ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ

ΜΑΝΙΝΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ
Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Σελ. 303, Ιούλιος 2020

 

     Με το νέο της μυθιστόρημα που έχει τίτλο «Μη Φοβάσαι», η Μ. Ζουμπουλάκη, ολοκληρώνει την «αθηναϊκή τριλογία», η οποία ξεκίνησε με το «Κάτι Μου Κρύβεις» (2017,  https://bibliodiktis.blogspot.com/2017/10/blog-post_25.html), συνεχίστηκε με το «Άκουσέ Με» (2018, https://bibliodiktis.blogspot.com/2019/01/blog-post_31.html) και ολοκληρώνεται τώρα.

     Όπως και στα προηγούμενα μυθιστορήματα της τριλογίας, έτσι και σε αυτό, κεντρικός χαρακτήρας είναι η Δώρα. Μια διαζευγμένη φιλόλογος, που όταν αντιλήφθηκε ότι το μέλλον με τη διδασκαλία δεν προβλεπόταν ευοίωνο, παράτησε το φροντιστήριο στο οποίο εργαζόταν κι έγινε ξεναγός. Δουλεύει παράνομα και ξεναγεί-μέσω ενός πρακτορείου που έχει μία φίλη της-γκρουπ ιδιαίτερα, που θέλουν να δουν κάτι περισσότερο από τις κλασικές αρχαιότητες. Όμως και η ίδια η Δώρα είναι… ιδιαίτερη. Όταν βρίσκεται κάτω από συγκεκριμένες ψυχολογικές συνθήκες, έχει το χάρισμα να βλέπει εικόνες από δραματικά περιστατικά που συμβαίνουν σε άλλους ανθρώπους, γνωστούς κι αγνώστους. Φροντίζει όμως να μην κοινοποιεί αυτή την ικανότητά της, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι που το ακούν δεν το πιστεύουν. Απ’ ότι φαίνεται τα δύο παιδιά της, η έφηβη Κωνσταντίνα και ο λίγο μεγαλύτερος Στράτος, έχουν κληρονομήσει αυτή την ιδιαιτερότητα. Η κόρη της, ίσως λόγω του νεαρού της ηλικίας της δεν το έχει ακόμη συνειδητοποιήσει, σε αντίθεση με τον Στράτο, ο οποίος το ξέρει και προσπαθεί να μάθει να το διαχειρίζεται με τη βοήθεια της Δώρας.

     Η Δώρα, αυτό το καλοκαίρι ξεναγεί ένα γκρουπ ηλικιωμένων αμερικανών, οι οποίο έχουν επισκεφτεί και άλλες φορές της Ελλάδα και γι’ αυτό η ξενάγηση περιλαμβάνει χώρους και περιοχές ασυνήθιστες, όπως π.χ. τα μεταλλεία του Λαυρίου. Στη διάρκεια μίας ξενάγησης, η Δώρα «βλέπει» τη σκηνή της δολοφονίας ενός ηλικιωμένου ζευγαριού. «…βλέπει ένα νάιλον σχοινί πρώτα, και ανατριχιάζει με το σχοινί σαν να την αγγίζει, έπειτα βλέπει ένα αντικείμενο, κάτι από μάρμαρο, ένα σκληρό, βαρύ πράγμα, να πέφτει πάνω σε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Η γυναίκα είναι ήδη στο πάτωμα, σε ασπρόμαυρα πλακάκια κουζίνας, που γίνονται κόκκινα από κάτι το οποίο θα μπορούσε να είναι μπογιά, αλλά είναι σίγουρη πως είναι αίμα. Ένας ηλικιωμένος άντρας σωριάζεται δίπλα της σαν άδειο σακί».  

     Σύντομα, «βλέπει» ένα ακόμη σχεδόν παρόμοιο περιστατικό και καταλαβαίνει ότι δεν είναι κάποια «ατυχήματα», δηλ. διαρρήξεις που πήγαν στραβά, αλλά υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. «Οι διαρρήξεις γίνονται από έναν άντρα, που ανοίγει την πόρτα παραβιάζοντας την κλειδαριά. Αυτός ο πρώτος άντρας μπορεί να ξεκλειδώσει την πιο ζόρικη κλειδαριά με ένα σετ εργαλεία που κουβαλάει […] Οι δολοφονίες είναι άλλο καπέλο, γίνονται από τον δεύτερο άντρα. Ο δεύτερος άντρας, μικρόσωμος, νευρικός, ο νευρικός άντρας διαλέγει τα κλοπιμαία, ξέρει τι ζητάει, έχει οδηγίες και παραγγελίες, ενώ ο πρώτος ψάχνει μόνο για χρήματα. Και οι δύο δίνουν αναφορά σε κάποιον, αλλά για αυτόν τον κάποιο, τον Συλλέκτη, δεν έχει ιδέα η Δώρα, δεν βλέπει τίποτα, δεν αισθάνεται τίποτα […] Ο δεύτερος άντρας ψάχνει για αρχαία-οτιδήποτε αρχαίο. Νομίσματα. Αρχαία νομίσματα, αυτά θέλει περισσότερο από τα αγγεία, τα αγαλματίδια, τα κοσμήματα και κτερίσματα, τα αντικείμενα που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκονται σε μουσεία αλλά έχουν ξεμείνει σε ιδιωτικές συλλογές. Τα θέλει, χωρίς να τον ενδιαφέρουν. Τα θέλει για κάποιον άλλον».

     Όταν όλη αυτή η παραβατική δραστηριότητα θα πλησιάσει σε επικίνδυνο βαθμό την οικογένειά της, η Δώρα θα αναγκαστεί να βάλει το χάρισμά της να δουλέψει… υπερωρίες, για να μπορέσει να προστατέψει τα αγαπημένα της πρόσωπα, αλλά και να συμβάλλει στην σύλληψη των διαρρηκτών και δολοφόνων.

     Όπως έχω ξαναγράψει, η Μ. Ζουμπουλάκη χρησιμοποιεί τη φόρμα του αστυνομικού μυθιστορήματος, για να θίξει προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Κι επειδή είναι πολύ καλή συγγραφέας, καταφέρνει να γράψει ένα μυθιστόρημα που έχει ενδιαφέρον τόσο ως κοινωνικό σχόλιο και κριτική σε κακώς κείμενα, όσο και ως αστυνομικό.

     Μια διευκρίνιση που θεωρώ ότι είναι απαραίτητη. Το μυθιστόρημα, αν και εντάσσεται στα πλαίσια μιας «τριλογίας», διαβάζεται ανεξάρτητα. Δεν είναι δηλ. απαραίτητο ο αναγνώστης να έχει διαβάσει τα προηγούμενα, για να μπορέσει να παρακολουθήσει τον μύθο αυτού του βιβλίου. Οι ιστορίες που περιγράφονται στα βιβλία είναι ξεχωριστές η μία από την άλλη. Το μόνο που τις συνδέει είναι η Δώρα και κάποιοι άλλοι χαρακτήρες.