ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΕΠΛΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΜΤΣΙΟΣ

Εκδόσεις BELL

Σελ. 270, Νοέμβριος 2018

     Μετά από πέντε βιβλία η θεματολογία των οποίων κινούνταν στα πλαίσια της λογοτεχνίας του φανταστικού, ο Γ. Δάμτσιος, μας παρουσιάζει μια άλλη πλευρά του συγγραφικού του ταλέντου, στρεφόμενος στο θρίλερ.

     Ένας νέος άντρας, ο οποίος είναι και ο αφηγητής της ιστορίας, γίνεται θύμα και μάρτυρας μιας τρομοκρατικής επίθεσης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. «Το σταματημένο αυτοκίνητο σκορπούσε τον πανικό. Είδα ότι από το πίσω αριστερά παράθυρο είχε βγει μισός έξω ένας κουκουλοφόρος. Κρατούσε ένα υποπολυβόλο και έριχνε βολή κατά βολή. Δεν τον διευκόλυνε και πολύ η θέση του, αφού όσο έριχνε πάλευε να βολευτεί καλύτερα, άλλοτε βγάζοντας και άλλοτε βάζοντας πάλι μέσα στο αυτοκίνητο τον αριστερό του αγκώνα. Παρ’ όλα αυτά, επειδή έξι άνθρωποι βρίσκονταν σχεδόν στην ίδια ευθεία με την κάνη του όπλου του, είχε ήδη κάνει αρκετή ζημία». Ο ίδιος δέχεται δύο σφαίρες στο μπράτσο, αλλά ο πιο σοβαρός τραυματισμός, γίνεται από ένα… κινητό τηλέφωνο. «Εκείνη που τελικά έκανε κάτι για μένα ήταν η μεσήλικη γυναίκα […] Το χέρι της, εκείνο που κρατούσε το κινητό της, μπήκε σε απόλυτη ευθεία με τη γραμμή πυρός […] Ήταν τυχερή. Η σφαίρα πέτυχε μόνο την αντίχειρά της. Μαζί πέτυχε και τη συσκευή, η οποία αποσπάστηκε με πολύ μεγάλη ταχύτητα από την παλάμη της […] Σ’ ένα παράξενο παιχνίδι της τύχης, η συσκευή ολοκλήρωσε την πορεία της, καταλήγοντας με ακρίβεια στο μέτωπό μου. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Ένιωσα τα πάντα να σκοτεινιάζουν…».

     Ξύπνησε μετά από λίγες ώρες σε ένα νοσοκομειακό θάλαμο, από τις προσπάθειες ενός μάλλον συνομήλικου του, που συστήθηκε ως Δημήτρης, που έκπληκτος αντιλαμβάνεται ότι ο τραυματίας, ο Λούκα, δεν θυμάται απολύτως τίποτα. « “Νομίζω ότι αν δεν μου το έλεγες, δε θα θυμόμουν καν το όνομά μου” του είπα στη συνέχεια, αναστατωμένος από τα ίδια μου τα λόγια. “ Ούτε εσένα θυμάμαι. Βασικά το μόνο που θυμάμαι, είναι κάτι όνειρα που έβλεπα λίγο πριν με ξυπνήσεις. Από κει και πέρα… σκοτάδι”».

     Ο Δημήτρης προσπαθεί να πείσει τον Λούκα να φύγουν από το νοσοκομείο γιατί κινδυνεύει η ζωή τους. Αυτός παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε σύγχυση από τραύματα και την αμνησία, τον ακολουθεί. «Οι απορίες μου κάθε στιγμή αυξάνονταν αντί να μειώνονται, αλλά σταμάτησα πραγματικά τις ερωτήσεις. Από τη στιγμή που αποφάσισα να τον εμπιστευτώ και να τον ακολουθήσω, τώρα θα άκουγα και τις οδηγίες του. Στο κάτω κάτω, η γλώσσα του σώματός του φανέρωνε αγωνία και πραγματική προθυμία για βοήθεια».

     Έτσι ο Λούκα μπαίνει σε ένα γαϊτανάκι εξελίξεων, των οποίων τις παραμέτρους δεν μπορεί να αντιληφθεί ολοκληρωτικά. Το μόνο που ξέρει είναι ότι η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο και ότι αντιδρά όπως πρέπει, όταν φτάνει η ώρα να προστατευτεί. Από αυτό αντιλαμβάνεται ότι είναι εκπαιδευμένος. Αλλά δεν ξέρει αν είναι θύτης ή θύμα. Αν εργάζεται για να υπερασπιστεί το καλό, αν είναι ένα πληρωμένος εκτελεστής ή ένας αδίστακτος τρομοκράτης. Ακόμη δεν ξέρει ποιους απ’ όσους βρέθηκαν κοντά του πρέπει να εμπιστευτεί. Και κυρίως την όμορφη γυναίκα που στοίχειωνε τα ταραγμένα του όνειρά , που τώρα τη γνώρισε με σάρκα και οστά και για την οποία νοιώθει μια ακατανίκητη έλξη.

     Ο Γ. Δάμτσιος, για μια ακόμη φορά, μας δείχνει ότι είναι ένας πολύ καλός συγγραφέας. Το μυθιστόρημα του, έχει εξαιρετικές και ολοζώντανες περιγραφές γεγονότων, καταστάσεων και συναισθημάτων, πολύ καλή πλοκή, σασπένς που κορυφώνεται με μια αγωνιώδη κινηματογραφική καταδίωξη, καλοδουλεμένους χαρακτήρες, αμφισημία κι εναλλαγή αντιδράσεων των χαρακτήρων που κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Το «Σκοτεινό Πέπλο» είναι πραγματικά ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο!