ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ

 DEAN KOONTZ

Μετάφραση ΜΑΡΙ ΡΟΖΑ ΤΡΑΪΚΟΓΛΟΥ

Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Σελ. 391, Ιούλιος 2020

 

     Ο αμερικανός συγγραφέας, Ν. Κουντζ του οποίου τα βιβλία έχουν μεταφραστεί σε 38 γλώσσες κι έχουν κυκλοφορήσει παγκοσμίως σε περισσότερα από 500 εκατομ. αντίτυπα (!!!), στην αρχή της καριέρας του, όταν ακόμη αναζητούσε το συγγραφικό του ύφος, υπέγραφε τα έργα του με διάφορα ψευδώνυμα. Ένα από τα έργα αυτά, είναι και αυτό που σας παρουσιάζω σήμερα κι έχει τίτλο «Τα Μάτια Του Σκότους». (Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1981. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1992 με τίτλο «Φωνή Απ’ Το Σκοτάδι»). Πρόσφατα, αποφάσισε να επανεκδώσει κάποια από τα βιβλία που έγραψε με ψευδώνυμο, υπογράφοντάς τα με το πραγματικό του όνομα, κάνοντας όπου το κρίνει απαραίτητο και κάποιες αλλαγές.

     Με το ξέσπασμα της πανδημίας του covid-19, κάποιοι ευφάνταστοι, το θεώρησαν… προφητικό. Η αλήθεια είναι ότι σε κάποιο σημείο, ο συγγραφέας ονομάζει κάποιον ιό «Ουχάν-400» και τον φέρει να έχει δημιουργηθεί σε κινεζικό εργαστήριο της συγκεκριμένης πόλης που στην Ελλάδα είναι γνωστή ως Γιουχάν. Όμως πέρα από αυτή τη σύμπτωση, όλα τα άλλα στοιχεία που δίνονται για τον ιό είναι εντελώς διαφορετικά. Εξάλλου σύμφωνα με το Reuters, στην αρχική έκδοση του βιβλίου (1981), ο ιός ονομαζόταν «Gorki-400» και ήταν σοβιετικής κατασκευής. Με την αλλαγή όμως της πολιτικής των ΗΠΑ έναντι της ΕΣΣΔ και την «λήξη» του Ψυχρού πολέμου, η ΕΣΣΔ έπαψε να είναι εχθρός και το 1989, σε επανέκδοση του βιβλίου, έγινε η μετονομασία του ιού για να συμβαδίζει με τα νέα δεδομένα!

     Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία της Τίνα (Κριστίνα) Έβανς, μιας 35χρονης γυναίκας, που ασχολείται με το χώρο του θεάματος στο Λας Βέγκας. Ξεκίνησε σαν χορεύτρια, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε ότι τα χρόνια που θα μπορούσε να χορεύει είναι λίγα. Γι’ αυτό αποφάσισε να στραφεί στην χορογραφία και σκηνοθεσία. «Αργά, αλλά σταθερά, έχτιζε ένα αξιοσέβαστο όνομα στον κλειστό κόσμο του θεάματος και στο Λας Βέγκας και πίστευε πως βρισκόταν λίγο πριν από μια μεγάλη επιτυχία».

     Η ευκαιρία που περίμενε, είχε τη μορφή μιας πρότασης για τη σκηνοθεσία και τη συμπαραγωγή μιας παράστασης προϋπολογισμού 10 εκατομ. δολαρίων, «που θα ανέβαινε στην κεντρική αίθουσα των δύο χιλιάδων θεατών του Golden Pyramid, ένα από τα μεγαλύτερα και πολυτελέστερα ξενοδοχεία». Η πρόταση, ήρθε λίγο μετά από μια ανείπωτη τραγωδία. Ο 10χρονος Ντάνι, ο γιος της Τίνα, σκοτώθηκε σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ήταν μέλος μιας ομάδας προσκόπων, που είχαν επιλεγεί να συμμετέχουν σε μια εκδρομή χειμερινής διαβίωσης μιας εβδομάδας στα χιονισμένα βουνά. Ο αρχηγός ήταν έμπειρος, αφού έκανε την ίδια εκδρομή εδώ και 15 χρόνια. Όμως, σύμφωνα με το πόρισμα των αρχών, το μικρό λεωφορείο παρέκκλινε από την πορεία του κι έπεσε σε γκρεμό, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν όλοι οι επιβαίνοντες. Το σώμα του Ντάνι μάλιστα, είχε παραμορφωθεί τόσο φρικτά, που τον έθαψαν σε σφραγισμένο φέρετρο. Η Τίνα «Μετά το αρχικό σοκ, έπειτα από την κηδεία, είχε αρχίσει να διαχειρίζεται το ψυχολογικό τραύμα. Σταδιακά, μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα, άφηνε πίσω της τον Ντάνι, με οδύνη, με ενοχή, με δάκρυα και με αφάνταστη πικρία, ταυτόχρονα όμως με σταθερότητα και αποφασιστικότητα. Είχε κάνει κάμποσα ανοδικά βήματα στην καριέρα της αυτόν τον τελευταίο χρόνο και βασιζόταν στη σκληρή δουλειά σαν να ήταν ένα είδος μορφίνης που χρησιμοποιούσε για να απαλύνει τον πόνο της, ώσπου επιτέλους να κλείσει η πληγή». Ο θάνατος του Ντάνι οδήγησε και στην οριστική διάλυση του ήδη παραπαίοντος γάμου της. «Είχε χάσει γιο και σύζυγο μέσα στον ίδιο χρόνο. Το παιδί το είχε διεκδικήσει ο θάνατος, τον άντρα ο άνεμος της αλλαγής. Στα δώδεκα χρόνια της έγγαμης ζωής τους, η Τίνα είχε γίνει ένας άνθρωπος διαφορετικός και πιο περίπλοκος απ’ όσο ήταν τη μέρα του γάμου τους, αλλά ο Μάικλ δεν είχε αλλάξει καθόλου-και δεν του άρεσε αυτή η καινούρια γυναίκα που είχε στο πλάι του».  Από τότε η Τίνα ζούσε μόνη σε ένα σπίτι γεμάτο με αναμνήσεις οικογενειακών στιγμών.

     Τη νύχτα πριν από την πρεμιέρα, γύρισε στο σπίτι της για να κοιμηθεί για λίγες ώρες. Μέσα στον ύπνο της άκουσε κάποιο θόρυβο και σηκώθηκε να ελέγξει το σπίτι. Όλα φαίνονται να είναι εντάξει. Τελευταίο άφησε το δωμάτιο του Ντάνι, που είχε παραμείνει όπως το ήταν την ημέρα που έφυγε. Με μια πρώτη ματιά, κι εκεί τα πάντα φαίνονται να είναι στη θέση τους. Όλα, εκτός από έναν μικρό μαυροπίνακα που είχε μετακινηθεί. Και στον οποίο είναι γραμμένες δύο λέξεις… ΟΧΙ ΝΕΚΡΟΣ. «Αντιλήφθηκε το πιθανό νόημα των λέξεων καθυστερημένα, την ώρα που πίεζε τις άκρες των δακτύλων της πάνω στα γράμματα στον μαυροπίνακα. Σαν να ήταν σφουγγάρι που ρουφούσε νερό, ένιωσε μια παγωνιά να τη διαπερνά από την επιφάνεια της πλάκας, Όχι νεκρός. Ήταν μια διάψευση του θανάτου του Ντάνι. Μια οργισμένη άρνηση να αποδεχτεί τη φρικτή αλήθεια. Μια πρόκληση απέναντι στην πραγματικότητα».  Η πρώτη σκέψη της είναι ότι μέσα στον πόνο της μια από τις μέρες που δεν μπορούσε να διαχειριστεί την απώλεια, το έγραψε η ίδια, χωρίς να το θυμάται. Μια άλλη σκέψη της είναι ότι κάποιος-ίσως ό πρώην άντρας της, της έκανε μια μακάβρια φάρσα. Σύντομα απέκλεισε και τις δύο αυτές πιθανότητες. Τότε τι συμβαίνει; «Κι αν τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζει; Αν το παιδί της δεν σκοτώθηκε πραγματικά μαζί με τους άλλους προσκόπους σ’ εκείνο το φρικτό δυστύχημα;». Η Τίνα ξεκινά να αναζητά την αλήθεια, ενώ ανεξήγητα φαινόμενα αρχίζουν να εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα κι ένταση!

     Ο Κουντζ, για μια ακόμη φορά, αποδεικνύει τη συγγραφική του δεινότητα, με όποιο είδος κι αν καταπιαστεί. Το μυθιστόρημα «Τα Μάτια Του Σκότους», είναι ένα θρίλερ με μια «νότα παραφυσικών φαινομένων», που έχει ένταση, αγωνία, σασπένς, σκηνές δράσης κινηματογραφικής ταχύτητας και δύναμης, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, συνδυασμένα με την εξαιρετική γραφή του αμερικανού συγγραφέα, που κράτα τον αναγνώστη σε διαρκή εγρήγορση, μέχρι την τελευταία σελίδα!