ΜΙΝΩΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ

Ο Μίνως Ευσταθιάδης γεννήθηκε το 1967. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στο Αννόβερο. Ζει κοντά στη θάλασσα. Έργα του: «Έξοδος» (Ανατολικός 2001), «Χωρίς Γλώσσα» (Καστανιώτης 2004), «Το Δεύτερο Μέρος Της Νύχτας» (Ωκεανίδα 2014, στα γερμανικά Acabus 2014), «Ο Δύτης» (Ίκαρος 2018) και το θεατρικό «Το Γεύμα» (Ευρασία 2012) που έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ουγγρικά.

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;

     Μια πραγματική ιστορία που άκουσα πριν από τριάντα και πλέον χρόνια σε μια γειτονιά του Αιγίου. Κι ένα ετεροχρονισμένο ατύχημα στο Παρίσι.Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της άγνωστης συγγραφικής περιπέτειας είναι ακριβώς αυτό: Γεγονότα που αρχικά θεωρούσες «δευτερεύοντα», ξυπνούν απότομα δημιουργούν ένα καινούργιο σύμπαν.

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο είναι αυτό;

     Η μεταφορά μηνυμάτων μέσω των βιβλίων είναι πλέον αναποτελεσματική και σίγουρα χρονοβόρα. Καλύτερα κάποιος να χρησιμοποιήσει το Facebook, το twitter, το instagram (κλπ κλπ). Η λογοτεχνία αποτελεί ίσως ένα από τα (τελευταία;) κρησφύγετα. Έναν τόπο που βασιλεύουν οι ίδιες οι λέξεις, οι μύθοι και τα ιπτάμενα χαλιά τους. 

Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Φυσικά μπορεί. Όπως και κάθε τι που απελευθερώνεται στην δημόσια σφαίρα. Νομίζω όμως πως δεν είναι αυτός ο (κύριος) ρόλος της. Και τότε ποιος είναι; Να εκφράσει αυτό που δεν μπορεί να εκφραστεί με κανένα άλλο τρόπο.  Η λογοτεχνία δίνει ξανά φωνή στους νεκρούς, καλεί τους αγέννητους για να γιορτάσει μαζί τους, πίνει νερό παρέα με τα φαντάσματα. Δημιουργεί θαύματα.

Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Περίμενα στην ουρά μια τράπεζας και κάποτε ήρθε η σειρά μου. Μόλις έφτασα ακριβώς μπροστά στον γκισέ, μια μαυροντυμένη γριά ξεπήδησε από το πουθενά και άρχισε να μου ρίχνει δυνατές κατάρες ή παθιασμένες ευχές. Σχεδόν όλοι γύρω μου προσπαθούσαν να καταλάβουν, κι εγώ βέβαια το ίδιο. Κανένας δεν τα κατάφερε. Η γριά συνέχισε απτόητη. Το ίδιο βράδυ συνειδητοποίησα ότι ήθελα να γράψω. Ίσως να είναι μια κατάρα. Ίσως μια ευχή. Εκείνη ήξερε.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Μια αλλόκοτη στιγμή. Σα να υπήρχε κάποιος άλλος που το είχε κάνει όλο αυτό (την συγγραφή, την έκδοση κλπ) και την τελευταία στιγμή είχε απροσδόκητα εξαφανιστεί, αφήνοντας εμένα στην θέση του. Ακόμα ψάχνω να βρω ποιος ήταν.

Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Ελπίζω πως συνεχίζουν να ζουν. Κάποιοι απ’ αυτούς επιστρέφουν και σε ανύποπτο χρόνο μου υπενθυμίζουν ποιος ευθύνεται για την γέννησή τους.

Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Όποιος προσπαθήσει να γράψει για άγνωστα συναισθήματα, νομίζω πως είναι προορισμένος καταστρέψει πολλά δέντρα χωρίς λόγο. Η γραφή έχει τον τρόπο να τραβάει τις μάσκες, όσο προσεκτικά κι αν τις έχουμε φορέσει.

    Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

Αναπνέω (έστω για λίγο) μέσα σε όλους τους «ήρωές» μου.    Βάζω την λέξη σε εισαγωγικά γιατί δεν μου αρέσουν οι ήρωες. Εγώ τους αποκαλώ πρωταγωνιστές, ακόμα κι αν έχουν δεύτερους ρόλους. Εξάλλου, συχνά, οι δεύτεροι ρόλοι κρύβουν τα πιο εκκωφαντικά μυστικά.

      Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Ο εαυτός μου. Ξέρω ότι ακούγεται κάπως αφελές ή αστείο. Μα αυτός που γράφει -τουλάχιστον ενόσω γράφει- είναι αδύνατον να διαβάσει. Πρέπει να σταματήσει, να ξεπεζέψει στην πραγματικότητα. Όταν ξαναδιαβάζω, ως αναγνώστης πια, τα όσα έγραψα… θέλω να διαγράψω τα μισά. Ίσως και όλα. Η συγγραφή περνάει μέσα και από την διαγραφή. (Μιλάω βέβαια, όπως πάντα, μόνο για μένα).

Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Δεν υπάρχει ιδανικός αναγνώστης, όπως δεν υπάρχει ιδανικός εραστής. Ή ίσως ο ιδανικός εραστής να είναι ο ιδανικός αναγνώστης.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Συνεχώς κάτι τέτοιο γίνεται. Νομίζεις ότι ανακαλύπτεις πράγματα για τους άλλους και στο τέλος συνειδητοποιείς ότι κοιτούσες τους καθρέφτες.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Η συγγραφή (τουλάχιστον αυτή που τραβάει εμένα) είναι μια πορεία μέσα στο σκοτάδι. Όχι κατ’ ανάγκη στον ζόφο. Σίγουρα όμως στο σκοτάδι. Δεν υπάρχει τίποτα τραγικό σ’ αυτό. Από το πουθενά ξεπηδάνε περίεργα φώτα, εκθαμβωτικές αντανακλάσεις, ακατανόητοι ήχοι. Δεν μπορείς όμως να έχεις καμιά σιγουριά για όλα αυτά. Τις πεποιθήσεις σου τις έχεις εγκαταλείψει στην είσοδο.

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Χαίρομαι πολύ όταν παίρνω μηνύματα κι ακόμα περισσότερο όταν μου μιλάνε. Συνήθως θέλω να τους ρωτήσω περισσότερα πράγματα απ’ όσα ρωτάνε εκείνοι εμένα.

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Πολλές φορές, ευτυχώς. Είναι μεγάλη τύχη να σου δείχνουν μια άλλη όψη όσων φαντάστηκες.

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Υπάρχει μια (ανακατεμένη) σειρά από συγγραφείς που με σημάδεψαν. Τα πρώτα «τυχαία» ονόματα που μου έρχονται στο νου: Πόε, Μπόρχες, Κάφκα, Καβάφης, Μπέκετ, Αισχύλος, Μπάροουζ, Χειμωνάς, Μπουλγκάκοφ, Κορτάσαρ.Μακάρι να με έχει επηρεάσει (έστω και λίγο) κάποιος απ’ αυτούς.  

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

Η διαδρομή είναι ανηφορική και δεν μπορείς να κάνεις ωτοστόπ. Πώς γίνεται να γράφεις και να ξαναγράφεις ασταμάτητα ένα κείμενο 250 σελίδων (τόσος ήταν «Ο Δύτης») για 3 χρόνια…χωρίς να έχεις ροκανίσει και τα δέκα σου δάχτυλα; Από την άλλη βέβαια, είναι μια ανοιχτή πρόσκληση σε άλλους κόσμους.

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Τα «συρτάρια» μου (οι υπολογιστές μας γλίτωσαν από τα τριξίματα και μας φόρτωσαν με ψευδαισθήσεις) είναι γεμάτα από σελίδες που δεν έχουν τυπωθεί. Μπορεί να μην άξιζαν, μπορεί να μην έχει έρθει ακόμα η ώρα τους. Ποιος ξέρει; Εγώ πάντως, για να πάρω εκδίκηση, συνεχίζω να γράφω.