ΑΕΡΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ

ΜΑΝΙΝΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ
Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Σελ. 298, Ιούνιος 2021

      Την  ιστορία δύο γυναικών που τις χωρίζουν διακόσια χρόνια, αλλά τις ενώνει ένα αόρατο νήμα, αφηγείται στο νέο της βιβλίο η Μ. Ζουμπουλάκη. Είναι η ιστορία του αγώνα για επιβίωση σε ένα μικρό αιγαιοπελαγίτικο νησί, που δεν κατονομάζεται, αφού πιθανότατα δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο. «Το μικρό, όχι-διάσημο νησί αυτής της μικρής ιστορίας μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε στο Αιγαίο πέλαγος».

     Η έμπνευση γι’ αυτό το βιβλίο, ήρθε από ένα περιστατικό που συνέβη στη Σαμοθράκη τον Σεπτέμβριο του 1821. Οι κάτοικοι του νησιού, που εκείνη την εποχή ήταν περίπου τέσσερις χιλιάδες, τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, μαθαίνοντας για την επανάσταση που ξέσπασε, έστειλαν μήνυμα στον Τούρκο διοικητή, με το οποίο τον ενημέρωναν ότι «Του λοιπού είμαστε Έλληνες ελεύθεροι και κατά συνέπειαν δεν έχουσι πλέον να πληρώσι φόρους εις τον Σουλτάνον». Η ενέργεια αυτή θεωρήθηκε επαναστατική. Ο Σουλτάνος διέταξε την άμεση κατάπνιξη της στάσης. Ο μπέης Καρά Αλής, αποβίβασε χίλιους καλά οπλισμένους στρατιώτες, που αποδύθηκαν σε ένα όργιο βίας, σφαγών και λεηλασίας. Από τους τέσσερις χιλιάδες κατοίκους διασώθηκαν μόνο εφτακόσιοι. Όσοι πρόλαβαν να διαφύγουν με τα καΐκια και όσοι μπόρεσαν να κρυφτούν σε σπηλιές. Τριάντα τρεις γυναίκες διάφορων ηλικιών, κατέφυγαν στο «φρύδι του Θεού». Έναν απόκρημνο, ψηλό βράχο στην άκρη της θάλασσας κι επέλεξαν να πέσουν και να χάσουν τη ζωή τους. «…αυτοκτόνησαν πηδώντας από βράχια και γκρεμούς για να μη βιαστούν κατά το δίκαιο του πολέμου, και να μην καταλήξουν στα σκλαβοπάζαρα και στους οίκους ανοχής της Ανατολής. Όμοιες τραγικές αυτοκτονίες γυναικόπαιδων συνέβησαν στο Σούλι-που προηγήθηκε της Σαμοθράκης, στην Αράπιτσα και σε πολλά άλλα σημεία της επαναστατημένης Ελλάδας».

     Η μόνη που δίστασε ήταν η εντεκάχρονη Βάνθη. Όταν όμως είδε τους Τούρκους να την πλησιάζουν, ρίχτηκε κι αυτή. «Οι χατζάρες χτυπάνε πάνω στα βράχια, μέταλλα, μπότες, φωνές και γέλια ακόμα, της φαίνονται τρομαχτικά αυτά τα γέλια, περισσότερο από τις αντρικές φωνές, τις πολεμικές ιαχές που έρχονται όλο και πιο κοντά. Οι στρατιώτες είναι πια δίπλα της, στα πέντε βήματα, τέσσερα, τρία βήματα, η Βάνθη μυρίζει τις ανάσες τους στον γκρίζο πρωινό αέρα, παίρνει μια βαθιά, τελευταία αναπνοή, ανοίγει τα χέρια στα πλάγια σαν να είναι πουλί, αισθάνεται τον κοφτερό αέρα να την αρπάζει από τα μαλλιά και λίγο πριν ορμήσει πάνω της, ο πρώτος στρατιώτης, κλείνει τα μάτια, βγάζει μια κραυγή τρόμου και πηδάει στο κενό». Όμως φαίνεται πως η τύχη είναι με το μέρος της: κάποια δέντρα που βρίσκονταν στον γκρεμό, επιβράδυναν την πτώση της και μετρίασαν τις επιπτώσεις. Η Βάνθη, όταν συνέρχεται στο βάθος του δυσπρόσιτου βαράθρου, διαπιστώνει ότι έχει μώλωπες σε όλο της το σώμα και κάταγμα στο δεξί της πόδι. Τώρα πρέπει να κρυφτεί-με τη βοήθεια της ομίχλης-και να παλέψει για να επιβιώσει…

     Διακόσια χρόνια αργότερα, η 40χρονη Εύα, πρέπει κι αυτή να παλέψει για να νικήσει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να επιβιώσει. Το να εξασφαλίσει έναν αξιοπρεπή μισθό είναι εύκολο. Τα χρόνια εμπειρίας στο χώρο του τουρισμού και η κατάρτισή της, την κάνουν περιζήτητη ειδικά στο μικρό αιγαιοπελαγίτικο νησί, που το έμπειρο προσωπικό είναι δυσεύρετο! Αυτό που είναι δύσκολο, είναι να εξασφαλίσει την ηρεμία της, μετά τη θύελλα που σάρωσε τη ζωή της, για να βρει την ψυχική ισορροπία της και να διορθώσει την κακή σχέση που έχει με την έφηβη κόρη της. Η «εισβολή» στην τωρινή της ζωή, δύο προσώπων, από το μακρινό παρελθόν της, όταν όλα φάνταζαν καλύτερα και πιο εύκολα, θα επιδράσουν θετικά στη ζωή της. Θα τη βοηθήσουν να δει τα πράγματα με άλλο βλέμμα, με άλλη οπτική, και να προσδοκά ένα καλύτερο μέλλον, παρά τον κίνδυνο μιας άλλης μεγάλης επαπειλούμενης εισβολής. Όμως η ομίχλη θα παίξει και πάλι τον καταλυτικό της ρόλο!

     Εξαιρετικά γραμμένο μυθιστόρημα και ακόμη πιο εξαιρετικό το επίμετρο! Διαβάστε το και θα καταλάβετε τι εννοώ!