ΣΟΝΙΑ ΣΑΟΥΛΙΔΟΥ

 Η Σόνια Σαουλίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Επικοινωνίες καθώς και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Slippery Rock University στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά ως δημοσιογράφος. Επίσης ανέλαβε την παρουσίαση τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών παραγωγών σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Το 2013 μετακόμισε στο Κέιπ Κόραλ της Φλόριντα, όπου η μόνη επαγγελματική επιλογή που είχε στη μικρή αυτή παραθαλάσσια πόλη ήταν να εργαστεί ως μεσίτρια. Εκεί ξεκίνησε στα μέσα του 2017 να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα, το οποίο ολοκλήρωσε την ίδια χρονιά, με την επιστροφή της στην Ελλάδα. Ζει στη γενέτειρά της με το γιο της. Έργα της: «Το Ακρωτήρι Των Κοραλλιών» (2019, Ωκεανίδα), «Το Αμάρτημα Της Κυρίας Ρέμικ» (2021, Bell).

 Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Το Αμάρτημα Της Κυρίας Ρέμικ»;

     Πηγή έμπνευσης ήταν διαφορετικά γεγονότα και κοινωνικές καταστάσεις που μου έκαναν εντύπωση. Πριν από αρκετά χρόνια είχα διαβάσει για ένα κοριτσάκι του δημοτικού που πήγε στη σχολική γιορτή με την μητέρα του, κάποια στιγμή η μαμά το άφησε να πάει να πιει νερό και λίγο μετά το παιδί εντοπίστηκε στο χώρο του σχολείου δολοφονημένο. Ο πατέρας ήταν δάσκαλος στο ίδιο σχολείο. Αυτό συνέβη στις Η.Π.Α και αποτελεί ανεξιχνίαστο έγκλημα. Είδα τους γονείς να ζητάνε δικαίωση… Προβληματίστηκα. Λυπήθηκα. Διερωτήθηκα τι θα μπορούσε να έχει συμβεί… Έτσι λοιπόν ξεκίνησα μία ιστορία από αυτό το σημείο η οποία όμως εξελίχθηκε σε πολλά άλλα επίπεδα. Πρόσθεσα διάφορα μηνύματα από τη γενικότερη πραγματικότητα έτσι όπως τη βλέπω εγώ. «Το Αμάρτημα της κυρίας Ρέμικ» είναι μία φανταστική ιστορία.

Γιατί επιλέξατε να εξελίσσεται η ιστορία στις ΗΠΑ; Σας «ανάγκασε» το είδος της; Θεωρείτε ότι τέτοιου είδους εγκλήματα δεν θα μπορούσαν να γίνουν στην Ελλάδα;

     Όλων των ειδών τα εγκλήματα μπορούν να συμβούν στην Ελλάδα. Βέβαια υπάρχει τεράστια διαφορά στα ποσοστά εγκληματικότητας με την Αμερική. Στην Ελλάδα δεν έχουμε αστυνομία με όπλα στα δημοτικά. Στο δημοτικό που πήγαινε ο γιος μου, υπήρχαν οπλισμένοι για την ασφάλεια των παιδιών. Αυτό και μόνο δε σας κάνει εντύπωση; Στη Φλόριντα που ζούσα κι έδειχνα σπίτια έπρεπε να εκπαιδευτώ στη δουλειά μου για να μπορώ να αμυνθώ σε περίπτωση που δεχόμουν επίθεση και μάλιστα η γενικότερη άποψη είναι για καλό και για κακό να κουβαλάς κι ένα όπλο στην τσάντα.
Δεν αγόρασα ποτέ μου όπλο γιατί η ιδέα και μόνο θα με πανικόβαλε ακόμα περισσότερο, είχα προτιμήσει να έχω ένα σπρέι μαζί μου, όμως φοβόμουν αρκετά. Με λίγα λόγια, η διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Η.Π.Α είναι τεράστια. Έτσι λοιπόν βρίσκω πιο πειστική την ιστορία σε κάποια τοποθεσία εκεί, παρά εδώ. Ένας άλλος βασικός λόγος είναι ότι μου αρέσει να φαντάζομαι τις ιστορίες σε πραγματικά όμορφες τοποθεσίες. Το μέρος που εκτυλίσσεται η πλοκή είναι γεμάτο δάση και κανάλια. Αμμουδιές κι εξωτικά ζώα. Άγρια φύση και ακραία καιρικά φαινόμενα. Όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό της πόλης με το μπετόν.

 Το βιβλίο έχει μια θα την έλεγα «σεναριακή» δομή. Ευελπιστείτε να δείτε το έργο σας στην οθόνη;

     Δεν το γράφω με σεναριακή δομή για να γίνει ταινία. Είναι πραγματικά κινηματογραφικό κι έχει πολλές σκηνές για την οθόνη, όπως η επίθεση των Μπάρμπι, η νεκρή στην καρέκλα που ρολάρει στο δρόμο με φόντο τον στολισμό του Χαλοούιν, η νεκρή γάτα που μιλάει και άλλες… Αυτός είναι όμως ο τρόπος που μου αρέσει να εκφράζομαι. Μου αρέσει να εκφράζομαι μέσα από κινηματογραφικές σκηνές. Ακραίες σκηνές. Σκηνές ιδανικές για κόμικ.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια «έκρηξη» στην έκδοση αστυνομικών-ψυχολογικών θρίλερ. Έχετε μια εξήγηση γι’ αυτό;

     Μάλλον το ανθρώπινο γένος βρίσκει σιγά σιγά τον εαυτό του.

 Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το βιβλίο σας,  και ποιο είναι αυτό;

     Δε θέλω να ξεκαθαρίσω τα μηνύματα ή να τα αναλύσω. Είναι ένα κομμάτι που ανήκει στους αναγνώστες και είναι απόλυτα δημιουργικό. Ο κάθε αναγνώστης αντιλαμβάνεται με τον δικό του ψυχισμό τα πράγματα κι έτσι προκύπτουν πολλά καινούργια και όμορφα από  εκείνους.

Μπορεί η λογοτεχνία να δρομολογήσει αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο;

     Για να φτάσει η λογοτεχνία να δρομολογήσει αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο πρέπει να έχει γεννήσει η παιδεία σπουδαίους συγγραφείς και αναγνώστες. Η λογοτεχνία δίνει τροφή στην παιδεία και η παιδεία επιστρέφει στη λογοτεχνία. Καθετί δημιουργικό, πολιτισμένο, όμορφο βοηθάει την κοινωνία να γίνεται καλύτερη.

 Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Συγγραφέας δεν είναι εκείνος που βλέπει το έργο του σε μορφή βιβλίου από εκδοτικό. Συγγραφέας είναι και ο μικρούλης που έχει την ανάγκη να γράφει εκθέσεις ή να κρατάει ημερολόγιο. Δε νομίζω ότι έγινα συγγραφέας ξαφνικά. Πάντα μου άρεσε να γράφω και κάποια μέρα αποφάσισα να στείλω μία ιστορία σε έναν εκδοτικό.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Εδώ οφείλω να παραδεχτώ πως ένιωσα ένα κάτι… Μια μικρή εσωτερική περηφάνεια. Ήταν μία κατάκτηση στόχου. Είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα της αποδοχής.

 Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Συνεχίζουν να μεγαλώνουν. Τους κουβαλάω μέσα μου και κάποια στιγμή δίνουν ιδέες για το επόμενο βιβλίο.

 Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Κάποια από αυτά ναι. Ευτυχώς όχι όλα.

 Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Οι περισσότεροι έχουν κάτι από εμένα. Εκτός των δολοφόνων βέβαια. Τουλάχιστο για την ώρα… (Αστειεύομαι)

 Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

Η μητέρα μου.

 Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Το αναγνωστικό κοινό. Αυτός είναι ο ιδανικός αναγνώστης. Ωστόσο η άποψη ενός έμπειρου συγγραφέα θα ήταν πολύτιμη για μένα.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Ακριβώς αυτό γίνεται με τη συγγραφή. Γι’ αυτό και γράφουν οι άνθρωποι. Για να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, αλλά και για να αποδράσουν από την πραγματικότητα.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Όχι δε συνέβη κάτι τέτοιο.

Αν και τα τελευταία δύο χρόνια οι παρουσιάσεις βιβλίων έχουν μειωθεί λόγω της πανδημίας, εν τούτοις, σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Πάρα πολύ. Είναι το πιο όμορφο μέρος της έκδοσης ενός βιβλίου. Η αγάπη τους με ζεσταίνει. Έρχονται συγκινητικά μηνύματα μέσα στην μέρα, κάποιες φορές έρχονται όταν είμαι σε ένταση κι αμέσως ηρεμώ, χαμογελώ, συγκινούμαι. Αυτό είναι μεγάλη τύχη. Σπουδαίο δώρο. Εννοείται πως και τα αρνητικά σχόλια θα ήταν πολύ χρήσιμα ώστε να έχω μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το έργο μου. Στην Ελλάδα και όταν έχεις γράψει μόνο δύο βιβλία, κανένας δε θέλει να σε πληγώσει. Μέχρι στιγμής μ’ έχουν στα πούπουλα. Τι να πω… Ας περιμένω.

 Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Βεβαίως. Είναι εκπληκτικό ότι γράφοντας γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου κι έπειτα έρχονται οι αναγνώστες για να εντοπίσουν κάποια επιπλέον σημεία του έργου που σου περνάνε πληροφορίες από το υποσυνείδητό σου.

 Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Δεν υπάρχει ένας που να με επηρέασε και να τον ακολουθώ κατά γράμμα. Με έχουν επηρεάσει όμως πολλοί.

 Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Είναι δύσκολη διαδικασία, χρειάζεται έμπνευση και πειθαρχία. Η συγγραφή για μένα είναι απόδραση από την καθημερινότητα και τρόπος επούλωσης πληγών.

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Έχω κάτι που θα πρέπει να έχω ολοκληρώσει μέχρι τον Ιανουάριο. Μία ιστορία ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και περίεργη.

Σας ευχαριστώ πολύ!