ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΧΩΡΕΣ

ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ
Σελ. 392, Οκτώβριος 2023

      Το καινούριο μυθιστόρημα του Ι. Ζουργού, επέλεξα ως την τελευταία παρουσίαση αυτής της χρονιάς.

     Το 1884, ο Μιχαήλ Δέδες, επιστρέφει στην Αθήνα, μετά από εφτά χρόνια σπουδών στο Παρίσι και το Λονδίνο. Ο πατέρας του Γεώργιος, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πως ο γιος του έχει άλλα σχέδια για το μέλλον, θέλει να τον διαδεχτεί ο Μιχαήλ στην οικογενειακή εμπορική επιχείρηση. «Ο οίκος μας έχει ένα κεφάλι και δύο χέρια. Το κεφάλι είναι η Αθήνα, το ένα χέρι η Τεργέστη και το άλλο η Ερμούπολη. Είναι η ώρα να δεις όλη την αλυσίδα των παραγγελιών και των μεταφορών. Όσο κι αν μου λες πως δεν σ’ ενδιαφέρει, πρέπει να τη γνωρίσεις».

     Τα σχέδια του Μιχαήλ «του ντροπαλού άντρα που εύκολα κατέβαζε τα μάτια, του αγαθόπιστου, του ονειροπόλου των ταξιδιών», στόχευαν στην υπό οθωμανική κατοχή Θεσσαλονίκη.

     Ο Μιχαήλ γνώριζε πως είναι υιοθετημένος. Η μητέρα του πέθανε σε μια φονική επιδημία κι αυτός υιοθετήθηκε από την άκληρη οικογένεια του Γεωργίου Δέδε. Κάποιος συμφοιτητής του στο Παρίσι με καταγωγή από την Θεσσαλονίκη, θέλοντας να γελάσει με τον εύπιστο Μιχαήλ, τον έπεισε ότι έχει μια αδελφή η οποία ζει στη Θεσσαλονίκη! Ανέφερε μάλιστα, για να κάνει πιο πειστική την ιστορία του, και το όνομά της, που ανήκε σε πραγματικό πρόσωπο, αφού δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός θα έβαζε σκοπό της ζωής του να τη συναντήσει.

     Η κοπέλα αυτή, ήταν η Λεύκα, κόρη του Ευστάθιου Κηρομάνου, ο οποίος επισήμως ήταν έμπορος σαπουνιών. Ανεπίσημα όμως «δάνειζε παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις, με επιτόκιο και δεσμεύσεις προσαρμοσμένες στις δυνατότητες εκείνου που εκλιπαρώντας έπεφτε στα πόδια του».

     Η Λεύκα σχολιαζόταν από τον κοινωνικό της κύκλο, γιατί θεωρούνταν… ψηλομύτα κι επειδή δεν είχε ακόμη παντρευτεί. «Η αλήθεια είναι ότι ο γάμος μου είχε καθυστερήσει και με το παραπάνω, ήμουν τότε είκοσι εννιά χρονών, όμως υπάρχει και μια άλλη αλήθεια: ο κόσμος των αντρών με τραβούσε πολύ περισσότερο, μου άρεσε η εμπορική δραστηριότητα, τα χρεόγραφα, οι τράπεζες, οι ισοτιμίες των νομισμάτων[…] είχα φιλοδοξίες, σαν να μη με χωρούσε αυτή η πόλη, σαν να ήταν το λιμάνι της μικρό. Οι συναναστροφές μας και τα πάρε δώσε του δανεισμού ήταν με νοικοκυραίους περιορισμένου πλούτου και ελάχιστης επιρροής. Μάλλον αυτό το τελευταίο ήταν που με ενοχλούσε περισσότερο…».

     Όπως ήταν φυσικό, όταν έμαθε ότι κάποιος χρησιμοποίησε το όνομά της κατ’ αυτό τον τρόπο, εξοργίστηκε. Όταν όμως ο Μιχαήλ Δέδες έφτασε μπροστά της, υποκύπτοντας σε μια παρόρμηση της στιγμής, έκανε κάτι τελείως αντίθετο με τον χαρακτήρα της: αποφάσισε να υποδυθεί την «χαμένη» αδελφή του. Μια απόφαση που θα της άλλαζε δραματικά τη ζωή!

     Για μια ακόμη φορά, ο Ι. Ζουργός, φανερώνει τη μοναδική συγγραφική του δεινότητα και μας προσφέρει ένα απολαυστικό μυθιστόρημα. Με τον εξαιρετικό τρόπο γραφής του, μας αφηγείται μια γοητευτική ερωτική ιστορία, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες, που και τους δύο τους «στενεύει» ο τόπος και η εποχή τους. Ενώ παράλληλα ιχνογραφεί διεισδυτικά την τοιχογραφία μιας εποχής που προοιωνίζει ορμητικές αλλαγές, οι οποίες απειλούν να σαρώσουν όσους δεν είναι διατεθειμένοι να τις ακολουθήσουν.

     Καλή Χρονιά!

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ. ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ
Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
Σελ. 270, Οκτώβριος 2023

      Όταν ένας από τους πιο σπουδαίους έλληνες συγγραφείς καταγράφει τις αφηγήσεις μιας από τις μεγαλύτερες ελληνίδες τραγουδίστριες, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι συναρπαστικό!

     Η Μαρινέλλα (κατά κόσμον Κυριακή Παπαδοπούλου), γνωρίστηκε με τον Γ. Ξανθούλη το 1999, στα γυρίσματα του σίριαλ «…ύστερα ήρθαν οι μέλισσες»-αν και είχε προηγηθεί μια συνέντευξη της το καλοκαίρι του 1980 στον δημοσιογράφο τότε Ξανθούλη για λογαριασμό της «Ελευθεροτυπίας». Αλλά η ουσιαστική τους φιλία χτίστηκε το 1999 και διατηρείται μέχρι και σήμερα. Η «Εκάβη του τραγουδιού» όπως αποκαλείται, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στη συγγραφική δεινότητα του Γ. Ξανθούλη, αποφάσισε να αφηγηθεί σημαντικές στιγμές του βίου της από την γέννησή της στη Θεσσαλονίκη το 1938, μέχρι σήμερα. «Πρέπει να σημειώσω ότι οι συναντήσεις με τη Μαρινέλλα περιλάμβαναν κρασί και φαγητό, με προτίμηση και των δυο μας στα λαδερά, που συνήθως κουβαλούσε με τις κατσαρόλες από την Κηφισιά, όπου μένει. Οι συναντήσεις μας ξεκίνησαν την άνοιξη του 2021, εν μέσω πανδημίας, και, με μια διακοπή, συνεχίστηκαν τον Γενάρη του 2023, με ελαφρές διακυμάνσεις στο μενού. Σηκώναμε τα ποτήρια, ευχόμενοι στα ελληνικά αλλά και εις την συμμαχικήν τουρκικήν «σεφαρανιζέ»-στην υγεία μας-για να μην λησμονούμε και τους πρόσφυγες προγόνους μας. Οι συζητήσεις μας είχαν κάτι από το Συμπόσιο του Πλάτωνα στο πιο ξανοιχτικό. Το αναφέρω γιατί σπανίως ακολουθούσαμε σχολαστικά τη σειρά των γεγονότων. Το πηγαίναμε «μία σου… και μία μου…» αφού θυμόμασταν πράγματα και πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο και στη δική της και στη δική μου ζωή».

     Αν και η Μαρινέλλα μιλά έξω από τα δόντια για όλους και για όλα-τα δύσκολα παιδικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, τα μπουλούκια στα οποία συμμετείχε, τη γνωριμία με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον επεισοδιακό χωρισμό τους, τη στροφή σε σόλο καριέρα και σε άλλα είδη μουσικής, τη συνεργασία με τον Κώστα Χατζή για το τριπλό άλμπουμ «Ρεσιτάλ» που πούλησε πάνω από 500 χιλ. αντίτυπα, το ταξίδι στην Αλβανία όπου ακόμα «ο Ενβέρ Χότζα ήταν ο απόλυτος ηγέτης» και εντυπωσιάστηκε από την ερμηνεία της, την ομάδα μπάσκετ του Άρη, την πρόσκληση από τον Σάχη της Περσίας στην Τεχεράνη για να τραγουδήσει στα γενέθλιά του, την κόρη της και τα εγγόνια της και άλλα πολλά-δεν έχουμε στα χέρια μας μια «κλασική» βιογραφία «…ξανοιγόμασταν στα εσώτερα μιας βιογραφίας που δεν ήταν ακριβώς μονόλογος. Ούτε βιογραφία, γιατί την αντιμετώπιζα μεν ως ιστορικό πρόσωπο, που όμως με τσιγκλούσε να θυμηθώ κι εγώ δικά μου, παράλληλα γεγονότα…».

     Έχουμε όμως ένα εξαιρετικό βιβλίο, στο οποίο με τον μοναδικό, ξεχωριστό του τρόπο, ο Γ. Ξανθούλης, καταγράφει την αφήγηση μιας ζωής, γεμάτης συναρπαστικές στιγμές!  

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ

   

Ο πεζογράφος και μεταφραστής Δ. Μαμαλούκας, γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα, όπου και κατοικεί. Έχει γράψει διηγήματα και μυθιστορήματα για ενήλικες και παιδιά. Το πρώτο του μυθιστόρημα, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη. Έργα του: Παιδικά: «Κρις Πινόκιο-Νοεμί Αστράκη: Τα Παιδιά Του Χαμένου Χρόνου: Ένα Ασυνήθιστο Σχολείο» (Ψυχογιός, 2011),  «Μια Περίεργη Χρονομηχανή» (Ψυχογιός, 2011),  «Ο Μοναδικός Άλμπερτ» (Κουκουνάρι, 2013), «Η Χώρα Της Βροχής» (Κουκουνάρι, 2013), «Η Μεγάλη Ληστεία Της Χρηματαποστολής» (Κέδρος, 2016), «Η Απαγωγή Του Τραπεζίτη Ο’ Μπράιαν» (Κέδρος, 2017), «Τα Πλαστά Χαρτονομίσματα» (Κέδρος, 2018), «Το Αγκμαράλο» (Κέδρος, 2020), Μυθιστορήματα: «Όσο Υπάρχει Αλκοόλ Υπάρχει Ελπίδα» (Απόπειρα, 1999-Κουκουνάρι, 2016), «Ο Μεγάλος Θάνατος Του Βοτανικού» (Καστανιώτης, 2003-Κουκουνάρι, 2014), «Η Απαγωγή Του Εκδότη» (Καστανιώτης, 2005), «Η Χαμένη Βιβλιοθήκη Του Δημητρίου Μόστρα» (Καστανιώτης, 2007), «Η Μοναξιά Της Ασφάλτου» (Εκδ. Οικ. Α.Α. Λιβάνη, 2008-Κουκουνάρι, 2014), «Κοπέλα Που Σε Λένε Φίνι» (Εκδ. Οικ. Α.Α. Λιβάνη, 2009), «Κράτα Μου Το Χέρι» (Ψυχογιός, 2012), Ο Κρυφός Πυρήνας Των Ερυθρών Ταξιαρχιών» (Κέδρος, 2016-Βραβείο Μυθιστορήματος περιοδικού Ο Αναγνώστης), «Τα Πτώματα Δεν Πληρώνουν» (Κέδρος, 2022), «Σκότωσε Σαν Τον Στίβεν Κινγκ» (Κέδρος, 2023), Συμμετοχές σε Συλλογικά Έργα: «Ελληνικά Εγκλήματα» (Καστανιώτης, 2007), «Υπόγειες Ιστορίες» (Athens Voice, 2008), «Το Τελευταίο Ταξίδι» (Μεταίχμιο, 2009), «Ελληνικά Ονόματα» (Κέδρος, 2010), «Έρως 13» (Ψυχογιός, 2011), «Είσοδος Κινδύνου» (Μεταίχμιο, 2011), «Η Επιστροφή Του Αστυνόμου Μπέκα» (Καστανιώτης, 2012), «Στον Ίσκιο Του Βασιλιά» (Κλειδάριθμος, 2017), «Οι Καλύτερες Ιστορίες Με Φαντάσματα» (Παπαδόπουλος, 2019), «Τα Βατράχια» (Bell, 2018).

 

     Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;

     Τι άλλο παρά ο Στίβεν Κινγκ και τα βιβλία του; Τόσο διάβασμα, τόσοι επηρεασμοί, τόσες σκέψεις βρήκαν στέγη σ’ αυτό το αστυνομικό μου μυθιστόρημα. Τον Κινγκ τον θεωρώ ένα συγγραφικό/λογοτεχνικό φαινόμενο τόσο από πλευράς παραγωγής όσο και ποιότητας έργου. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έζησα παράλληλα μ’ αυτόν και τον διάβαζα ταυτόχρονα. Κι εκείνος είναι τυχερός που έζησε την αναγνώριση της δουλειάς του, πράγμα που δεν συνέβη με αντίστοιχους συγγραφείς-φαινόμενα όπως ο Πόε. Υποστηρίζω σφόδρα -και το γράφω εδώ και δεκαπέντε χρόνια- ότι ο Κινγκ αξίζει το νόμπελ λογοτεχνίας.

     Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο είναι αυτό;

     Δεν γράφω ποτέ μυθιστορήματα που να θέλουν να περάσουν κάποιο μήνυμα. Φτιάχνω ιστορίες, περιγράφω συμπεριφορές, χαρακτήρες, κόσμους, και συχνά τον πραγματικό κόσμο. Αν κάποιος βγάζει μηνύματα μέσα από τα βιβλία μου αυτός δεν είναι ο σκοπός μου ούτε γίνεται ηθελημένα και με απασχολεί στο ελάχιστο.

     Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Αυτό ίσως ίσχυε κάποτε. Τώρα η μόνη κοινωνική πράξη που βλέπω εγώ είναι που στη χώρα μας λίγοι ρομαντικοί εξακολουθούμε να γράφουμε βιβλία μέσα σε μια απόλυτη απαξίωση από σχεδόν όλους. 

 

     Μπορεί η λογοτεχνία να δρομολογήσει αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο;

     Δεν ξέρω, η λογοτεχνία εκτός από το να ψυχαγωγεί μπορεί να προβληματίσει, να θέσει ερωτήματα, να καταγγείλει, να περιγράψει την ζοφερή πραγματικότητα, ακόμα και να προτείνει κάθε είδους ενέργειες. Έτσι όμως ο συγγραφέας μπορεί εύκολα να πέσει στην παγίδα της στρατευμένης λογοτεχνίας. Αλλά το θέμα είναι πώς θα αντιμετωπιστεί μια τέτοια οπτική από τον αναγνώστη. Εμένα προσωπικά, σαν αναγνώστη, η στρατευμένη λογοτεχνία καμουφλαρισμένη ως μυθιστόρημα -ή ακόμα χειρότερα, σαν αστυνομικό μυθιστόρημα- μου προκαλεί εμετό. 

      Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Από πολύ- πολύ νωρίς, στα χρόνια του δημοτικού. Φαινόταν και από τις εκθέσεις μου. Ήμουν συνεχώς εκτός θέματος. Νόμιζα ότι ήμουν ο χειρότερος της τάξης σ’ αυτό το μάθημα, αλλά πολύ αργότερα συνειδητοποίησα ότι έγραφα πάντα τις δικές μου ιστορίες αντί για το θέμα της έκθεσης. Κι ό,τι προσπαθούσα πάντα να γράφω κάτι που να έχει άρωμα μυστηρίου και τρόμου ή υπαρξιακού αδιεξόδου.

     Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Ήταν το 1999. Είπα: “να το. Δεν είναι κακό. Άντε να δούμε πού θα μας βγάλει”. Ένιωσα χαρά και ικανοποίηση, αναμφίβολα. Αλλά μέχρι να βγει το δεύτερο και το τρίτο δεν θεωρούσα τον εαυτό μου πραγματικό συγγραφέα.

      Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Μπαίνουν στο χρονοντούλαπο, στη λήθη και κατά καιρούς ζητούν να επιστρέψουν, πολιορκούν τη σκέψη μου, ξανάρχονται σαν φαντάσματα σε άσχετες στιγμές. Στα πρώτα χρόνια της συγγραφής με απασχολούσαν περισσότερο, τώρα αδιαφορώ, τους γράφω να το πω λαϊκά.

     Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Εφόσον προσπαθώ οι ήρωές μου να είναι κανονικοί άνθρωποι σαν κι εμένα εννοείται ότι βιώνω συνεχώς τα ίδια συναισθήματα με εκείνους. Εξαίρεση το έγκλημα: δεν έχω σκοτώσει ακόμα κανέναν όπως έχουν κάνει πολλοί ήρωές μου.

     Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Πολλοί ήρωες κουβαλούν πλευρές των δημιουργών τους. Όμως κανείς συγγραφέας που σέβεται τον εαυτό του δεν θα δημιουργούσε έναν ήρωα κατ’ εικόνα και ομοίωση. Ο Νικόλα Μιλάνο αγαπάει τα κλασικά αυτοκίνητα όπως κι εγώ, αλλά εκεί σταματάνε οι ομοιότητές μας. Ο Νετούνο τρέχει όπως κι εγώ, εκείνος όμως είναι πολύ καλύτερος δρομέας. Κάπως έτσι είναι αρκετοί ήρωές μου. Όλοι έχουν κάτι από μένα.

     Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας; 

     Η σύζυγός μου. Με ανέχεται και συγγραφικά. Την αγαπώ πολύ.

     Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Αυτός που δεν λέει/σκέφτεται: “α, ο συγγραφέας είναι Έλληνας και τον έχω δει μια φορά στο δρόμο, έχω δει και το προφίλ του στο φβ, αποκλείεται να έχει γράψει ένα αξιόλογο βιβλίο για τον Στίβεν Κινγκ”. Κι όπου Στίβεν Κινγκ μπορείτε να βάλετε τη λέξη “αστυνομικό”. Αυτό φαίνεται καθαρά στις κριτικές που δέχομαι από την Τουρκία που αγνοούν οτιδήποτε για μένα σαν φυσικό πρόσωπο και κρίνουν αποκλειστικά το βιβλίο μου. Αλλά αυτό νομίζω ότι συμβαίνει σε όλες τις μικρές χώρες.

     Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Όχι πολλά. Περισσότερα έχω ανακαλύψει με το τρέξιμο υπερμαραθωνίων, όπως πχ ότι μπορώ να έχω μεγάλο πείσμα και υπομονή, που χρειάζονται και στη συγγραφή βέβαια. Με τη συγγραφή ανακάλυψα απλώς ότι μπορώ να τελειώσω ένα μυθιστόρημα που μπορεί να αρέσει και σε άλλους εκτός από εμένα.

 

     Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Όχι δεν νομίζω.

     Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Μου αρέσει, αλλά γρήγορα ένας από τους δύο θα το μετανιώσει. Πιστεύω πολύ στο γνωστό κλισέ: “αν σου αρέσει ένας συγγραφέας μην επιδιώξεις να τον γνωρίσεις ποτέ”. Πάντως ένα θερμό σημείωμα από κάποιον αναγνώστη σού δίνει χαρά και κουράγιο να συνεχίσεις. 

     Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Ναι, έχει συμβεί, έχει ενδιαφέρον και είναι γοητευτικό. 

     Εκτός από τον Σ. Κινγκ, υπάρχει κάποιος άλλος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Αρκετοί λίγο έως πολύ, αγαπώ πολύ τον Πόε, τον θεωρώ αξεπέραστο. Επίσης διαβάζω και ξαναδιαβάζω Βαν Γκούλικ και Σιμενόν, αν και το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σαν συγγραφέας, είναι να προσπαθήσεις να μιμηθείς την γραφή του Σιμενόν. Σίγουρη -και παταγώδης- αποτυχία.

     Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Πάντα είναι δύσκολη διαδικασία για μένα. Το γράψιμο είναι σαν χρέος, σαν αποστολή από κάποια ανώτερη δύναμη μέσα μου. Υπάρχουν στο μυαλό μου κάποια σχέδια μυθιστορημάτων, κάποιες ιδέες, που πρέπει να γίνουν βιβλία. Κι εγώ υπακούω. Και τα γράφω. Τόσο απλά.

     Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Σπάνια έχω υλικό έτοιμο. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζω την δεύτερη περιπέτεια του Νετούνο, του ήρωά μου στο “Τα πτώματα δεν πληρώνουν”.

 

ΣΚΟΤΩΣΕ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΤΙΒΕΝ ΚΙΝΓΚ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΔΡΟΣ

Σελ. 346, Ιούνιος 2023

      Φόρος τιμής στον μεγάλο αμερικανό συγγραφέα Steven King είναι το νέο μυθιστόρημα του Δ. Μαμαλούκα.

     Ο Ρέιμοντ Στέμπινς είναι ένας 50χρονος άνδρας που ζει στη Ν. Υόρκη. Έχοντας κληρονομήσει το μισό μιας ανθηρής επιχείρησης, δεν έχει ανάγκη να εργάζεται και τον περισσότερο καιρό, ασχολείται με τη συλλογή βιβλίων και αντικειμένων του Steven King. Η γνωριμία του με το έργο του έγινε το 1987 όταν διάβασε το «Μακριά Πορεία», που του άλλαξε τη ζωή. Από τότε αναζήτησε και διάβασε όλα του τα βιβλία και σύντομα από απλός αναγνώστης, έγινε φανατικός συλλέκτης. Όχι όμως βιβλίων «μαζικής κατανάλωσης». Αναζητούσε υπογεγραμμένα βιβλία ή σπάνιες εκδόσεις σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων που είχαν υψηλό κόστος.

      Ο Στέμπινς, προσπαθώντας να ανακαλύψει περισσότερα σπάνια βιβλία και αντικείμενα, είχε βάλει αγγελία σε εφημερίδες. Σποραδικά με αυτόν τον τρόπο είχε καταφέρει να αποκτήσει κάποια αξιόλογα είτε βιβλία, είτε αντικείμενα. Εκείνο το σαββατόβραδο του Νοεμβρίου του 2019, θα συναντούσε κάποιον πωλητή. «Απόψε είχα ραντεβού με μια νεαρή κοπέλα, απ’ όσα μπόρεσα να συμπεράνω από τη φωνή της. Όπως μου είχε πει στο τηλέφωνο, είχε στην κατοχή της κάτι σχετικό με τον Κινγκ. Κλείσαμε το ραντεβού κι όταν τη ρώτησα το όνομά της εκείνη είπε απλώς «Κριστίν Άσλεϊ». Μα φυσικά Κριστίν, τι άλλο; Όπως το βιβλίο σκέφτηκα και χαμογέλασα».

     Όπως αποδείχτηκε τελικά, το βιβλίο που παρουσίασε η Κριστίν δεν ήταν κάτι αξιόλογο. Στο εσωτερικό του όμως, έκρυβε μια φωτογραφία του 1966 που σόκαρε τον Στέμπινς. Βλέποντάς την, υποψιάστηκε ότι μπορεί να τον οδηγούσε στο αντικείμενο του πόθου όλων των συλλεκτών. Το βιβλίο η «Ιστορία του Μπέρνι», που τυπώθηκε από κάποιον Σούτερ, που υπήρξε φίλος του King, αλλά του έκλεψε το χειρόγραφο. «Έτσι λοιπόν «Η Ιστορία Του Μπέρνι», που τυπώθηκε το 1985 στο Μόντρεαλ του Καναδά από τον Τζον Σούτερ, εκδόσεις Μυστικό Παράθυρο, σε μόλις 15 αριθμημένα και υπογεγραμμένα από τον εκδότη αντίτυπα, μόλις δεκατρία για τους συλλέκτες, έγινε το βιβλίο φάντασμα, το ιερό δισκοπότηρο, το πιο σπάνιο βιβλίο του Κινγκ. Και οι συλλέκτες τα ονόμαζαν σήμερα τα βιβλία του Σούτερ ή τα χαμένα αντίτυπα του Σούτερ». Κι αυτό γιατί σύμφωνα με όσα ήταν γνωστά, τα δεκατρία αντίτυπα, καταστράφηκαν από πυρκαγιά που ξέσπασε στο σπίτι του Σούτερ και του κόστισε τη ζωή. Όμως σύμφωνα με άλλες φήμες, κάποια από αυτά διασώθηκαν.

     Θα αποκαλύψει το εύρημά του σε έναν από τους φίλους του και μαζί με την Κριστίν, θα ταξιδέψουν αρχικά στο Πίτσμπουργκ και στη συνέχεια στο Λονδίνο και σε ένα σκοτεινό κάστρο στις Εβρίδες της Σκωτίας. Εκεί όμως θα τους περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη…

     Έχω διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα του King. Άλλα μου άρεσαν περισσότερο κι άλλα λιγότερο. Συμμερίζομαι την άποψη του Δ. Μαμαλούκα σχετικά με το γιατί αρέσει ο King («Είναι τα θέματά του, η γραφή του, ο τρόπος που ζωντανεύει τους εφιάλτες ή τα όνειρα του καθενός, η μοναδική του μαεστρία να μιλήσει στην καρδιά του κάθε ανθρώπου στη γη ξεχωριστά. Η σχεδόν ανατριχιαστική αίσθηση που συναντάς σε κάθε του βιβλίο, αυτό που νομίζεις ότι ζεις με τους ήρωες του, ταυτίζεσαι μαζί τους, λες και τους γνωρίζεις χρόνια, λες και σε γνωρίζουν κι εκείνοι») όμως δεν υπήρξα ποτέ φανατικός αναγνώστης του. Ο Δ. Μαμαλούκας όμως είναι φανατικός και γι’ αυτό το μυθιστόρημά του, ξεχειλίζει από αναφορές σε αυτόν. Από τους τίτλους των κεφαλαίων ως την αρίθμηση, τα ονόματα πολλών χαρακτήρων και φυσικά το θέμα του μύθου, που είναι η αναζήτηση ενός «χαμένου» βιβλίου του. Εδώ κρύβεται μια παγίδα. Η συνεχής αναφορά στον King, ενέχει τον κίνδυνο να αποπροσανατολίσει τον συγγραφέα και να τον κάνει να χάσει τη στόχευσή του. Όμως ο Δ. Μαμαλούκας δεν πέφτει στην παγίδα. Έχει γράψει ένα συναρπαστικό θρίλερ, με εξαιρετική πλοκή και ανατροπές, που απευθύνεται σε κάθε αναγνώστη κι όχι μόνο στους «κινγκικούς», στις τελευταίες σελίδες του οποίου, κάνει μια guest  «εμφάνιση», ο μεγάλος αμερικανός συγγραφέας, όπως έκανε και σε κάποιες από τις ταινίες που βασίζονται στα έργα του.  

ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ

ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΑΚΡΟΓΙΩΡΓΟΥ
Εκδόσεις ΑΩ
Σελ. 187, Οκτώβριος 2023

      Το νέο βιβλίο της Γ. Μακρογιώργου, με τίτλο «Ανταύγειες», κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό .

     Η πανδημία με τον κορωνοϊό, δεν ήταν η πρώτη τόσο φονική που αντιμετώπισε η ανθρωπότητα. Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, να σας αναφέρω ότι η πανώλη του 1374, εξόντωσε το μισό του πληθυσμού της Ευρώπης Ή ότι η γρίπη που ξέσπασε τα τελευταία χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, κόστισε τη ζωή σε πενήντα εκατομμύρια ανθρώπους. Βέβαια τότε η ιατρική δεν είχε κάνει τις προόδους που έχει κάνει σήμερα. Και τα άσχημα νέα είναι ότι θα βρεθούμε και πάλι σε λίγα ή σε πολλά χρόνια αντιμέτωποι με ανάλογα φαινόμενα.

     Ένα από τα μέτρα που λήφθηκαν για να αναχαιτιστεί η μόλυνση του πληθυσμού μέχρι η επιστήμη να ανακαλύψει το σωτήριο εμβόλιο, ήταν ο εγκλεισμός. Που προκάλεσε πολλά περισσότερα «θύματα», με τα οποία ελάχιστες μελέτες ασχολήθηκαν και τα οποία μπορεί να μην έχασαν τη ζωή τους ή να κινδύνεψαν, αλλά έχασαν βεβαιότητες και την ψυχική τους ηρεμία. Η ολοήμερη συμβίωση υπό συνθήκες κρίσης, έφερε στην επιφάνεια προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις που προϋπήρχαν, αλλά παρέμεναν κρυμμένα λόγω του σύγχρονου τρόπου ζωής, που απαιτεί πολύωρη απουσία από την οικογενειακή εστία. Ξαφνικά κάποιοι με έκπληξη ανακάλυψαν ότι τελικά δεν ήξεραν τόσο καλά όσο πίστευαν τους ανθρώπους ακόμη και της δικής τους οικογένειας. Έτσι πρόεκυψαν εντάσεις και συγκρούσεις. Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ότι ακριβώς οι συνθήκες κρίσης έφεραν τους ανθρώπους ακόμη πιο κοντά κι ενίσχυσαν τους οικογενειακούς δεσμούς. Δυστυχώς αυτές οι περιπτώσεις είναι δραματικά λιγότερες.

     Ορισμένοι άνθρωποι, μπόρεσαν στην απομόνωση να αναστοχαστούν τη ζωή τους, τις σχέσεις τους, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, τα τραύματα που επουλώθηκαν και αυτά που παραμένουν ανοικτά. Κάτι που για κάποιους υπήρξε λυτρωτικό και για άλλους επώδυνο.

     Τέλος προέκυψε και το πρόβλημα του χρόνου. Γιατί καλός ο αναστοχασμός, το διάβασμα, η ολιγόωρη άσκηση, αλλά θα πρέπει να ασχοληθείς και με κάτι άλλο, αντί να αποχαυνώνεσαι μπροστά στην τηλεόραση. Έτσι πολλοί επέλεξαν αυτό που λέμε δημιουργικές δραστηριότητες. Συγγραφή, ζωγραφική ακόμη και το γύρισμα χιουμοριστικών βίντεο για το tik tok.

     Όλα αυτά περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο η Γεωργία Μακρογιώργου στις «Ανταύγειες», μέσα από την αφήγησης της ζωής τριών γυναικών που ανήκουν σε τρεις διαδοχικές γενιές της ίδιας οικογένειας. Η γιαγιά Φιλιώ, η κόρη Ματίνα και η εγγονή Αντιγόνη, βρίσκονται έγκλειστες στο σπίτι της οικογένειας στη Θεσσαλονίκη σε συνθήκες πανδημίας. 

     Ενώ λοιπόν η Ματίνα προσπαθώντας να γεμίσει το χρόνο της, αλλά και να λυτρωθεί από ότι την στοιχειώνει, αντιγράφει έργα μεγάλων ζωγράφων, η Αντιγόνη αποφασίζει να καταγράψει την ιστορία του βίου της γιαγιάς της. Η οποία μπορεί λόγω Αλτσχάιμερ να έχει χάσει την δυνατότητα απομνημόνευσης στη βραχεία μνήμη, αλλά θυμάται τα περασμένα με απόλυτη διαύγεια. 

     Αυτά όμως είναι τα «εξωτερικά» χαρακτηριστικά του μυθιστορήματος, είναι το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Το βιβλίο είναι πολυεπίπεδο κι εξετάζει πολλά ζητήματα που απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνία, όπως  η ενδοοικογενειακή βία, οι γυναικοκτονίες (πολύ πρόσφατα είχαμε ένα ακόμη περιστατικό), η συζυγική πίστη και απιστία, η λυτρωτική επίδραση της Τέχνης στον ψυχισμό του ανθρώπου και άλλα. Και βέβαια τις οικογενειακές σχέσεις ανάμεσα στις τρεις γυναίκες, τα ματαιωμένα όνειρα και τις προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν, αλλά και τις σχέσεις όχι μόνο με τους άντρες της οικογένειας, αλλά και όσους πέρασαν κάποια στιγμή από τη ζωή τους.

     Αυτό που θέλω να προσθέσω κλείνοντας, είναι ότι έχουμε στα χέρια μας ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα, το οποίο αξίζει την προσοχή του αναγνωστικού κοινού. 

        Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, θα γίνει στη Νάουσα, το πρωί της Κυριακής 10 Δεκεμβρίου 2023,στις 11.30 στην αίθουσα Βέτλανς του πολυχώρου πολιτισμού "Χρήστος Λαναράς".   

ΤΟ ΘΕΡΕΤΡΟ

SARAH REARSE
Μετάφραση ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΛΑΪΤΖΗΣ
Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Σελ. 427, Μάιος 2023

      Μετά το πολύ καλό μυθιστόρημα «Το Σανατόριο» που εκτυλίσσεται στο χιονισμένο τοπίο των ελβετικών Άλπεων, η βρετανίδα συγγραφέας Σ. Πηρς, επιστρέφει με το εξίσου καλό «Θέρετρο», το οποίο διαδραματίζεται σε ένα μικρό νησί, το Kerry, που είναι γνωστό και ως «Ο Βράχος του Θεριστή» και βρίσκεται στα ανοιχτά των ακτών της Αγγλίας.

     Το νησί, σύμφωνα με κάποιες παλιές δοξασίες και θρύλους είναι… καταραμένο! «…σύμφωνα με πολλούς κατοίκους της περιοχής, το νησί είναι καταραμένο. Προφανώς πιστεύεται ότι ο βράχος είναι μια ενσάρκωση του Μαύρου Θεριστή. Κατά την επιδημία της Μαύρης Πανώλης που θέριζε όλη τη  Ευρώπη τον δέκατο τέταρτο αιώνα, έστελναν εδώ σε καραντίνα τους αρρώστους και τους άφηναν να πεθάνουν».

     Αργότερα, χτίστηκε ένα «ειδικό» σχολείο για ατίθασα παιδιά, το οποίο καταστράφηκε από πυρκαγιά. Τη δεκαετία του ’90, μετατράπηκε σε κέντρο δημιουργικής απασχόλησης, μέχρι που το 2003, ο επιστάτης του χώρου, δολοφόνησε μια παρέα εφήβων, οπότε έκλεισε οριστικά.

     Στη συνέχεια αγοράστηκε από έναν επιχειρηματία, ο οποίος έχτισε στο νησί ένα πολυτελές θέρετρο, το ΛΟΥΜΕΝ που προσέφερε ξεκούραση και διάφορες δραστηριότητες. Σ’ αυτήν την ειδυλλιακή τοποθεσία προσκλήθηκε η influencer Τζο Λέγκερ με την παρέα της, για ολιγοήμερες διακοπές και τη δημιουργία βίντεο που θα διαφημίσουν τον χώρο μέσω των social media.

     Νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας από την άφιξή τους, ο υπάλληλος που ήταν επιφορτισμένος με τον τελευταίο έλεγχο καθαριότητας του χώρου πριν ξυπνήσουν οι επισκέπτες, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα αποτρόπαιο θέαμα. Κοντά στο κτίριο της γιόγκα, σε ένα απόκρημνο σημείο, βρίσκεται το πτώμα μιας γυναίκας. Αμέσως ειδοποιούνται οι Αρχές.

     Η ντετέκτιβ που βρίσκεται πιο κοντά στο νησί, είναι η Έλιν Γουόρνερ, αποσπασμένη στο τμήμα του χαμηλής εγκληματικότητας Τόρχουν. Είναι ένας τρόπος να ανακάμψει από την τραυματική εμπειρία των Άλπεων, όπου με κίνδυνο της ζωής της, εντόπισε τον δολοφόνο της αρραβωνιαστικιάς του αδελφού της. Ένας τρόπος να βρει τον παλιό της εαυτό και να επιστρέψει στην Ομάδα Έρευνας Σημαντικών Εγκλημάτων.

     Η αρχική της εκτίμηση, όταν επισκέπτεται την τοποθεσία που βρέθηκε το πτώμα, είναι ότι πρόκειται για ατύχημα. Η γυναίκα φαίνεται ότι έσκυψε απρόσεκτα στο παραπέτο κι έπεσε. Όμως ο χρυσός κανόνας σε κάθε περίπτωση ανεξήγητου θανάτου είναι «αντιμετώπιζέ τον ως ύποπτο μέχρι να αποδειχθεί ότι δεν είναι».

     Η ντετέκτιβ Γουόρνερ και ο συνεργάτης της, όσο «σκαλίζουν» την υπόθεση, παίρνουν πληροφορίες που δεν τους αρέσουν. Όπως το γεγονός ότι η άτυχη γυναίκα δεν είναι ένοικος του ξενοδοχείου και ότι δεν είχε κανένα λόγο να βρίσκεται εκεί.  

     Όταν την επόμενη ημέρα, ένα μέλος της παρέας της Λέγκερ χάνει τη ζωή του σε μια κατάδυση, η Γουόρνερ είναι σίγουρη ότι δεν πρόκειται για ένα ακόμη ατύχημα. Κάποιος έχει βάλει στο στόχαστρο τους ενοίκους του ΛΟΥΜΕΝ. Πρέπει να τον εντοπίσει για να αποτραπεί η επανάληψη της αιματηρής ιστορίας του νησιού.

     Το «Θέρετρο» είναι ένα θρίλερ που διαβάζεται με κομμένη την ανάσα. Το σασπένς και η αγωνία «χτυπούν κόκκινο». Είναι μοναδική η αποτύπωση των χαρακτήρων και των σχέσεων που αναπτύσσονται μεταξύ τους, καθώς μυστικά από το παρελθόν, έρχονται στην επιφάνεια επηρεάζοντας τες καταλυτικά. Ολοζώντανες είναι οι περιγραφές του νησιού, και των επιπτώσεων μιας καταιγίδας που ξεσπά και χτυπά με ορμή την περιοχή. Η Σάρα Πηρς (μετά το «Σανατόριο») έγραψε ένα ακόμη συναρπαστικό θρίλερ!        

'ΜΕΝΑ ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΩΘΙΚΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ
Εκδόσεις 3.1
Σελ. 143, Νοέμβριος 2023

      Κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες η νέα συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Κασαπίδη με τίτλο «’Μένα Με Λένε Σωθικό».

     Το βιβλίο περιλαμβάνει όπως λέει και ο υπότιτλος, μία συν δώδεκα εξαιρετικά γραμμένες ιστορίες. Ο διαχωρισμός έγινε επειδή η πρώτη ιστορία, είναι αρκετά μεγάλη σε έκταση και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διήγημα. Μάλλον θα το λέγαμε νουβέλα. Είναι το κείμενο που έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο. Ένα κείμενο συναρπαστικό, συγκινητικό, που θα κάνει να μαλακώσουν και οι πιο σκληρές καρδιές. Χωρίς φυσικά να είναι φτηνό μελό και έχει μια συγκλονιστική  ανατροπή στο τέλος. Κι όταν λέμε τέλος, εννοούμε στις τελευταίες λέξεις.

     Στα υπόλοιπα διηγήματα, γραμμένα με τη γνωστή λυρική, ποιητική, γοητευτική γραφή του Γ. Κασαπίδη, που ωριμάζει και βελτιώνεται συνεχώς, περιγράφονται ιστορίες που αφορούν ανθρώπους, όπως λέμε καθημερινούς. Όπως το ζευγάρι των ηλικιωμένων συνταξιούχων που συνεχώς ας μου επιτραπεί η αδόκιμη έκφραση τρώγονται σαν τα σκυλιά, στο «Βέρα για δύο». Χωριάτισσα και στείρα την ανεβάζει αυτός, ανεπρόκοπο και μπεκρή τον κατεβάζει εκείνη. Όμως ο Γιώργος βρίσκει την μικρή ρωγμή στο τείχος της σκληρής τους αντιπαράθεσης για να μας δείξει ότι για μια ακόμη φορά, τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν. Ή την πορεία του Μανώλη, άντρα αρειμάνιου και λεβέντη, που αναγκάζεται να πάρει μια πολύ δύσκολη απόφαση, αφού πρώτα πει τέσσερα όχι! Στη «Γέρικη φωνή» τη σκυτάλη της αφήγησης παίρνει ένα λουλούδι, που για πολλά χρόνια βρίσκεται κρυμμένο ή ξεχασμένο ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου, ενώ έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στον έρωτα ενός ζευγαριού.

     Θα μπορούσα να συνεχίσω να σας μιλώ και για τα υπόλοιπα διηγήματα που το ένα είναι καλύτερο από το άλλο, αλλά δεν θέλω να στερήσω από τους μελλοντικούς αναγνώστες τη χαρά, να ανακαλύψουν μόνοι τους αυτά τα κομψοτεχνήματα.

     Το βιβλίο του Γ. Κασαπίδη δεν προσφέρεται για ταχυαναγνώστες-καταναλωτές σελίδων. Χρειάζεται αργό διάβασμα, για να απολαύσει ο αναγνώστης τον πλούτο και την εναλλαγή των συναισθημάτων και να νοιώσει την αγάπη και την κατανόηση με την οποία περιβάλλει τους ήρωές του. Θα συνιστούσα να μην το διαβάσετε όλο μονομιάς. Διαβάστε ένα διήγημα και κλείστε το βιβλίο. Αφήστε αυτό που διαβάσατε να καθίσει μέσα σας. Διαβάστε τα ξανά και ξανά. Κάθε φορά θα ανακαλύπτετε κάτι καινούριο.

     Για μια ακόμη φορά, ο Γ. Κασαπίδης μας χαρίζει εξαιρετικές ιστορίες, γραμμένες με τον τόσο ξεχωριστό, προσωπικό του τρόπο και τον λυρισμό που τον χαρακτηρίζει. Ένα απολαυστικό βιβλίο που αξίζει την προσοχή του αναγνωστικού κοινού.

     Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, θα γίνει στη Νάουσα, την Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2023, στην αίθουσα Βέτλανς του Πολυχώρου Πολιτισμού Χ. Λαναράς, στις 7 το βράδυ. 

ΤΡΕΙΣ ΚΗΔΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΑΔΙΟ ΜΟΝΡΟΪ

ALEXIS RAVELO
Μετάφραση ΑΓΑΘΗ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑ
Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ
Σελ. 238, Απρίλιος 2023

      Το πρώτο μυθιστόρημα της σειράς με κεντρικό χαρακτήρα τον Ελάδιο Μονρόι, από τα οκτώ που πρόλαβε κι έγραψε ο Α. Ραβέλο πριν φύγει ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία μόλις 52 ετών από καρδιακά προβλήματα, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος. Απ’ όσο γνωρίζω, έχουν ενταχθεί κι άλλα στο εκδοτικό τους πρόγραμμα και ήδη μόλις κυκλοφόρησε το «Μόνο Τους Πεθαμένους».

     Ο Μονρόι είναι συνταξιούχος μηχανικός του εμπορικού ναυτικού. Ζει στην Λας Πάλμας των Καναρίων Νήσων. Για να συμπληρώσει τη σύνταξή του, όποτε βρίσκει την ευκαιρία κάνει «δουλειές του ποδαριού». Είναι «ψηλός, σωματώδης, με ξυρισμένο κεφάλι, με τατουάζ ένα Κ στον αριστερό του πήχη και μια ουλή από μαχαιριά στο δεξί μάγουλο [...] Ήρεμος, χωρίς πολλές χειρονομίες, αλλά και ψύχραιμος την κρίσιμη στιγμή».

     Μετά το επεισοδιακό διαζύγιο που πήρε από την γυναίκα του, ζει μόνος και φροντίζει μάλιστα να μην έχει καμιά επαφή μαζί της, αφού δίπλα της πέρασε μαρτυρικά χρόνια. Γι’ αυτό και τον παραξένεψε το μήνυμά της στον τηλεφωνητή. «Ελάδιο! Εγώ είμαι, η Άνα Μαρία. Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Πρέπει να μιλήσουμε το συντομότερο. Τηλεφώνησέ μου σε παρακαλώ… δεν είναι για να σου ζητήσω χρήματα, τίποτα τέτοιο… Έχω ένα πολύ χοντρό πρόβλημα και δεν ξέρω από ποιόν να ζητήσω βοήθεια…».

     Η γυναίκα του, είχε ξαναπαντρευτεί έναν πολύ ευκατάστατο επιχειρηματία, τον «Ερνέστο Γκαρσία Μεδίνα, ιδιοκτήτη της κατασκευαστικής Γκαρσιάσα. Επίσης τα τελευταία χρόνια ο Γκαρσία Μεδίνα είχε επενδύσει στους πιο διαφορετικούς τομείς, κυρίως στον τομέα υπηρεσιών: ξενοδοχεία στο Μαρόκο και στο Πράσινο Ακρωτήρι, αλυσίδες βιντεοκλάμπ, κέτερινγκ… Οτιδήποτε έβγαζε χρήματα, μπορούσε να έχει σχέση με το όνομα αυτού του μικρόσωμου άντρα…». Μετά από αυτόν τον δεύτερο γάμο της, ούτε και αυτή ήθελε να έχει οποιαδήποτε επαφή με τον Ελάδιο, οπότε το να ζητά τη βοήθειά του, σήμαινε ότι συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό.

     Συναντιούνται στην πολυτελή βίλα τους. Εκεί το ζευγάρι του αποκαλύπτει ότι έχει πέσει θύμα εκβιασμού. Κάποιος έχει βιντεοσκοπήσει ιδιαίτερες στιγμές τους με τη συμμετοχή τρίτου ατόμου (μιας νεαρής πόρνης) και απειλεί να τις δημοσιοποιήσει. Γεγονός που θα έκανε σοβαρή ζημία στην πολιτική καριέρα του Μεδίνα, που μόλις ξεκινά. Ζητούν από τον Ελάδιο να μεταφέρει 60.000 ευρώ σε συγκεκριμένο σημείο και να παραλάβει τα dvd για να τα παραδώσει στο ζευγάρι. «Σας είπα ήδη ότι η Άνα Μαρία μου έχει μιλήσει πολύ για σας. Ουσιαστικά, η ιδέα να σας τηλεφωνήσουμε ήταν δική της. Είπε ότι είστε το μόνο άτομο το οποίο θα εμπιστευόταν για μια τέτοια δουλειά. Φυσικά, θα πληρωθείτε καλά. Ότι ζητήσετε. Θέλω απλώς να είμαι σίγουρος ότι το θέμα θα κλείσει οριστικά».

     Ο Ελάδιο δέχεται. Τα λεφτά που θα πάρει είναι καλά. Όμως, θα εμπλακεί σε μία περιπέτεια που θα τον στοιχειώσει και θα αναστατώσει την ήσυχη μέχρι τότε ζωή του, αφού θα μπει σε κίνδυνο τόσο αυτός, όσο και αγαπημένα του πρόσωπα!

     Το πρώτο δείγμα γραφής του Α. Ραβέλο είναι θετικότατο. Το μυθιστόρημα εκτός από τον πολύ συμπαθητικό κεντρικό χαρακτήρα, τον καλοδουλεμένο μύθο, την σφιχτή πλοκή, το σασπένς, τους εξαιρετικά δοσμένους δευτερεύοντες χαρακτήρες, είναι μια τοιχογραφία της ισπανικής κοινωνίας του 2004, λίγο πριν σκάσει η φούσκα του χρηματιστηρίου που κατέστρεψε τη μεσαία τάξη, έριξε την ισπανική οικονομία στη δίνη μιας τρομακτικής κρίσης και λίγο πριν ξεσπάσουν τα σκάνδαλα διαφθοράς στα οποία είχαν εμπλακεί πρόσωπα υπεράνω υποψίας. Γεγονότα που επέφεραν σαρωτικές αλλαγές τόσο στο πολιτικό σύστημα, όσο και στην κοινωνική διάθρωση της μεγάλης χώρας της Ιβηρικής.

     Θα περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω την επόμενη περιπέτεια του Ελάδιο Μονρόι!     

ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

JEREMY BLACK
Μετάφραση ΠΕΤΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ
Σελ. 459, Μάρτιος 2023

      Στην πολύ ενδιαφέρουσα σειρά «Μικρή Ιστορία» κυκλοφόρησε το βιβλίο ενός από τους πιο γνωστούς ιστορικούς της εποχής μας, του Τζ. Μπλάκ, με θέμα τη Μεσόγειο, την οποία θεωρεί ως μια από τις κεντρικές σκηνές της παγκόσμιας Ιστορίας και την οποία επιχειρεί να περιγράψει από διαφορετικές σκοπιές. «Η ανά χείρας ιστορία επικεντρώνεται στην εμπειρία του ταξιδιού: του ταξιδιού για τουριστικούς, εμπορικούς, πολεμικούς, μεταναστευτικούς, πολιτιστικούς και πολλούς άλλους λόγους. Και μιλάμε για λογιών-λογιών ταξιδιώτες, από ηγεμόνες έως δούλους και από εμπόρους έως πειρατές, με πολλές και διάφορες επιδιώξεις. Από την αρχαιότητα και τους Φοίνικες που ταξίδευαν για εμπορικούς λόγους, θα φτάσουμε στον σύγχρονο τουρίστα, που απολαμβάνει την ελευθερία του ιστιοπλοϊκού ή τις ανέσεις του κρουαζιερόπλοιου».

     Η αφήγηση ξεκινά πολύ νωρίς. Πολύ πριν την «ανθρώπινη καταγραφή». Όταν η Μεσόγειος ήταν μια διαρκώς κλειστή θάλασσα που συρρικνωνόταν συνεχώς, η οποία δεν επικοινωνούσε με τον Ατλαντικό ή τον Εύξεινο Πόντο. Αυτό μέχρι την εποχή του Ζάγκλειου Κατακλυσμού, όταν το «φράγμα» που ένωνε το Μαρόκο με την Ισπανία κατέρρευσε και άρχισαν να εισρέουν στην Μεσογειακή λεκάνη που είχε σχεδόν αποξηρανθεί, τεράστιες ποσότητες νερών.

     Στην συνέχεια εξετάζεται η περίοδος της αρχαιότητας, όταν Αιγύπτιοι, Έλληνες και Φοίνικες πραγματοποιούσαν ταξίδια χωρίς χάρτες ή άλλα όργανα ναυσιπλοΐας με μόνο εφόδιο την εμπειρία, το κουράγιο και την αναζήτηση είτε του πλουτισμού είτε αυτής καθαυτής της περιπέτειας.

     Από το 30 π. Χ. μέχρι το 630 μ. Χ., η Μεσόγειος βρισκόταν υπό τον πλήρη έλεγχο των Ρωμαίων, οι οποίοι κυριαρχούσαν και έλεγχαν το μεγαλύτερο μέρος των παράκτιων περιοχών.

     Τα επόμενα κεφάλαια αναφέρονται στις προσπάθειες διαφόρων πόλεων και περιοχών (δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμη για κρατικές οντότητες), να αποκτήσουν τον έλεγχο, ναυπηγώντας όλο και πιο αξιόπλοα σκάφη με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δύναμη πυρός. Βενετία, Γαλλία, Ισπανία, Γένοβα μαζί με τους Οθωμανούς, τους Αλγερινούς τους Τυνήσιους και άλλους, διαγκωνίζονται να κρατήσουν ανοιχτούς τους διαύλους για τα εμπορικά τους πλοία, τα οποία συχνά συνοδεύονται από πολεμικά, για την προστασία τους από στόλους των ανταγωνιστών ή από τη μάστιγα των πειρατικών επιθέσεων.

     Μέχρι που τον 18^ο αιώνα, μπαίνει δυναμικά στη Μεσόγειο η Βρετανία της οποίας το αξιόμαχο ναυτικό κυριαρχεί ήδη σε θάλασσες ακόμη πιο αφιλόξενες.

     Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι εξετάζονται σε χωριστό κεφάλαιο, όπως και η εποχή από το 1945 μέχρι σήμερα, ενώ ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα συμπεράσματα που εξάγει ο φημισμένος ιστορικός και καθηγητής που κλείνει με αυτόν τον τρόπο το εξαιρετικό αυτό και ιδιαίτερο βιβλίο του: «Η γοητεία της Μεσογείου οφείλεται και στο γεγονός ότι είναι τόσο μεγάλη η δύναμη των ιστορικών τεκμηρίων ώστε να είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε αυτή τη διεργασία. Πρόκειται για μια περιοχή που η ιστορία δίνει ένα ιδιαίτερα βροντερό παρών και η οποία έχει διαδραματίσει κεφαλαιώδη ρόλο στην ιστορία της ανθρωπότητας».

     Το πολύ αξιόλογο αυτό βιβλίο, συμπληρώνει επιλεγμένη-δυστυχώς μόνο ξενόγλωσση-βιβλιογραφία και ευρετήριο.

ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ

12 ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
PATRICK RADDEN KEEFE
Μετάφραση ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Σελ. 469, Ιούνιος 2023

      Ο συγγραφέας του βιβλίου που θα μας απασχολήσει σήμερα, είναι ερευνητής-δημοσιογράφος του περιοδικού New Yorker κι έχει βραβευτεί για τις έρευνές του.

     Στο βιβλίο με τίτλο «Καθάρματα», περιλαμβάνονται δώδεκα από αυτές. «Έχω γράψει τις ιστορίες αυτές τα τελευταία δώδεκα χρόνια και αντανακλούν κάποια από τα βασικότερα ενδιαφέροντά μου: το έγκλημα και τη διαφθορά, τα μυστικά και τα ψέματα, τη λεπτή γραμμή μεταξύ του νόμιμου και του παράνομου, τους οικογενειακούς δεσμούς, τη δύναμη της άρνησης.[…] ήμουν ελεύθερος να ερευνήσω ιστορίες που για τον ένα ή τον άλλο λόγο με γοήτευαν, είτε λόγω των πολύπλοκων προσωπικοτήτων, είτε της ίντριγκας των γεγονότων […] Η ελπίδα μου είναι πως, στο σύνολό τους, κάτι έχουν να πουν για το έγκλημα και την τιμωρία, τον λεπτό πάγο της περιστασιακής ηθικής, τις επιλογές που κάνουμε καθώς κινούμαστε στον κόσμο αυτό…».

     Το άρθρο «Τα Μπουκάλια Του Τζέφερσον» γράφτηκε το 2007. Το 1985, σε δημοπρασία των Christie’s, πουλήθηκε το πιο ακριβό κρασί. Επρόκειτο για μπουκάλια του 1787, τα οποία βρέθηκαν στο Παρίσι. Σύμφωνα με τον τελευταίο ιδιοκτήτη, τον Χάρντι Ρόντενστοκ, ανήκαν στον 3^ο Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τόμας Τζέφερσον. Αποδείχτηκε μια καλοσχεδιασμένη απάτη, που ξεγέλασε ακόμα και τους έμπειρους ειδικούς του φημισμένου οίκου δημοπρασιών.

     Το 2018, γράφτηκε «Η Φαμίλια Της Μαφίας». Περιγράφει τη σχέση του γνωστού Ολλανδού κακοποιού Βίλεμ Χολέιντερ με την δικηγόρο αδελφή του Άστριντ και τις απειλές που εκτόξευσε κατά της ίδιας και αγαπημένων της προσώπων με αποτέλεσμα να ζει από τότε σε καθεστώς φόβου. Ο Χολέιντερ ήταν ο εγκέφαλος της απαγωγής του Φρέντι Χάινεκεν (της γνωστής ζυθοποιίας) το 1983.

     Ο «Εκδικητής» του 2015, περιγράφει τις άοκνες προσπάθειες του Κεν Ντόρνστάιν να εντοπίσει τους υπεύθυνους για την τοποθέτηση της βόμβας στην πτήση 103 της Pan Am. Η βόμβα εξερράγη όταν το αεροπλάνο βρισκόταν πάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας και κόστισε τη ζωή σε 259 άτομα, πλήρωμα και επιβάτες, καθώς και σε 11 άτομα στο έδαφος. Ένας από τους επιβάτες ήταν ο 25χρονος Ντέηβιντ Ντορνστάιν, αδελφός του Κεν.

     Η «Αυτοκρατορία Του Πλεονεκτήματος» (2014), είναι μια καταβύθιση στις γκρίζες ζώνες του Χρηματιστηρίου. Το 2008, ο Στήβεν Κόεν, ιδιοκτήτης της χρηματιστηριακής εταιρίας SAC, κατάφερε με δόλια μέσα να έχει εσωτερική πληροφόρηση για τις έρευνες ενός φαρμάκου για το Αλτσχάιμερ και «παίζοντας» με τις μετοχές δύο φαρμακευτικών εταιρειών, να αποκομίσει τεράστια κέρδη.

     Το «Ένα Γεμάτο Όπλο» (2013) αναφέρεται στη δολοφονική επίθεση της Έιμι Μπίσοπ, μέλους του διδακτικού προσωπικού του πανεπιστήμιου της Αριζόνα κατά συναδέλφων της, τον Φεβρουάριο του 2010. Κόστισε τη ζωή σε 3 από αυτούς, ενώ άλλοι τόσοι τραυματίστηκαν.

     Η έρευνα με τίτλο «Το Κυνήγι Του Ελ Τσάπο» (2014), περιγράφει τις προσπάθειες της DEA και άλλων υπηρεσιών να συλλάβουν τον επικεφαλής του καρτέλ ναρκωτικών της Σιναλόα, Χοακίν Γκουζμάν Λοέρα, που είχε το παρατσούκλι Ελ Τσάπο, δηλ. Κοντούλης!

     Στο «Ο Νικητής» (2019), παρουσιάζεται με τον πιο εμφατικό τρόπο η δύναμη των ΜΜΕ. Ένας βρετανός που ζούσε στο Los Angeles, έκανε την παραγωγή ενός reality με τίτλο «The Apprentice». Ένας από τους κριτές ήταν ένας υπό πτώχευση φίλος του επιχειρηματίας. Χάρη στο show, «έμπαινε» για πολλά χρόνια σε αμερικάνικα σπίτια. Το όνομά του; Ντόναλντ Τραμπ! Χάρη σε ένα reality, ένας αποτυχημένος επιχειρηματίας, μετατράπηκε σε σύμβολο του «αμερικανικού ονείρου» και αναρρήθηκε στον προεδρικό θώκο, τελώντας μια από τις χειρότερες θητείες που έκανε ποτέ αμερικανός πρόεδρος.

     Η «Ληστεία Αλά Ελβετικά» (2016), μας βάζει σε μια άλλη «γκρίζα ζώνη», αυτή του τραπεζικού απορρήτου στις Ελβετικές τράπεζες. Το οποίο καταρρακώθηκε όταν ένας υπάλληλος της HSBC, υπέκλεψε έναν κατάλογο με χιλιάδες ονόματα καταθετών, η πλειονότητα των οποίων είχε «μαύρο χρήμα». Το συγκεκριμένο περιστατικό είχε και ελληνική πτυχή. Τα ονόματα των ελλήνων καταθετών, απάρτιζαν την περίφημη «λίστα Λαγκάρντ», την οποία ένας υπουργός παραποίησε κι ένας άλλος την… ξέχασε σε κάποιο συρτάρι!!

     «Ο Πρίγκιπας Της Μαρμπέγια» (2010),  είναι ο διαβόητος έμπορος όπλων Μονζέρ Αλ Κασάρ, που εκτός από τις νόμιμες είχε και παράνομες δραστηριότητες οι οποίες απασχόλησαν καταδιωκτικές αρχές πολλών χωρών, για να συλληφθεί τελικά μετά από δεκαετίες προσπαθειών.

     Στο «Οι Χειρότεροι Των Χειρότερων» (2015), περιγράφονται οι προσπάθειες της συνηγόρου Τζούντι Κλαρκ, να σώσει από την θανατική ποινή τον Τζοκάρ Τσαράεφ, που ήταν ο ένας από τα δύο αδέλφια που τοποθέτησαν δύο αυτοσχέδιες βόμβες στον Μαραθώνιο της Βοστόνης το 2013, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρία άτομα και να τραυματιστούν 264.

     Η έρευνα «Θαμμένα Μυστικά» (2013), αναφέρεται στο πως ο Μπένι Στάινμετζ απέκτησε τις άδειες εξόρυξης του εξαιρετικής ποιότητας σιδηρομεταλλεύματος στα όρη Σιμαντού της Γουινέας στην Αφρική, ενώ το τελευταίο άρθρο «Ο Ταξιδιώτης» (2017), έχει θέμα την πολυτάραχη ζωή του σεφ Άντονι Μπουρντέν που αυτοκτόνησε το 2018. Εντυπωσιακό είναι το περιστατικό κατά το οποίο, ο σεφ προσκάλεσε τον Μπάρακ Ομπάμα το 2016, να συναντηθούν σε ένα μικρό εστιατόριο του Ανόι στο Βιετνάμ, για να δοκιμάσουν εκτός πρωτοκόλλου, ένα τοπικό έδεσμα, που σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά ο τότε αμερικανός πρόεδρος απόλαυσε ιδιαίτερα.

     Εξαιρετικό βιβλίο, που φανερώνει τι μπορεί να πετύχει η δημοσιογραφία όταν ασκείται από ανθρώπους που τιμούν και σέβονται το επάγγελμα κι όχι από φερέφωνα κάθε λογής συμφερόντων, όπως συχνά βλέπουμε να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, ειδικά στην Ελλάδα. Εξ ου και η θέση 108 στην κατάταξη για την αξιοπιστία του Τύπου.              

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ

ΕΙΡΗΝΗ ΒΑΡΔΑΚΗ
Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
Σελ. 470, Απρίλιος 2023

 

     Το καινούριο μυθιστόρημα της Ειρ. Βαρδάκη, κινείται όπως και το προηγούμενο, στον χώρο του ψυχολογικού θρίλερ.

     Ένας άντρας παρουσιάζεται στο αστυνομικό μέγαρο και δηλώνει στον αστυνόμο Σταθάκη ότι έχει διαπράξει έναν φόνο. Κι αφού πει αυτά τα λόγια, μπροστά στον έκπληκτο αστυνόμο, βγάζει τα ρούχα του, επειδή, όπως λέει, δεν αντέχει τη βρωμιά. «Κάθεται ήσυχα φορώντας μοναχά το σώβρακό του, με μια φαιδρή περίσσεια ευγένειας και λίγα λερωμένα χαρτομάντιλα στα χέρια. Ο άντρας αυτός, μπροστά μου, μου διηγείται απόψε τη ζωή του».

     Ο αστυνόμος κινητοποιεί τους συναδέλφους του και τους στέλνει στον τόπο του εγκλήματος, τη διεύθυνση του οποίου με κόπο κατάφερε να αποσπάσει απ’ τον καθ’ ομολογία δολοφόνο. Η υπόθεση θα πάρει αναπάντεχη τροπή, όταν ο άνθρωπος αυτός θα αποπειραθεί να αυτοκτονήσει. «Στο αμέσως επόμενο λεπτό δέχομαι το πιο κρίσιμο τηλεφώνημα. Αναγκάζομαι να σηκωθώ όρθιος και να βγω από το γραφείο. «Δώστε μου ένα λεπτό». Αυτό του λέω μόνο και στέκομαι έξω από την μισάνοιχτη πόρτα του γραφείου μου. Ένα λεπτό, τόσο χρειάστηκε για να καταλάβω πόσο τον είχα υποτιμήσει. Ένα λεπτό μονάχα χρειάστηκε κι εκείνος για να δραπετεύσει από την κόλαση που ζούσε. Έχω κλείσει το τηλέφωνο. Σπρώχνω απαλά την πόρτα. Δεν τον βλέπω στη θέση του. Η καρέκλα του είναι άδεια. Σηκώνω το βλέμμα ελάχιστα, όσο ακριβώς χρειάζεται για να το δω καθιστό στο γείσο του παραθύρου, με το ένα πόδι απέξω […] Με κοιτάζει. Κλαίει. «Θέλω μα σωθώ» λέει με λυγμούς και βουτάει στο κενό».

     Η ΕΔΕ που ακολούθησε δεν ήταν πολύ επιβαρυντική για τον Σταθάκη. Λίγο τα εξαιρετικά στατιστικά του στην εξιχνίαση των υποθέσεων που αναλάμβανε και λίγο ο υπερβολικός φόρτος εργασίας, λειτούργησαν ευεργετικά. Ο αστυνόμος έπεσε στα μαλακά. Τον ίδιο όμως τον καίει αυτό που συνέβη. Είναι αποφασισμένος ν’ ανακαλύψει τι οδήγησε έναν φιλήσυχο πολίτη, χωρίς ύποπτο παρελθόν, στο έγκλημα. Οι έρευνές του, τον οδήγησαν στα ίχνη μιας γυναίκας. «Ποτέ ξανά δεν είχα βιώσει κάτι αντίστοιχο. Η ζωή μου ήταν καθ’ όλα φυσιολογική, τακτοποιημένη. Είχα τον έλεγχο. Κανένα μυστήριο δεν υπήρχε και κανένα μυστήριο δεν θα επέτρεπα να υπάρξει […] Και ξαφνικά μπαίνει στη ζωή μου εκείνη… και… με συνεπήρε, αυτή είναι η σωστή λέξη. Δοκίμασε τις αναστολές μου, τις συνήθειές μου, τις νόρμες μου. Διατάραξε αυτό το μικρό σύμπαν που έχουμε όλοι μέσα στο κεφάλι μας […] Διατάραξε την ισορροπία μου, το δικαίωμά μου, να ορίζω τον μικρόκοσμό μου».

     Το «Ο Εραστής Μου» είναι ένα συναρπαστικό θρίλερ, γραμμένο με μοναδικό τρόπο. Οι λεπτομέρειες και τα στοιχεία αποκαλύπτονται λίγο-λίγο, με αποτέλεσμα οι βεβαιότητες του αναγνώστη να κλονίζονται και να μεταβάλλονται κάθε λίγες σελίδες, κρατώντας τον έτσι σε εγρήγορση. Φοβάμαι ότι αν γράψω περισσότερες λεπτομέρειες θα κάνω spoiler, για αυτό κλείνω προτείνοντας να διαβάσετε το εξαιρετικό αυτό μυθιστόρημα.

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ
Εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ
ΣΕΛ. 234, Μάρτιος 2023

      

Μετά τους Ιστορικούς και Περιηγητικούς Οδηγούς που αφορούσαν την Θεσσαλονίκη των Οθωμανών και των Εβραίων, ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Χ. Ζαφείρης, μας παρουσιάζει αυτή τη φορά την «Θεσσαλονίκη των Βυζαντινών».

     «Η λαμπρότερη εποχή της Θεσσαλονίκης είναι η χιλιόχρονη παλαιοχριστιανική και βυζαντινή περίοδος. Στον καιρό της βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν η δεύτερη μεγάλη πόλη της, η συμβασιλεύουσσα, που άσκησε ιδιαίτερη πολιτιστική ακτινοβολία στους γύρω λαούς. Την ίδια περίοδο η Θεσσαλονίκη υπήρξε κέντρο κοινωνικών και ιδεολογικών συγκρούσεων».

     Η σημασία που είχε η πόλη για την αυτοκρατορία συνετέλεσε ώστε να «προικιστεί» με σημαντικά δημόσια κτίρια και μεγαλοπρεπείς ναούς. «Σημαντική κληρονομιά της βυζαντινής Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα και στον κόσμο είναι το πλούσιο καλλιτεχνικό απόθεμα των μνημείων της. Τα δεκαεφτά μνημεία της, χαρακτηρισμένα ως Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, προβάλλουν την Θεσσαλονίκη ως μοναδικό «μουσείο» της βυζαντινής αρχιτεκτονικής και τέχνης από τον 5^ο έως τον 15^ο αιώνα […] Με αυτά τα αρχιτεκτονικά κτίσματα, αντιπροσωπευτικά όλων των εποχών μιας πολύκροτης χιλιετίας η Θεσσαλονίκη αποτελεί στην παγκόσμια σφαίρα ένα ζωντανό και ανοιχτό μουσείο της εξέλιξης της βυζαντινής αρχιτεκτονικής».

     Την αναλυτική περιγραφή αυτών των μνημείων με τη βοήθεια πλούσιου φωτογραφικού υλικού έχει σαν κεντρικό άξονα ο εξαιρετικός οδηγός του Χ. Ζαφείρη. Μνημεία όπως η πολύπαθη Μέση οδός που εντοπίστηκε στη  διάρκεια των εργασιών για το Μετρό και κινδυνεύει να υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά από λανθασμένους χειρισμούς και αποφάσεις «Ένας μεγάλος δημόσιος δρόμος διέτρεχε κεντρικά τη Θεσσαλονίκη από τα δυτικά στα ανατολικά και προέτρεπε τους ταξιδιώτες να μείνουν στην πόλη μας και να εφοδιάζονται με όλα τα απαραίτητα. Εμείς επωφελούμασταν από αυτούς τους ανθρώπους και αποκτούσαμε αγαθά που δεν μπορούσε κανείς να το φανταστεί. Υπήρχε ένα πολύχρωμο πλήθος, αποτελούμενο από ντόπιους και ξένους, που σύχναζε ασταμάτητα στους δρόμους» (Ιωάννης Καμενιάτης, πρώτη δεκαετία του 10^ου αιώνα), η Μονή Βλατάδων, η Μονή Λατόμου ή Οσίου Δαβίδ, ο Ναός της Αγίας Σοφίας, ο Ναός του Αγίου Δημητρίου, ο Ναός του Αγίου Νικολάου Ορφανού, ο Ναός Αγίου Παντελεήμονα, ο Ναός Αγίων Αποστόλων, ο Ναός Παναγίας Αχειροποιήτου, και η Ροτόντα, ενώ γίνεται αναφορά και σε λιγότερο προβεβλημένα μνημεία. Παράλληλα, όπως και στους προαναφερθέντες οδηγούς, ο συγγραφέας περιγράφει το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο το οποίο οδήγησε στην δημιουργία τους, αλλά και καθόρισε την εξέλιξη της πορείας της πόλης.

     Ο Οδηγός, εκτός από το πολύ πλούσιο φωτογραφικό υλικό, περιλαμβάνει την χρήσιμη Ενοποίηση θεματικών ενοτήτων κατά μνημείο, που βοηθά τον αναγνώστη να έχει ολοκληρωμένη εικόνα για κάθε μνημείο, αφού ενοποιεί τις σχετικές διάσπαρτες αναφορές, γλωσσάρι, επιλεγμένη βιβλιογραφία και ευρετήριο μνημείων και τόπων.

     Ιδιαίτερα αξιόλογος οδηγός, εμπεριστατωμένος και αξιόπιστος. Ο οποίος παράλληλα μπορεί-λόγω των πολλών ιστορικών αναφορών-να διαβαστεί και ως συνοπτική Ιστορία της Θεσσαλονίκης, για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο!