ΤΑ ΡΟΥΧΑ

ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΜΑΤΖΑΡΙΔΟΥ

Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ

Σελ. 172, Δεκέμβριος 2017

     Η γνωριμία του αναγνωστικού κοινού με την Ε. Ματζαρίδου, έγινε με το μυθιστόρημα «Ένας Κόμπος Όλα», στο οποίο προσεγγίζει τη μητρότητα με μια διαφορετική, ανατρεπτική, κι αιρετική ματιά.

     Στο νέο μυθιστόρημα με τίτλο «Τα Ρούχα», αναφέρεται με εξίσου διαφορετική ματιά, στα μέσα που χρησιμοποιούν δύο άνθρωποι, για να αξιολογήσουν και να κάνουν τον απολογισμό μιας σχέσης που τελείωσε. Μια σχέση θυελλώδης, που άλλοτε σε κάνεις να αναρωτιέσαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν μαζί και βασανίζονται και άλλοτε σε κάνει να ζηλεύεις. «Μερικές φορές μου φαίνεται ότι θα ήθελα μόνο ένα πράγμα, κάποιος να μου θυμίσει πόσο άσχημα περνούσαμε, να μου εξηγήσει πόσο λίγο ταιριάζαμε, πόσο όλοι ένιωθαν και ήξεραν τις μεταξύ μας εντάσεις κι ότι ήταν μόνο ζήτημα χρόνου. Αλλά, αν μου πουν τα σωστά λόγια, θα τα ακούσω με αμφιβολία και μετά με αυξανόμενη οργή θα τους πω, «Τι ξέρετε τέλος πάντων, δεν έχετε ιδέα τι συνέβαινε μεταξύ μας», και θα θέλω τότε να μιλήσω μόνο με σένα, να αγκαλιάσω το μεγάλο βαρύ κορμί σου…».

     Η σχέση αυτών των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων, ξεκίνησε όταν ο άντρας είδε το κίτρινο μαγιό της γυναίκας. Πρώτα πρόσεξε το συγκεκριμένο ρούχο και μετά αυτήν που το φορούσε! Αυτό και όλα τα ρούχα που αποκτήθηκαν στη διάρκεια αυτής της σχέσης, θυμούνται ένας άντρας και μία γυναίκα και μέσω αυτών, αφηγούνται την κοινή τους ζωή. Ρούχα που αποτελούν αιτία για ομηρικούς καβγάδες, που είναι ένδειξη συμφιλίωσης και συγνώμης, που υφίστανται ταλαιπωρίες όταν φέρουν άσχημες αναμνήσεις ή όταν οι σχέσεις του ζευγαριού είναι τεταμένες, που παίρνουν στο μυαλό τους άλλες «διαστάσεις» και αποκτούν ιδιότητες που δεν έχουν, που «μιλούν» και αποκαλύπτουν τις διαφορές των μελών του ζευγαριού. «Αυτό το τόσο απαραίτητο σε σένα ρούχο απαιτούσε και ιδιαίτερη φροντίδα που δεν μπορούσα να τους την παρέχω εγώ, ήμουν απλά ανεπαρκής, ήταν θέμα εκπαίδευσης, θέμα ευαισθησίας, δεν μπορούσα να πετύχω το βαθμό απαλότητας που θα ικανοποιούσε το κορμί σου, ούτε και την τελειότητα στο σιδέρωμά τους, μου έλειπε τόσο η τεχνική, όσο και η υπομονή, η αγάπη εν ολίγοις προς αυτά και προς εσένα».

     Η συγγραφέας δίνει το λόγο χωριστά τόσο στη γυναίκα όσο και στον άντρα, που μέσα από μονολόγους μιλούν για τη σχέση τους και κυρίως τις δύσκολές στιγμές. Για να αντιληφθούμε ότι αν και ο καθένας έψαχνε κάτι διαφορετικό μέσα σ’ αυτή τη σχέση, αν και ήταν πιο συχνές οι ταραγμένες και τεταμένες στιγμές από τις ήρεμες, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούσε να ζήσει ο ένας χωρίς τον άλλο. Στο τέλος όμως ο εγωισμός τους νίκησε και οδηγήθηκαν στο χωρισμό, ενώ με ελάχιστες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, συστατικά απαραίτητα σε κάθε υγιή σχέση, θα μπορούσαν να είναι μαζί κι ευτυχισμένοι. «Τα τζιν όσο ζήσαμε μαζί δεν τα άλλαξες, δεν τα βελτίωσες, ούτε και τις απόψεις σου. Παρέμεινες μια αμετανόητη στενόμυαλη κι εγώ ένας υπερφίαλος κακότροπος που χρησιμοποιούσε τα ρούχα του για να αποκτήσει αξία».  

     Πολύ καλό μυθιστόρημα, με εξαιρετική ψυχογράφηση των χαρακτήρων, που παρά το σχετικά μικρό του μέγεθος, ο αναγνώστης  θα το έχει στο μυαλό του για καιρό, αφού θίγει πολλά θέματα που απασχολούν τον σημερινό άνθρωπο τόσο όσο αφορά τις ερωτικές του σχέσεις, όσο και γενικότερα για τη θέση του στην κοινωνική ζωή.