HTAN ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ

Σελ. 213, Ιανουάριος 2016

     Το δεύτερο λογοτεχνικό του βιβλίο-αλλά το πρώτο αστυνομικό-είναι το μυθιστόρημα «Ήταν Το Τελευταίο Καλοκαίρι» του Α. Διαμαντή.

     Ο Κώστας Ρωμανός, είναι ένας αποτυχημένος δικηγόρος, με ελάχιστη πελατεία. Έχει φροντίσει να ελαχιστοποιήσει τα έξοδά του, ώστε να καλύπτονται από τα λίγα έσοδά του, χωρίς όμως να το καταφέρνει τις περισσότερες φορές! Μέχρι που προκύπτει μια απρόσμενη υπόθεση. «Ήταν μια Παρασκευή του 2009. Ιούνιος ήταν. Καθόμουν ήσυχα στην πολυθρόνα μου καθώς έπεφτε αργά το σούρουπο, πίσω από το παλιό καφέ γραφείο μου. Είχα γείρει προς τα πίσω, προς τη μικρή βιβλιοθήκη με τους νομικούς κώδικες, καπνίζοντας και φιλοσοφώντας με το ερώτημα τι μπορεί να κάνει κανείς με 200 ευρώ για το υπόλοιπο διάστημα της ζωής του. Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο. Ακούστηκε σαν αιφνίδιος κρότος, διότι τον τελευταίο καιρό σπανίως χτυπούσε». Στην άλλη άκρη της γραμμής, είναι μια νεαρή κοπέλα, η Ισμήνη, που ζητάει τη βοήθειά του. Νομίζει ότι κάποιοι την παρακολουθούν και ότι απειλείται η ζωή της. Για δικούς της λόγους, επιθυμεί διακριτικότητα και δεν μπορεί να απευθυνθεί στην αστυνομία. Έτσι ζητά από τον Ρωμανό να κάνει μια έρευνα μήπως ανακαλύψει την ταυτότητα αυτών που την παρακολουθούν. Ο Ρωμανός δέχεται να τη βοηθήσει, με το αζημίωτο φυσικά. Αν και δεν πιστεύει ότι τα λεγόμενα της Ισμήνης ευσταθούν, η προοπτική της αμοιβής συν το γεγονός ότι του «γυάλισε» η όμορφη, νεαρή πελάτισσα, θα τον κάνουν να δεχτεί.   Ήδη την ίδια μέρα, της ζητά να κυκλοφορήσουν σε διάφορα στέκια, μήπως εμφανιστούν αυτοί που την παρακολουθούν. Στην ταβέρνα που πηγαίνουν η Ισμήνη του αποκαλύπτει τι υποψιάζεται ότι μπορεί να συμβαίνει. Σε κάποια στιγμή, σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα. «…καθώς αργούσε η μικρή μου, σκέφτηκα ότι κι εγώ θα ‘πρεπε να πλύνω τα χέρια μου. Και πήγα στις τουαλέτες. Κι εκεί την είδα. Ήταν πεσμένη στο πάτωμα, γερμένη στο πλάι. Φαινόταν αναίσθητη. Έσκυψα από πάνω της, έπιασα το κεφάλι της, τη γύρισα και είδα ότι δεν ήταν αναίσθητη. Είχε μια σφαίρα στον κρόταφο. Και έναν μεγάλο λεκέ αίματος δίπλα της!».

     Η υπόθεση τελικά σοβαρεύει. Δεν πρόκειται για τις φαντασιώσεις μιας νεαρής κοπέλας, αλλά για κάτι πολύ περισσότερο και πολύ μεγαλύτερο. Ο Ρωμανός αντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει να παγιδευτεί. Και σα να μην έφτανε αυτό, τα πτώματα, αρχίζουν να γίνονται ανησυχητικά πολλά!!

     Σε εμβληματική χρονική στιγμή τοποθετεί την ιστορία του ο Α. Διαμαντής. Καλοκαίρι του 2009. Όταν πολλοί αντιλαμβανόμενοι που οδεύει η χώρα και η οικονομία, χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, απτόητοι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, πανεπιστημιακοί που διψούν για δημοσιότητα, αναγνώριση και ευρώ και λοιπά… λαμόγια, εξακολουθούν να ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα, στήνοντας έρευνες «μαϊμού» και ανάλογες ΜΚΟ και δε διστάζουν να κάνουν να σωπάσει δια παντός όποιος θεωρούν ότι μπορεί να αποκαλύψει τις ανομίες τους.

     Ευχάριστο ανάγνωσμα, τόσο για το μύθο του, όσο και για τον τρόπο γραφής και σκιαγράφησης των χαρακτήρων, που παραπέμπει στους κλασικούς του είδους.