Ο ΑΓΡΙΟΓΑΤΟΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΟΣ

ΤΕΤΗ ΠΑΓΚΑΛΟΥ

Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Σελ. 267, Δεκέμβριος 2017

     Το δεύτερο μυθιστόρημα της εκπαιδευτικού-συγγραφέως Τ. Παγκάλου θα σας παρουσιάσω σήμερα.

      Σ’ αυτό το δεύτερο μυθιστόρημά της η συγγραφέας, μας πηγαίνει πίσω στις απαρχές της επανάστασης του 1821 και μέσα από την αφήγηση της ιστορίας μιας νεαρής κοπέλας της Ασήμως, μας περιγράφει τη ζωή στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Πελοπόννησο, τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση.

     Η Ασήμω ζει το 1819 με τον πατέρα της και τη μητριά της, στα Τρίσκαλα, ένα (επινοημένο;) χωριό της ορεινής Πελοποννήσου. Η μητριά της που έχει πολύ κακό χαρακτήρα, παιδεύει και κακομεταχειρίζεται τη 16χρονη θετή κόρη της, η οποία παίρνει την απόφαση να το σκάσει. «Είχε μέσα της μιας επιθυμία δυνατή να ξεφύγει από την άδικη καθημερινότητα της και την υποτέλεια και το είχε καταλάβει για τα καλά ότι για τούτο έπρεπε να τολμήσει και να παλέψει μόνη της, δεν περίμενε από κανέναν. Η επιθυμία της να νιώθει δίκαια και ανθρώπινα έψαξε να βρει διαφυγή, και σαν το πήρε απόφαση ν’ αφήσει το σπίτι της, ήξερε ότι η πράξη της δεν σήκωνε μεταμέλεια, γνώριζε καλά ότι θα τράβαγε μια στενή, μοναχική ατραπό χωρίς επιστροφή».

     Όταν έφυγε από το χωριό, ντύθηκε άντρας με κάτι ρούχα του πεθαμένου αδερφού και του παππού της, «βαφτίστηκε» Αντρέας και έψαξε να βρει τον «νταϊφά» ενός καπετάνιου της περιοχής, για να ενταχθεί στη δύναμή του.

     Μετά από μερικούς μήνες, από ένα τυχαίο γεγονός, αποκαλύφθηκε το φύλο και η ταυτότητά της. Τότε ο καπετάνιος πήρε μια σοφή απόφαση που την απομάκρυνε από τους κινδύνους της μάχης, αλλά και την βοήθησε να οριστικοποιήσει την απομάκρυνση από την οικογένειά της, στην οποία δεν είχε βρει αγάπη και συμπαράσταση.

      Καλογραμμένο μυθιστόρημα, με καλοστημένο μύθο, μέσα από τον οποίο η συγγραφέας εικονογραφεί με όμορφο τρόπο μια σημαντική ιστορικά χρονική περίοδο. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης και οι απόψεις της τόσο για τις αιτίες της επανάστασης, όσο και για τον εμφύλιο που ακολούθησε και λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα ότι είχε κερδηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τέλος εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η γραφή της, στην οποία σε «καίρια» σημεία εντάσσει λέξεις του τοπικού ιδιώματος, δίνοντας έτσι την «αίσθηση» της γλώσσας και του τρόπου ομιλίας των κατοίκων.