Η ΜΙΚΡΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ ΠΟΤΕ

LOLA LAFON

Μετάφραση ΚΑΡΟΛΙΝΑ ΜΕΡΜΗΓΚΑ

Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ

Σελ. 330, Μάρτιος 2019

     Μια μυθιστορηματική βιογραφία της γυμνάστριας που κατέπληξε το κοινό σε όλο τον κόσμο με τις εμφανίσεις της και τις επιδόσεις της στην ενόργανη γυμναστική σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια πρωταθλήματα, της Νάντια Κομανέτσι, είναι το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα.

     Βέβαια, όπως διευκρινίζει η ίδια η συγγραφέας, το μυθιστόρημα υπερισχύει της βιογραφίας. «Αν και σεβάστηκα τις ημερομηνίες, τους τόπους και τα γεγονότα, για όλα τα υπόλοιπα επέλεξα να συμπληρώσω τις σιωπές της ιστορίας κι εκείνες της ηρωίδας και να διατηρήσω τα ίχνη των πολλαπλών υποθέσεων και εκδοχών ενός χαμένου κόσμου».

     Το βιβλίο ξεκινά με την περιγραφή της μέρας του Ιουλίου του 1976, που άλλαξε για πάντα την ενόργανη γυμναστική. Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Μόντρεαλ, όπου η Νάντια Κομανέτσι, μια λιλιπούτεια κοπελίτσα 14 ετών, που μετά βίας ξεπερνούσε τα σαράντα κιλά, γνωρίστηκε με το κοινό σε όλο τον κόσμο. Μια μέρα που η Longines, η εταιρεία που είχε αναλάβει την ηλεκτρονική υποστήριξη των αγώνων, θέλει να ξεχάσει για πάντα μετά το φιάσκο που έπαθε. Οι προγραμματιστές της, δεν πρόβλεψαν να βάλουν δύο θέσεις για ψηφία στον πίνακα που έδειχνε τη βαθμολογία πριν από το κόμμα και η βαθμολογία της Νάντια αντί για «10,00», εμφανίστηκε ως «1,00». « “Η Ολυμπιακή Επιτροπή μας είχε διαβεβαιώσει στις προπαρασκευαστικές μας συναντήσεις ότι στην ενόργανη γυμναστική δεν υπάρχει περίπτωση για Δέκα” διαμαρτύρονται οι μηχανικοί της Longines». Όμως η μικρή γυμνάστρια από τη Ρουμανία, διέλυσε τις «βεβαιότητες» των ειδημόνων και κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Με μια σειρά εκπληκτικών εμφανίσεων, πήρε το απόλυτο Δέκα. «Αυτό που κατάφερε εκείνη τη μέρα, κανένας δεν θα μπορέσει ποτέ να περιγράψει γιατί υπάρχουν τα όρια των γνωστών λέξεων, που δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που ποτέ δεν μπορέσαμε να φανταστούμε».

     Στη συνέχεια πιάνει την ιστορία από την αρχή. Περιγράφει την πορεία της Κομανέτσι, από την Πειραματική Σχολή Ενόργανης Γυμναστικής που ίδρυσε με πολλούς κόπους και βάσανα στο Ονέστι της Ρουμανίας, ο Μπέλα Κάτονα και η σύζυγός του Μάρτα, στην οποία η Νάντια ήταν από τις πρώτες αθλήτριες, μέχρι τη φυγή της στη Δύση, το Δεκέμβριο του 1989, λίγες μέρες πριν ξεσπάσει η ρουμανική επανάσταση που ανέτρεψε το καθεστώς Τσαουσέσκου.

     Η συγγραφέας αν και περιγράφει τους πιο σημαντικούς αγώνες της Νάντια και τα γεγονότα που αποτέλεσαν σταθμό στη ζωή της, αθλητική και προσωπική, εστιάζει κυρίως στον χαρακτήρα της. Το πείσμα της και την αίσθηση καθήκοντος που τη διέκρινε και την έκανε να εμφανίζεται πάντα πρώτη στις προπονήσεις, να μην παραπονιέται ποτέ, να προσπαθεί ξανά και ξανά, να επιχειρεί ασκήσεις και προγράμματα που δεν τόλμησε καμιά γυμνάστρια στο παρελθόν.

     Μια βιογραφία που διατηρώντας την αξιοπιστία της, δεν μετατρέπεται σε αγιογραφία. Εκτός από τα ανυπέρβλητα κατορθώματα της Νάντια, παρατίθενται και τα σφάλματα που διέπραξε στην πορεία της, που κάποια ήταν αρκετά σοβαρά, ώστε να «θολώσουν» την εικόνα της. Έξυπνο το εύρημα των «τηλεφωνικών συνομιλιών» της συγγραφέως με την βιογραφούμενη, που προσδίδει μεγαλύτερη αληθοφάνεια στο κείμενο.

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ

Εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ

Σελ. 204, Απρίλιος 2019

     Ένας κατατοπιστικότατος και πλήρης «Ιστορικός και περιηγητικός οδηγός», του γνωστού δημοσιογράφου και συγγραφέα βιβλίων ιστορικής έρευνας (κυρίως) για τη Θεσσαλονίκη, Χ. Ζαφείρη, είναι το βιβλίο «Η Θεσσαλονίκη Των Οθωμανών».

     Μέχρι τώρα, η παρουσίαση των αρχιτεκτονικών ιχνών που άφησαν οι Οθωμανοί στη Θεσσαλονίκη στα πεντακόσια χρόνια της παρουσίας τους, ήταν τελείως αποσπασματική. Ακόμη «Η εθνοκεντρική και ειδικά η ελληνοκεντρική τακτική που ακολούθησε τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα η ελληνική Διοίκηση, δίνοντας προτεραιότητα στη διάσωση και προβολή των ελληνορθόδοξων ιστορικών και αρχιτεκτονικών καταλοίπων στη Θεσσαλονίκη, οδήγησε στην περιθωριοποίηση και την εξαφάνιση πολλών μνημείων που ανήκουν στα σύνοικα εθνοτικοθρησκευτικά στοιχεία της πόλης […] Το ιστορικό χάσμα που χώριζε επί αιώνες τους ελληνορθόδοξους και τους Οθωμανούς μουσουλμάνους κατοίκους της Θεσσαλονίκης έφτασε στο έσχατο όριό του το 1925,με την κατεδάφιση 26 μιναρέδων σε χριστιανικούς ναούς και τζαμιά της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, διατηρήθηκαν πολλά μουσουλμανικά μνημεία, τζαμιά, σπίτια, κρήνες, που έχοντας άλλες χρήσεις σήμερα τονίζουν τη μουσουλμανική κληρονομιά…».

     Σ’ αυτά τα εναπομείναντα μνημεία «μεταξύ των οποίων και το σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης, ο Λευκός Πύργος», αναφέρεται αναλυτικά και με πολλές χρήσιμες λεπτομέρειες-προϊόν έρευνας σε αρχεία και συλλογές-ο συγγραφέας του οδηγού. Όμως ο οδηγός αυτός, είναι κάτι περισσότερο από μια σειρά κειμένων που περιγράφουν τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα και τη σημερινή τους χρήση. Ο συγγραφέας, ξεκινά με μια αναφορά στις «τρεις εθνοτικοθρησκευτικές κοινότητες (που) έζησαν κατά κάποιον με πειθαναγκαστική αρμονία στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», δηλ. τους Έλληνες, τους Εβραίους και τους Τούρκους. Ακολουθεί ένα χρονολόγιο από το 1430 μέχρι το 1912 και μια αναφορά στους ιστορικούς σταθμούς της Οθωμανικής Θεσσαλονίκης, από την κατάληψη της πόλης  μέχρι το τέλος της μουσουλμανικής παρουσίας. Στη συνέχεια παρουσιάζονται οι θεσμοί και η λειτουργία της πόλης υπό Οθωμανική διοίκηση, ενώ υπάρχουν ξεχωριστά κεφάλαια για τους ντονμέδες, όπως αποκαλούνταν οι εξισλαμισμένοι εβραίοι, για το μουσείο Ατατούρκ και για τα οθωμανικά κατάλοιπα στα κοντινά στη Θεσσαλονίκη Γιαννιτσά, που υπήρξε ιερή πόλη των μουσουλμάνων. Ο λόγος είναι ότι εκεί βρίσκεται «το μαυσωλείο του Γαζή Εβρενός, ενός από τους θρησκευτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες του Ισλάμ στα πρώτα χρόνια της εξάπλωσής του στα Βαλκάνια».

     Ο εξαιρετικός, ξεχωριστός και ιδιαίτερα κατατοπιστικός αυτός οδηγός, συμπληρώνεται από γλωσσάρι, επιλεγμένη βιβλιογραφία, ευρετήριο, χάρτες και πολλές-πολλές φωτογραφίες, οι περισσότερες από τις οποίες δημιουργήθηκαν ειδικά για την παρούσα έκδοση.

ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

ROSELLA POSTORINO

Μετάφραση ΣΤΕΛΛΑ ΠΕΚΙΑΡΙΔΗ

Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Σελ. 381, 2019

     Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα είναι η ιστορία που αφηγείται η ιταλίδα συγγραφέας R. Postorino στο βιβλίο της με τίτλο «Στο Τραπέζι Του Λύκου».

     Το φθινόπωρο του 1943, ο Χίτλερ έχει εγκατασταθεί στο μυστικό στρατηγείο του, το Βολφσάντσε (η φωλιά του λύκου) στα ανατολικά της Γερμανίας, κοντά στο χωριό Γκρος-Παρτς, μέσα σ’ ένα πυκνό δάσος που το αποκρύπτει τελείως-χάρη και στις τεχνικές καμουφλάζ-από τα αεροπλάνα των Συμμάχων. Ο Χίτλερ και η ελίτ των ναζί, είναι βέβαιοι πως οι εχθροί-εσωτερικοί και εξωτερικοί-θα αναζητήσουν κάποιον πρόθυμο, που θα προσπαθήσει να τον δηλητηριάσει. Για να προστατευτεί θα δώσει διαταγή να στρατολογηθούν δέκα νεαρές γυναίκες από το κοντινό χωριό, που θα γίνουν η ασπίδα του. Θα δοκιμάζουν το φαγητό του, πριν το φάει εκείνος. Μετά θα περιμένουν μια ώρα για να μάθουν αν θα πεθάνουν ή όχι!

     Ανάμεσα στις γυναίκες είναι και η 26χρονη Ρόζα Ζάουερ. Η Ρόζα μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες ζούσε στο Βερολίνο με τον άντρα της Γκρέγκορ. Όμως ξαφνικά έχασε τα πάντα! Ο άντρας της κατατάχτηκε εθελοντικά για να πολεμήσει στο ανατολικό μέτωπο. Πήγε να ζήσει με τη χήρα μητέρα της, αλλά σε ένα βομβαρδισμό η μητέρα της σκοτώθηκε και το διαμέρισμα καταστράφηκε. Έτσι, μη έχοντας πια κανένα δεσμό με την πρωτεύουσα αλλά και για λόγους ασφαλείας, αποφάσισε να μετοικήσει στην ανατολική Πρωσία, στο Γκρος-Παρτς, απ’ όπου καταγόταν ο άντρας της και όπου ζούσαν οι γονείς του.

     Εκεί την  εντόπισαν τα SS και της έδωσαν τη διαταγή. «Είχαν παρουσιαστεί την προηγούμενη μέρα στο σπίτι των πεθερικών μου, χωρίς προειδοποίηση και είχαν πει ότι ψάχνουν τη Ρόζα Ζάουερ[…] «Ο Φίρερ σας χρειάζεται». Δεν με είχε δει ποτέ κατά πρόσωπο ο Φίρερ. Με είχε ανάγκη». Με αυτό τον τρόπο βρέθηκε με άλλες εννέα γυναίκες στη Φωλιά του Λύκου. «Λύκος ήταν το προσωνύμιο του. Αφελής σαν την Κοκκινοσκουφίτσα, κατέληξα στο στομάχι του. Μια λεγεώνα κυνηγών τον αναζητούσε. Για να τον πιάσουν στα χέρια τους, θα έπρεπε να ξεφορτωθούν και μένα».

     Όταν ο νέος επικεφαλής της ομάδας, ένας υπολοχαγός των SS, δείχνει αμέσως μια ξεχωριστή αδυναμία και την «πολιορκεί» με έναν ιδιαίτερο τρόπο, η Ρόζα συνειδητοποιεί ότι πρέπει να πάρει μια σειρά κρίσιμων αποφάσεων, που αφορούν την ίδια της την επιβίωση.

     Το μυθιστόρημα, εξετάζει με διεισδυτικότητα τις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στις δέκα γυναίκες, την αγωνία μέχρι να περάσει το κρίσιμο χρονικό διάστημα, όταν τα δευτερόλεπτα φαντάζουν σαν ώρες, τα αντιφατικά συναισθήματα της Ρόζα για τον κηρυχθέντα αγνοούμενο άντρα της και τον εραστή της, καθώς και το αίσθημα ενοχής, απέναντι στους γονείς του Γκρέγκορ, που παραμένει ασαφές, αν αντιλήφθηκαν τη σχέση της νύφης τους με τον αξιωματικό. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΙΣΗΣ

     Ο Βαγγέλης Γιαννίσης ζει μεταξύ Ελλάδας, Σουηδίας και ΗΠΑ. Ταξιδεύοντας με το τρένο από το Έρεμπρο προς τη Στοκχόλμη συνάντησε τυχαία τον επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αποφάσισε να αφηγείται τις ιστορίες του. Έργα του: «Το Μίσος» (2014, Διόπτρα), «Το Κάστρο» (2016, 2018 Διόπτρα), «Ο Χορός Των Νεκρών» (2017, Διόπτρα), «Η Σκιά» (2018, Διόπτρα), «Η Γυναίκα Του Ίσνταλ» (2019, Διόπτρα). Συμμετοχή σε συλλογικά έργα: «Η Αποκάλυψη» (2018, Παπαδόπουλος), «Τα Βατράχια» (2018, Bell). Επίσης, έχει κάνει τη μετάφραση δεκάδων βιβλίων. 

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Η Γυναίκα Του Ίσνταλ»;

     Η ίδια η ανεξιχνίαστη υπόθεση, στην οποία το βιβλίο βασίζεται. Μία γυναίκα αγνώστων στοιχείων ανακαλύπτεται νεκρή στη μέση του πουθενά. Φαίνεται πως προσπάθησε αρκετά να καλύψει τα ίχνη της, αλλά και την ταυτότητά της, γι’ αυτό και ταξίδευε με τουλάχιστον εννιά διαφορετικές ταυτότητες σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Η υπόθεση από μόνη της ήταν ενδιαφέρουσα, ήταν πρόκληση να την πάω ένα επίπεδο παραπέρα.

Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με ένα είδος, το αστυνομικό μυθιστόρημα, που μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να «απενοχοποιείται» στη συνείδηση του αναγνωστικού κοινού;

     Για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Στίβεν Κινγκ, τι σας κάνει να πιστεύετε πως το επέλεξα; Δεν ήταν ακριβώς απόφαση/ επιλογή, αλλά φυσικό επακόλουθο της αγάπης μου για το είδος.

Σας δυσκόλεψε η απουσία παράδοσης στο συγκεκριμένο είδος;

     Όχι, δεδομένου πως ασχολούμαι με το υποείδος του Σκανδιναβικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Έχω σημεία αναφοράς τους Σκανδιναβούς συγγραφείς και πατάω σε ώμους γιγάντων.

Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Μπορεί, δεν είναι όμως αναγκαίο.

Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Μετά την υπογραφή του συμβολαίου για το δεύτερο βιβλίο. Άρχισα να πιστεύω ότι μάλλον κάτι κάνω καλά.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Περηφάνια, χαρά, τα συναισθήματα που νιώθει ένας μέσος άνθρωπος όταν καταφέρνει κάτι όμορφο.

Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Επειδή τελειώνει η συγγραφή ενός βιβλίου δε σημαίνει πως τελειώνει η συγγραφή ως διαδικασία. Λίγο αφότου ξεκίνησα να γράφω το δεύτερο βιβλίο μου, έκανα ένα σχεδιάγραμμα με το μέλλον της σειράς. Τι θα ήθελα να συμβεί στα επόμενα βιβλία. Κάθε βιβλίο είναι ένα snapshot της ζωής των ηρώων -και ενώ συνεχίζω να εργάζομαι πάνω σ’ αυτό μέχρι το βιβλίο να πάει στο τυπογραφείο, παράλληλα εξελίσσω τις ιστορίες των επόμενων βιβλίων.

Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Καθημερινά συναισθήματα βιώνουν, όπως όλοι μας, οπότε ναι. Και εγώ και όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές.

Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Κανένας. Θα ήταν πολύ βαρετό να δημιουργούσα χαρακτήρες που μοιάζουν με κάποιον που ήδη ξέρω. Προτιμώ να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου.

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Η αδερφή μου.

Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Δεν έχω κάποιο μοντέλο ιδανικού αναγνώστη στο μυαλό μου. Μου φτάνει να αγαπάει τα βιβλία.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

      Συνήθως γίνεται το ανάποδο, ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου ή για τον κόσμο κι αυτό σε παρακινεί να γράψεις, επειδή έχεις μία ιστορία να αφηγηθείς. Επειδή θες να μοιραστείς αυτά που έχεις ανακαλύψει.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Ναι, η στερεοτυπική απεικόνιση των συγγραφέων ως ανθρώπων που γράφουν όταν έχουν έμπνευση. Έμαθα πως η συγγραφή είναι δουλειά, είναι σκληρή δουλειά που θέλει πειθαρχία, οργάνωση, σχεδιασμό. Μπορεί κάποιος να γίνει συγγραφέας αν περιμένει τη Μούσα να του πει τι να γράψει, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνει καλός συγγραφέας. Για να γίνεις καλός, επαγγελματίας, θέλει εξάσκηση. Θέλει δουλειά.

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Φυσικά. Σε ποιον δε θα άρεσε;

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Θα πω ναι, δίχως όμως να θυμάμαι καθαρά κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό.

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Οι περισσότεροι Σκανδιναβοί συγγραφείς. Ξεχωρίζω τους Nesbø, Dahl. Αλλά και απ’ την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έχω δεχθεί επιρροές από Pelecanos, Ellroy.

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Φυσικά και είναι δύσκολη. Όπως εξήγησα πιο πάνω, το γράψιμο ισοδυναμεί με σκληρή δουλειά. Παρόλα αυτά, δεν είναι κάτι που κάνω με βαρυγκώμια. Το λατρεύω.

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

      Το πέμπτο βιβλίο στη σειρά του Άντερς Οικονομίδη είναι έτοιμο και θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2020, ενώ αυτή την περίοδο δουλεύω πάνω στο μεθεπόμενο βιβλίο μου. Είπαμε: σκληρή και συνεχής δουλειά.

Σας ευχαριστώ πολύ!

ΑΠΑΤΗΛΗ ΣΕΛΗΝΗ

BEN PASTOR (MARIA VERBENA VOLPI)

Μετάφραση ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΨΑΛΗΣ

Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ

Σελ. 354, Απρίλιος 2019

     Το δεύτερο μυθιστόρημα (από τα δώδεκα της σειράς) με κεντρικό χαρακτήρα τον ταγματάρχη του γερμανικού στρατού Μάρτιν Μπόρα, κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Το πρώτο με τίτλο «Lumen» κυκλοφόρησε στις αρχές του 2019. Η παρουσίασή του αναρτήθηκε τον Ιούνιο.

     Ο Μπόρα το 1943, βρίσκεται στο Λάγκο, στην περιοχή της Βερόνα στην Ιταλία. Η χώρα είναι διαιρεμένη. Στο βορρά το φασιστικό καθεστώς, υπό τον απόλυτο έλεγχο των Γερμανών, διατηρεί την εξουσία. Πιο κάτω, στο νότο, το καθεστώς έχει καταρρεύσει και η κυβέρνηση που έχει αναλάβει, συνθηκολόγησε με τους Συμμάχους, οι οποίοι αργά αλλά σταθερά κερδίζουν μάχες κι έδαφος.

      Ο ταγματάρχης, έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο σοβαρά τραυματισμένος μετά από επίθεση παρτιζάνων στην ομάδα της οποίας ηγούνταν και είχε βγει στα βουνά για περιπολία. Έχει ακρωτηριαστεί στο αριστερό χέρι στο ύψος του καρπού και φέρει θραύσματα στο αριστερό πόδι.

     Δύο μήνες αργότερα, όταν πια έχει κάπως αναρρώσει, του ανατίθεται μια αποστολή. Να βοηθήσει την ιταλική αστυνομία και πιο συγκεκριμένα τον επιθεωρητή Σάντρο Γκουίντι να διαλευκάνει μια δολοφονία. Το θύμα είναι ο Βιτόριο Λίζι, από τα ιδρυτικά μέλη του φασιστικού κόμματος, ο οποίος τα τελευταία χρόνια, δημιούργησε μεγάλη περιουσία με όχι και τόσο καθαρές μεθόδους, αλλά βρισκόταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Οι φασίστες θέλουν να αναλάβει κάποιος Γερμανός την έρευνα. Αφ’ ενός δεν έχουν εμπιστοσύνη στην ιταλική αστυνομία και αφ’ ετέρου θέλουν κάποιος τρίτος, έξω από τον «αιμομικτικό μικρόκοσμο της τοπικής πολιτικής σκηνής» να αποφανθεί αν πρόκειται για  δολοφονία που έχει πολιτικά κίνητρα, αν έχει σχέση με τις σκοτεινές οικονομικές δοσοληψίες του θύματος ή αν υπάρχει κάποια άλλη αιτία.

     Οι πρώτες υποψίες πέφτουν στη νεαρή σύζυγο του θύματος, με την οποία βρισκόταν σε διάσταση. «Ζούσαν χώρια, και ο χωρισμός τους δεν είχε προκύψει φιλικά. Μάλιστα, εξακολουθούσαν να προκύπτουν κατά καιρούς έντονες λογομαχίες μεταξύ τους. Προφανώς, η χήρα αρνείται όλες τις κατηγορίες και επιμένει ότι δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την υπόθεση αν και φαίνεται πως δεν ήταν δε θέση να παρουσιάσει κάποιο άλλοθι για το επίμαχο απόγευμα».

     Ο επιθεωρητής Γκουίντι και ο ταγματάρχης Μπόρα, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να βρουν μια λύση. Όμως ο Μπόρα, εκτός από αυτά που του θέτει η υπόθεση, έχει και άλλα προβλήματα να λύσει: όπως το πώς θα ξεπεράσει τον τραυματισμό του, οι επιπλοκές του οποίου μπορεί να του δημιουργήσουν σοβαρά θέματα υγείας, πως θα μάθει να λειτουργεί με το ένα χέρι, αφού το προσθετικό μέλος είναι ελάχιστα ή και καθόλου λειτουργικό, πως θα πάψει να ανησυχεί για τα αισθήματα της γυναίκας του απέναντί του, πως θα πάψει να αισθάνεται τύψεις για όσα αναγκάστηκε να κάνει στην Πολωνία και τη Ρωσία. Τέλος, επειδή η αντιπάθειά του για τους ναζί, τα SS και τις μεθόδους τους άρχισε να γίνεται εμφανής, πρέπει να προσέχει τη συμπεριφορά του, για να μην τους προκαλεί.

     Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, με μεγάλο προσόν το διεισδυτικό ψυχογράφημα των χαρακτήρων. Ελπίζουμε στο μέλλον, να απολαύσουμε και τις άλλες ιστορίες του ταγματάρχη Μάρτιν Μπόρα.