Ο ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΚΥΚΝΟΣ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΛΩΡΟΚΩΣΤΑ

Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Σελ. 205, Μάρτιος 2018

     Το εξαιρετικό βιβλίο που θα μας απασχολήσει σήμερα, δεν είναι καινούριο. Κυκλοφόρησε πριν από περίπου δύο χρόνια και είναι γραμμένο από την Κ. Χλωροκώστα, η οποία έκανε σπουδές Κοινωνικών και Συμπεριφορικών Επιστημών με εξειδίκευση στην Ψυχολογία. Εργάστηκε-με διάφορες ιδιότητες-σε οίκους ευγηρίας και ψυχιατρικές κλινικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό και για δεκαέξι χρόνια στο ΚΕΘΕΑ. Τις εμπειρίες της από αυτή τη σταδιοδρομία και κυρίως από τους ανθρώπους τους οποίους συνάντησε, περιγράφει στα διηγήματα του βιβλίου της. «Άνθρωποι ιδιαίτεροι, όπως όλοι μας. Άνθρωποι που οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν τόσο λίγο, σε οίκους ευγηρίας, σε ψυχιατρικές πτέρυγες, σε νοσοκομεία και κέντρα ημέρας, σε κέντρα θεραπείας ή κέντρα αποκατάστασης. Με μάτια γεμάτα ελπίδα να παλεύουν με τη λήθη και την πραγματικότητά τους. Συνδεδεμένοι σε έναν παράδεισο και μια κόλαση μαζί. Όλοι είχαν ένα κοινό. Ζούσαν για πολύ καιρό απομονωμένοι από την πραγματικότητα της ζωής […] Άνθρωποι σπασμένοι. Ραγισμένοι. Μόνοι. Γενναίοι και πολεμιστές μέχρι τέλους, καθώς ένιωθα ως τα κατάβαθα της ψυχής μου την αντίσταση και τη δίψα τους. Τη δίψα τους για ζωή!».

     Μας μιλάει για την λαλίστατη κατά τα  λοιπά Άλις, τρόφιμο οίκου ευγηρίας, που χρειάστηκε μέρες σιωπής και περίσκεψης, για να απαντήσει στην ερώτηση, αν αγάπησε τον άντρα της.

     Για τον Αντώνη, που λίγο καιρό μετά την προσπάθεια που έκανε σε θεραπευτική κοινότητα, «τον βρήκαν σε ένα υγρό σοκάκι ένα χειμωνιάτικο βράδυ, πεταμένο σαν σκουπίδι. Ένα μεγάλο, δυνατό σώμα, που έλιωσε από την πρέζα και μαζί έσβησε το λαμπρό μυαλό κι εκείνο το παιχνιδιάρικο βλέμμα του».

     Για τη Σάρα, μια κοπέλα που αφού της «έψησε το ψάρι στα χείλη», στη συνέχεια της χάρισε την άδολη αγνή αγάπη της.

     Για τον Μπέρναρντ, τον ήρωα της απόβασης στη Νορμανδία, που έχοντας χάσει μετά από εγκεφαλικό την ικανότητα του βαδίσματος και της ομιλίας, είχε γίνει εξαιρετικά δύστροπος και ζούσε σε οίκο ευγηρίας. Δίδαξε όμως στη συγγραφέα κάτι σημαντικό. «Να σταματώ το χρόνο που τρέχει και να στέκομαι για να ακούσω κάποιον, να τον κοιτάξω βαθιά, γιατί η ιστορία από την οποία έχει βγει θα κουβαλά μέσα της κάτι το συγκλονιστικό. Γιατί η ιστορία κάθε ανθρώπου είναι συγκλονιστική, όπως και ο ίδιος άλλωστε».

     Για την 32χρονη πανέμορφη Λιν, που όμως είχε συναισθηματική αντίληψη νηπίου και την υπέροχη σχέση που είχε με την κυρία Έμα, τη μητέρα της.

     Για τον Κώστα στο κέντρο απεξάρτησης, που τα φώτα της πόλης του έκαναν κακό, όπως έλεγε ο ίδιος. «Τα φώτα της πόλης που τον πλάνεψαν και τον έκαναν να γυρίσει πίσω στο ψεύτικο φως τους. Στις πλάνες υποσχέσεις τους». Όμως ο Κώστας έκανε την επιλογή του. Διάλεξε ν’ ανήκει στους ζωντανούς.

     Για την Ινδή Ραμί, υπεύθυνη βάρδιας σε ψυχιατρική πτέρυγα, που μια νύχτα, της άνοιξε την καρδιά της, της δίδαξε με τον τρόπο της πολλά και της χάρισε ένα δώρο, που έκανε με τα ίδια της τα χέρια. «Ήταν ένας τέλειος μικρός κύκνος. Φτιαγμένος από χαρτί και υπέροχα απλός».

     Τον Στίβεν, που η χρόνια κατάχρηση ψυχοφαρμάκων, τον οδηγεί σε περιστατικά ψυχωτικών κρίσεων, που τον έκαναν να γίνεται βίαιος κι επικίνδυνος για τον εαυτό του και για τους άλλους.

     Για αυτούς και όλους τους άλλους που γνώρισε στη διάρκεια της πορείας της, μέσα σε ιδρύματα κάθε είδους, έγραψε με ευαισθησία αυτό το βιβλίο που ξεχειλίζει από τρυφερότητα και αγάπη για τους ανθρώπους «που γεννήθηκαν ιδιαίτεροι» κι έχουν να παλέψουν με τα φαντάσματα του μυαλού τους.