ΤΟ ΒΥΘΙΣΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ

Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

Σελ. 426, Ιούνιος 2013

     Κάποιες αναφορές του Πλάτωνα στους διαλόγους του «Τιμαίος» και «Κριτίας», υπήρξαν η απαρχή για τη δημιουργία του θρύλου της Ατλαντίδας. Ένα νησί στο οποίο ζούσε ένας λαός εξαιρετικά προηγμένος όχι μόνο τεχνολογικά, αλλά και κοινωνικά. Είχε δημιουργήσει μια πανίσχυρη αυτοκρατορία που κυριαρχούσε με τη ναυτική και στρατιωτική της ισχύ στις θάλασσες και έλεγχε το εμπόριο με όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Ώσπου μια τρομακτική φυσική καταστροφή, εξαφάνισε το νησί από το πρόσωπο της γης.

     Βασισμένος σε αυτό το θρύλο, ο Γ. Κουκουλάς, γράφει ένα μυθιστόρημα, στο οποίο «τοποθετεί» την Ατλαντίδα στο χώρο της σημερινής Σαντορίνης, όπως άλλωστε υποστηρίζει και μία από τις θεωρίες που αναπτύχθηκαν σχετικά με που βρίσκονταν η Ατλαντίδα. «Ο καθηγητής…υποστηρίζει ότι ο μύθος της χαμένης Ατλαντίδας συνδέεται άμεσα με τον αφανισμένο πολιτισμό του νησιού λόγω της κοσμοϊστορικής έκρηξης του ηφαιστείου. Μια ιστορία που ενώ ο Πλάτωνας ισχυρίζεται ότι είναι εντελώς αληθινή, συνεχίζει να παραμένει τυλιγμένη στη χρυσόσκονη του θρύλου και του μυστηρίου».

     Το βιβλίο είναι ουσιαστικά…δύο βιβλία! Το ένα εκτυλίσσεται 3500 χρόνια πριν, τις μέρες λίγο πριν και λίγο μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, και το δεύτερο στη σημερινή εποχή. Τα «δύο» βιβλία συνδέουν κάποιες πήλινες πινακίδες, που περιλαμβάνουν ένα χρησμό.

     Η μινωική αυτοκρατορία κυριαρχεί στη Μεσόγειο. Οι δέκα Μίνωες (δηλ. ηγεμόνες) που ο καθένας κυβερνά και από μία πόλη της αυτοκρατορίας, έχουν σύμπνοια μεταξύ τους κι αποφεύγουν τους εγωισμούς και τις προσωπικές πολιτικές. Ο πολιτισμός που έχουν αναπτύξει είναι πανίσχυρος. Προηγμένος τεχνολογικά και φιλοσοφικά. Αυτό όμως τους κάνει αλαζόνες  και τότε οι θεοί αναλαμβάνουν να τους δείξουν ότι δεν είναι παρά «βρωτοί» (θνητοί) που οφείλουν υπακοή. Και το δείχνουν με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Εξαπολύουν εναντίον τους μια φυσική καταστροφή τρομακτικών διαστάσεων. Την έκρηξη ενός ηφαιστείου που αλλάζει δραματικά τη μορφολογία του νησιού και αυτό που απομένει το θάβει κάτω από ένα παχύ στρώμα ηφαιστειακής στάχτης. Οι κάτοικοι προειδοποιημένοι από τα πρόδρομα φαινόμενα, θα μπουν σε πλοία για να απομακρυνθούν και να κατευθυνθούν προς τις άλλες πόλεις της αυτοκρατορίας.

     3.500 χρόνια αργότερα, ο Νικόδημος, ένας καθηγητής που έχει αφιερώσει τη ζωή και την επιστημονική του κατάρτιση στο κυνήγι του θρύλου της Ατλαντίδας, θα κάνει στη Σαντορίνη μια συγκλονιστική ανακάλυψη. «Απέναντί του ο τοίχος σκαμμένος, χώματα στο έδαφος και ξαπλωμένη μια χαραγμένη πλάκα σε σχήμα τραπεζιού. Μέσα στην τρύπα φωτιζόταν αμυδρά η επιφάνεια μιας ακόμα παρόμοιας πλάκας». Το κείμενο της πλάκας μπορεί να αλλάξει την Ιστορία του κόσμου! Για να προχωρήσει στις έρευνες, ζητά τη βοήθεια του μοναδικού ανθρώπου που εμπιστεύεται. Αυτός είναι ο Αλέξανδρος, ένας παλιός του φοιτητής, που βυθισμένος σε προσωπικά διλήμματα, ανταποκρίνεται αμέσως στην πρόσκληση του παλιού του καθηγητή. Είναι μια ευκαιρία να ξεφύγει έστω και για λίγες εβδομάδες από ότι τον προβληματίζει και να απωθήσει προς τα πίσω, την ημέρα λήψης των αναγκαίων για το μέλλον του, αποφάσεων. Σπεύδει στο νησί για να βοηθήσει τον καθηγητή του, να ανασυνθέσει το μακρινό παρελθόν που είναι κρυμμένο στο βάθος του χρόνου και της ηφαιστειακής τέφρας. Εκεί, θα του δοθεί και μια δεύτερη ευκαιρία για να αναβιώσει-σε νέες, πιο στέρεες βάσεις-τη σχέση του με την Αφροδίτη που είχε λήξει…άδοξα πριν από λίγα χρόνια.

     Το μυθιστόρημα «Το Βυθισμένο Βασίλειο», είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, με πειστικούς χαρακτήρες, ενδιαφέροντα επιχειρήματα και πολλές, πάρα πολλές πληροφορίες για τη Σαντορίνη του 1600 π.Χ. , εποχή που περίπου διαδραματίζεται. Οι πληροφορίες αποτελούν προϊόν πολύχρονης έρευνας και μελέτης. Όμως παρά το μεγάλο τους όγκο, είναι αριστοτεχνικά τοποθετημένες στη ροή του μύθου, ώστε να μην κουράζουν τον αναγνώστη και να μη δίνουν την εντύπωση ότι κρατάει στα χέρια του ένα επιστημονικό σύγγραμμα. Προσωπικά, πληροφορήθηκα πολλά για το νησί του Αιγαίου, που δύσκολα θα έβρισκα σε ένα και μόνο βιβλίο και μάλιστα μυθιστόρημα. Μια μικρή ένσταση μόνο: πιστεύω ότι το βιβλίο «αδικείται» από τον τίτλο του. Ένας πιο ευφάνταστος τίτλος, θα του πήγαινε περισσότερο.