ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

ΜΙΝΩΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ

Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ

Σελ. 274, Ιούνιος 2014

     Ένα πολύ καλογραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, μας παρουσίασε πριν από μερικούς μήνες ο Μ. Ευσταθιάδης. Μυθιστόρημα που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφεί από συγγραφέα που ζει σε χώρα με μεγαλύτερη παράδοση στο είδος απ’ ότι η Ελλάδα.

     Ο Κρις Πάπας, είναι ένας ελληνογερμανός ντετέκτιβ, που ζει στο Αμβούργο και ασχολείται με μικροϋποθέσεις (απιστίες, μοιχείες, παρακολουθήσεις). Μια μέρα δέχεται ένα τηλεφώνημα που θα τον φέρει στο Φρίντριχσταντ, ένα χωριό 2000 κατοίκων κοντά στο Αμβούργο, στο οποίο βασιλεύει η ηρεμία, η γαλήνη και λόγω παρελθόντος η ανεκτικότητα. Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να πάει σε φάρμα της περιοχής, όπου βρέθηκε το πτώμα του ιδιοκτήτη της, Κόνραντ Χάουσμαν. Το τηλεφώνημα έγινε από την Αγγέλικα, τη φίλη του θύματος, που βρήκε και τη σορό του. «Το σπίτι βρίσκεται εδώ πολλά χρόνια, οι χοντροί τοίχοι δεν προσπαθούν να κρύψουν την ηλικία τους. Το οικόπεδο πάνω από δέκα ή δώδεκα στρέμματα, μας περικυκλώνει με μια υποτυπώδη ξύλινη περίφραξη. Μερικά δέντρα, όχι παραπάνω από μια ντουζίνα, είναι αραιά απλωμένα τριγύρω, παρατηρώντας μας από απόσταση. Και μετά τίποτα. Ετούτο το μέρος μπορεί να περιγραφεί μόνο με απόλυτη αφαίρεση…».

      Σ’ αυτό το παγωμένο και ζοφερό σκηνικό, το θέαμα που αντικρίζει ο Πάπας, είναι για σκληρά νεύρα και γερά στομάχια. «Τον Κόνραντ Χάουσμαν δεν τον έχουν απλώς σκοτώσει. Τον έχουν ξεσκίσει-αυτή είναι η σωστή λέξη. Η τομή αρχίζει απ’ το κάτω μέρος της κοιλιάς και συνεχίζει προς τα πάνω, για να φτάσει ως την αρχή του στήθους του. Θα πρέπει να χρησιμοποιήθηκε κάποιο εξαιρετικά αιχμηρό αντικείμενο, με ακρίβεια χειρουργικού εργαλείου. Μια απόλυτα ευθεία γραμμή. Τα χέρια που την εκτέλεσαν σίγουρα δεν έτρεμαν». Το θύμα ήταν ουσιαστικά άνεργος, χωρίς άλλη περιουσία πέρα από το μάλλον άγονο αγρόκτημα, χωρίς εχθρούς και χωρίς να ωφελείται κανείς από το θάνατό του.

     Ο Πάπας ειδοποιεί την τοπική αστυνομία της οποίας ηγείται ο επιθεωρητής Βέμπερ, που βάζει τον Πάπας να του υποσχεθεί πλήρη συνεργασία. Ο ντετέκτιβ, κατ’ εντολή της Αγγέλικα, ξεκινά μια έρευνα, αλλά τα στοιχεία που συγκεντρώνει είναι λίγα και φτωχά. Η υπόθεση όμως παίρνει νέα δραματική τροπή όταν λίγες μέρες μετά, στο Αμβούργο, αποκαλύπτεται μια ακόμη δολοφονία. Το θύμα έχει δολοφονηθεί με τον ίδιο τρόπο και το πιο εκπληκτικό, έχει το όνομα Χάουσμαν, όπως ο νεκρός του Φρίντριχσταντ. Ωστόσο δεν έχουν καμία συγγένεια μεταξύ τους. «Η επιλογή κάποιου να εκτελέσει δύο άτομα τελείως άσχετα μεταξύ τους, που είχαν ωστόσο το ίδιο επίθετο, στη Γερμανία αποκτά καινούργιο νόημα. Κανείς δεν το θίγει ανοιχτά, οι λέξεις καλύπτουν προσεκτικά ότι δεν γράφεται στα άρθρα. Το παρελθόν όμως ζωντανεύει από μόνο του. Όταν δολοφονούνται άνθρωποι με βάση κάποιο κοινό χαρακτηριστικό, ξυπνάνε άλλες μνήμες. Άλλα φαντάσματα».

     Οι εκπλήξεις όμως συνεχίζονται. Η επόμενη δυσάρεστη έκπληξη, πλήττει τον Βέμπερ, από τον οποίο με άνωθεν εντολές αφαιρείται η υπόθεση για να ανατεθεί σε κλιμάκιο που φτάνει από το Αμβούργο.

     Πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό μυθιστόρημα με εξαιρετική γραφή. Οι περιγραφές των τοπίων είναι τόσο καλές, που ζωντανεύουν μπροστά σου. Διαβάζοντας, «βλέπεις» την παγωμένη επίπεδη επιφάνια που εκτείνεται για χιλιόμετρα και «νοιώθεις» την υγρασία και την ομίχλη να σε τυλίγουν. Εξίσου καλοδουλεμένοι είναι και οι χαρακτήρες του βιβλίου, που ο καθένας έχει το δικό του βάρος να σηκώσει. Μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος αυτού, ο προσεκτικός αναγνώστης, θα καταλάβει τόσα πράγματα για την ψυχοσύνθεση των Γερμανών, όσα δεν θα καταλάβει όσα βιβλία ψυχολογίας κι αν διαβάσει.  Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον σωστά δομημένο μύθο του βιβλίου, το καθιστούν μια πολύ καλή επιλογή.