ΑΜΑΡΟΚ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΙΣΗΣ

Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

Σελ. 423, Μάρτιος 2020

     Την πέμπτη υπόθεση που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ο επιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης, επικεφαλής του Τμήματος Εγκλημάτων της Αστυνομικής Διεύθυνσης του Έρεμπρο της Σουηδίας, αφηγείται στο βιβλίο του «Άμαροκ», ο Β. Γιαννίσης. (Άμαροκ, ονομάζεται στη μυθολογία των Ινουίτ (Εσκιμώων), ένας γιγάντιος λύκος, που λέγεται ότι καταδιώκει και καταβροχθίζει κάθε άνθρωπο που είναι τόσο αφελής ώστε να πάει για κυνήγι μόνος τη νύχτα. Σε αντίθεση με τους κοινούς λύκους που κυνηγούν σε αγέλες, οι άμαροκ κυνηγούν μόνοι).

     Στις 5 Ιουνίου 2012, η αστυνομία του Έρεμπρο, δέχεται μια κλήση. Μια γυναίκα βρέθηκε απαγχονισμένη σ’ ένα διαμέρισμα. «Μάριαμ Αμπντί, ετών τριάντα επτά. Κάτοικος του συγκροτήματος Μπερσλασβέγκεν την τελευταία δεκαετία, σύμφωνα με τη μαρτυρία του γείτονα από το διπλανό διαμέρισμα ο οποίος τη βρήκε». Ο Οικονομίδης και όσα μέλη της ομάδας του βρέθηκαν στο σημείο δεν έχουν καμία αμφιβολία: πρόκειται για αυτοκτονία. Η αυτόχειρας, έχει αφήσει και σημείωμα που περιέχει όμως μια μόνο λέξη: αθώος. Είναι προφανές ότι αναφέρεται στον σύζυγό της, ο οποίος το 2005, καταδικάστηκε σε πολυετή φυλάκιση για τον φόνο της Μάλιν Λίντγκρεν, μιας 16χρονης μαθήτριας στο σχολείο του Χέλεφορς, στο οποίο ο Φαϊζάλ Αμπντί εργαζόταν ως επιστάτης. «Η Μάλιν δολοφονήθηκε στις τουαλέτες του σχολείου της πριν το σχόλασμα. Η αστυνομία συνέλαβε τον Φαϊζάλ Αμπντί, τότε τριάντα έξι χρόνων. Είχε συμπληρώσει τέσσερα χρόνια στη Σουηδία ως πρόσφυγας από τη Σομαλία και εργαζόταν ως επιστάτης στο σχολείο. Υπήρχαν μαρτυρίες σύμφωνα με τις οποίες ο Φαϊζάλ φορούσε ματωμένα ρούχα εκείνη την ημέρα ή τις επόμενες μέρες. Τρεις εβδομάδες αργότερα, ομολόγησε».

     Ο Οικονομίδης, από περιέργεια έριξε μια ματιά στο φάκελο της υπόθεσης κι είδε πράγματα που δεν του άρεσαν καθόλου. Αφού συνομίλησε και με τη δικηγόρο του Αμπντί, κατάλαβε ότι κάτι στην υπόθεση δεν πήγαινε καλά. Οι έρευνες είχαν γίνει με προχειρότητα και στοιχεία που φαινόταν σημαντικά, δεν εξετάστηκαν με τη δέουσα προσοχή. Όταν μάλιστα βρέθηκε ο ιδανικός «αποδιοπομπαίος τράγος» στο πρόσωπο του πρόσφυγα από τη Σομαλία, οι έρευνες στόχευαν αποκλειστικά στην κατάδειξή του ως ενόχου! Στον ίδιο, που ήταν πρακτικά αναλφάβητος και είχε άγνοια της γλώσσας, ασκήθηκαν πιέσεις κι έγιναν ερωτήσεις με τέτοιο τρόπο, ώστε οι απαντήσεις να τον ενοχοποιήσουν. Ο Οικονομίδης βρέθηκε σε δίλλημα. «Έπρεπε να διαλέξει: είτε να σκάψει περισσότερο είτε να αφήσει τα σκυλιά να κοιμούνται ήσυχα. Τι συνέπειες θα είχε η απόφασή του; Κι αν έβρισκε ενδείξεις οι οποίες πράγματι  ενίσχυαν τους ισχυρισμούς της δικηγόρου του Φαϊζάλ Αμπντί; Σίγουρα δεν μπορούσε να τις κρατήσει στο συρτάρι, όχι μόνο επειδή ένας αθώος βρισκόταν στη φυλακή, αλλά κι επειδή ένα εξαιρετικά βίαιο κι επικίνδυνο άτομο ήταν ελεύθερο. Η δολοφονία της Μάλιν Λίντγκρεν δεν είχε γίνει εν βρασμώ ψυχής, είχε προσχεδιαστεί από ένα άτομο που ήθελε να σκοτώσει, πιθανότατα φαντασιωνόταν για καιρό τη στιγμή αυτή και ήταν πολύ πιθανό να επαναλάβει την ίδια πράξη στο μέλλον-αν δηλαδή, δεν την είχε επαναλάβει ήδη, ακόμα και πριν τη δολοφονία της Μάλιν». Παράλληλα, θα έπρεπε να σκεφτεί και τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε στους ανωτέρους του, πιθανό αίτημα για επανεξέταση της υπόθεσης, τη στιγμή που εκκρεμούσαν άλλες ανοιχτές υποθέσεις. Όμως για τον Οικονομίδη «Η υπόθεση έμοιαζε με κουτί από γάλα. Κι από το στιγμή που του μπήκαν έστω οι υποψίες ότι κάτι δεν πάει καλά, το κουτί άνοιξε και πλέον μπορούσε να διατηρηθεί στο ψυγείο μονάχα για λίγες μέρες προτού μπαγιατέψει. Έπρεπε είτε να το πιεί είτε να το πετάξει στα σκουπίδια».

     Τα στοιχεία που παρουσίασε έπεισαν τους ανωτέρους του και πήρε την άδεια να ερευνήσει-για πολύ περιορισμένο χρονικό διάστημα- την υπόθεση, η οποία όπως αποδείχτηκε, είχε περισσότερο βάθος κι ανεξερεύνητες πτυχές απ’ ότι αρχικά φάνηκε!

     Ο Β. Γιαννίσης έγραψε ένα καταπληκτικό αστυνομικό μυθιστόρημα με πολλές ανατροπές και αναπάντεχο φινάλε. Ο Οικονομίδης και η ομάδα του, χάρη στη σκληρή, προσεκτική δουλειά και παρά τον περιορισμένο χρόνο, φτάνουν σε ένα αποτέλεσμα που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει. Παράλληλα σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, παίρνει την ευκαιρία να κάνει τους αναγνώστες του κοινωνούς των απόψεών του για θέματα όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, η απώλεια, τα γηρατειά, ο πόλεμος, η προσφυγιά, ο ρατσισμός. Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό, να σας μεταφέρω ένα ακόμη απόσπασμα: «Επειδή ο ανθρώπινος νους, ακόμα κι έπειτα από χιλιάδες χρόνια εξέλιξης, αδυνατεί να ξεφύγει από το γνώριμο κι ασφαλές δίπολο «εμείς κι αυτοί», πιστεύοντας πως οτιδήποτε εισβάλλει στον πυρήνα της μεγάλης ή μικρής ομάδας στην οποία νιώθει οικεία αποτελεί απειλή και επομένως πρέπει να εξοστρακιστεί ή να εξοντωθεί, προκειμένου να μην αλλοιωθεί η γνώριμη ομοιογένεια πάνω στην οποία το άτομο βασίζει την ομαλότητα της ζωής του». Το «Άμαροκ» είναι εξαιρετική αναγνωστική επιλογή.