Ο ΑΓΡΙΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΣ

Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ

Σελ. 214, Απρίλιος 2017

     Το τέταρτο μυθιστόρημα του Γ. Κωνσταντάτου, με τίλο «Ο Αγριάνθρωπος» κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες.

     Ο Μάριος Σιολέτης, είναι ένας νεαρός δάσκαλος, που παίρνει τον πρώτο διορισμό του σε ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου. Στο χωριό πήγε αρκετές μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία για να γνωριστεί με τους ανθρώπους και τον τόπο, αλλά και να τακτοποιήσει τα τυπικά θέματα, όσο και τα ουσιαστικά, όπως η εύρεση στέγης κλπ. Μια μέρα, πριν ακόμη την έναρξη της σχολικής χρονιάς, αποφάσισε να εκδράμει με το αυτοκίνητό του στο παρακείμενο βουνό, απ’ όπου όπως πίστευε θα απολάμβανε τη θέα. Για κακή του τύχη όμως, το αυτοκίνητο παρουσίασε βλάβη. Και σα να μην ήταν αυτό αρκετό, ξέσπασε και μια καταρρακτώδης βροχή. «Περπατούσα περίπου για μισή ώρα, αφού το ψυγείο του αυτοκινήτου μου με πρόδωσε στην κορυφή σχεδόν του βουνού όπου είχα έρθει για ν’ απολαύσω τη θέα. Πόσο ανόητος αισθανόμουν τώρα δεν περιγράφεται με λέξεις, αφού είχα αποφασίσει να εκδράμω μόνος σε μια περιοχή που μου ήταν τελείως άγνωστη και με τον καιρό από το πρωί να με προειδοποιεί με τα μαύρα σύννεφά του. Το χειρότερο ήταν πως δεν είχα κινητό τηλέφωνο, αφού είχα αποφασίσει να κάνω την επανάστασή μου στις συνήθειες της εποχής μου. «Αφού όλοι έχουν κινητό, εγώ δεν θα έχω»! ήταν η απόφασή μου».

     Κι ενώ βαδίζει μουσκεμένος μέχρι το κόκκαλο ψάχνοντας για βοήθεια, με την απελπισία να τον καταλαμβάνει λίγο-λίγο, θυμάται την προειδοποίηση του βενζινά του χωριού. «Που πας, βρε φίλε, μ’ αυτόν τον χαμό; Θα βρέξει πολύ και δεν θα σταματήσει για μέρες, ο καιρός είναι πολύ φορτωμένος. Κι αν αρχίσει εδώ πάνω, ξεχνάει να σταματήσει». Λίγο πιο κάτω αντικρίζει την σιδερένια πύλη μιας περίφραξης με μια παράξενη πινακίδα: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ-ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΖΩΑ». Παρά την… απειλητική πινακίδα, η απελπισία του νικάει τους φόβους του ενδεχόμενου κινδύνου και μπαίνει στην ξεκλείδωτη-όπως αποδείχτηκε-πύλη. Αυτό που αντικρίζει όμως τον γεμίζει τρόμο. «Ένας άντρας με μακριά γενειάδα στεκόταν απέναντί μου και με σημάδευε με μια καραμπίνα. «Ακίνητος!» μου είπε με βροντερή φωνή. Τα έχασα. Πάγωσε το αίμα μου βλέποντας την καραμπίνα να με σημαδεύει… Θα με σκότωνε ο τρελός, θα με έθαβε στο δάσος και δεν θα μ’ έβρισκαν ούτε οι λύκοι…».

     Παρά την εχθρική υποδοχή όμως, ο «αγριάνθρωπος» θα παράσχει καταφύγιο στον ταλαιπωρημένο δάσκαλο, αλλά όχι μόνο…. Μέσα από τη συζήτηση που κράτησε όλο σχεδόν το βράδυ, θα του αναλύσει με οξυδέρκεια τα πολυποίκιλα αίτια της βαθιάς κρίσης που διέρχεται η χώρα, τα οποία δεν εδράζονται στο σήμερα ή έστω στο κοντινό παρελθόν, αλλά ανάγονται στο βάθος του χρόνου. «…το νεοελληνικό κράτος γεννήθηκε πάνω σε ερείπια και στάχτες, δίχως υποδομές, θεσμούς και νόμους. Το χειρότερο, δίχως καν αστική τάξη, αλλά μόνο με τους προύχοντες και τους προεστούς των τοπικών κοινωνιών, που αντικατέστησαν τους Τούρκους στη διοίκηση, κόβοντας και ράβοντας το νέο κράτος στα μέτρα τους. Αυτά πληρώνουμε μέχρι σήμερα και σ’ αυτά βρίσκονται οι ρίζες της κακοδαιμονίας της ελληνικής ζωής, όπου δεν άρχει ο νόμος αλλά το μικροσυμφέρον».

      Με εξαιρετική γραφή και με πολύ καλή γνώση και χρήση της γλώσσας, το ενδιαφέρον αυτό και καλογραμμένο μυθιστόρημα, μέσα από την ευφάνταστη ιστορία του, θα χαρίσει ώρες αναγνωστικής απόλαυσης, αλλά παράλληλα θα προβληματίσει κάθε αναγνώστη, που ενδιαφέρεται για την πορεία και το μέλλον αυτού του τόπου. Ο συγγραφέας του, που είναι δημόσιο πρόσωπο (Δήμαρχος Αργυρούπολης-Ελληνικού), αναλύει –χρησιμοποιώντας το «τέχνασμα» του μυθιστορήματος και μέσω του κεντρικού χαρακτήρα του βιβλίου του που είναι ο… αγριάνθρωπος- με καθαρή σκέψη και νηφαλιότητα την σημερινή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και θέτει προτάσεις για το μέλλον. Όλα αυτά χωρίς τη χρήση του «ξύλινου» λόγου που χρησιμοποιούν συνήθως οι πολιτικοί,  χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές και έντεχνα ενταγμένα στη δομή του μύθου του βιβλίου, ώστε ο αναγνώστης να λαμβάνει τα μηνύματα, χωρίς να κουράζεται ή να δυσανασχετεί.