ΤΥΧΗ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ

ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΑΚΡΟΓΙΩΡΓΟΥ

Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Σελ. 125, Μάιος 2017

     Την πρώτη πεζογραφική της δουλειά, παρουσίασε πριν από λίγους μήνες η Γ. Μακρογιώργου.

     Το βασικό θέμα του βιβλίου, είναι οι ποικίλες ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως οι διαμάχες γονιών και παιδιών που προκύπτουν από τη διαφορετική θεώρηση της κοινωνίας και του κόσμου.

     Η Ευτυχία, είναι μια γυναίκα που στερήθηκε πολλά από τα «θέλω» της, επειδή έτσι επέβαλλαν οι συνθήκες (τότε που η «ελεύθερη βούληση» αποδείχτηκε μια μεγάλη αυταπάτη). Τον τελευταίο καιρό τα έχει με την κόρη της (από τον πρώτο της γάμο), τη Μαρία. «Το τι της έκανε κι της κάνει αυτό το παιδί της Ευτυχίας, άλλο πράγμα. Στο γυμνάσιο, είχε μπλέξει. Την πηγαινόφερναν κάτι τύποι με μηχανάκια. Άκουγε Heavy Metal, φορούσε μαύρα κι έβαφε μαύρα τα μάτια, τα χείλη και τα νύχια. Η μάνα της είχε υπόνοιες για ναρκωτικά». Ο πιο πρόσφατος καβγάς, αφορά τις σπουδές, αφού η Μαρία θέλει να παρατήσει την Αγγλική Φιλολογία και να δώσει εξετάσεις στην Καλών Τεχνών.

     Τότε η Ευτυχία διαγνώστηκε με καρκίνο. Στο στήθος. «Τη μέρα της διάγνωσης η λέξη «καρκίνος» αντί να μου δημιουργήσει εικόνα με έμπασε σε έναν άλλο κόσμο με σκοτάδια και ομίχλη, κι εγώ να παραλύω σιγά-σιγά, κι όλο αυτό να ξεκινάει από το αριστερό στήθος».

     Στο άκουσμα μιας τέτοιας διάγνωσης, ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά. Η Ευτυχία, μετά το αρχικό μούδιασμα, αποφασίζει να το παλέψει με όλες της τις δυνάμεις και να διεκδικήσει κάποια απ’ όλα όσα στερήθηκε. «Μαστεκτομή, πλαστική και χημειοθεραπείες… Όταν άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά, μου βγήκε να γράφω. Για κάθε τούφα και μια σελίδα. Ξεκίνησα από ημερολόγια κι έφτασα σε ποιήματα, διηγήματα. Σε χαρτάκια, τεφτέρια, στο λάπτοπ. Μου ήταν απαραίτητο. Το αγαπημένο μου παιχνίδι με τις λέξεις». 

     Το «παιχνίδι με τις λέξεις» θα αποδειχθεί εξαιρετικά θεραπευτικό και θα τη βοηθήσει να επουλώσει πολλές πληγές: σωματικές, ψυχικές και σχέσεων με τους γύρω της.

     Ενδιαφέρουσα η πρώτη αυτή προσπάθεια της Γ. Μακρογιώργου. Θα μπορούσε να επεκτείνει κάπως την πλοκή, αλλά όπως λέει η ίδια, αν το έκανε θα επρόκειτο για τελείως άλλο βιβλίο. Επίσης με ξένισε το γεγονός ότι σε κάποια σημεία, παραθέτει περισσότερες από μία επιλογές για τη συνέχεια της ιστορίας. Κατά τα λοιπά, το μυθιστόρημα έχει πολύ καλό τρόπο γραφής, διεισδυτική σκιαγράφηση των χαρακτήρων, εξαιρετικό χειρισμό της γλώσσας και περιγραφή των καταστάσεων που αν και δεν τις έχει βιώσει η ίδια η συγγραφέας, είναι αληθοφανέστατες. Ελπιδοφόρο πρώτο «δείγμα γραφής» που μας κάνει να ελπίζουμε σε ανάλογη (ή και καλύτερη) συνέχεια.