ΑΝΟΙΧΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ

ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ
Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ
Σελ. 101, Οκτώβριος 2020

      Τον τελευταίο καιρό διάβασα (και σε κάποιες περιπτώσεις ξαναδιάβασα) πολλές συλλογές διηγημάτων. Για μια ακόμη φορά, επιβεβαιώθηκε η άποψη που διατυπώνεται από πολλούς, ότι στα ελληνικά γράμματα, έχουμε την ευτυχία, να έχουμε εξαιρετικούς διηγηματογράφους. Πραγματικούς τεχνίτες της μικρής φόρμας.

     Ένας από αυτούς είναι και ο Γ. Ευσταθιάδης. Του οποίου το πολυσχιδές και μεγάλο τόσο σε αξία όσο και σε όγκο έργο του (έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα 7 ποιητικές συλλογές, 4 συλλογές με «στιχουργήματα» όπως τα χαρακτηρίζει, 10 βιβλία με πεζά κείμενα, 3 με άρθρα-χρονογραφήματα, 5 με δοκίμια, 2 παιδικά και 3 γαστρονομίας, τα οποία υπογράφει ως Απίκιος) περιλαμβάνει και το διήγημα. Η συλλογή του μάλιστα «Άνθρωποι Από Λέξεις» του έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος του 2012.

     Στη συλλογή «Ανοιχτό Μικρόφωνο» που παρουσιάζω σήμερα, ο Γ. Ευσταθιάδης, βάζει τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στα διηγήματά του μπροστά σε ένα μικρόφωνο-κρυφό; φανερό; πραγματικό; φανταστικό;- και τα αφήνει να μιλήσουν (αν και κάποια προτιμούν να σιωπήσουν διατηρώντας το δικαίωμα να μεταβάλλουν την άποψή τους όσο συχνά θέλουν «Μ’ αρέσει ν’ αλλάζω θέσεις, ν’ αλλάζω γνώμη, ν’ αναθεωρώ τον κόσμο-διορθώνω: ν’ αναθεωρώ την άποψή μου για τον κόσμο») ελεύθερα κι εκ βαθέων. Να πουν γι’ αυτά που τα προβληματίζουν και τα βασανίζουν. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι βασανισμένοι. Βρίσκονται υπό πίεση. Από κάποια ασθένεια δική τους ή κάποιου πολύ αγαπημένου προσώπου, από μια δυσβάστακτη απώλεια, από σχέδια που δεν ευοδώθηκαν, από όνειρα που ματαιώθηκαν από τη μοναξιά (που πονάει τόσο έναν άντρα, που έχει για μοναδική του παρέα, μια… μύγα! «Τη βλέπω να πετάει ανέμελη και της χαμογελάω. Θα ήθελα να την ευχαριστήσω για την παρουσία της, αλλά δεν ξέρω πως. Στο απόλυτο κενό της ζωής μου είναι ένα βάλσαμο δυϊκού αριθμού…»). Αν και κάποιοι αθεράπευτα αισιόδοξοι, προσβλέπουν σε κάποια μελλοντική δικαίωση. «Ύστερα πάλι λέω, η ζωή θα κάνει αυτό που πρέπει. Θα ανταμείψει το καλό», διατείνεται μια γυναίκα που έχει χτυπηθεί από τον καρκίνο.

     Δεκαοκτώ (+ ένα παράρτημα με σημειώσεις για τον αριθμό 30) μικρά κομψοτεχνήματα, τα οποία ξεχειλίζουν από συναισθήματα, άλλοτε τρυφερά κι άλλοτε βίαια, μέσα οποία και μέσα από τις «εξομολογήσεις» των ηρώων τους, ο συγγραφέας κάνει έναν απολογισμό της ζωής του.