των διδασκόντων σε αυτά.  

12 Δεκ 2018

ΕΙΡΗΝΗ ΤΣΑΛΗ

     Η Ειρήνη Τσαλή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Λογιστική και Χρηματοοικονομική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Real Estate Finance and Investment στο Πανεπιστήμιο Reading της Μεγάλης Βρετανίας. Έζησε κι εργάστηκε αρκετά χρόνια στο Λονδίνο. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Έργα της: «Golden Girl» (Μελάνι, 2018)

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;
     Η πηγή της έμπνευσης μου ήταν διάφορα προσωπικά βιώματα από την ζωή μου στο Λονδίνο. Το άκρως απαιτητικό περιβάλλον εργασίας, οι εντατικοί ρυθμοί ζωής, ο ανταγωνισμός, η έλλειψη ύπνου, η έλλειψη χρόνου στις διαπροσωπικές σχέσεις, όλες οι εικόνες που έχω δει, όλα τα μέρη στα οποία έχω πάει  και όλα τα συναισθήματα που με έχουν διαπεράσει. 

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το αυτό και ποιο είναι αυτό;
     Ο χαρακτήρας αυτού του βιβλίου είναι ψυχαγωγικός, δεν επιδιώκει να κάνει κήρυγμα, ούτε να επικρίνει τον τρόπο ζωής που πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι συνειδητά επιλέγουν. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια προφανή μηνύματα και κάποιες δυνατές σκέψεις που απορρέουν αυθόρμητα μετά την ανάγνωση. Η ποιότητα ζωής φωλιάζει στις αληθινές ανθρώπινες σχέσεις, στην επαφή με την φύση, στην απλότητα. Η εργασία πρέπει να αποτελεί δημιουργία και όχι σκλαβιά. Ο καθένας έχει τη δύναμη να επιλέξει τον τρόπο ζωής που του ταιριάζει. Αυτά και άλλα πολλά μηνύματα που περιμένουν τον αναγνώστη να τα ανακαλύψει. 

Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;
     Σίγουρα δεν είμαι κοινωνιολόγος ώστε να μπορώ να απαντήσω σε μια τόσο συγκεκριμένη ερώτηση. Υποθέτω όμως πως οτιδήποτε κάνει κάποιος που του δίνει δημόσιο λόγο συνιστά μια μορφή κοινωνικής πράξης με μεγαλύτερο ή μικρότερο αντίκτυπο

Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;
     Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτή την ιστορία άρχισα να ονειρεύομαι πως ίσως μια μέρα θα ήταν υπέροχο να υπάρχει στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου... Δεν ξέρω αν το ένα και μοναδικό βιβλίο που έχω γράψει μέχρι στιγμής με καθιστά συγγραφέα αλλά κάπως έτσι κατάλαβα πως αυτό θα ήταν ένα ταξίδι που θα μου άρεσε πολύ να κάνω!

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;
     Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ήταν φέτος τον Ιούνιο. Το πρώτο αντίγραφο του βιβλίου μου έφτασε ταχυδρομικώς από τον εκδοτικό μου οίκο σε έναν άσπρο φάκελο που έγραφε απ´ έξω εκδόσεις Μελάνι. Τον πήρα στην κουζίνα και τον άνοιξα μαζί με το μωρό μου. Ήταν ένα αληθινό, εκτυπωμένο βιβλίο, 438 σελίδες, με ένα πανέμορφο εξώφυλλο που είχε πάνω το όνομα μου. Το ξεφύλλισα κι από μέσα άρχισαν να ξεπηδούν διάσπαρτες προτάσεις που η ίδια είχα γράψει. Σε καμία δουλειά που έχω κάνει δεν έχω αισθανθεί ποτέ πιο ολοκληρωτικό συναίσθημα δημιουργίας από αυτό. 
  
 Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;
     Συνεχίζουν την ζωή τους στο μυαλό των αναγνωστών. Κι αυτό είναι απολύτως συναρπαστικό γιατί έτσι υπάρχουν για πάντα  στην κάθε εκδοχή που ο καθένας έχει διαλέξει να δώσει. 

Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;
     Σαφώς, πως θα μπορούσα άλλωστε να περιγράψω ένα συναίσθημα αν δεν το είχα νιώσει; Έχω γνωρίσει την ψυχική εξάντληση, την σωματική κόπωση, την απογοήτευση από τις εφήμερες σχέσεις, έχω βιώσει την φιλία, τον έρωτα, με έχουν κατακλύσει χωροταξικά και υπαρξιακά διλήμματα. Έτσι λοιπόν, παρόλο η πλοκή είναι προϊόν μυθοπλασίας, αυτό το βιβλίο είναι άκρως βιωματικό. 

Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;
     Νομίζω πως έχουμε το ίδιο χιούμορ, τον ίδιο αυθορμητισμό και τις ίδιες ευαισθησίες με την Ζωή Χατζή. 

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;
     Ο άντρας μου ήταν ο πρώτος αναγνώστης και ο μόνος που ήξερε ότι γράφω ένα μυθιστόρημα, καθώς έπρεπε να δώσω μια εξήγηση όταν με έβλεπε στον ελεύθερο χρόνο μου να κρατάω μανιωδώς σημειώσεις! Πέρα από αυτό όμως είναι ένας άνθρωπος του οποίου την γνώμη εμπιστεύομαι απόλυτα και είναι σίγουρο πως θα μου έλεγε την αλήθεια. Ευτυχώς η ετυμηγορία ήταν θετική και η προτροπή του καταλυτική.

Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;
     Αυτός που θα επικοινωνήσει μαζί μου για να μου πει πως του φάνηκε το βιβλίο, αυτός που θα μοιραστεί και με άλλους την γνώμη του, αυτός που θα το ξαναγοράσει για να το κάνει δώρο σε κάποιον φίλο! 

Υπάρχει κάποιο θέμα για το οποίο θα θέλατε να γράψετε, αλλά δεν έχετε βρει ακόμη τον τρόπο να το προσεγγίσετε;
      Όταν γέννησα μου πέρασε από το μυαλό να γράψω ένα μυθιστόρημα με πρωταγωνίστρια μια κοπέλα που μόλις γίνεται μαμά για πρώτη φορά με όλες τις τρομακτικά υπέροχες προκλήσεις που αυτό συνεπάγεται. Ίσως το κάνω αυτό κάποια άλλη στιγμή.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;
     Ναι, ανακάλυψα πως μπορώ να γράψω ένα  ολόκληρο βιβλίο! 

Όλοι έχουμε εμμονές διαφόρων ειδών. Εσείς έχετε συγγραφικές εμμονές;
      Ίσως και να έχω διάφορες μικρές εμμονές τώρα που το σκέφτομαι. Για παράδειγμα, θέλω το έργο μου να έχει δομή, δεν είμαι τύπος που ξεκινάει να γράφει και όπου τον βγάλει. Επίσης μου αρέσει το ευχάριστο τέλος, δεν μου πάει ούτε να σκοτώνω τους ήρωες μου, ούτε να τους κάνω δυστυχισμένους! Τέλος, μου αρέσει να ελέγχω αυτά που γράφω πολλές φορές και να τα διορθώνω.

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;
     Λατρεύω να συνομιλώ με τους αναγνώστες μου, λατρεύω να ακούω την γνώμη τους, λατρεύω να μου λένε ότι το βιβλίο μου τους κράτησε συντροφιά. Προσπαθώ πάντα να αφιερώνω χρόνο σε όποιον αναγνώστη μου κάνει την τιμή να επικοινωνήσει μαζί μου. Αυτή η διαδικασία είναι για μένα η μεγαλύτερη ανταμοιβή!

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;
     Δεν έχει τύχει να μου υποδείξουν κάποια πτυχή που δεν είχα φανταστεί πως υπάρχει. Ωστόσο έχει συμβεί να εκπλαγώ από τον αντίκτυπο που είχε η ιστορία μου σε κάποιους αναγνώστες και από τα έντονα συναισθήματα που τους προκάλεσε. 

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;
     Νομίζω πως έχω επηρεαστεί από διάφορες Αγγλίδες συγγραφείς και πρωτίστως από την μοναδική στο είδος της Sophie Kinsella.

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;
     Θα έλεγα πως είναι μια δύσκολη διαδικασία διότι το μυαλό πρέπει να γεννήσει από το μηδέν μια ιστορία με ιδιαίτερη πλοκή, με μοναδικούς ήρωες και όλα αυτά να έχουν συνοχή και συνέπεια. Επίσης, είναι δύσκολο το κομμάτι της έρευνας αν δεν θέλει κανείς φυσικά να γράφει ανυπόστατα πράγματα. Και τέλος, το δυσκολότερο όλων, είναι να βρει ο συγγραφέας τον πολύτιμο χρόνο  να το πραγματοποιήσει αυτό σε ένα παράλληλο σύμπαν που η ζωή τρέχει με άλλους ρυθμούς και τον παρασύρει. 

Αν και είναι νωρίς ακόμη, το βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε, μπορείτε να μας πείτε αν ετοιμάζετε κάτι καινούριο;
     Έχω ξεκινήσει ένα δεύτερο βιβλίο. Πιστεύω πως ο αναγνώστης θα το βρει  εξίσου συναρπαστικό με το Golden Girl καθώς  ακολουθεί το χρυσό τρίπτυχο: ταχύτητα, χιούμορ και ανατροπές!

Σας ευχαριστώ!


6 Δεκ 2018

Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ '80

ΟΛΝΤΣΜΟΜΠΙΛ/ΨΥΧΟΜΠΟΥΡΔΕΛΟ/ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΣΙΝΕΜΑ
ΑΡΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ
Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ
Σελ. 400, Ιούνιος 2018

     «Επετειακή» θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την έκδοση αυτής της άτυπης τριλογίας, που περιλαμβάνει τα τρία πρώτα βιβλία με τα οποία έκανε τη δυναμική του εμφάνιση στη λογοτεχνία ο Α. Μαραγκόπουλος. «Επανέκδοση τριών έργων, εκδομένων τη δεκαετία του ’80, ξανακοιταγμένη από τον συγγραφέα σε αντιπαραβολή με τα πρωτότυπα χειρόγραφα/ δακτυλόγραφα. Ανασχεδιάστηκε από τον ίδιο με αφορμή τα σαράντα χρόνια παρέμβασής του στα ελληνικά γράμματα».
     Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο σχολιασμός που κάνει ο συγγραφέας όσο αφορά την γλώσσα, τη στίξη, το λεξιλόγιο και τη δομή των έργων του. «Ο συγγραφέας αισθανόταν ότι για τη γραφή του είχε ανάγκη μια γλώσσα που η μορφή της εν δυνάμει συνιστά και το περιεχόμενό της… Οπότε η «θυμωμένη» γλώσσα και το κάπως ατίθασο ύφος που ο αναγνώστης διακρίνει στα γραπτά αυτού του τόμου, δεν δηλώνουν, απλώς, μια γλωσσική επιλογή, ένα κάποιο ύφος, αλλά και συγκεκριμένη ιδεολογική στάση… Ως προς τη στίξη ο συγγραφέας, στο ίδιο πνεύμα, απέφυγε να προσθέσει μερικές εκατοντάδες κόμματα, άνω τελείες κλπ προκειμένου «να εξομαλύνει την ανάγνωση»… Το κείμενο είναι διάσπαρτο από λέξεις του χύδην υβριστικού λεξιλογίου σε καθ’ υπεροβολήν επαναλήψεις. Ο συγγραφέας συνειδητοποιεί τώρα ότι εκείνη τη μακρινή εποχή αυτές οι υβριστικές επαναλήψεις ήθελαν να εκφράσουν κάτι διαφορετικό, όπως κάτι άλλο εκφράζουν, ανάλογα με τα συμφραζόμενα, όταν, ανεξάρτητα από την καλλιέργειά του, και σήμερα, τις χρησιμοποιεί οποιοσδήποτε θυμωμένος, αγανακτισμένος άνθρωπος. Θεωρήθηκε αναγκαίο να απαλειφθούν ορισμένες ως περιττές. Ωστόσο και αυτές οι επεμβάσεις έγιναν με φειδώ: σε περιπτώσεις που αυτό το χύδην χαρμάνι από βία, θυμό, ύβρη, σκληρότητα και  απογοήτευση της ζωής «έχει τη σημασία του», διατηρήθηκε ανέπαφο».
     Τα τρία βιβλία του τόμου αυτού, που τα χαρακτηρίζει η πολεμική τους απέναντι στην παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα που εκείνη την εποχή διείσδυε αργά αλλά σταθερά στην Ελλάδα με όχημα τη φτηνή life style μόδα των περιοδικών τύπου Κλικ (που ο ιδρυτής του «επαίρεται» ότι ξεβλάχεψε τους Έλληνες), τη νεογέννητη τότε ιδιωτική τηλεόραση και την πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας, υποβλήθηκαν, όπως ήταν φυσικό, για την επανέκδοσή τους σε κάποια επεξεργασία. «Οι παρεμβάσεις που έγιναν στα αρχικά κείμενα ενόψει αυτής της επανέκδοσης είναι οι αναμενόμενες, αφού αφορούν κείμενα που γράφτηκαν πριν από σαράντα τόσα χρόνια και που, επιπλέον, τότε δεν είχαν δεχτεί καμία απολύτως τυπογραφική επιμέλεια. Οι αλλαγές δεν αφορούν καθόλου το πνεύμα των κειμένων, τη σκέψη, την επιθυμία, την όποια κραυγή τους».
     Το πρώτο βιβλίο, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1982, έχει τίτλο «Ολντσμομπίλ». Έχει ως αφετηρία την επέτειο του Πολυτεχνείου του 1980 με τους δύο νεκρούς της βίαιης καταστολής. Απέναντι σ’ αυτό το θέμα προβάλλεται η κινηματογράφηση μιας διαφήμισης αυτοκινήτου όπου παίρνουν μέρος απογοητευμένοι αριστεροί ακτιβιστές.
     Το «Ψυχομπουρδέλο», εκδόθηκε το 1983 κι έχει σαν θέμα την άναρχη ζωή μιας εποχής που δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι έπρεπε να συμβιβαστεί.
     Τέλος το «Δεν Είναι Όλα Σινεμά» που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1985 με έναν κάπως διαφορετικό τίτλο, περιλαμβάνει διηγήματα, ένα ψευδο-θεατρικό και «θυμωμένα» ποιήματα (όπως τα χαρακτηρίζει ο συγγραφέας) που ανεβάζουν το λυρικό ύφος του τόμου.
     Τα βιβλία αυτά, αφ’ ενός σαρκάζουν τις φοβίες, την ηθική, τις αγωνίες, τον καθωσπρεπισμό των μικροαστών ενώ αφ’  ετέρου αποτυπώνουν τις αγωνίες και τη μελαγχολία μιας νεολαίας απογοητευμένης. Και παρά το γεγονός ότι «έχουν τα χρονάκια τους», εξακολουθούν να διαβάζονται και να εντυπωσιάζουν.    

30 Νοε 2018

ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

HARALD GILBERTS
Μετάφραση: ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΑΛΗΣ
Εκδόσεις: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Σελ. 525, Μάιος 2018

     Το πρώτο μέρος μιας τριλογίας με το γενικό τίτλο «Germania», είναι το μυθιστόρημα «Σκοτεινό Βερολίνο» του γερμανού συγγραφέα H. Gilbers.
     Το Βερολίνο την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1944, σφυροκοπείται καθημερινά, από σμήνη αεροσκαφών των συμμάχων, που ρίχνουν τόνους βομβών. Παρά τη ζοφερή ατμόσφαιρα και παρά τις μεγαλοστομίες των ναζί περί πάταξης της εγκληματικότητας, ένας serial killer, απαγάγει νεαρές γυναίκες. Τα πτώματά τους τοποθετούνται τελετουργικά κοντά σε μνημεία που είναι αφιερωμένα στον Α! παγκόσμιο πόλεμο. Πριν ο δολοφόνος τις στραγγαλίσει, τις έχει βασανίσει, ενώ μετά το θάνατό τους, ακρωτηριάζει φρικτά τα γεννητικά τους όργανα. «Ένας αδιανόητα αδίστακτος άνθρωπος, έχει κάνει αυτή την πράξη. Μόνο κάποιος με κτηνώδη ένστικτα μπορεί να ακρωτηριάσει ένα πτώμα με τέτοιον φρικτό τρόπο και να το εκθέσει κιόλας σε δημόσια θέα».
     Ο Ρίχαρντ Οπενχάιμερ, είναι ένας εβραίος πρώην επιθεωρητής της Δίωξης Κοινού Εγκλήματος. Βρίσκεται εδώ και κάποια χρόνια σε διαθεσιμότητα, λόγω των φυλετικών νόμων των ναζί. Έχει γλιτώσει-για την ώρα-το στρατόπεδο συγκέντρωσης, επειδή είναι παντρεμένος με τη Λίζα, που θεωρείται καθαρή άρια. Όταν μέσα στη νύχτα ένας άνδρας της Γκεστάπο εισέβαλε στο διαμέρισμα του «εβραϊκού σπιτιού» στο οποίο είχαν υποχρεωθεί να μετακομίσουν, ο Οπενχάιμερ σκέφτηκε ότι ήρθε το τέλος. Ο ασφαλίτης τον μετέφερε σε ένα κτίριο των Ες Ες, όπου ένοιωσε την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του, όταν άκουσε τον λοχαγό Φόλγκερ. «Κύριε Οπενχάιμερ, θα σας κάνω αυτή την πρόταση μια και μοναδική φορά. Υπάρχει ένας δολοφόνος που θέλω να συλλάβω με κάθε κόστος. Σας παρέχεται η δυνατότητα να συμμετάσχετε στην έρευνα με την ιδιότητα του συμβούλου. Για εσάς δεν θα υπάρξει καμιά αρνητική επίπτωση. Πρέπει να αποφασίσετε εδώ και τώρα. Αν δεν δεχτείτε την πρόταση τώρα, δεν θα υπάρξει δεύτερη φορά».
     Ο πρώην επιθεωρητής, δέχεται την πρόταση σχεδόν χωρίς κανένα δισταγμό. Τον δελεάζει η προοπτική να μπει ξανά στην ενεργό δράση, αν και στο πίσω μέρος του μυαλού του, τον τρομάζει η σκέψη ότι τα Ες Ες τον «θυμήθηκαν» και ότι ίσως μετά τη διαλεύκανση της υπόθεσης ή αφού πάψει να τους είναι χρήσιμος, θα ακολουθήσει τη μοίρα όλων των εβραίων.
     Έτσι ο Οπενχάιμερ βρέθηκε να συνεργάζεται και να βοηθά ανθρώπους που χωρίς δισταγμό και δεύτερη σκέψη, θα τον έστελναν στο θάλαμο αερίων και στα κρεματόρια. Μόνη του ελπίδα ότι μέχρι την πλήρη εξιχνίαση της υπόθεσης, κάτι θα προκύψει ώστε να βγει αλώβητος από αυτή την περιπέτεια και να καταφέρει να επιβιώσει τόσο αυτός, όσο και η αγαπημένη του Λίζα που κινδυνεύει ούσα σύζυγος εβραίου!
     Ένα μυθιστόρημα που εκτός της συναρπαστικής αστυνομικής ιστορίας, περιγράφει με τα ζωηρότερα χρώματα την καθημερινή ζωή στο Βερολίνο, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1944, όταν οι κάτοικοι είχαν να αντιμετωπίσουν αφ’ ενός τις ελλείψεις, την πείνα, την ωμότητα των ναζί και αφ’ ετέρου τους καθημερινούς βομβαρδισμούς που μετέτρεψαν την πόλη σε σωρό ερειπίων.  Το δεύτερο μέρος της τριλογίας με τίτλο «Οι Γιοί Του Όντιν» θα κυκλοφορήσει τις επόμενες εβδομάδες, ενώ το τρίτο μέρος με τίτλο «Οι Τελευταίες Μέρες» την άνοιξη του 2019.

28 Νοε 2018

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΑΟΥΡΟ


ANDREA CAMILLERI
Μετάφραση ΦΩΤΕΙΝΗ ΖΕΡΒΟΥ
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ
Σελ. 211, Μάιος 2018

     Το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα, δεν ανήκει στη άτυπη «σειρά» των αστυνομικών μυθιστορημάτων του Α. Καμιλλέρι, που έχουν πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο κι εξελίσσονται στην φανταστική σικελική πόλη Βιγκάτα.
     Αυτή τη φορά, ο κεντρικός χαρακτήρας ονομάζεται Μάουρο Ασσάντε. Είναι ένας 50χρονος οικονομολόγος, που εργάζεται ως επιθεωρητής σε μια υπηρεσία που εδρεύει στη Ρώμη και είναι επιφορτισμένη με τον έλεγχο των ιταλικών τραπεζών. Είναι παντρεμένος εδώ κι εφτά χρόνια με την Μούττι (την μοναδική γυναίκα που κατάφερε να «ξεκλειδώσει» την καρδιά του) κι έχουν ένα γιο, τον Στέφανο. Λόγω χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας, είναι αυτό που λέμε «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση», αφού ως επιθεωρητής, οφείλει να είναι αδιάφθορος, για να έχουν οι εκθέσεις που συντάσσει και το ανάλογο κύρος. «…είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του, λατρεύει το γιό του, δεν έχει κακές συνήθειες και αδυναμίες, δεν έχει ερωμένες, δεν έχει πολλές φιλίες, είναι υποδειγματικός υπάλληλος, τακτικός, συνεπής, το απρόβλεπτο και το ανεξήγητο τον ενοχλούν, επειδή η λογική είναι κυρίαρχο στοιχείο της προσωπικότητας του, δεν είναι κοινωνικός…».
     Εκείνο το καλοκαίρι, η σύζυγος και ο γιος του, βρίσκονται για διακοπές σε βουνό, αφού «ο παιδίατρος του Στέφανο είπε ότι θα ωφελούσε την υγεία του παιδιού, ο καθαρός αέρας». Ο Μάουρο, για πρώτη φορά μετά από εφτά χρόνια, θα ζούσε μόνος για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο ίδιος δεν μπορεί να ακολουθήσει την οικογένεια. Του έχει ανατεθεί ο έλεγχος της Τράπεζας Σανταμαρία, μια δουλειά «ιδιαίτερα δύσκολη, μπελαλίδικη». Υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες ότι η τράπεζα έχει μετατραπεί σε «ταμείο» ενός πολιτικού κόμματος. «Η έρευνα στην Τράπεζα Σανταμαρία θα ήταν σαν ν’ άγγιζες καλώδιο υψηλής τάσης με γυμνά χέρια».
     Ο Μάουρο κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του. Αυτά που ανακαλύπτει θορυβούν τους εμπλεκόμενους, οι οποίοι κινδυνεύουν να πάνε φυλακή όταν αποκαλυφθούν οι ατασθαλίες. Όμως όσο πλησιάζει ο καιρός που πρέπει να υποβάλλει την έκθεσή του, αρχίζουν να συμβαίνουν παράξενα και ασυνήθιστα πράγματα: τον παρακολουθεί ένας άντρας με μηχανάκι, κάποιος προσποιούμενος ότι είναι ο γραμματέας του (που δεν έχει), παίρνει το αυτοκίνητό του από το parking της γειτονιάς για να το παρκάρει λίγο αργότερα κάτω από το σπίτι του, γυρίζει σπίτι του και οι γείτονες τον ενημερώνουν ότι άφησε την πόρτα ορθάνοικτη ενώ ο ίδιος είναι σίγουρος ότι την έκλεισε και κλείδωσε, κάποιος άλλος προσποιούμενος τον αστυνομικό, για να ξεγελάσει την οικιακή βοηθό, προσπαθεί να μπει στο σπίτι του όταν ο ίδιος απουσιάζει, και το πιο σημαντικό, τον επισκέπτεται μια εκθαμβωτικά όμορφη νεαρή κοπέλα, που προφανώς… έκανε λάθος στη διεύθυνση!
     Για μια ακόμη φορά ο Α. Καμιλλέρι είναι εντυπωσιακός. Κι αυτή τη φορά όχι μόνο με την ιστορία του, αλλά κυρίως με τους ολοζώντανους χαρακτήρες που δημιουργεί, την πορεία των οποίων παρακολουθούμε με την εξέλιξη της ιστορίας. Και όπως το συνηθίζει, μας επιφυλάσσει ένα ευρηματικό κι αναπάντεχο φινάλε. 

22 Νοε 2018

ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΕΠΛΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΜΤΣΙΟΣ
Εκδόσεις BELL
Σελ. 270, Νοέμβριος 2018

     Μετά από πέντε βιβλία η θεματολογία των οποίων κινούνταν στα πλαίσια της λογοτεχνίας του φανταστικού, ο Γ. Δάμτσιος, μας παρουσιάζει μια άλλη πλευρά του συγγραφικού του ταλέντου, στρεφόμενος στο θρίλερ.
     Ένας νέος άντρας, ο οποίος είναι και ο αφηγητής της ιστορίας, γίνεται θύμα και μάρτυρας μιας τρομοκρατικής επίθεσης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. «Το σταματημένο αυτοκίνητο σκορπούσε τον πανικό. Είδα ότι από το πίσω αριστερά παράθυρο είχε βγει μισός έξω ένας κουκουλοφόρος. Κρατούσε ένα υποπολυβόλο και έριχνε βολή κατά βολή. Δεν τον διευκόλυνε και πολύ η θέση του, αφού όσο έριχνε πάλευε να βολευτεί καλύτερα, άλλοτε βγάζοντας και άλλοτε βάζοντας πάλι μέσα στο αυτοκίνητο τον αριστερό του αγκώνα. Παρ’ όλα αυτά, επειδή έξι άνθρωποι βρίσκονταν σχεδόν στην ίδια ευθεία με την κάνη του όπλου του, είχε ήδη κάνει αρκετή ζημία». Ο ίδιος δέχεται δύο σφαίρες στο μπράτσο, αλλά ο πιο σοβαρός τραυματισμός, γίνεται από ένα… κινητό τηλέφωνο. «Εκείνη που τελικά έκανε κάτι για μένα ήταν η μεσήλικη γυναίκα […] Το χέρι της, εκείνο που κρατούσε το κινητό της, μπήκε σε απόλυτη ευθεία με τη γραμμή πυρός […] Ήταν τυχερή. Η σφαίρα πέτυχε μόνο την αντίχειρά της. Μαζί πέτυχε και τη συσκευή, η οποία αποσπάστηκε με πολύ μεγάλη ταχύτητα από την παλάμη της […] Σ’ ένα παράξενο παιχνίδι της τύχης, η συσκευή ολοκλήρωσε την πορεία της, καταλήγοντας με ακρίβεια στο μέτωπό μου. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Ένιωσα τα πάντα να σκοτεινιάζουν…».
     Ξύπνησε μετά από λίγες ώρες σε ένα νοσοκομειακό θάλαμο, από τις προσπάθειες ενός μάλλον συνομήλικου του, που συστήθηκε ως Δημήτρης, που έκπληκτος αντιλαμβάνεται ότι ο τραυματίας, ο Λούκα, δεν θυμάται απολύτως τίποτα. « “Νομίζω ότι αν δεν μου το έλεγες, δε θα θυμόμουν καν το όνομά μου” του είπα στη συνέχεια, αναστατωμένος από τα ίδια μου τα λόγια. “ Ούτε εσένα θυμάμαι. Βασικά το μόνο που θυμάμαι, είναι κάτι όνειρα που έβλεπα λίγο πριν με ξυπνήσεις. Από κει και πέρα… σκοτάδι”».
     Ο Δημήτρης προσπαθεί να πείσει τον Λούκα να φύγουν από το νοσοκομείο γιατί κινδυνεύει η ζωή τους. Αυτός παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε σύγχυση από τραύματα και την αμνησία, τον ακολουθεί. «Οι απορίες μου κάθε στιγμή αυξάνονταν αντί να μειώνονται, αλλά σταμάτησα πραγματικά τις ερωτήσεις. Από τη στιγμή που αποφάσισα να τον εμπιστευτώ και να τον ακολουθήσω, τώρα θα άκουγα και τις οδηγίες του. Στο κάτω κάτω, η γλώσσα του σώματός του φανέρωνε αγωνία και πραγματική προθυμία για βοήθεια».
     Έτσι ο Λούκα μπαίνει σε ένα γαϊτανάκι εξελίξεων, των οποίων τις παραμέτρους δεν μπορεί να αντιληφθεί ολοκληρωτικά. Το μόνο που ξέρει είναι ότι η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο και ότι αντιδρά όπως πρέπει, όταν φτάνει η ώρα να προστατευτεί. Από αυτό αντιλαμβάνεται ότι είναι εκπαιδευμένος. Αλλά δεν ξέρει αν είναι θύτης ή θύμα. Αν εργάζεται για να υπερασπιστεί το καλό, αν είναι ένα πληρωμένος εκτελεστής ή ένας αδίστακτος τρομοκράτης. Ακόμη δεν ξέρει ποιους απ’ όσους βρέθηκαν κοντά του πρέπει να εμπιστευτεί. Και κυρίως την όμορφη γυναίκα που στοίχειωνε τα ταραγμένα του όνειρά , που τώρα τη γνώρισε με σάρκα και οστά και για την οποία νοιώθει μια ακατανίκητη έλξη.
     Ο Γ. Δάμτσιος, για μια ακόμη φορά, μας δείχνει ότι είναι ένας πολύ καλός συγγραφέας. Το μυθιστόρημα του, έχει εξαιρετικές και ολοζώντανες περιγραφές γεγονότων, καταστάσεων και συναισθημάτων, πολύ καλή πλοκή, σασπένς που κορυφώνεται με μια αγωνιώδη κινηματογραφική καταδίωξη, καλοδουλεμένους χαρακτήρες, αμφισημία κι εναλλαγή αντιδράσεων των χαρακτήρων που κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Το «Σκοτεινό Πέπλο» είναι πραγματικά ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο!   

18 Νοε 2018

Ο ΔΥΤΗΣ

ΜΙΝΩΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ
Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ
Σελ. 243, Οκτώβριος 2018

     Το δεύτερο μυθιστόρημα του Μ. Ευσταθιάδη με «ήρωα» τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Κρις Πάπας, κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες.
     Ο Κ. Πάπας (Χρήστος Παπαδημητρακόπουλος), είναι ένας ελληνο-γερμανός ιδιωτικός ερευνητής, που δραστηριοποιείται στο Αμβούργο. Το «δραστηριοποιείται» χρησιμοποιείται καθ’ υπερβολήν, αφού οι υποθέσεις που αναλαμβάνει είναι λίγες και του αποφέρουν τα ελάχιστα που του επιτρέπουν απλώς να φυτοζωεί. Έχει για «βοηθό» την κυρία Κενό, της οποίας το διαμέρισμα βρίσκεται δίπλα στο χώρο που χρησιμοποιεί ως γραφείο και κατοικία. «Κυρία Κενό, Γαλλίδα χήρα από τον Γερμανό σύζυγό της, κάτοικος Αμβούργου για πέντε δεκαετίες. Κρίς Πάπας, Ελληνογερμανός εργένης, κάτοικος Αμβούργου για δύο δεκαετίες. Κυρία Κενό, η γοητευτικότερη βοηθός ντετέκτιβ του γαλαξία. Κρις Πάπας, ο φτηνότερος ντετέκτιβ της πόλης».
     Μια μέρα δέχεται την επίσκεψη ενός υπέργηρου άντρα. «Σταχτί φιδίσιο δέρμα, σιδηρόδρομοι ρυτίδων, δύο ξεφτισμένες γραμμές αντί για φρύδια και ούτε μια τρίχα πουθενά… Πόσων χρονών μπορεί να είναι; Εκατό; Παραπάνω;». Ο άντρας αυτός θέλει να του αναθέσει μια παρακολούθηση. «Κύριε Πάπας, θα ήθελα να παρακολουθήσετε μια κυρία. Ονομάζεται Εύα Ντέμπλινγκ και μένει εδώ στο Αμβούργο. Είναι σαράντα ενός ετών και εργάζεται ως γραμματέας σε δικηγορικό γραφείο… Θα ήθελα να μην την αφήσετε από τα μάτια σας για σαράντα οκτώ ώρες. Αδιάκοπα». Ο Πάπας δέχεται το θεόσταλτο δώρο που του κάνει αυτός ο άντρας, που αποφεύγει να αποκαλύψει την ταυτότητά του, και του δίνει μόνο τον αριθμό ενός κινητού τηλέφωνου για επικοινωνία.  Όμως στην πρώτη του προσπάθεια αποτυγχάνει οικτρά! Όταν τηλεφωνεί για να του επιστρέψει την προκαταβολή, ο άντρας του αναθέτει ξανά την ίδια αποστολή!
     Την επόμενη μέρα, δέχεται την επίσκεψη δύο ανδρών της αστυνομίας, οι οποίοι του ζητούν πληροφορίες για τον άγνωστο, υπέργηρο άντρα, ο οποίος  βρέθηκε νεκρός σε ξενοδοχείο. Ο Πάπας αρνείται ότι έχει οποιαδήποτε σχέση μαζί του. Όταν αργότερα μαθαίνει από φίλο του αστυνομικό ότι η γυναίκα που του ανατέθηκε να παρακολουθήσει αναχώρησε για το Αίγιο, χωρίς να διστάσει λεπτό, αποφασίζει να την ακολουθήσει στο τόπο από τον οποίο κατάγεται.
     Εκεί θα μπει σε έναν κυκεώνα γεγονότων και εξελίξεων, που ενώ αρχικά δίνουν την εντύπωση πως πρόκειται για ασύνδετες μεταξύ τους συμπτώσεις, στο τέλος αποδεικνύεται ότι μόνο τέτοιες δεν είναι. Πρόκειται για ιστορίες και πληγές παλιές, που ενώ εδράζονται στο παρελθόν, καθορίζουν, διαμορφώνουν και στοιχειώνουν το παρόν πολλών ανθρώπων και επηρεάζουν έντονα τον ψυχισμό τους. Τον οποίο, ο Μ. Ευσταθιάδης, με διεισδυτικότητα ανατέμνει και περιγράφει με ακρίβεια.
     Ο Μ. Ευσταθιάδης, με το μυθιστόρημά του «Το Δεύτερο Μέρος Της Νύχτας», δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες για τη συνέχεια. Αυτές τις επαληθεύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με το νέο του μυθιστόρημα, «Ο Δύτης». Εξαιρετική γραφή, ευφάνταστη πλοκή, απρόσμενη  εξέλιξη με πολλές ανατροπές, κι ένας κεντρικός χαρακτήρας αξιαγάπητος. Ένα αξιοπρόσεκτο μυθιστόρημα. 

12 Νοε 2018

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΡΗΓΟΡΑΚΗΣ


ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΡΗΓΟΡΑΚΗΣ

Ο Γιάννης Γρηγοράκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1950, όπου και ζει. Σπούδασε νομικά και για πάνω από τριάντα χρόνια άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Έργα του: «Η Συνωμοσία Των Αγγέλων» (2001, Σύγχρονοι Ορίζοντες), «Καφέ Προκόπ» (2004, Ελληνικά Γράμματα), «Ο Διαβήτης Του Πλάτωνα» (2009, Κέδρος), «Μαύρη Πέτρα» (2011, Κέδρος), «Η Καταιγίδα Έρχεται, Συνέχισε Να Τρέχεις» (2012, Κέδρος), «Τέταρτος Κόσμος» (2013, Κέδρος), «Κόκκινο Και Γυμνό» (2015, Κέδρος), «Αληθινοί Και Ονειροπόλοι» (2018, Κέδρος).

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Αληθινοί Και Ονειροπόλοι»;
     Ήθελα να γράψω ένα είδος σάγκα. Μια οικογένεια διατρέχει την ιστορία του τόπου σε βάθος αιώνα. Ένα όνειρό της που γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’20 περιμένει το αύριο, δηλαδή καλύτερες μέρες, για να πάρει σάρκα και οστά. Ένα καλύτερο αύριο περιμένει και η χώρα. Δυο ομόκεντρες ιστορίες με πυρήνα το όνειρο. Έκανα τους κεντρικούς ήρωες αμπελουργούς και ονόμασα το όνειρό τους. Μια μέρα, πρώτα ο Θεός, θα έφτιαχναν ένα οινοποιείο στην Μαντίνεια. Η ιδέα λειτούργησε δημιουργικά επειδή μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για πολλά πράγματα, και κυρίως για το κρασί που είναι ο αρμός ανάμεσα στη μνήμη και την αφήγηση.    

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το αυτό και ποιο είναι αυτό;
     Το στόρι αρχίζει και τελειώνει με ένα πνεύμα υπαρξιακής ειρωνείας. Η προσδοκία για καλύτερες μέρες θα υπάρχει πάντα, θα μας σημαδεύει σε κάθε μας αναζήτηση, αλλά είμαστε αιχμάλωτοι του εαυτού μας. Επίσης δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την μεταφυσική δύναμη της τύχης που επεμβαίνει απρόβλεπτα και μας σκορπίζει μια στιγμή που νομίζουμε ότι όλα πάνε καλά. Οι θεωρητικοί του χάους λένε ότι μελετούν το χείλος του γκρεμού όπου ισορροπεί η ύλη, αλλά εκεί νομίζω ισορροπεί ο κόσμος στο σύνολό του.     

 Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;
Δεν πιστεύω ότι η συγγραφή ενός βιβλίου είναι από μόνης της κοινωνική πράξη. Εξαρτάται από το τι γράφει κανείς. Αν ο μύθος που επιλέγει ο συγγραφέας να αφηγηθεί αγγίζει ως θέμα το κοινωνικό γίγνεσθαι και τη διαμόρφωσή του, τότε ναι, είναι μια κοινωνική πράξη. Παρουσιάζοντας όψεις του κόσμου, και φωτίζοντας τον παραλογισμό των καιρών μας, χωρίς διδακτικές κατευθύνσεις, είσαι στο σωστό δρόμο.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;
     Έγραφα για χρόνια χωρίς να είναι στις προθέσεις μου να εκδώσω κάτι, αλλά μια τραυματική εμπειρία άλλαξε ριζικά την άποψή μου για κάποια πράγματα. Είπα τότε να καθίσω να γράψω ένα βιβλίο. Όταν το πήρα στα χέρια μου τυπωμένο ένιωσα μια γλυκιά έξαψη που όμως κράτησε λίγο. Ακολούθησε ένα προοδευτικό ξεφούσκωμα. Σκέφτηκα: Αυτό ήταν όλο;

 Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;
     Όσο το βιβλίο υπάρχει έστω και σε μια βιβλιοθήκη τίποτα δεν τους απειλεί. Μια μέρα κάποιος θα απλώσει το χέρι του και θα το πάρει να το διαβάσει. Μπορεί να γίνει είκοσι χρόνια μετά, δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει η καινούργια μαγεία, το διαπλανητικό άλμα που επιχειρούν οι ήρωες από τις σελίδες ενός βιβλίου στο μυαλό ενός αναγνώστη του μέλλοντος.

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;
     Η γυναίκα μου. Έχει καλό ένστικτο και είναι αυστηρός κριτής. Στον “Τέταρτο κόσμο” μού είπε ότι το τέταρτο κεφάλαιο πρέπει να πάει πρώτο. Δεν την άκουσα. Αν ποτέ επανεκδοθεί, το κεφάλαιο αυτό θα πάει πρώτο.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;
     Ανακαλύπτω συνέχεια. Ο εαυτός μου είναι μια ανεξερεύνητη ήπειρος, όπως και του καθενός. Στο “Κόκκινο και γυμνό” διέσχισα ένα βαθύ, ορμητικό ποτάμι που ανακάλυψα ανάμεσα στην καρδιά και στους πνεύμονες. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι η συνείδησή μου κοιμάται όταν δεν γράφω.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;
     Συμβαίνει το εξής παράδοξο: Μέσα από την διαφορετικότητα των χαρακτήρων που επινοείς αναπτύσσονται απόψεις και θέσεις που συγκροτούν την αντικειμενική ματιά, αυτήν που στερείσαι στην ιδιωτική σου ζωή, επειδή είσαι προσκολλημένος άλλοτε στον εγωισμό, άλλοτε στην ημιμάθεια. Στην πορεία συνειδητοποιείς ότι η αντικειμενική ματιά που καταθέτουν οι ήρωές σου, ή μερικοί από αυτούς είναι πιο κοντά στην αλήθεια και ότι κάποια πράγματα τα έβλεπες λάθος. Για παράδειγμα το ότι ο κόσμος εξελίσσεται χωρίς απαραίτητα να προοδεύει, το ανακάλυψα γράφοντας. Μετά από τόσες ηθικές επαναστάσεις, Μάης του 68, Γούντστοκ, και λοιπά, πίστευα ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Όχι, ο κόσμος είναι χειρότερος.

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;
     Φυσικά, είναι μια όμορφη εμπειρία, είτε μιλάμε πάνω σε θέματα σχετικά με την λογοτεχνία και τη γραφή, είτε πάνω σε βιβλία που έχω γράψει, είτε πάνω σε κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι συζητήσεις πάνω σε βιβλία μου που συμβαίνει να περιέχουν συμβολισμούς και αλληγορίες. Το “Η μητρόπολη του χάους” μου πρόσφερε πολλές τέτοιες χαρές, επειδή είναι ένα σκοτεινό βιβλίο, δυστοπικό, όπου η συνείδηση του αναγνώστη βρίσκεται συνεχώς κάτω από ψυχολογική πίεση, πράγμα που την εξωθεί σε μια εμμονική επιθυμία ερμηνείας κάθε παραδοξότητας, κάθε σκιάς. Σε περιπτώσεις σαν αυτές καταλαβαίνω πόσο βαθιές είναι οι ρίζες μας με το μεταφυσικό, το υπερβατικό, το φαινομενικά ξένο και ανοίκειο προς την ανθρώπινη φύση. Δεδομένου ότι η ανάγνωση είναι εσωτερική διαδικασία συχνά οι αναγνώστες δίνουν ερμηνείες που ποτέ δεν είχα σκεφτεί, ωστόσο έχουν ισχυρά ερείσματα. Αυτές τις συζητήσεις τις απολαμβάνω επειδή μου δίνουν την αίσθηση ότι ένα βιβλίο που έγραψα πριν από πολλά χρόνια βρίσκεται σε φάση αναδημιουργίας.   

Υπάρχει κάποιο θέμα για το οποίο θα θέλατε να γράψετε, αλλά δεν έχετε βρει ακόμη τον τρόπο να το προσεγγίσετε;
          Ναι. Κάποια στιγμή θα γράψω ένα μυθιστόρημα με    ιστορικές αναφορές στην πόλη που γεννήθηκα και ζω. Είναι μια παλιά οφειλή προς τον εαυτό μου. Η Θεσσαλονίκη είναι ένας ενεργητικός δαίμονας, που με κεντρίζει διαρκώς. Είναι μια άκρως συντηρητική πόλη. Πάντα ήταν. Αλλά ισχύει αυτό που λέτε, δεν έχω βρει τον τρόπο να προσεγγίσω το θέμα. Θα ήθελα πολύ να είναι το επόμενο βιβλίο μου.

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;
     Αυτό που λέγεται ότι είμαστε ό,τι έχουμε διαβάσει ισχύει. Σίγουρα κάποιοι από τους συγγραφείς που έχω διαβάσει έχουν επηρεάσει τη σκέψη μου, αυτό έχει περάσει και στο “Κόκκινο και γυμνό” όπου υπάρχουν πολλές αναφορές στον Καμύ, τον Κέρουακ και άλλους, αλλά δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν επηρέασαν την γραφή μου, το στυλ της αφήγησης, και λοιπά. Αυτό μπορούν να το καταλάβουν μόνον οι τρίτοι.  
  
Όλοι έχουμε εμμονές διαφόρων ειδών. Εσείς έχετε συγγραφικές εμμονές;
     Τα περισσότερα βιβλία μου έχουν ένα σχεδόν αμφίσημο τέλος ή ένα απατηλό τέλος, ένα τέλος που σκόπιμα απατά. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί εμμονή, όμως και οι αναγνώστες έχουν τις εμμονές τους. Συνήθως εστιάζουν στο τέλος του βιβλίου και στην πλειονότητά τους θέλουν αυτό να είναι καλό, ή τουλάχιστον ευοίωνο. Ίσως γιατί στην αληθινή ζωή κυριαρχούν οι αυταπάτες. Το ανεκπλήρωτο, η ματαίωση. Ένα σπαρακτικό βιβλίο απωθεί πολύ κόσμο.

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;
     Είναι δύσκολη διαδικασία. Μερικά βιβλία τα έγραψα τρεις και τέσσερις φορές μέχρι να φτάσουν στο τυπογραφείο. Συχνά κάπου κολλάω και τότε χάνω τον ύπνο μου. Στο μεταξύ γερνάω. Αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο. Αλλά αν υπάρχει μια πυρά της ανησυχίας αυτή είναι το γράψιμο.  

Σας ευχαριστώ πολύ!