ΜΙΑ ΣΑΛΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΠΑΡΑΔΟΞΩΝ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΔΕΛΛΗΣ
Μετάφραση ΣΠΥΡΟΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ
Εκδόσεις BYZANTINE TALES
Σελ. 288, Μάιος 2025

      Ο τρόπος διδαχής της Ιστορίας του Βυζαντίου στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, που εστιάζει στην αποστήθιση μεγάλου όγκου πληροφοριών (πολλές φορές επουσιωδών), αποθάρρυνε πολλούς, να ασχοληθούν πιο εμπεριστατωμένα με την υπερ-χιλιόχρονη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Η οποία ιδρύθηκε το 330 μ.Χ. και καταλύθηκε  με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολής από τους Οθωμανούς το 1453, αν και η διάλυση είχε επέλθει πολύ νωρίτερα.

     Στους αιώνες που ακολούθησαν, η δυτική κυρίως ιστοριογραφία, παρουσίασε τον βυζαντινό πολιτισμό ως «πρότυπο της χειρότερης κοινωνίας που μπορεί κανείς να φανταστεί: μια θεοκρατική, δεισιδαιμονική κοινωνία, διοικούμενη από ευνούχους και μοχθηρούς μοναχούς, χωρίς ίχνος ηθικής».

     Ανταποκρίνονται αυτοί οι χαρακτηρισμοί στην πραγματικότητα; Η απάντηση είναι και ναι και όχι! Γιατί η μία πλευρά του Βυζαντίου η σκοτεινή, η γεμάτη ίντριγκες και συνωμοσίες, δολοφονίες φιλόδοξων διαδόχων κλπ,  είναι όπως περιγράφεται και ακόμη χειρότερη. Υπάρχει όμως και μια άλλη, πιο φωτεινή πλευρά. Αυτήν προσπαθεί να αναδείξει μέσα από το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε αρχικά στις ΗΠΑ, ο καθηγητής Κλασικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο του Chicago, Αντώνης Καλδέλλης.

     Σταχυολογώντας αποσπάσματα από διάφορα κείμενα, από ένα ευρύ φάσμα συγγραφέων και χρονικών περιόδων,  μας παρουσιάζει μια πιο «ανάλαφρη» και πολλές φορές χιουμοριστική πλευρά του Βυζαντινού πολιτισμού για θέματα όπως: Γάμος και Οικογένεια, Ανορθόδοξος Έρωτας, Ζώα, Φαγητό και Δείπνο, Ευνούχοι, Ιατρική, Επιστήμες και Τεχνολογία, Πόλεμος-Με Κάθε Τρόπο, Τροφείο Παράξενων Αγίων, Αιρέσεις και Σκάνδαλα, Συλλογή από Καθάρματα, Ευρηματικές Βρισιές, Τιμωρίες, Ξένοι Τόποι και Λαοί, Ξένοι Λαοί και Στερεότυπα, Λατίνοι, Φράγκοι και Γερμανοί, Καταστροφές κυρίως Θεϊκής Προέλευσης, ενώ το τελευταίο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στους πιο «γνωστούς» αυτοκράτορες. Το βιβλίο κλείνει με τον κατάλογο των 88 αυτοκρατόρων και τις χρονολογίες που βασίλεψαν. Ανάμεσά τους και δύο γυναίκες. Η Ειρήνη (797-802) που κατέλαβε τον θρόνο και την εξουσία «αφού τύφλωσε τον ίδιο της τον γιο Κωνσταντίνο ΣΤ! και η Θεοδώρα (1055-1056), κόρη του Κωνσταντίνου Η! και ανιψιά του Βασιλείου Β! του Βουλγαροκτόνου».

     Το βιβλίο, που όπως αναφέρει ο συγγραφέας του «είναι πρωτίστως ένα έργο ψυχαγωγίας» και είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι δυνατή η αποσπασματική του ανάγνωση, περιλαμβάνει συναρπαστικές ιστορίες, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και απευθύνεται τόσο σε φιλίστορες αναγνώστες, όσο και στο ευρύ κοινό. Δεν είναι ένα έργο ακραιφνώς ιστορικό ή καλύτερα να πω ότι είναι ελάχιστα ιστορικό και περισσότερο-ας μου επιτραπεί η έκφραση- «κουτσομπολίστικο» ή ανεκδοτολογικό, αφού συμπεριλαμβάνει «υλικό που κάνει τους Βυζαντινούς να φαίνονται παράξενοι και ξένοι, αλλά και υλικό που αναδεικνύει τη ρεαλιστική, εφευρετική και ορθολογική πλευρά τους. Μπορούσαν να είναι χυδαίοι, κοσμικοί και πνευματώδεις-ακόμη και στις πιο πνευματικές τους στιγμές».

     Πριν ολοκληρώσω την παρουσίαση αυτού του πολύ ενδιαφέροντος τόμου, θέλω να αναφέρω ότι τα κείμενα συνοδεύονται από εξαιρετική εικονογράφηση και να εξάρω την πολύ προσεγμένη εκτύπωση και την σκληρόδετη έκδοση, που σπάνια βλέπουμε σε βιβλία στις μέρες μας!