ΤΟ (ΣΧΕΔΟΝ) ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ 82ΧΡΟΝΗΣ

ΜΑΝΙΝΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Σελ. 301, Απρίλιος 2019

     Την ιστορία μιας… διαφορετικής γιαγιάς 82 ετών, μας αφηγείται η Μ. Ζουμπουλάκη στο νέο της βιβλίο, που έχει τη μορφή ημερολογίου και καλύπτει ένα χρόνο.

     «Αποφάσισα να γράφω αυτό το περίπου-ημερολόγιο φέτος, όχι κάθε μέρα, γιατί ξέρω ότι είναι υπερβολή… ας πούμε ότι τις μέρες που έχω κάτι να γράψω, θα το γράφω. Κάποιος που δεν είναι ακόμα ογδόντα χρονών, ούτε καν εβδομήντα χρονών, θα μπορεί να πάρει μια ιδέα του ογδόντα δύο, από το σημείο της ζωής στο οποίο κάθεται».

     Η γιαγιά που ονομάζεται  Μαρία Μπίλια, αλλά οι φίλοι την φωνάζουν Μελίνα, ζει μόνη της. Ο άντρας της, έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και η διαζευγμένη κόρη της, ψυχολόγος στο επάγγελμα, ζει με τη δική της έφηβη κόρη, την Πηνελόπη. Η οποία έχει πολύ καλή σχέση με τη γιαγιά της (που την αποκαλεί από μικρή …γιαγιέξ!) και την επισκέπτεται με αξιοσημείωτη συχνότητα για έφηβη. Η γιαγιά έχει τη δική της παρέα. Φίλες και φίλους, σχεδόν συνομήλικους με τους οποίους ζουν τις καθημερινές τους περιπέτειες, παρά τους πόνους και τις ασθένειες που θέλουν διαρκώς να τους βάζουν εμπόδια. Όμως,  όπως διαπιστώνει με λύπη, διαρκώς η παρέα μειώνεται. Είτε γιατί κάποιοι αποδημούν οριστικά, είτε γιατί αρρωσταίνουν σοβαρά.

     Η Μελίνα, είναι μια γιαγιά «ζωντανή», που την ενδιαφέρει το παρόν και το μέλλον, κάτι που κάνει σαφές, όταν αναφέρεται στο ημερολόγιο. «Το σχεδόν-ημερολόγιο (αυτό, αφού αυτό ξεκίνησα) δεν είναι αναμνησο-λόγιο, είναι μια καταγραφή της καθημερινότητάς μου για έναν χρόνο ή για όσο αντέξω: δείχνει περίπου πως περνάνε οι μέρες και οι νύχτες σου όταν είσαι ογδόντα δύο χρονών. Σκέφτομαι ότι μπορεί να το διαβάσει κάποτε κάποιος που δεν έχει φτάσει ακόμα σ’ αυτήν την ηλικία, να ηρεμήσει, να δει ότι δεν είναι τόσο πια τραγικά τα πράγματα… σίγουρα δεν είναι τσίρκο Μεντράνο, δεν έχει ξεφάντωμα από το πρωί ως το βράδυ, αλλά δεν είναι τραγικά».

     Η Μ. Ζουμπουλάκη, έχει γράψει ένα πολύ καλό βιβλίο. Αν και η ίδια απέχει πολύ από τα ογδόντα δύο, περιγράφει με μοναδική ακρίβεια, χιούμορ, αλλά και ευαισθησία την καθημερινότητα της γιαγιάς και της παρέας της. Αν και προσπαθούν διαρκώς να ακροβατούν στην κόψη της οικονομικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει λόγω της πενιχρής σύνταξης που παίρνουν, δεν χάνουν ποτέ το κέφι, τη διάθεση και τη θέληση για ζωή. Μπαίνει στην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων αυτής της ηλικίας και περιγράφει τους φόβους τους, τις «τελετουργίες» τους, τις ελπίδες τους, τη μοναξιά τους, τη σχέση τους με την τεχνολογία, τη συμπεριφορά τους, αλλά και τους λόγους που βρίσκουν για να σηκώνονται με κέφι και γιατί όχι και με ενθουσιασμό, από το κρεβάτι. Ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα που δείχνει «ΠΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ να είσαι ογδόντα δύο χρονών». Ένα βιβλίο που θα σας χαρίσει αναγνωστική απόλαυση, αλλά θα σας κάνει να αναλογιστείτε κάποια πράγματα για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας και τη συμπεριφορά μας, ως κοινωνία και ως άτομα, απέναντί τους.