ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

73 ΜΙΚΡΕΣ ΒΑΡΩΣΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
ΒΙΒΙΑΝ ΑΒΡΑΑΜΙΔΟΥ-ΠΛΟΥΜΠΗ
Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ
Σελ. 166, Σεπτέμβριος 2022

      Ανάμεσα στα πολλά παράλογα που συμβαίνουν με την εδώ και 48 χρόνια συνεχιζόμενη κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα, ξεχωρίζει εκείνο της Αμμοχώστου.

     Τον Αύγουστο του 1974, στη διάρκεια του δεύτερου Αττίλα, η πόλη βομβαρδίζεται. Οι Τούρκοι προελαύνουν και η Εθνική Φρουρά αποδυναμωμένη από όσα προηγήθηκαν (προδοτικό πραξικόπημα και Αττίλας 1) υποχωρεί. Οι κάτοικοι έντρομοι εγκαταλείπουν την πόλη. Με την κατάληψη από τους Τούρκους ένα μέρος εποικίζεται. Εκεί όμως που βρισκόταν η ελληνική συνοικία (δηλ. το Βαρώσι), παραμένει έκτοτε μια άδεια πόλη-φάντασμα. Οι Τούρκοι μπήκαν και λεηλάτησαν σπίτια, μαγαζιά και δημόσια κτίρια. Σήκωσαν κυριολεκτικά τα ΠΑΝΤΑ. Οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την πόλη μέσα σε ελάχιστες ώρες. Δεν μπόρεσαν να πάρουν τίποτα μαζί τους. Κλείδωσαν σπίτια και μαγαζιά, μπήκαν στα αυτοκίνητα κι έφυγαν. Πρώτη τους έγνοια ήταν να σώσουν τη ζωή τους. Ότι άφησαν πίσω τους, έγινε αντικείμενο λεηλασίας. Οι Τούρκοι αν μπορούσαν να κουβαλήσουν και τα ντουβάρια θα τα έπαιρναν. Μετά έκλεισαν την περιοχή γύρω-γύρω με αγκαθωτό σύρμα και την εγκατέλειψαν έρμαιο στις διαθέσεις των καιρικών συνθηκών και της φύσης.  

     Τα τελευταία χρόνια, πρώην κάτοικοι της Αμμοχώστου, κατάφεραν να φωτογραφίσουν την περίκλειστη πόλη, παρά την απαγόρευση των αρχών του ψευδοκράτους. Κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες έδωσαν την έμπνευση κι αποτέλεσαν το έναυσμα για να γραφτούν τα διηγήματα αυτής της συλλογής. «Οι φωτογραφίες των φίλων στο διαδίκτυο αποκαλύπτουν την ασέλγεια που υπέστη η πόλη. Κι αυτές ακριβώς οι εικόνες ήταν που μου ξύπνησαν μνήμες, άλλες γλυκές κι άλλες αφόρητου πόνου, και ο λόγος που τα δάκρυά μου γέμισαν το άσπρο χαρτί με λέξεις, σαν άηχες κραυγές».

     Στον πρόλογό της, η συγγραφέας αποκαλύπτει και γιατί έδωσε τον τίτλο «Της Ντροπής» στη συλλογή των κειμένων της, που είναι κατά βάση αυτοβιογραφικά. «”Της Ντροπής”  ονομάσαμε τη συλλογή των μικρών μου διηγημάτων, που γράφτηκαν από τον Οκτώβριο του 2020 έως τον Μάρτιο του 2022. Ντροπή για την ανελέητη τουρκική κατοχή, ντροπή για την ατιμώρητη προδοσία που προηγήθηκε, ντροπή ακόμα για το άλυτο πρόβλημα, που τόσα χρόνια απορρίπτουμε, αφήνοντας το μισό μας νησί σε ξένα χέρια και τις πληγές μας ανοιχτές να κακοφορμίζουν».

     Επειδή τα διηγήματα είναι εμπνευσμένα από φωτογραφίες, έπρεπε να δημοσιευτούν κι αυτές. Κάτι τέτοιο όμως, πέρα από τις τεχνικές δυσκολίες, θα εκτόξευε το κόστος σε δυσθεώρητα ύψη. Γι’ αυτό, επελέγη μία έξυπνη λύση, που έγινε εφικτή χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία. «Θεωρούμε πολύ σημαντικό να δώσουμε τη δυνατότητα στον αναγνώστη, μαζί με το κάθε διήγημα να δει την αντίστοιχη φωτογραφία από την οποία είναι εμπνευσμένο. Γι’ αυτόν τον λόγο τις μετατρέψαμε σε εύχρηστη ηλεκτρονική μορφή (QR code) […] Με το QR code μπορείτε εύκολα να δείτε την φωτογραφία, χρησιμοποιώντας εφαρμογές (applications) που διατίθενται για τα κινητά μας τηλέφωνα. Ανεβάστε την εφαρμογή που ταιριάζει στο δικό σας κινητό και απλά, κεντράρετε με το κινητό σας στο κάθε τετραγωνάκι που υπάρχει στο βιβλίο στην αρχή κάθε διηγήματος».

     Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι πρόκειται για μια εξαιρετική συλλογή διηγημάτων, στην οποία η συγγραφέας αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο, όλον τον πόνο και την νοσταλγία που  νιώθει για τη γενέθλια πόλη. Ακόμη θα ήθελα να ευχηθώ να δοθεί επιτέλους μια δίκαιη λύση στο Κυπριακό πρόβλημα για να πραγματοποιηθεί και η επιθυμία της συγγραφέως, όπως εκφράζεται στο διήγημα «Δώρο Γενεθλίων». «Θα ήθελα να μην βλέπω την πόλη μου μόνο μέσα από θλιβερές φωτογραφίες, τραβηγμένες στα κλεφτά. Φωτογραφίες που μου θυμίζουν ιστορίες για τόπους που χάσαμε και για ανθρώπους αγαπημένους που έφυγαν νωρίς, πριν προλάβουμε να τους χαρούμε».