ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΟΤΣΑΡΤ

RAPHAEL JERUSALMY

Μετάφραση: ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

Εκδόσεις: ΜΕΛΑΝΙ

Σελ. 149, Φεβρουάριος 2018

     Ο συγγραφέας του βιβλίου που παρουσιάζω σήμερα, γεννήθηκε στο Παρίσι το 1954. Υπηρέτησε τη θητεία του στον ισραηλινό στρατό και τώρα εργάζεται στο Τελ Αβίβ, ως έμπορος παλαιών βιβλίων.

     Η νουβέλα «Να Σώσουμε Τον Μότσαρτ», αφηγείται ένα χρόνο (Ιούλιος 1939-Αύγουστος 1940), από την ζωή ενός ανθρώπου, του Ότο Στάινερ, που νοσηλεύεται σε σανατόριο του Σάλτσμπουργκ, ασθενής από φυματίωση, ασθένεια που εκείνη την εποχή ήταν ανίατη. Η ασθένεια επιφέρει τη σωματική κατάρρευση και ο εγκλεισμός στο σανατόριο, καταρρακώνει ψυχολογικά τον Στάινερ. «Και μετά, τελείως ξαφνικά, προγράφτηκα, σημαδεύτηκα. Απ’ την αρρώστια. Απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Μολυσμένος. Άχρηστος». Λόγος ανησυχίας είναι και η μικτή καταγωγή του. Ο πατέρας του ήταν εβραίος, που όμως δεν συμμετείχε και τόσο ενεργά στην θρησκευτική και κοινωνική ζωή της κοινότητας. «Κανείς εδώ μέσα δεν υποψιάζεται την καταγωγή μου. Πάντως, για καλό και για κακό, πήγα στο δημαρχείο πριν το μεσημέρι, να ελέγξω. Το πιστοποιητικό γεννήσεώς μου δεν αναφέρει το θρήσκευμα του πατέρα μου». Αν είναι κάτι που τον βοηθά να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της ασθένειας και την σωματική του εξασθένηση είναι η μουσική. «Η μουσική με κρατάει ζωντανό. Είναι το μόνο που μου ‘χει μείνει… Όμως η μουσική βρίσκει τον τρόπο της ν’ ακουστεί. Δε χρειάζεται γραμμόφωνο. Ή παρτιτούρα. Μουσική είναι αυτή η ανάσα που διαπνέει τον Μαγικό Αυλό πριν ακόμα ακουστεί η παραμικρή νότα. Είναι η αναμονή που προηγείται της ακρόασης. Είναι η ενέργεια, η στάση του σώματος, η συγκίνηση. Δεν έχει να κάνει με νότες».  

     Ένα ιδιαίτερα αξιόλογο, παρά το μικρό του μέγεθος βιβλίο, που σκιαγραφεί την πορεία ενός ανθρώπου προς την ταπείνωση της ασθένειας και τη βεβαιότητα του θανάτου και είναι γεμάτο νότες και μουσικές!