Η ΑΛΛΗ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΝΗΜΑΤΟΣ

ANDREA CAMILLERI

Μετάφραση ΦΩΤΕΙΝΗ ΖΕΡΒΟΥ

Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ

Σελ. 340, Φεβρουάριος 2019

     Μια ακόμη περιπέτεια του επιθεωρητή Μονταλμπάνο περιλαμβάνει το βιβλίο του Α. Καμιλλέρι που σας παρουσιάζω σήμερα. Παράλληλα με την αστυνομική ιστορία, ο υπέργηρος, με πολλά προβλήματα υγείας, αλλά πάντα ενεργός και οξύνους maestro του αστυνομικού μυθιστορήματος, βρίσκει την ευκαιρία να σχολιάσει, εντάσσοντας έντεχνα τα σχόλιά του στην ροή του μύθου, πτυχές της σύγχρονης ζωής. Όπως π.χ. αυτά που γράφει για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το προσφυγικό πρόβλημα. «Πιστεύω ότι  μετά το μεγάλο όνειρο μιας ενωμένης Ευρώπης, κάναμε τα αδύνατα δυνατά να τη διαλύσουμε. Όλοι μαζί καταστρέψαμε την Ιστορία, την πολιτική, την οικονομία. Το μόνο που ίσως παρέμεινε άθικτο ήταν η ιδέα της ειρήνης. Επειδή αιώνες ολόκληρους σκότωνε ο ένας τον άλλο, δεν άντεχαν πια. Τώρα όμως το ξεχάσαμε και βρήκαμε δικαιολογία τους πρόσφυγες για να ορίσουμε καινούρια και παλιά σύνορα με αγκαθωτό σύρμα. Λένε ότι ανάμεσα στους πρόσφυγες κρύβονται τρομοκράτες αντί να παραδεχτούν ότι αυτοί οι δύστυχοι προσπαθούν να γλιτώσουν από τους τρομοκράτες».

     Οι άντρες του αστυνομικού τμήματος της Βιγκάτα, είναι καταταλαιπωρημένοι, κουρασμένοι και ξενυχτισμένοι. Εκτός από τις ημερήσιες βάρδιες, είναι αναγκασμένοι σχεδόν κάθε βράδυ να πηγαίνουν στο λιμάνι, να υποδέχονται τις στρατιές των προσφύγων που διασώζουν τα πλοία που περιπολούν στα ανοιχτά των σικελικών ακτών, να παρέχουν τις πρώτες βοήθειες και να εντοπίζουν και να συλλαμβάνουν τους διακινητές. Το μόνο που δεν χρειάζονται είναι μια νέα υπόθεση. Και μάλιστα ενός φόνου. Να όμως που αυτό που απεύχονται, συμβαίνει.

     Το θύμα είναι η Έλενα, μια από τις πιο γνωστές και καλές μοδίστρες της Βιγκάτα. Στην οποία μάλιστα, ο Μονταλμπάνο λίγες μέρες πριν, είχε παραγγείλει να του ράψει ένα κουστούμι. Τον φόνο, που έγινε στο ραφείο της, (του οποίου ο πάνω όροφος χρησίμευε σαν κατοικία) ανακάλυψε ένας νυχτοφύλακας και ειδοποίησε αμέσως την αστυνομία. Ο Μονταλμπάνο σπεύδει στο χώρο του εγκλήματος. «Έκανε αποφασιστικά δύο βήματα μπροστά. Μπήκε και στάθηκε πάλι ακίνητος. Το σώμα της Έλενας βρισκόταν στο πάτωμα δίπλα στον μεγάλο πάγκο. Φορούσε διαφορετικό φόρεμα από εκείνο του απογεύματος. Πρέπει να ήταν ανοιχτόχρωμο, τώρα όμως δεν μπορούσες να καταλάβεις τι χρώμα είχε επειδή ήταν καταματωμένο. […] Η Έλενα ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα, με το αριστερό χέρι πάνω στην κοιλιά, το δεξί μπράτσο απλωμένο κάτω από τον πάγκο […] Είχε δεχτεί πολλά χτυπήματα με κάτι αιχμηρό». Ο δολοφόνος πριν φύγει, είχε την άνεση να κάνει… μπάνιο για να ξεπλύνει τα αίματα, προφανώς άλλαξε και ρούχα που θα ήταν και αυτά ματωμένα και σκούπισε τα αποτυπώματα, αφήνοντας τις έρευνες στο απόλυτο σκοτάδι.

     Για να βρει τη λύση ο επιθεωρητής, θα αναγκαστεί να καταδυθεί στο παρελθόν και  να συνδυάσει φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα.

     Μια ακόμη εξαιρετική ιστορία, που ξεπερνά τα όρια του «απλού» αστυνομικού μυθιστορήματος, αφού καταφέρνει να εκπέμψει έντονα κοινωνικά μηνύματα και προβληματισμούς, όπως άλλωστε κάνει ο αγαπημένος συγγραφέας σε κάθε του βιβλίο.