ΛΟΥΚΙΑ ΔΕΡΒΗ

    

    Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Σπούδασε στην Ελβετία Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις. Έργα της: «Κακός Χαρακτήρας» (2004, Μελάνι), «Ομπρέλες Στον Ουρανό» (2009, Μελάνι), «Group Therapy» (2013, Μελάνι), «Αλλού, Στο Πουθενά» (2015, Μελάνι), «Θέα Ακρόπολη» (2019, Μεταίχμιο). Συμμετοχή σε συλλογικά έργα: «Συνταξιδιώτες» (2005, Fnac), «Passengers» (2018, Free Thinking Zone), «…Των Δακρύων» (2019, Οδός Πανός).

     Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Θέα Ακρόπολη»;

     Ο «σπόρος» του «Θέα Ακρόπολη» ήταν η Θέκλα, η ιδιόρρυθμη καμαριέρα που πρωταγωνιστεί δίπλα στον Μάκη, τον καλύτερο και πιο ευσυνείδητο ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου.  Αν και ο Μάκης είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, η αρχική σύλληψη ήταν η Θέκλα, μια απλή γυναίκα με τις ιδιοτροπίες, τα μυστικά της, την πικρή οικογενειακή ιστορία και μια ενδιαφέρουσα -  θέλω να ελπίζω - προσωπικότητα.

      Γιατί η Θέκλα -ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες του έργου-μια δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα ανέχεται τη συμπεριφορά του συντρόφου της;

     Νομίζω πως όλα ξεκινούν από την οικογένεια.  Αν στη ζωή ενός παιδιού υπήρχε ένας κακοποιητικός γονιός, για παράδειγμα, αν ένας πατέρας κακοποιούσε την κόρη του, τότε η κόρη αυτή είναι πολύ πιθανό να κάνει μια κακοποιητική σχέση.  Χωρίς να είμαι ειδικός, νομίζω πως οι ψυχολόγοι το αποκαλούν «αναβίωση τραύματος».

     Θεωρείτε ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι συχνές στην Ελλάδα του 2020;

      Η Θέκλα είναι μια γυναίκα που είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας.  Την εποχή που έγραφα διάβασα με έκπληξη στην εφημερίδα πως 1 στις 3 γυναίκες παγκοσμίως είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας.  Το επίπεδο των γυναικών κυμαίνεται από απόφοιτους Δημοτικού έως και γυναίκες κατόχους Διδακτορικού διπλώματος.  Άρα το επίπεδο της μόρφωσης δεν παίζει κανένα ρόλο εδώ.  Ίσα-ίσα που όσο το μορφωτικό (και κοινωνικό) επίπεδο ανεβαίνει τόσο πιο δύσκολο είναι για τις γυναίκες αυτές να ψάξουν για βοήθεια από φόβο μήπως βλάψουν τη δημόσια εικόνα του συζύγου αλλά και τη δική τους.  Η βία κατά των γυναικών είναι ένα γεγονός που μας απασχολεί χρόνια και δυστυχώς μάλλον θα μας απασχολεί ακόμα για πολύ.

     Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Οι συγγραφείς μπορούν να μιλήσουν για τον κόσμο μας, για τη ζωή.  Μπορούν να δουν μακριά, μπορούν να δουν μέσα στους ανθρώπους.  Επίσης, οι συγγραφείς μπορούν να ανακουφίσουν, να φωτίσουν μια πλευρά ενός χαρακτήρα που κάτι «λέει» στον αναγνώστη, να προβληματίσουν πάνω στα θέματα που θέτουν.  Οι συγγραφείς μπορούν να εμπνεύσουν άλλους ανθρώπους μέσα από τις ιστορίες που διηγούνται.  Και να παρηγορήσουν.  Γι’ αυτό πιστεύω πως, ναι, η συγγραφή ενός βιβλίου είναι μια κοινωνική πράξη.    

     Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Νομίζω πως το ήξερα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.  Το ήξερα από την επιρροή που είχαν μέσα μου τα βιβλία που διάβαζα από παιδί.

     Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Όταν έπιασα στα χέρια μου το πρώτο τυπωμένο αντίτυπο του «Κακού χαρακτήρα», το 2004, ένιωσα μια ψυχική ευφορία όμοια με μεθύσι.  Ακολούθησε μια βαθιά αγωνία για την υποδοχή του.  Αυτά τα συναισθήματα, με την ίδια σειρά αλλά όχι με την ίδια ένταση πια, συνοδεύουν την έκδοση κάθε βιβλίου μου από τότε.

      Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Πολλούς τους κουβαλάω μέσα μου, τους σκέφτομαι για πολύ καιρό μετά την έκδοση του βιβλίου.  Οι περισσότεροι έχουν γίνει πολύ καλοί φανταστικοί μου φίλοι.  Αναγκαστικά, κάνω χώρο για καινούργιους όταν γράφω ένα νέο βιβλίο. 

     Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Ναι, βέβαια.  Έχω βιώσει όλη τη γκάμα τόσο των θετικών όσο και των αρνητικών συναισθημάτων, όχι στην ίδια ένταση με τους ήρωές μου, αλλά μπορώ να φανταστώ πώς είναι κάποιο συναίσθημα στα άκρα του.  Μπορώ επίσης να φανταστώ τις αντιδράσεις των ηρώων μου μέσα από αυτό που λέμε «ενσυναίσθηση».  Και λειτουργώ πολύ με αυτήν τόσο στη συγγραφή όσο και στη ζωή.

     Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Πολλές φορές οι αναγνώστες καθώς διαβάζουν τα βιβλία μας ψάχνουν να βρουν τον συγγραφέα.  Είναι κάτι που γίνεται αυτόματα και είναι απολύτως κατανοητό.  Είναι, νομίζω, κι ένας τρόπος να γνωρίσεις ή να ταυτιστείς με τον συγγραφέα ενός βιβλίου.  Με απόλυτη ειλικρίνεια θα σας απαντήσω πως μπορεί κάποιος να με «βρει» σε όλους τους ήρωες του βιβλίου.  Η προσωπικότητά μου, η στάση ζωής μου, οι εμπειρίες μου, οι άνθρωποι που γνωρίζω, οι ιστορίες που ακούω, καθορίζουν τα γραπτά μου.  Υπό αυτή την έννοια όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου έχουν κάτι από μένα.

     Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Ο σύζυγός μου που τυχαίνει να είναι κι εκείνος συγγραφέας.

     Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Δεν έχω βρει την απάντηση σε αυτήν την ερώτηση ακόμα.

     Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Όχι, δεν μπορώ να το πω αυτό.  Έχω όμως κλείσει πολλά «κεφάλαια» της ζωής μου.  Είναι σαν να μπαίνει μια οριστική τελεία στα θέματα που με απασχολούν.  Να γίνονται κάτι άλλο, να μετατρέπεται η «ενέργειά» τους σε κάτι άλλο.

     Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι…

     Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Βεβαίως.  Αρκεί να είναι ένας καλοπροαίρετος αναγνώστης.

     Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Όλες οι κριτικές και οι απόψεις των αναγνωστών για τα βιβλία μας, είτε θετικές, είτε αρνητικές, φωτίζουν πλευρές των κειμένων που παραδίδουμε στο κοινό.  Πολλές φορές κάποιος αναγνώστης μού έχει φωτίσει πλευρές που δεν ήξερα κι η ίδια πως υπάρχουν.  Υπό αυτήν την έννοια, όλες οι κριτικές είναι χρήσιμες, γιατί στον απόηχο της έκδοσης ενός βιβλίου οι κριτικές και οι απόψεις βοηθάνε τον συγγραφέα να έχει μια πια σφαιρική άποψη της εντύπωσης που προκαλούν τα βιβλία του.

     Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Όσο γι’ αυτό, θα έλεγα πως όλα τα βιβλία που διαβάζω με επηρεάζουν      είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.  Αλλά δεν μιμούμαι κανέναν.  Θα έλεγα πως ένα καλό βιβλίο με τσιγκλάει, με εμπνέει και με ωθεί στο να γράψω κι εγώ.

     Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Για μένα είναι μια δύσκολη διαδικασία.  Απαιτεί πολύ χρόνο, πολλή συγκέντρωση και πειθαρχία και πολλή υπομονή.  Υπάρχουν πολλές στιγμές όμως, κατά τη διάρκεια της συγγραφής, που νιώθω υπέροχα, που νιώθω πως είμαι ευλογημένη.

Όταν ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου βιβλίο, το έκανα ως ένα μέσο έκφρασης γιατί στην ζωή μου δεν είμαι και πολύ εκφραστικός άνθρωπος.  Τώρα, γράφοντας το πέμπτο βιβλίο μου, με μεγαλύτερη εμπειρία, ευθύνη και επίγνωση του τι σημαίνει να γράφεις, θέλησα να διηγηθώ στους αναγνώστες μια ιστορία.  Γι’ αυτό γράφω.  Για να πω μια ιστορία.  Ίσως γι’ αυτό και να έγινα συγγραφέας, γιατί μου αρέσει να ακούω ιστορίες αλλά δεν μπορώ να τις πω, μόνο να τις γράψω.  Και μου αρκεί αυτό. 

 

     Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Υπάρχει ένα θέμα που με γαργαλάει αλλά κάνω πως δεν καταλαβαίνω.  Βρίσκομαι ακόμα μέσα στην ατμόσφαιρα του «Θέα Ακρόπολη».  Όταν το ξεχάσω, τότε θα γράψω.

Σας ευχαριστώ πολύ!