ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ

ΜΑΡΙΑ ΡΑΠΤΗ
Εκδόσεις BELL
Σελ. 373, Φεβρουάριος 2023

      Παρά τον εντελώς «αθώο» τίτλο του που ξεγελά τον ανυποψίαστο αναγνώστη, το μυθιστόρημα «Παιδικά Τραγουδάκια» είναι ένα ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ.

     Η Λίζυ (Ελισάβετ) Φωτίου, είναι μια εικοσιπεντάχρονη εκπαιδευτικός που αναλαμβάνει τους πρώτους μήνες μετά τη μεταπολίτευση ένα σπουδαίο έργο.  Ένα ίδρυμα του Ελληνοαμερικανικού Συνδέσμου σε συνεννόηση με το Υπουργείο Παιδείας, της αναθέτει να λειτουργήσει ένα γυμνάσιο-οικοτροφείο σε ένα ορεινό χωριό της ελληνικής ενδοχώρας. Η δημιουργία του οικοτροφείου κρίθηκε αναγκαία, καθώς οι καιρικές συνθήκες τον χειμώνα, δεν επέτρεπαν τις μετακινήσεις και τα παιδιά από τα γύρω χωριά, έχαναν πολλά μαθήματα. Αντίθετα αν έμεναν κοντά στο σχολείο, η παρακολούθηση θα γινόταν απρόσκοπτα. «Υπήρχε τεράστιο πρόβλημα με τη μετακίνηση των μαθητών από τις γύρω περιοχές-από ένα σωρό μικρά ή μεγαλύτερα χωριά σφηνωμένα σε πλαγιές βουνών, που δεν είχαν γυμνάσια. Τα παιδιά των χωριών εκείνων έπρεπε να διανύουν κάθε μέρα μεγάλες, δύσβατες αποστάσεις μέσα στο χώμα και στα βάτα, σε μέρη γεμάτα αγριογούρουνα, για να συγκεντρωθούν στο σχολείο του κεφαλοχωρίου, τα πιο τυχερά από αυτά με μουλάρια, τα υπόλοιπα με τα πόδια. Όμως έχαναν πολλά μαθήματα και υπήρχαν μέρες που δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να φτάσουν μέχρι εκεί ή να επιστρέψουν στα σπίτια τους μετά το τέλος των μαθημάτων».

     Για να πετύχει το εγχείρημα, το ίδρυμα, είχε αγοράσει τις εγκαταστάσεις ενός εγκαταλελειμμένου γυναικείου μοναστηριού παλαιοημερολογιτών, που βρισκόταν στις παρυφές του χωριού. «Το μέρος όπου κατευθυνόταν ήταν παρατημένο για σχεδόν δεκαπέντε χρόνια τώρα, από τις αρχές του 1960. Οι οδηγίες ήταν σαφείς: το σχολείο έπρεπε να ξεκινήσει τη λειτουργία του όσο πιο νωρίς γινόταν, ανεξάρτητα από το αν αυτό θα ήταν στη μέση ή ακόμη και στο τέλος του ακαδημαϊκού έτους. Το χρονοδιάγραμμα της έδινε χρόνο μέχρι τις διακοπές του Πάσχα. Αυτό επιθυμούσε το ίδρυμα που είχε αναλάβει τη χρηματοδότηση του έργου».

     Παρά το γεγονός ότι η Λίζυ ήταν σε νεαρή ηλικία και είχε διδακτική εμπειρία μόλις δυο ετών, επελέγη από το συμβούλιο του ιδρύματος, λόγω των μεταπτυχιακών σπουδών της στις ΗΠΑ.

     Μέχρι να προσληφθεί από το ίδρυμα, αγνοούσε την ύπαρξη της μονής, την αρχιτεκτονική της δομή και το πώς ήταν ενταγμένη στο φυσικό περιβάλλον. Ότι γνώριζε ήταν από κάποιες φωτογραφίες, οι οποίες δεν περιελάμβαναν τις μετασκευές που γινόταν με εντατικούς-όσο το επέτρεπε ο καιρός-ρυθμούς από ειδικό συνεργείο. Η πραγματικότητα των κτιρίων σε συνδυασμό με τις κλιματολογικές συνθήκες θορύβησε την νεαρή εκπαιδευτικό. «Όχι, η Λίζυ δεν ήταν προετοιμασμένη για ένα μέρος τόσο ξένο, τόσο ανοίκειο. Έξω από το αυτοκίνητο την περίμενε όχι το μοναστήρι που εκείνη έπρεπε να κάνει σχολείο, αλλά ένα μέρος που φαινόταν να ανήκει σε κάποιον άλλον, άγνωστο κόσμο, όχι στον δικό της. Έμεινε για λίγα λεπτά ακίνητη και σχεδόν απελπισμένη». Παρ’ όλα αυτά προσπάθησε να ξεπεράσει την ανησυχία της κι εγκαταστάθηκε σε μια από τις αίθουσες στις οποίες οι εργασίες είχαν ολοκληρωθεί. Μόνη, σε έναν χώρο που δεν γνώριζε, μέσα στις αντίξοες συνθήκες του χειμώνα που έδειχνε τα αιχμηρά του δόντια. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα…

     Την Μαρία Ράπτη δεν την γνώριζα ως συγγραφέα και η ανάγνωση του βιβλίου της, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Κατάφερε να γράψει ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα. Σασπένς, αγωνία, καλοδουλεμένοι χαρακτήρες, ανατροπές, εξαιρετικός τρόπος γραφής, σε ένα θρίλερ, όπου τίποτα δεν είναι αυτός που φαίνεται και κανείς αυτό που δείχνει! Εξαιρετικό!