ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

JUSSI ADLER OLSEN
Μετάφραση ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΨΑΛΗΣ
Εκδόσεις Ε.Ο. Α. ΛΙΒΑΝΗΣ
Σελ. 715, 2020

      Μια ακόμη υπόθεση που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ο Καρλ Μερκ και η ομάδα του, περιγράφει στο έκτο μυθιστόρημά του που μεταφράζεται στα ελληνικά με τίτλο «Το Κορίτσι Στο Δέντρο», ο Δανός συγγραφέας Γ. Α. Όλσεν.

     Ο Τομέας Q, είναι ένα τμήμα της αστυνομίας της Κοπεγχάγης, ο οποίος διερευνά παλιές ανεξιχνίαστες υποθέσεις και το κάνει με αξιοσημείωτη επιτυχία. Την ομάδα αποτελούν, εκτός από τον επιθεωρητή Μερκ που είναι και ο επικεφαλής, ο Σύριος Χαφέζ Αλ Άσαντ!! (έτσι ονομαζόταν ο μακροβιότερος πρόεδρος της Συρίας, πατέρας του σημερινού προέδρου Μπασάρ), ο  οποίος αποδείχτηκε ικανότατος ερευνητής και η γραμματέας (μόνο κατ’ όνομα, αφού κι αυτή είναι ικανότατη στην έρευνα) Ρόζε. Σ’ αυτήν την υπόθεση η ομάδα μεγαλώνει,  αφού προστίθεται κι ένας ακόμη ερευνητής, ονόματι Γκόρντον.

     Τον Νοέμβριο του 1997, ο αστυνομικός Κρίστιαν Χάμπερσοτ που υπηρετεί στην αστυνομία του νησιού Μπόρνχολμ της Δανίας, την ώρα που πηγαίνει με το αυτοκίνητό του ν’ αναλάβει υπηρεσία, αντικρίζει μια απόκοσμη σκηνή. Μια νεαρή κοπέλα βρίσκεται να αιωρείται στα κλαδιά ενός δέντρου! Η νεκροψία δείχνει ότι είναι νεκρή εδώ κι ένα εικοσιτετράωρο και ότι φέρει πολλαπλά κατάγματα. Σύμφωνα με την εκδοχή της αστυνομίας, η Αλμπέρτε Γκόλντισμιθ, όπως ήταν το όνομά της, σπουδάστρια της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών, ενώ περπατούσε στην άκρη του δρόμου, χτυπήθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Η σφοδρή πρόσκρουση την εκσφενδόνισε στο παρακείμενο δέντρο. Ο ασυνείδητος οδηγός φρόντισε να εξαφανιστεί. Η περίπτωση αντιμετωπίζεται ως δυστύχημα με εγκατάλειψη του θύματος.

      Ο Χάμπερσοτ όμως, διατηρεί πολλές αμφιβολίες. Πιστεύει ότι κάτι βαθύτερο υπάρχει και ξεκινά έρευνες για να αποδείξει ότι πρόκειται για δολοφονία. Παρά την έκταση των ερευνών, τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα. Η υπόθεση τον «στοιχειώνει» και του δημιουργεί πολλά προβλήματα, υπηρεσιακά, προσωπικά και οικογενειακά. Χαρακτηριστικά ήταν όσα ανέφερε στην τελετή συνταξιοδότησης του. «Λυπάμαι που έπειτα από τόσα χρόνια με θυμούνται ως τον άνθρωπο ο οποίος χαράμισε τη ζωή του, κυνηγώντας μια υπόθεση δίχως καμία προοπτική, μια υπόθεση που τελικά διέλυσε την οικογένειά μου, τις φιλίες μου και την ευτυχία μου. Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη γι’ αυτό, όπως και για τα χρόνια της πικρίας από την πλευρά μου. Έπρεπε να είχα σταματήσει όσο είχα ακόμα το περιθώριο». Λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί, το 2014, είχε απευθυνθεί στον Τομέα Q και τους πρότεινε την υπόθεση. Όμως εκείνο το χρονικό διάστημα υπήρχαν άλλες έρευνες σε εξέλιξη και δεν έδωσαν καμία προσοχή. Στην τελετή συνταξιοδότησης, ο Χάμπερσοτ, αφού ολοκλήρωσε την ομιλία του, για να τραβήξει την προσοχή στην υπόθεση, έκανε μια τραγική και συνάμα θεαματική κίνηση. Αυτοκτόνησε!

     Όταν αυτό έγινε γνωστό, η Ρόζε, το δυναμικό κι επίμονο γυναικείο μέλος του Τομέα Q, σχεδόν… διά της βίας ανάγκασε τον προϊστάμενό της, να την ακολουθήσει στο Μπορνχολμ. Εκεί θα ανακαλύψουν ότι ο Χάμπερσοτ όλα αυτά τα χρόνια, είχε συγκεντρώσει ένα τεράστιο όγκο υλικού που αφορούσε το θάνατο της Αλμπέρτε. «Το σπίτι του Χάμπερσοτ αρχικά είχε δώσει την εντύπωση ενός τελείως χαοτικού χώρου. Ο κανόνας που φαινόταν να ίσχυε εκεί ήταν ότι, αν υπήρχε χώρος, συμπεριλαμβανομένου του πατώματος, τότε έπρεπε να τοποθετηθούν εκεί στοίβες. Αν υπήρχε ελεύθερος χώρος στους τοίχους, εκεί τοποθετούνταν αποκόμματα, πράγμα που τελικά σήμαινε πως δεν είχε απομείνει ίχνος σπιτικής ζεστασιάς ή κάποιο προσωπικό αντικείμενο […] Αν όμως είχε κανείς τον χρόνο να παρατηρήσει προσεκτικά εκείνο τον χαμό που σηματοδοτούσε το τέλος μιας φυσιολογικής ύπαρξης, θα διαπίστωνε ότι σε καθένα από τους υπολογισμένους χώρους, υπήρχε σχέδιο και λογική». Ακόμα φάνηκε ότι είχε ταυτοποιήσει τον ένοχο, αλλά δεν μπορούσε να εντοπίσει το που βρισκόταν αλλά και να αποδείξει την ενοχή του. Αυτό έπρεπε να το αναλάβει το Τομέας Q…

     Για μια ακόμη φορά, ο Olsen, μας δείχνει ότι είναι ένας σπουδαίος τεχνίτης του λόγου. Το νέο του μυθιστόρημα είναι εξαιρετικό. Σημαντικά είναι και τα κοινωνικά μηνύματα που απευθύνει με κάθε έργο του. Αυτήν τη φορά, εστιάζει σε όσους «τσαρλατάνους» ντύνουν ανεφάρμοστες θεωρίες περί φύσης, παγκόσμιας ειρήνης, ευτυχίας, πανανθρώπινης θρησκείας και άλλα τέτοια βαρύγδουπα με φανταχτερούς τίτλους και πομπώδη ονόματα και σε συνδυασμό με την προσωπική τους γοητεία, καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται αφελείς και απελπισμένους ανθρώπους. Η δομή της ιστορίας και οι δυνατοί χαρακτήρες είναι δοσμένα με μοναδικό τρόπο, που κάνουν το κείμενο να ρέει και να προσφέρει αναγνωστική απόλαυση.