ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΟ

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΛΛΙΦΑΤΙΔΗΣ

Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ
Σελ. 230, Μάιος 2012

     Ο γνωστός συγγραφέας, με το πιο πρόσφατο βιβλίο του, με μια εκ βαθέων εξομολόγηση, αφηγείται τις περιπέτειες του βίου του.

     Ξεκινά την αφήγησή του, από το 1946, όταν σε ηλικία οκτώ ετών, ο παππούς του, τον πηγαίνει από τους Μολάους Λακωνίας στην Αθήνα, για να σμίξει με την υπόλοιπη οικογένεια, η οποία έχει ήδη μετοικήσει εκεί. Αιτία ο φόβος των ταγματασφαλιτών, που κυνηγούσαν τον πατέρα του, ο οποίος ήταν δάσκαλος στην περιοχή και τον οποίο λίγο έλειψε να συλλάβουν μετά από προδοσία συγχωριανού, με επακόλουθο την εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες. Η προδοσία αυτή σημάδεψε το μικρό Θοδωρή και χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να συμφιλιωθεί και πάλι με το γενέθλιο τόπο. «Μια μέρα οι Γερμανοί έχασαν τον πόλεμο κι έφυγαν. Στο κενό που άφησαν ξεφύτρωσαν από τη μια μεριά ακροδεξιές οργανώσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και πρώην συνεργάτες των κατακτητών, αποφασισμένες να αφανίσουν όσους μπορεί να ήταν ή να γινόταν κομμουνιστές, κι από την άλλη αριστερές οργανώσεις, αποφασισμένες να πάρουν το αίμα τους πίσω».

     Η ζωή στην Αθήνα δεν ήταν εύκολη για την οικογένεια Καλλιφατίδη. Ο πατέρας είχε απολυθεί από το Δημόσιο και η οικογένεια αντιμετώπιζε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Παράλληλα και ο νεαρός Θοδωρής αντιμετωπίζει πρόβλημα στο σχολείο όπου πέρα από τον Κωστάκη, δεν είχε άλλο φίλο. Τα παιδιά τον αντιμετώπιζαν με πολύ υποτιμητικό τρόπο.

     Το 1956, μετά το Γυμνάσιο, επιχείρησε να εισαχθεί στη Νομική σχολή. Δεν είχε όμως το περίφημο «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» και γι’ αυτό δεν είδε το όνομά του στον κατάλογο των επιτυχόντων.

     Για ένα διάστημα φοίτησε στη σχολή του Κάρολου Κουν, χωρίς να διακριθεί ιδιαίτερα. Τραυματική ήταν και η εμπειρία της στρατιωτικής θητείας. Λόγω του αριστερού παρελθόντος της οικογένειάς του, βρίσκονταν διαρκώς στο στόχαστρο και χρειάστηκε να προσποιηθεί ότι υπέστη νευρικό κλονισμό, για να απολυθεί με τρεις μήνες καθυστέρηση λόγω «φυλακών».

     Η ιδέα της μετανάστευσης, υπήρχε στο μυαλό του από παλιά. Όταν είχε πια απολυθεί, για να γλιτώσει από το κυνηγητό της αστυνομίας σε μια διαδήλωση, μπήκε σε έναν κινηματογράφο, όπου προβάλλονταν μια ταινία του Μπέργκμαν. Αυτό λειτούργησε σαν καταλύτης. Σε λίγες εβδομάδες έφυγε για τη Σουηδία. Εκεί η τύχη του δείχνει να αλλάζει, παρά τις δοκιμασίες που περνά. Μαθαίνει τη γλώσσα και γράφει συνεχώς. Το ταλέντο του αναγνωρίζεται και καταξιώνεται ως συγγραφέας. Πρώτη στη θετή του πατρίδα και κατόπιν στην Ελλάδα.

     Το «Τα Περασμένα Δεν Είναι Όνειρο», ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων, που τα αφήνεις από τα χέρια σου, μόνο αφού φτάσεις στην τελευταία σελίδα. Γιατί οι περιπέτειες της ζωής και η αφηγηματική δύναμη του Θ. Καλλιφατίδη είναι τέτοιες που δεν σου «επιτρέπουν» να κλείσεις το βιβλίο πριν το διαβάσεις ολόκληρο.