ΣΟΦΙΑ ΒΟΪΚΟΥ

ΣΟΦΙΑ ΒΟΪΚΟΥ

     Η Σοφία Βόϊκου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Sophia Antipolis της Νίκαιας, στη Γαλλία, στον τομέα της Επικοινωνίας και του Πολιτισμού των χωρών της Μεσογείου. Σπούδασε επίσης Ιστορία της Τέχνης στην École du Louvre στη Γαλλία. Έχει διδάξει Θεωρία της Επικοινωνίας και Ιστορία της Τέχνης στην ιδιωτική εκπαίδευση, ενώ για χρόνια διατηρούσε μόνιμη στήλη για τα εικαστικά δρώμενα σε διάφορα πολιτιστικά περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση βιβλίων και έχει γράψει δύο παραμύθια για παιδιά, ενώ από το 1997 δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της διαφήμισης και επικοινωνίας. Έχοντας περάσει από τη θέση της κειμενογράφου, και καταλήγοντας διευθύντρια δημιουργικού, πολλές διαφημιστικές καμπάνιες φέρουν την υπογραφή της. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Άλλα έργα της: «Το Κόκκινο Σημάδι» (2009), «Το Ταξίδι Της Φωτιάς» (2011), «Πικρό, Γλυκό Λεμόνι» (2012), «Στη Σκιά Του Αυγερινού» (2013), «Το Μυστικό της Καταιγίδας» (2014).

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;

     Η έμπνευση ήρθε από ένα τυχαίο γεγονός. Το πατρικό μου σπίτι βρίσκεται κοντά σε μία από τις παλαιότερες και κεντρικότερες λεωφόρους της Θεσσαλονίκης. Το 2014 έλαβα ένα χαρτί νομικού χαρακτήρα (όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής) που έλεγε πως ολόκληρη η πολυκατοικία ήταν χτισμένη στο ρέμα του Μπουγιούκ Ντερέ και το κράτος ζητούσε αποζημίωση. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένας αγώνας από τη μία να μαζέψω τα απαραίτητα χαρτιά που ζήτησε η δικηγόρος και από την άλλη να μάθω τι ήταν αυτό το περίφημο ρέμα του Μπουγιούκ Ντερέ, του οποίου το όνομα άκουγα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Έτσι άθελα μου, βρέθηκα να σεργιανίζω στην σύγχρονη ιστορία της γενέτειράς μου, της Θεσσαλονίκης. Ένα απόγευμα που έκανα βόλτα στην παραλία της πόλης, με ‘επισκέφτηκε’ η γιαγιά – Σοφία και ο Εμμανουήλ, δύο από τους βασικούς ήρωες του βιβλίου. Τότε αποφάσισα, να γράψω ένα μυθιστόρημα με ιστορικό φόντο την πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη των αρχών του 20^ου αιώνα.

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο είναι αυτό;

    Δεν μου αρέσει να μεταφέρω συνειδητά μηνύματα ούτε να δίνω συμβουλές. Δεν μου αρέσει ο διδακτισμός κι ήταν ένας βασικός λόγος που γρήγορα εγκατέλειψα τη διδασκαλία. Ωστόσο, αναπόφευκτο είναι μέσα στα βιβλία μου να υπάρχει συμπυκνωμένη η προσωπική μου θεώρηση περί ζωής και ορισμένα ‘πιστεύω’ μου. Στους ‘Ψίθυρους του βαρδάρη’, ένα μήνυμα που σίγουρα φαίνεται είναι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα του άλλου, πως πάνω απ’ όλα είμαστε όλοι άνθρωποι ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής και ιδεολογίας.

Να προσθέσω επίσης πως το συγκεκριμένο βιβλίο το αισθάνθηκα ως ένα προσωπικό χρέος προς την πόλη στην οποία γεννήθηκα, μεγάλωσα και συνεχίζω να ζω. Της όφειλα πολλά και ήθελα να της το ‘ξεπληρώσω’.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Πετούσα στα σύννεφα… αυτό τα λέει όλα…

Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Με εγκαταλείπουν και δεν γυρίζουν να κοιτάξουν ποτέ πίσω τη μάνα που τους γέννησε. Ακολουθούν τη δική τους ανεξάρτητη πορεία, κάθε φορά και διαφορετική ανάλογα με τον αναγνώστη που διαβάζει τις ζωές τους. Σαν ‘ώριμη πνευματική μητέρα’ όμως που θέλω να πιστεύω πως είμαι, τους δίνω την ελευθερία τους δίχως ενοχές. Δεν μου ανήκουν πλέον. Ό,τι είχα να τους δώσω, τους το έδωσα.

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Ο σύζυγος μου. Ο πρώτος αναγνώστης μου και ο αυστηρότερος κριτής μου.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Και για τον εαυτό μου και για τους γύρω μου. Και είναι κυρίως όλα αυτά τα ‘σκοτεινά κομμάτια’ που συνειδητά ή υποσυνείδητα αποφεύγουμε συνήθως να αντιμετωπίσουμε. Η συγγραφή με βοηθά να τα γνωρίσω καλύτερα και να συμφιλιωθώ μαζί τους.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Ό,τι ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος…

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Μου αρέσει μέχρι ένα σημείο. Σε γενικές γραμμές είμαι ‘κλειστός χαρακτήρας’ και όταν αισθάνομαι πως κάποιος πάει να εισβάλει σε αυτό που θεωρώ προσωπικό μου χώρο, αυτόματα μαζεύομαι. Θέλω να διατηρήσω αυτό το χώρο μέσα στον οποίο ‘μπαινοβγαίνουν’ μόνο οι άνθρωποι της οικογένειας μου και οι στενοί μου φίλοι. Τις περιόδους επίσης που γράφω, κλείνομαι ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου. Ωστόσο πάντα χαίρομαι την επικοινωνία με τους αναγνώστες όταν γίνεται σε κόσμια πλαίσια.

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί πως υπάρχουν;

     Πάρα πολλές φορές! Αυτή όμως είναι και η μαγεία ενός λογοτεχνικού βιβλίου: πως κάθε αναγνώστης θα πάρει από ένα βιβλίο αυτά που ο ίδιος έχει ανάγκη.

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε πως σας επηρέασε;

     Συνειδητά όχι. Πιστεύω πως εάν θελήσει κάποιος να ακολουθήσει το ύφος ενός αγαπημένου συγγραφέα, είναι ‘χαμένος από χέρι’. Και το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό και ο ίδιος δεν θα το ευχαριστηθεί κατά τη διάρκεια της συγγραφής και ούτε θα κομίσει κάτι καινούριο στο χώρο της λογοτεχνίας. Το πρωτότυπο είναι πάντα το καλύτερο.

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Όταν γράφω, η συγγραφή είναι μία εύκολη διαδικασία για μένα. Όταν αντιληφθώ πως η όλη διαδικασία γίνεται δύσκολη, ψυχοφθόρα, χωρίς ενδιαφέρον, σταματώ. Μέχρι να νιώσω ξανά την ανάγκη.

Το γράψιμο για μένα είναι ψυχοθεραπεία. Είναι ταξίδι. Είναι φυγή από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Όταν γράφω γίνομαι δραπέτης…

Σας ευχαριστώ