ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

MARTA HILLERS
Μετάφραση ΑΝΝΑ ΒΑΝΤΗ
Εκδόσεις ΠΗΓΗ
Σελ. 350, Απρίλιος 2025

      

        Ένα μοναδικής αξίας ντοκουμέντο για όσα συνέβησαν λίγο πριν και μετά την κατάληψη της πρωτεύουσας του υπό κατάρρευση Τρίτου Ράιχ, περιλαμβάνει το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα. Η συγγραφέας του, είδε και βίωσε από «πρώτο χέρι» τα όσα περιγράφονται.

    Την άνοιξη του 1945, η νικηφόρα προέλαση των στρατιωτικών δυνάμεων των Συμμάχων στα δυτικά και του Κόκκινου Στρατού στα ανατολικά, έφεραν τον πόλεμο στην «αυλή» της Γερμανίας.

     Τον Απρίλιο, στα δυτικά η προέλαση έχει σταματήσει στον ποταμό Έλβα, όπως είχε συμφωνηθεί. Απομένει να ολοκληρωθεί η κατάληψη του Βερολίνου, που ανήκει στην δικαιοδοσία του Κόκκινου Στρατού. Στις 16 Απριλίου, ξεκινά η μεγάλη επίθεση. Παρά τη λυσσαλέα αντίσταση, τέσσερις μέρες αργότερα, καταλαμβάνονται αρχικά τα νότια προάστια και τις επόμενες ημέρες, ολόκληρη η πόλη.

     Μια από τις κατοίκους του Βερολίνου, είναι η Μ. Χίλερς, μια δημοσιογράφος της οποίας ο σύντροφος είναι επιστρατευμένος στον γερμανικό στρατό. Αποφασίζει να τηρήσει ημερολόγιο και να καταγράψει τα όσα συμβαίνουν. Η πρώτη καταγραφή αφορά την Παρασκευή 20 Απριλίου 1945. «Είναι αλήθεια: ο πόλεμος οδεύει προς το Βερολίνο. Αυτό που χθες ήταν ένας μακρινός θόρυβος, έχει γίνει ένας συνεχής βρυχηθμός. Αναπνέουμε τον ορυμαγδό, τα αυτιά μας κουφαίνονται σε όλα εκτός από τα πιο βαριά όπλα. Έχουμε εγκαταλείψει προ πολλού την προσπάθεια να καταλάβουμε που βρίσκονται τοποθετημένοι. Είμαστε περικυκλωμένοι και ο κλοιός στενεύει ώρα με την ώρα».

     Η τελευταία καταγραφή αφορά τις ημέρες 16-22 Ιουνίου, όταν ο Γκερτ, ο σύντροφός της επέστρεψε στο Βερολίνο.

     Στο ημερολόγιο περιγράφει τα όσα βίωσε ο άμαχος πληθυσμός της πόλης, που ήταν στην πλειοψηφία του γυναίκες, (οι περισσότεροι άντρες ήταν επιστρατευμένοι) μετά την κατάληψη από τους Σοβιετικούς. Θάνατος, φόβος, πείνα, ξυλοδαρμοί, λεηλασίες (κυρίως σε κλινοσκεπάσματα και …ρολόγια χειρός) και βιασμοί. Πολλαπλοί, μαζικοί βιασμοί. Παρά το διάταγμα που είχε εκδώσει ο Στάλιν, για τη συμπεριφορά στον άμαχο πληθυσμό, οι στρατιώτες, παρακινημένοι από όσα άκουγαν για αυτά που είχαν υποστεί οι συμπατριώτες τους κατά την γερμανική εισβολή στη ΕΣΣΔ, αλλά και την κατανάλωση αλκοόλ, δημιούργησαν μια κόλαση. Καμιά γυναίκα-εκτός από τις πολύ ηλικιωμένες-δεν μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό της ασφαλή. Η περιγραφή των όσων υφίστανται οι άμαχοι, δίνονται με ωμότητα και συγκλονιστικές, ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Όπως και οι τρόποι που επέλεξαν κάποιες γυναίκες του Βερολίνου, για να απαλλαγούν από το μαρτύριο και να καταφέρουν να επιβιώσουν.

     Εξ αιτίας αυτού, το βιβλίο όταν κυκλοφόρησε (χωρίς να αναφέρεται όνομα συγγραφέα), αρχικά το 1954 στις ΗΠΑ και πέντε χρόνια αργότερα στην Γερμανία, έγινε δεκτό με πολλά αρνητικά σχόλια, αφού θεωρήθηκε ότι προσβάλλει την τιμή των Γερμανίδων. Αργότερα όμως, η αξία του ως ενός μοναδικού ντοκουμέντου έγινε αντιληπτή και βρήκε τη θέση που του άξιζε. Το όνομα της συγγραφέως έγινε γνωστό μετά το 2001, όταν η Χίλερς πέθανε σε ηλικία 90 ετών. Το 2008, γυρίστηκε η ταινία «A Woman In Berlin» που βασίστηκε στο ημερολόγιο.