Ο ΣΚΟΡΠΙΟΣ

ΧΑΡΗΣ ΚΑΡΑΘΥΜΙΟΣ
Εκδόσεις Ε.Ο.ΛΙΒΑΝΗΣ
Σελ. 444, 2021

 

     Το μυθιστόρημα «Ο Σκορπιός», είναι το πρώτο του Χ. Καραθύμιου και είναι αρκετά ενδιαφέρον.

     Η ιστορία εκτυλίσσεται στο γραφικότατο Καστρί, ένα χωριό «που βρισκόταν σε υψόμετρο 980 μέτρων, περικυκλωμένο από βουνά και πυκνό δάσος, χαράδρες και ρεματιές», κι έχει πολύ λίγους κατοίκους. Οι περισσότεροι είναι μεγάλης ηλικίας και ελάχιστοι οι νέοι.

     Εκείνο τον χειμώνα, ένας κάτοικος του χωριού που βγήκε να κυνηγήσει στο δάσος,  βρίσκει το πτώμα του 17χρονου Ντέμη Πολύβιου σε ένα ρέμα. «Στο δεξί πόδι, απ’ το οποίο έλειπε το μποτάκι, εξείχε το μεγάλο δάχτυλο μέσα από την τρύπια κάλτσα. Ήταν μελανιασμένο από το κρύο. Το ίδιο και το πρόσωπο και τα άκρα. Το τζιν στο ίδιο πόδι, στο ύψος του μηρού, ήταν ποτισμένο από αίμα […] Το παγωμένο, ομιχλώδες βλέμμα του νεαρού τον κάρφωνε κατάματα, σαν να περίμενε από εκείνον να κάνει κάτι». Ο θάνατος του νεαρού, ξυπνάει αμέσως τις παλιές δοξασίες που λένε ότι το χωριό είναι καταραμένο και στα γύρω δάση κρύβεται μια μοχθηρή οντότητα με πολλά χέρια που είναι γνωστή με το όνομα «σκορπιός». Το κλιμάκιο της αστυνομίας που έφτασε, αποδίδει τον θάνατο σε ατύχημα. Σύμφωνα με τους αξιωματικούς της Δίωξης Εγκλημάτων κατά Ζωής και Ιδιοκτησίας, (δηλ. το Ανθρωποκτονιών όπως ήταν γνωστό στο παρελθόν), ο νεαρός γλίστρησε, χτύπησε σε έναν βράχο, έχασε τις αισθήσεις του, έπεσε στο ρέμα και πνίγηκε.

     Οι κάτοικοι του χωριού όμως δεν πείθονται. Ανάστατοι συγκαλούν γενική συνέλευση στο μοναδικό καφενείο του χωριού. «Ήταν γεγονός πως τα νέα για τον θάνατο του δεκαεφτάχρονου Ντέμη Πολύβιου είχαν ταρακουνήσει συθέμελα την τοπική κοινότητα Καστρίου. Σε ένα τόσο μικρό μέρος, όπου αρκούσε ακόμη και το πιο ασήμαντο γεγονός για να γίνει το πρώτο θέμα της ημέρας, η είδηση ενός θανάτου έσκαγε σαν πυρηνική βόμβα». Η συνέλευση αποφασίζει να κληθεί ο Γαβριήλ Γάκος, ιδιωτικός ερευνητής που ειδικεύεται σε υποθέσεις που φαίνεται να έχουν και μια… μεταφυσική διάσταση, για να ερευνήσει την υπόθεση.

     Ο Γάκος ήταν αξιωματικός του τμήματος (πρώην) Ανθρωποκτονιών, που παραιτήθηκε από την υπηρεσία μετά από μια προσωπική τραγωδία και διατηρεί με τον αδελφό του Ισαάκ, γραφείο ερευνών, ελπίζοντας ότι θα βρει εκείνη την μία στις εκατό υποθέσεις που όντως θα έχει την μεταφυσική διάσταση, χωρίς να το έχει ακόμη επιτύχει. Δέχεται να αναλάβει την υπόθεση του «Σκορπιού» και πηγαίνει στο Καστρί, αλλά είναι σίγουρος ότι η δολοφονία είναι έργο ανθρώπου κι όχι μιας μυστηριώδους οντότητας. Ενώ εντοπίζει μια σειρά υπόπτους, οι τρεις ακόμη δολοφονίες που θα ακολουθήσουν, θα τον αναγκάσουν να στρέψει τις έρευνες σε άλλη κατεύθυνση και σε άλλα πρόσωπα. Παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που βάζουν η κακοκαιρία και η ισχυρή χιονόπτωση που διέκοψαν την ηλεκτροδότηση βυθίζοντας το χωριό στο σκοτάδι από νωρίς το απόγευμα και έκοψαν την –προβληματική και πριν την κακοκαιρία-επικοινωνία με τον έξω κόσμο, αφού η πιο κοντινή κεραία κινητής τηλεφωνίας τέθηκε εκτός λειτουργίας, θα εντοπίσει τον υπεράνω υποψίας ένοχο. Θα πρέπει να αναμετρηθεί μαζί του, αλλά και με το σκοτεινό παρελθόν του, για να δώσει τη λύση!

     Καλογραμμένο θρίλερ, με ήρωα έναν άνθρωπο σημαδεμένο από τη μοίρα, που η εμπλοκή του στην υπόθεση στο Καστρί, λειτουργεί σαν αποκάλυψη για τον ίδιο, αφού φέρνει στην επιφάνεια πτυχές και γεγονότα του παρελθόντος του, που είχε απωθήσει στις σκοτεινές γωνιές της μνήμης του. Το φινάλε δείχνει ότι ίσως οι υποθέσεις που θα αναλάβουν οι αδελφοί Γαβριήλ και Ισαάκ Γάκος, θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.  

Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΣΑΡΑΝΤΟΣ
Εκδόσεις ΠΗΓΗ
Σελ. 612, Απρίλιος 2021

 

     Το δεύτερο μυθιστόρημα του εκπαιδευτικού και συγγραφέα Γ. Παπασάραντου, είναι αυτό που σας παρουσιάζω σήμερα.

     Ο Αχιλλέας Θεοδωρίδης, είναι ένας πρώην παίκτης του μπάσκετ και νυν ανερχόμενο «αστέρι» στο χώρο της εκπροσώπησης επαγγελματιών αθλητών, δηλ. όπως λέγεται στην καθομιλούμενη ατζέντης. Τον επέλεξε να επανδρώσει το γραφείο του στην Ελλάδα, ο Σέρβος Αλεξάνταρ Στρέλιτς, ένας από τους «καρχαρίες» του χώρου πανευρωπαϊκά. «Είχε μπει στον κόσμο του αθλητικού μάνατζμεντ πριν από επτά χρόνια, το 2005. Η πρόσληψη στο γραφείο του Στρέλιτς είχε γίνει εντελώς απρόσμενα την επόμενη χρονιά, το καλοκαίρι του 2006, όταν για πρώτη φορά ένας πελάτης του είχε αποτελέσει μεταγραφικό στόχο μεγάλων ομάδων […] Ο Σέρβος είχε εκτιμήσει την καθαρότητα, την ειλικρίνεια και την αφοπλιστική-σχεδόν ισοπεδωτική-ευθύτητα του Αχιλλέα στις διαπραγματεύσεις και του είχε προτείνει αβίαστα να γίνει συνεργάτης του».

     Το 2012, τις τελευταίες μέρες του Ιουλίου, μήνας κατά τον οποίο οι επαφές για μετακινήσεις και μεταγραφές παικτών σε όλα τα αθλήματα βρίσκονται στο φόρτε τους και κλείνονται όλα τα σημαντικά deal, ο Αχιλλέας επιμελείται τις τελικές λεπτομέρειες της μεταγραφής ενός παίκτη του ΝΒΑ στον Παναθηναϊκό. Η πιο μεγάλη επιτυχία της καριέρας του. «Έχω δύο μέρες τώρα που, σε όποια ιστοσελίδα κι αν μπω, βλέπω τη φωτογραφία του Μάλκολμ Ρίτσαρντς και από κάτω τους διθυράμβους για την πάρτη σου. Περισσότερους και από το αφεντικό σου, τον Σέρβο. Φιλαράκι μου, δεύτερο καλοκαίρι που αναλαμβάνεις τις πιο επικίνδυνες αποστολές και δεν σταματάς πουθενά! Του χρόνου σε βλέπω να φέρνεις στη γηραιά ήπειρο τον MVP των τελικών του ΝΒΑ».

     Οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε ένα πολύ καλό στάδιο, όλα δείχνουν ότι η μεταγραφή θα ολοκληρωθεί σύντομα και θα είναι επωφελής για όλους: ο αθλητής θα εισπράξει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, η ομάδα θα εντάξει στο ρόστερ της έναν παίκτη εγνωσμένης αξίας και ο Στρέλιτς όπως και ο Αχιλλέας, θα λάβουν μια παχυλή προμήθεια. «Όλα έμοιαζαν έτοιμα και ιδανικά δρομολογημένα. Κάθε συζήτηση ξεχείλιζε από ευφορία και αισιοδοξία, και ο Αχιλλέας άφησε στην άκρη, αν και δεν το συνήθιζε, την ψυχραιμία του κι έβαλε την ψυχολογία του στη λειτουργία της γλυκιάς αναμονής για τη στιγμή που θα οριστικοποιούνταν η συμφωνία του Ρίταρντς με τον Παναθηναϊκό. Τα είχε πάει περίφημα. Η συμβολή του στις τελευταίες συζητήσεις έστω και μέσω skype ήταν καθοριστική και ο Στρέλιτς ήταν, για άλλη μια φορά, πολύ ευχαριστημένος μαζί του».

     Τότε όμως, η ζωή του Αχιλλέα παίρνει μια αναπάντεχη τροπή. Αρχίζει να λαμβάνει στο κινητό του μυστηριώδη μηνύματα από άγνωστο αποστολέα, ο οποίος κάθε φορά επιλέγει και διαφορετικό «ψευδώνυμο». Μηνύματα, που δεν έχουν καμία σχέση με την επαγγελματική του καριέρα. Βρίσκει μια ασυνήθιστη πέτρα, χαραγμένη με σύμβολα που δεν μπορεί να ερμηνεύσει, αν και είναι καλός γνώστης του κόσμου των συμβόλων, στον οποίο τον εισήγαγε ο πατέρας του. Τέλος, τα μηνύματα-γρίφοι τον προβληματίζουν και τον στέλνουν κάθε φορά και σε διαφορετικό σημείο. Ο Αχιλλέας ανταποκρίνεται, παρά το γεγονός ότι η χρονική στιγμή δεν ενδείκνυται λόγω της πίεσης που υπάρχει λόγω του επαγγέλματός του. «Υπήρχε κάτι ελκυστικό στο ανεξήγητο που βίωνε. Κάτι κολασμένα ελκυστικό. Το ένιωθε, ήταν σίγουρος γι’ αυτό». Η καθημερινότητά του ανατρέπεται και πριν το συνειδητοποιήσει καλά-καλά, θα ξεκινήσει για το πιο σημαντικό ταξίδι της ζωής του…

     Το «Η Μέρα Που Καταλαβαίνεις Γιατί Γεννήθηκες», είναι ένα πυκνογραμμένο, πολυεπίπεδο μυθιστόρημα, που κινείται στα όρια πραγματικού και μεταφυσικού και άπτεται πολλών θεμάτων (ηθική στον επαγγελματικό αθλητικό χώρο, έρωτας, εξουσία, οικονομική ευμάρεια, επιβολή στους άλλους κ. ά), με κυριότερο αυτό που αφορά το «ταξίδι» προς την αυτογνωσία και την αλήθεια του κάθε ανθρώπου.   

ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΡΕΜΙΚ

ΣΟΝΙΑ ΣΑΟΥΛΙΔΟΥ
Εκδόσεις BELL
Σελ. 363, Ιούνιος 2021

      Ένα εντυπωσιακό ψυχολογικό-αστυνομικό θρίλερ, είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της Σ. Σαουλίδου με τίτλο «Το Αμάρτημα Της Κυρίας Ρέμικ»

     Η Άγκα Ρέμικ, είναι μια σαραντάχρονη δασκάλα στο «Δημοτικό Σχολείο Η Ιωάννα Της Λωρραίνης» στο Κέιπ Κοράλ της Φλόριντα. «Η κυρία Ρέμικ, η μοναχική γεροντοκόρη με τα πυροκόκκινα μαλλιά και τις αθλητικές γάμπες, με την παχιά γάτα και το δύσκολο οικογενειακό παρελθόν (που ευτυχώς είχε αποκρύψει καλά), ήταν η πιο οργανωτική και τρυφερή εκπαιδευτικός που είχε περάσει από το σχολείο». Μετά από μια πολύ επιτυχημένη εικοσάχρονη θητεία-ήταν αγαπητή τόσο στα παιδιά όσο και στους συναδέλφους της-και μετά την επικείμενη αποχώρηση της μέχρι τώρα διευθύντριας, ήρθε η μεγάλη μέρα. Η Ρέμικ θα είναι η νέα διευθύντρια και το σχολείο ανοίγει τις πύλες του για να υποδεχτεί τους μαθητές για τη νέα σχολική χρονιά με μια εντυπωσιακή γιορτή, στην οποία παραβρίσκονται οι περισσότεροι γονείς, εκπρόσωποι των Αρχών και ο Δήμαρχος της πόλης! «Πρώτη μέρα ως διευθύντρια, καλό θα ήταν να φτάσει εκεί μισή ώρα πριν απ’ όλους τους άλλους. Πόσα χρόνια ήλπιζε γι’ αυτή τη θέση. Πόσες θυσίες, πόση δουλειά. Βέβαια ήταν και τυχερή, γιατί τη συμπαθούσε πολύ η προηγούμενη διευθύντρια […] Έτσι λοιπόν, λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί κι εγκαταλείψει το σχολείο, πρότεινε την Άγκα ως αντικαταστάτρια και η πρόταση αυτή υπερψηφίστηκε».

     Ενώ όλα κυλούν σε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα και η γιορτή πηγαίνει προς το τέλος της, οι τρομαγμένες φωνές της καθαρίστριας ταράζουν την ατμόσφαιρα. Η καθαρίστρια ουρλιάζει με τη φρίκη να είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της και δείχνει προς μία μικρή αποθήκη. Ένας αστυνομικός που παρίσταται, φτάνοντας στην αποθήκη, αντικρίζει ένα αποτρόπαιο θέαμα. «Η Μία Λεμπρούκ παρέμενε εκεί στο πάτωμα, ανάσκελα, να κείτεται σαν παλιά, παρατημένη κούκλα σε μια λίμνη αίματος που έμοιαζε με φρέσκια, κόκκινη μπογιά, σαν αυτή την ψεύτικη στις ταινίες της Ντίσνεϊ. Μαχαιρωμένη σε όλο το κορμάκι της και με τον λεπτό αυχένα της σπασμένο». Δίπλα στη μικρή μαθήτρια, βρίσκεται η Ρέμικ, με τα ρούχα και τα χέρια της βουτηγμένα στο αίμα. Είναι εμφανώς σε κατάσταση σοκ.

     Ο διευθυντής της αστυνομίας Τόμας Φορντ και η ντετέκτιβ Σάντρα Μιούλερ που αναλαμβάνουν τις έρευνες από τις πρώτες ενδείξεις-παρά την καταδικαστική μαρτυρία της καθαρίστριας-καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί να είναι η νέα διευθύντρια αυτή που διέπραξε το έγκλημα, αλλά «βρέθηκε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή». Έτσι σύντομα αφήνεται ελεύθερη. Έχει όμως να αντιμετωπίσει την εχθρική συμπεριφορά πολλών συμπολιτών της, που δεν πείστηκαν ότι είναι αθώα.

     Το στρες όλης αυτής της κατάστασης, ξυπνά στο μυαλό της τους εφιάλτες που ήξερε τόσο καλά να κρύβει. Τα Χριστούγεννα του 1989, η δεκάχρονη τότε Άγκα, έγινε μάρτυρας ενός άγριου, θυελλώδους καβγά ανάμεσα στον πατριό της και τη μητέρα της. «Μέχρι που κάποια στιγμή πιάστηκαν στα χέρια. Μετά εκείνος την έσπρωξε κι εκείνη έπεσε κάτω. […] Η Μπέτι Μπι κατάφερε να σηκωθεί, κι αντί να τον αποφύγει εγκαταλείποντας το χώρο, προτίμησε να του χιμήξει και μετά ν’ αρχίσει να του πετάει αντικείμενα. Εκείνος την άρπαξε από το λαιμό και τη σήκωσε ψηλά». Ο καβγάς είχε τραγική κατάληξη. Ο πατριός της πυροβόλησε τη μητέρα της και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Μέσα στην αναταραχή, η μικρή της αδελφή άνοιξε την πόρτα κι έτρεξε έξω. Δεν την  βρήκαν ποτέ από τότε. Η Άγκα κρύφτηκε σε μια ντουλάπα. Εκεί την βρήκαν οι αστυνομικοί που έσπευσαν ειδοποιημένοι από τους γείτονες. Αυτό το γεγονός σημάδεψε ανεξίτηλα την Ρέμικ και τη γέμισε με αισθήματα ενοχής που τη βασανίζουν από τότε και δυσκολεύουν τις σχέσεις της (φιλικές, ερωτικές, κοινωνικές κλπ) με τους ανθρώπους.

     Ο έλεγχος στις κάμερες του σχολείου από την αστυνομία, θα στρέψει την έρευνα σε εντελώς άλλη κατεύθυνση και θα πυροδοτήσει αναπάντεχες εξελίξεις. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Η υπόθεση έχει βάθος και έντονη σύνδεση με το παρελθόν…

     Το μυθιστόρημα «Το Αμάρτημα Της Κυρίας Ρέμικ», είναι συναρπαστικό. Είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένο και ευρηματικό, γραμμένο με εντυπωσιακό τρόπο, με μια γραφή  με «πινελιές» υποδόριου χιούμορ κι έχει εξαιρετικά δομημένους χαρακτήρες. Μια πολύ-πολύ ευχάριστη έκπληξη!

  

ΤΟ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΡΑ

ΜΑΡΙΑ ΜΟΜΦΕΡΑΤΟΥ
Μεταγλώττιση-Επιμέλεια ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ
Εκδόσεις ΚΑΠΟΝ
Σελ. 175, 2021
 

     Το Λύκειο των Ελληνίδων, θέλοντας να συμμετάσχει στους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την Ελληνική επανάσταση, προχώρησε σε συνεργασία με τις εκδόσεις Καπόν, στην έκδοση του βιβλίου που παρουσιάζω σήμερα. «Το Λύκειο των Ελληνίδων που δρα με εφαλτήριο τη Μνήμη και την Παράδοση, αλλά με το βλέμμα πάντοτε στραμμένο στο μέλλον, δεν θα μπορούσε παρά να πάρει κι αυτό μέρος στη μεγάλη γιορτή του έθνους […] προσπαθούμε κι εμείς με κάποιες στοχευμένες δραστηριότητες, να τιμήσουμε την μεγάλη αυτή επέτειο. Μια από τις δραστηριότητες είναι και η έκδοση του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας».

     Το βιβλίο έγραψε μία από τα ιδρυτικά μέλη του Λυκείου, η Μαρία Μομφεράτου. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες στο περιοδικό Παιδική Ζωή, που κυκλοφορούσε ανά 15νθήμερο από το 1927 ως το 1931. Για να γίνει προσιτό το κείμενο, απαιτήθηκε μεταγλώττιση την οποία έκανε με μεγάλη επιτυχία η Ειδική Γραμματέας του Λυκείου, Κ. Δασκαλάκη. «Το πρωτότυπο κείμενο είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα. Σε μια ήπια καθαρεύουσα, αλλά δυστυχώς απρόσιτη για τα σημερινά παιδιά και τους σημερινούς νέους. Χρειάστηκε, λοιπόν, να γίνει μεταγλώττιση, η οποία, όμως, πραγματοποιήθηκε με απόλυτη προσήλωση στο πρωτότυπο».

     Η ιστορία, η οποία εκτυλίσσεται από το ξέσπασμα της επανάστασης το 1821, μέχρι την έλευση του Όθωνα στην Ελλάδα το 1833, είναι αυτή του 8χρονου Γιώργου, ο οποίος έμεινε ορφανός σε αυτή την τρυφερή ηλικία. Ο παππούς του και μοναδικός συγγενής του, ο Δημήτριος Γιαννακός, θέλει να βγει κλέφτης στα βουνά, στο πλευρό του Γέρου του Μοριά. Γι’ αυτό, εμπιστεύεται τη ζωή και την ανατροφή του μικρού σε δύο καλόγριες στο μοναστήρι της Παντάνασσας στον Μυστρά. Η μονή γινόταν «σεβαστή» και από τους Τούρκους. Οι επιδρομές που γινόταν, σε αραιά χρονικά διαστήματα, είναι η αλήθεια, είχαν στόχο μόνο τις προμήθειες σε τρόφιμα. Η αδελφή Μάρθα και η αδελφή Αγαθή, αγάπησαν το καλόβολο αγόρι και φρόντισαν για τη μόρφωσή του, όσο το επέτρεπαν οι συνθήκες. Με την πάροδο των ετών, μέστωσε, ανδρώθηκε και βγήκε στα βουνά ν’ ανταμώσει με τους καπεταναίους. Η μοίρα του άλλαξε όταν συναντήθηκε με τον φιλέλληνα Γερμανό καθηγητή Μύλλερ, ο οποίος τον προέτρεψε αλλά και τον βοήθησε να πάει για σπουδές στο Μόναχο, αφού πήρε την άδεια και την ευχή του παππού του και του Κολοκοτρώνη. «Να πας το γρηγορότερο παιδί μου, να πας να σπουδάσεις, ν’ ανοίξεις τα μάτια σου, να δεις κόσμο πολιτισμένο και να ‘ρθεις εδώ να μας φτιάξεις και μας που είμαστε όλως διόλου απολίτιστοι . Η Ελλάδα τώρα πια, δεν χρειάζεται στρατιώτες, χρειάζεται δασκάλους, γιατρούς, δικηγόρους, να εκπολιτισθεί, να γίνει κι αυτή Κράτος με νόμους, με τάξη, με διοίκηση». Ο Γιώργος θα επιστρέψει μετά τις σπουδές του, με το ίδιο καράβι που έφερε τον πρώτο βασιλιά της Ελλάδας στο Ναύπλιο, στις 16 Ιανουαρίου 1833. Στη συνέχεια θα γίνει δάσκαλος σε ένα από τα πρώτα σχολεία στην Αίγινα.

     Το βιβλίο, μπορεί να διαβαστεί από παιδιά, νέους αλλά κι ενήλικες. «Ο πατριωτισμός ως γνήσιο φρόνημα και όχι ως επίπλαστη ιδεολογία, ο άδολος ανθρωπισμός ως πεποίθηση και στάση ζωής και όχι ως επιδεικτική κοσμική φιλανθρωπία, ο φιλελληνισμός στη ρομαντική του διάσταση, αλλά και μια άμεση αισθησιακή σχεδόν, σχέση με τη φύση, όπως οι ήρωες την ζουν διατρέχοντας τα βουνά και τους κάμπους της Πελοποννήσου εκείνων των καιρών, με επίκεντρο την περιοχή του Ταϋγέτου, όπως και η σύνδεση των ηρώων με το άθραυστο νήμα της ιστορίας, είναι μερικά από τα στοιχεία στα οποία μπορεί να σταθεί ο προσεκτικός αναγνώστης».

     Την μοναδική αυτή έκδοση (σκληρόδετη, μεγάλου σχήματος, με εξαιρετικής ποιότητας χαρτί κι εκτύπωση) συμπληρώνουν ένα εισαγωγικό σημείωμα της προέδρου του Λυκείου των Ελληνίδων κ. Ελένης Τσαλδάρη, μια συνοπτική βιογραφία της συγγραφέως, η «εξομολόγηση σε πρώτο πρόσωπο αντί Προλόγου» της επιμελήτριας της έκδοσης, ένα «σύντομο γλωσσάριο» και ο κατάλογος των υπέροχων, προσεκτικά επιλεγμένων εικόνων, που κοσμούν κι αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο το κείμενο!   

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

     Γεννήθηκε το 1980 στο Ηράκλειο. Με σπουδές στη Νομική και την Εγκληματολογία κι έχοντας εργαστεί ως δικηγόρος, τα τελευταία χρόνια ζει στο Παρίσι. Έργα του: «Στον 5^ο Όροφο Της Νομικής» (2014, Φερενίκη), «Έγκλημα Στην Παραλία Της Βουλιαγμένης» (2015, Φερενίκη), «Μυθιστόρημα Με Κλειδί» (2021, Μίνωας).

 Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Μυθιστόρημα Με Κλειδί»;

            Η ιδέα γεννήθηκε μια νωχελική καλοκαιρινή ημέρα, σε μια παραλία της Πάτμου, όταν με το Evil under the sun της Christie στο χέρι, σκέφτηκα να μεταφέρω τον αστυνόμο Μάρκου και μια επόμενη υπόθεση του σ’ έναν προορισμό διακοπών. Έτσι δημιουργήθηκε η αποκλεισμένη απ’ τους ανέμους Νήσος, ένα αμάλγαμα αγαπημένων μου νησιών, και το πλήθος της,εμπνευσμένοαπό πραγματικούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει και συναναστραφεί στα νησιά αυτά.

 
Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο είναι αυτό;

            Νομίζω πως τα μήνυμα και τα νοήματα των αστυνομικών μυθιστορημάτων (μου) είναι πολλά και διαφορετικά. Αυτό που με εντυπωσιάζει κι επικοινωνώ πάντα—ήδη από την εποχή των σπουδών μου στη νομική και την εγκληματολογία, κι έπειτα την άσκηση του επαγγέλματος του δικηγόρου, ειδικευόμενου στο ποινικό—είναι η ευκολία με την οποία κάποιος μπορεί να περάσει την κόκκινη γραμμή του passage à l’acte και να εγκληματήσει. Στη συνέχεια, πώς, όταν κάποιος διαπράξει ένα έγκλημα και μείνει ατιμώρητος, γίνεται ακόμα πιο εύκολο να διαπράξει ένα επόμενο, όσο κι αν θέλει να πείσει τον εαυτό του πως με την πάροδο του χρόνου έχει αλλάξει. Δίνω μεγάλη σημασία στην ψυχολογία των πρωταγωνιστών μου, τις συνθήκες που οδηγούν στην πράξη, αλλά και τις αντιδράσεις μετά το έγκλημα. Τέλος, τα whodunit μου είναι αγγελιαφόροι κάθαρσης, αφού—σε αντίθεση με την πραγματική ζωή—ο ένοχος ανακαλύπτεται και (συνήθως) τιμωρείται.  

Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

            Η λογοτεχνία είναι πράξη δημιουργίας, καταγραφής τάσεων, πράξεων, και ζώντων/ δρώντων σε ένα συγκεκριμένο χρονικό και κοινωνικό πλαίσιο. Είναι επομένως εξ ορισμού πράξη κοινωνική, και πολιτική με την αριστοτελική έννοια.

Μπορεί η λογοτεχνία να δρομολογήσει αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο;

            Νομίζω πως μπορεί καταρχάς να δρομολογήσει αλλαγές σε προσωπικό επίπεδο, δίνοντας τροφή για σκέψη και προβληματισμό στους αναγνώστες. Αν η προσωπική αυτή αλλαγή επεκταθεί, μπορεί –θεωρητικά—να δρομολογήσει κι ευρύτερες αλλαγές. Κατά την εμπειρία μου, ωστόσο, η λογοτεχνία συνήθως καταγράφει κι εξηγεί, δικαιολογεί, κριτικάρει, ακόμα και προβλέπει υπάρχουσες, δρομολογημένες ή μελλοντικές κοινωνικές συνθήκες, δεν τις δημιουργεί. 

Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

            Δεν ήταν κάτι που έγινε συνειδητά, δεν ξύπνησα δηλαδή ένα πρωί και είπα θέλω να γίνω συγγραφέας. Προέκυψε οργανικά, μετά τις σπουδές μου, όταν βρήκα τον χρόνο και τις συνθήκες να γράψω κάτι πέραν των νομικών εγγράφων, βρισκόμενος στο Παρίσι για την έρευνα του διδακτορικού μου. Απογοητευμένος από κάποια αστυνομικά μυθιστορήματα που είχα διαβάσει τελευταία, αποφάσισα τότε να γράψω ένα whodunit για μένα, όπως θα ήθελα εγώ να το διαβάσω. To χειρόγραφό αυτό βρήκε τον δρόμο του προς έκδοση (τυχαία!) κι έκτοτε δεν έχω σταματήσει. Μέχρι πριν λίγο καιρό, όμως και με κάμποσα βιβλία δημοσιευμένα στα γαλλικά και τα αγγλικά, δεν τολμούσα να πωπως είμαι συγγραφέας, έλεγα εγκληματολόγος που γράφει μυθιστορήματα. Δεν τολμούσα να βάλω τον εαυτό μου στην κατηγορία όσων, από παιδί, με έχουν ταξιδέψει και γαλουχήσει λογοτεχνικά. Πολύ πρόσφατα, πριν έναν περίπου χρόνο, επέτρεψα στον εαυτό μου να χρησιμοποιήσει την ιδιότητα αυτή, ως επάγγελμα. Είμαι και δηλώνω πλέον συγγραφέας.  

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

            Χαρά και αγωνία για το πώς θα γίνει δεκτό το δημιούργημά μου απ’ τους αναγνώστες. Είναι τα ίδια ακριβώς συναισθήματα που με κατακλύζουν κάθε φορά που πρωτοπαίρνω ένα τυπωμένο βιβλίο μου στα χέρια.

 Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

            Συνεχίζουν τη ζωή τους, και περιμένουν τον χρονικογράφο τους να καταγράψει τις περιπέτειές τους.

Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

            Όπως σας ανέφερα λιγάκι παραπάνω, η ψυχολογία είναι για μένα το Α και το Ω των μυθιστορημάτων μου. Για να μπορέσω να την παρουσιάσω ολοκληρωμένη στον αναγνώστη, ώστε να τον πείσω πως ο κάθε χαρακτήρας δρα σύμφωνα με ή αντίθετα προςόσα προστάζουν οι εμπειρίες του και οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεται, πρέπει να γνωρίζω σε βάθος όσα αναλύω. Επομένως είτε μεταφέρω συναισθήματα που έχω ζήσει, είτε ρωτάω ανθρώπους που τα έχουν ζήσει, είτε κάνω σχετική έρευνα. Αυτό που με ενδιαφέρει κυρίως όμως, είναι να βιώσει, ή έστω να κατανοήσει ο αναγνώστης την συναισθηματική κατάσταση των ηρώων και τις πράξεις/ αντιδράσεις τους.

Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

            Ο αστυνόμος Χριστόφορος Μάρκου ξεκίνησε ως alter ego μου αλλά έχει εξελιχθεί σε ανεξάρτητη προσωπικότητα που δεν μου μοιάζει πλέον (και συχνά δεν με υπακούει, αφού έχει αποκτήσει δικό του τρόπο σκέψης και δράσης). Σε κάθε περίπτωση όλοι οι συγγραφείς, θαρρώ, βάζουμε κομμάτια μας, αλλά και του περιβάλλοντός μας, στους ήρωές μας.

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

            Έχω δυο πρώτες αναγνώστριες που ξέρω πως θα μου πουν την αλήθεια με τρόπο δημιουργικό για όσα διαβάζουν από εμένα, θα μου υπογραμμίσουν τι δεν τους κολλάει στην υπόθεση, αν βρουν παραλείψεις, φραστικές αστοχίες κ.ο.κ. Γενικά πάντωςείμαι ανοιχτός στην όποια κριτική—πριν ή μετά την έκδοση—αρκεί να είναι εμπεριστατωμένη. Άλλωστε δεν μπορούμε όλοι να αρέσουμε σε όλους.

Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

            Ο αναγνώστης που αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο κι αφήνεται έτσι να ταξιδέψει με τον συγγραφέα και τους ήρωες του βιβλίου, που ανοίγει ένα βιβλίο χωρίς προκαταλήψεις αλλά και χωρίς προσδοκίες. 

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

            Η μεγαλύτερη ανακάλυψή ήταν πως μπορώ να περάσω πολύ χρόνο απομονωμένος, μόνος με τους λογοτεχνικούς μου ήρωες, κάτι που αντιτίθεται στον κοινωνικό εν γένει χαρακτήρα μου. Η συγγραφή δε, και η όλη διαδικασία που έπεται, απ’ την έκδοση στην κυκλοφορία και την προώθηση, μου έδωσε να καταλάβω πως πρέπει κανείς να επιμένει, να μην το βάζει κάτω, όσο κι αν τα πράγματα φαίνονται αδιέξοδα.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

            Δεν πρόκειται για πεποίθηση αλλά για φόβο, τον σχεδόν υπερφυσικό τρόμο έναντι της λευκής σελίδας. Η εμπειρία μου, μου έδειξε πως ο μόνος τρόπος να τον υπερβείς, να τον ανατρέψεις, να τον μετατρέψεις σε δημιουργία είναι απλώς να αρχίσεις να γράφεις.

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

          Όσο και να γράφω! Κι έχω την χαρά, στη Γαλλία όπου ζω, να συμμετέχω σε φεστιβάλ βιβλίου που διοργανώνονται κάθε Σαββατοκύριακο σε κάποια γωνιά της χώρας, να συναντώ και να συνομιλώ με αναγνώστες. Ήταν κάτι που μου έλειψε ενάμιση χρόνο λόγω της πανδημίας, αλλά ευτυχώς σιγά-σιγά ξαναξεκινά.

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

            Πολλές φορές! Ειδικά στα criminartistic βιβλία μου, όπου συνδυάζω έγκλημα και τέχνη, οι ερμηνείες των αναγνωστών, σε όσα βλέπουν στους πίνακες που περιλαμβάνονται στις σελίδες, ή η ανάλυσή τους επί των δικών μου ερμηνειών είναι συχνά πολύ ενδιαφέρουσες, ιδιαίτερα αν είναι «αιρετικές».

Εκτός της Agatha Christie της οποίας η επιρροή είναι εμφανής, υπάρχει κάποιος άλλος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

            Είμαι λάτρης των κλασικών/ κλασικοφανών whodunit, από την Christie όπως αναφέρατε, μέχρι τον Simenon, την P.D James, και την Margaret Millar, αλλά και σύγχρονους όπως τον Musso ή τον Horowitz.

 

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

            Είναι δύσκολη, αλλά κι ευχάριστη παράλληλα. Το γράψιμο είναι ανάγκη, ψυχανάλυση, αλλά κι εκπόρνευση (επί χρήμασι έκδοση) των πιο μύχιων σκέψεών μου. 

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

            Το Μυθιστόρημα με κλειδί θα κυκλοφορήσει  πριν το καλοκαίρι του 2022 στα γαλλικά, οπότε προετοιμάζω την έκδοση αυτή. Παράλληλα, τελειώνω τις διορθώσεις του 1^ου μου αστυνομικού μυθιστορήματος που θα επανακυκλοφορήσει βελτιωμένο απ’ τον ΜΙΝΩΑ την άνοιξη του 2022, βασισμένο στην βραβευμένη αντίστοιχη γαλλική έκδοση του 2017. (Όπως και οι 2 επόμενες περιπέτειες του αστυνόμου Μάρκου που βρίσκονται ήδη έτοιμες στο συρτάρι του οίκου και περιμένουν τη σειρά τους.)

        Τέλος, μόλις τελείωσα ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα που θα κυκλοφορήσει στη Γαλλία (ελπίζω και στην Ελλάδα) με αφορμή μια επέτειο το 2023, και ξεκίνησα ένα whodunit με ιστορικό background.

        Με λίγα λόγια, δεν σταματώ… Και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων στους αναγνώστες!

Σας ευχαριστώ πολύ!

ΒΩΒΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

VOLKER KUTSCHER
Μετάφραση ΤΑΣΟΣ ΨΗΛΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
Σελ. 806, Μάιος 2021

      Το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα, περιλαμβάνει το δεύτερο (επτά είναι συνολικά) μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Γκέρεον Ρατ.

     Το 1930, ο κινηματογράφος βρίσκεται στο μεταίχμιο ανάμεσα στις βωβές και τις ομιλούσες ταινίες, οι οποίες φαίνεται να κερδίζουν την προτίμηση του κοινού. Το γεγονός αυτό φέρνει συνταρακτικές αλλαγές. Παραγωγοί, σκηνοθέτες, ιδιοκτήτες κινηματογράφων και ηθοποιοί, κινδυνεύουν να μείνουν εκτός αγοράς, αφού δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις νέες συνθήκες.

      Σε μία από τις πρώτες ομιλούσες ταινίες που γυρίζονται στο Βερολίνο, τον Μάρτιο του 1930, συμβαίνει ένα τρομακτικό δυστύχημα. Η διάσημη ηθοποιός Μπέτι Βίντερ, τραυματίζεται θανάσιμα από την πτώση ενός προβολέα του στούντιο. «Ο προβολέας έπεσε ακριβώς πάνω της. Από κει πάνω. Δέκα μέτρα πάνω-κάτω. Και μιλάμε για βαρύ πράμα. Κι ήταν και σε λειτουργία. Έκαιγε πολύ δηλαδή». Ενώ όλοι τείνουν να υιοθετήσουν την εκδοχή του δυστυχήματος, ο Ρατ βρίσκει στοιχεία που παραπέμπουν σε δολοφονία. Βασικός ύποπτος θεωρείται ο υπεύθυνος φωτισμού, που όμως έχει εξαφανιστεί και τον αναζητούν όλοι οι άντρες του τμήματος Ανθρωποκτονιών. Ο Ρατ όμως, έχει άλλη άποψη και ακολουθεί τον προσωπικό του δρόμο ερευνών. Πρέπει μάλιστα να δρα «κρυφά» από τον προϊστάμενό του, ταξίαρχο Μπεμ, ο οποίος τον αντιπαθεί και θέλει να τον βγάλει από την ομάδα που ερευνά την υπόθεση.

     Παράλληλα, ο Ρατ δέχεται την επίσκεψη του πατέρα του. Ο Ένγκελμπερτ Ρατ, τον φέρνει σε επαφή με τον δήμαρχο της Κολωνίας Κόνραντ Άντενάουερ, (διετέλεσε στη συνέχεια ο πρώτος μεταπολεμικός καγκελάριος από το 1949 έως το 1963) ο οποίος βρίσκεται για σύντομη επίσκεψη στο Βερολίνο και ο οποίος θέλει τη βοήθειά του στη διερεύνηση μιας υπόθεσης που πρέπει να διεξαχθεί με την μέγιστη διακριτικότητα. Ο δήμαρχος δέχεται επιστολές που τον εκβιάζουν με αποκαλύψεις. «Κάποιος με απειλεί, πώς να το πω, να δημοσιοποιήσει πληροφορίες που ουδόλως αφορούν τη δημοσιότητα. Και να σπιλώσουν έτσι το καλό όνομα Αντενάουερ. Πληροφορίες που θα μπορούσαν να σημάνουν το τέλος της πολιτικής μου υπόστασης αν πέσουν στα χέρια των ναζί ή των κομμουνιστών». Κι επειδή ο Ρατ δεν μπορεί να αρνηθεί οτιδήποτε στον πατέρα του αλλά και με το δέλεαρ μιας προαγωγής, δέχεται να βοηθήσει.

     Ο αστυνόμος βρίσκεται σε  δύσκολη θέση.  Εκτός από τις υποθέσεις που έχει να εξιχνιάσει, πρέπει να αντιπαρέλθει την φανερή αντιπάθεια του Μπεμ που θέτει σε κίνδυνο τη θέση του στο Ανθρωποκτονιών, να τιθασεύσει τον παρορμητικό χαρακτήρα του, να παλέψει με την μοναξιά που αισθάνεται μακριά από τον τόπο του, αλλά και να αντιμετωπίσει τα προσωπικά του φαντάσματα. «Τα όνειρα που τον τυραννούσαν συνεχώς. Υπήρχαν εβδομάδες, που σχεδόν τα ξεχνούσε, νύχτες κατά τις οποίες κοιμόταν ήσυχα και βαθιά. Μετά όμως επέστρεφαν αμείλικτα και με ακρίβεια, σαν τις εποχές του έτους. Πάντα γνώριζε πότε θα ερχόταν η στιγμή. Επειδή ήταν σε τέτοια υπερένταση, που δεν μπορούσε να κοιμηθεί, δεν ήθελε να κοιμηθεί. Επειδή αρκούσε απλώς να κλείσει τα μάτια για να δει τους δαίμονες που τον καταδίωκαν, νεκρούς ανθρώπους, ανθρώπους που γνώριζε, ανθρώπους που τους είχε κάποτε γνωρίσει. Ανθρώπους χλωμούς σαν λείψανα, με διάτρητο στήθος, με κενές τις κόγχες των ματιών, με κομμάτια δέρμα να κρέμονται απ’ το σώμα, λες και ήταν σκοροφαγωμένη κάπα […] Όσο τον απέφευγαν οι ζωντανοί και συνεχώς προσπαθούσαν να τον αποφύγουν, τόσο τον παίρναν στο κατόπι οι πεθαμένοι».

     Το μόνο ελπιδοφόρο γεγονός στη ζωή του, είναι το ότι η πρώην σύντροφός του, φοιτήτρια της Νομικής που απασχολείται περιστασιακά ως στενογράφος στην Αστυνομία του Βερολίνου, Σαρλότε (Τσάρλι) Ρίτερ, μια γυναίκα που αγάπησε βαθιά και την έχασε λόγω της δικής του αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς, θέλει να αναθερμάνουν τη σχέση τους.

     Το «Βωβός Θάνατος», είναι διαφορετικό μυθιστόρημα από το πρώτο, που έχει τίτλο «Το Βρεγμένο Ψάρι». Ο συγγραφέας εστιάζει περισσότερο στην αστυνομική ιστορία και λιγότερο στην απόδοση της ατμόσφαιρας που επικρατεί στο Βερολίνο το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Παρ’ όλα αυτά, οι αναφορές δεν λείπουν. Όπως οι άνεργοι που συνωθούνται έξω από τα εργοστάσια, ψάχνοντας απεγνωσμένα έστω και για ένα μόνο μεροκάματο, οι αιματηρές συγκρούσεις των ναζί με τους κομμουνιστές που ξεσπούν με κάθε αφορμή ή και χωρίς αυτήν (οι αιτίες βέβαια είναι ιδεολογικές), ο λαμπερός κόσμος του τοπικού, γερμανικού κινηματογράφου που γνωρίζει ιδιαίτερη άνθηση κ.α. Όλα αυτά έντεχνα ενταγμένα στον κεντρικό μύθο, δηλ. την προσπάθεια εξιχνίασης της αστυνομικής υπόθεσης, στην οποία δεν θέλω να αναφερθώ εκτενέστερα για να διατηρηθεί το σασπένς, που ιδιαίτερα στις τελευταίες σελίδες ανεβαίνει κατακόρυφα, αφού οι ανατροπές που συμβαίνουν είναι πολλές. Όπως πολλοί είναι και οι μπελάδες και οι συγκρούσεις με τους ιεραρχικά ανώτερους στις οποίες εμπλέκει τον Ρατ, ο ατίθασος χαρακτήρας του και η εμπιστοσύνη στις ερευνητικές του ικανότητες και στο ένστικτό του. Πολύ καλό μυθιστόρημα, που θα χαρίσει πολλές (λόγω και του όγκου του) ώρες απόλαυσης στους αναγνώστες.        

Η ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΙΑΝΑΚΟΣ
Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Σελ. 263, Ιούνιος 2021

      Το δεύτερο μυθιστόρημα (αλλά έβδομο βιβλίο) του Α. Γιανακού, είναι το εξαιρετικό «Η Φύλακας Του Αρχείου» που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες.

     Το καλοκαίρι του 2014 κι ενώ η οικονομική κρίση συνεχίζει να «δείχνει τα δόντια της», η Μαρί μια γαλλίδα ιστορικός με ελληνικές ρίζες, έρχεται στην Αθήνα. Σκοπός της είναι να μελετήσει τα αρχεία του εμφυλίου, προκειμένου να στηρίξει το διδακτορικό που εκπονεί. «Έψαχνε για ντοκουμέντα που δεν ήταν ακόμα ψηφιοποιημένα. Παλιά αρχεία από τον Εμφύλιο, για τους γιατρούς και τις υγειονομικές υποδομές των ανταρτών […] Έκανε διδακτορικό για την αθέατη πλευρά του πολέμου, πέρα από τις μάχες, τις προσωρινές νίκες και τις μεγάλες ήττες. Για τις γυναίκες που ήταν στις μονάδες, στον εφοδιασμό, για τις νοσοκόμες, τις τραυματιοφορείς». Μετά την ευγενική αλλά κάθετη άρνηση του ΚΚΕ να της επιτρέψει την έρευνα στα αρχεία του, στράφηκε στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, που στεγάζονται στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, στην Κουμουνδούρου, όπου η υποδοχή είναι εντελώς διαφορετική.  

     Στη διάρκεια των ερευνών της, γνωρίζεται με τον Γιάννη, ο οποίος προσπαθεί κι αυτός να ολοκληρώσει το διδακτορικό του «για τη σύντομη άνοιξη του πολιτισμού μετά τον Εμφύλιο και μέχρι τη δικτατορία». Όμως λόγω της οικονομικής  του δυσπραγίας, το έχει παρατήσει στη μέση και δουλεύει σε καφέ, κάνοντας delivery καφέδες. Πολύ συχνά μάλιστα στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ που είναι κοντά στο κατάστημα στο οποίο εργάζεται. Έτσι γνωρίστηκε με την Μαρί.

     Μέσα από τη μελέτη των εγγράφων, η Μαρί κι ο Γιάννης, γίνονται μάρτυρες της ερωτικής ιστορίας της Μαρίας και του Αντώνη. Η Μαρία «ήταν αντάρτισσα στον Παρνασσό στη μεραρχία του Διαμαντή. Κανονική αντάρτισσα με όπλο-όχι βοηθητικιά-και με το παρατσούκλι Μπουρλοτιέρισσα». Ο Αντώνης ήταν γιατρός. Η ερωτική τους ιστορία διακόπηκε το 1936, όταν η μεταξική Ειδική Ασφάλεια συνέλαβε την Μαρία, ενώ ο Αντώνης κατάφερε να διαφύγει στη Μασσαλία. Ήταν και οι δύο οργανωμένοι στο ΚΚΕ. Έκτοτε δεν κατάφεραν να έχουν οποιαδήποτε επαφή κι επικοινωνία. Οι χαλεποί καιροί δεν το επέτρεπαν. Ξανασυναντήθηκαν δώδεκα χρόνια μετά, εντελώς τυχαία, μέσα στη φωτιά του πολέμου. «Εκείνο τον Μάρτη του 1948 ένιωσα ότι ξαναβρήκα το νήμα που κόπηκε απότομα τον Δεκέμβρη του 1936. Τότε που ο Αντώνης έφυγε κυνηγημένος και εγώ βρέθηκα από το γραφείο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας στο κελί της Ειδικής Ασφάλειας και μετά εξόριστη στη Γαύδο».

     Μετά την ήττα και την κατάρρευση του μετώπου στο Γράμμο και το Βίτσι, η Μαρία βρέθηκε λεχώνα και με ένα βρέφος στην αγκαλιά στη Ρουμανία. Ο Αντώνης είχε χάσει τη ζωή του στη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής. Εκεί της ανατέθηκε το καθήκον να ασχοληθεί κυρίως με το Αρχείο. Είναι το ίδιο αρχείο το οποίο μελετά η Μαρί και το οποίο μετά από περιπέτειες, κατέληξε στην Ελλάδα.

     Η Μαρί, θα αποφασίσει να επισκεφθεί με τον Γιάννη, τον Γράμμο, το Βίτσι και τις Πρέσπες, για να δει από κοντά τον τόπο όπου παίχτηκαν οι τελευταίες πράξεις του δράματος. Όπου έλαβαν χώρα τα γεγονότα για τα οποία διαβάζει. «Θέλω να τελειώσω. Αν είναι να πάω κάπου θα ήθελα να κάνω μια εκδρομή στις Πρέσπες, στον Γράμμο, για να δω τον τόπο, να έχω εικόνα του. Να μη μιλάω μόνο με τα χαρτιά».

     Αυτό το ταξίδι όμως, του Αυγούστου του 2014, θα τους σημαδέψει και θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα…

     Το «Η Φύλακας Του Αρχείου» είναι ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, εξαιρετικά γραμμένο, που μέσω μιας προσωπικής ιστορίας, μιλά για τον Εμφύλιο με απόλυτο σεβασμό στην ιστορική αλήθεια. Αλλά και για τα αρχεία, τα οποία για όποιον ξέρει και μπορεί να διαβάζει ανάμεσα και πίσω από τις γραμμές που συχνά είναι γραμμένες σε μια πιο «επίσημη» γλώσσα, μπορούν να είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά. Το βιβλίο είναι εξαιρετική αναγνωστική επιλογή και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.