Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ

JEAN CHRISTOPHE GRANZE
Μετάφραση ΤΙΝΑ ΠΛΥΤΑ
Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ
Σελ. 550, Ιούλιος 2021

 
     Ένα ακόμη εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ του Ζ.Κ. Γκρανζέ κυκλοφόρησε πρόσφατα.

     Η  Αννά Εμς, μια νέα γυναίκα, σύζυγος του Λοράν, που είναι ανώτερος λειτουργός στο γαλλικό δημόσιο, αρχίζει να παρουσιάζει διαταραχές στη μνήμη και να έχει παραισθήσεις.

«Απ’ τον Φεβρουάριο οι κρίσεις της ήταν πολύ πιο συχνές απ’ ότι είχε παραδεχτεί. Τα κενά εμφανίζονταν πια οποιαδήποτε στιγμή, οπουδήποτε. Σ’ ένα δείπνο σε φιλικό σπίτι, στο κομμωτήριο, σ’ ένα μαγαζί όπου είχε μπει για ν’ αγοράσει κάτι. Άξαφνα, στη μέση ενός απόλυτα γνώριμου περίγυρου, βρισκόταν περιστοιχισμένη από αγνώστους, από πρόσωπα δίχως όνομα. Κι έπειτα η φύση των αλλοιώσεων είχε αλλάξει. Δεν ήταν πια απλά κενά μνήμης, διαστήματα αδιαφάνειας. Τώρα υπήρχαν και τρομακτικές παραισθήσεις. Τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω της θόλωναν, διαταράσσονταν, παραμορφώνονταν μπροστά στα μάτια της. Οι εκφράσεις, τα βλέμματά τους, ταλαντεύονταν, αιωρούνταν, σαν περιγράμματα που πάλλονται στον βυθό της θάλασσας. Κάποιες φορές της θύμιζαν μορφές από καυτό κερί, σχηματίζονταν και την ίδια στιγμή συρρικνώνονταν κι έλιωναν με μορφασμούς δαιμόνων. Άλλοτε τα χαρακτηριστικά έμοιαζαν να δονούνται, ν’ αναταράσσονται-ένα πλήθος από διαφορετικές εκφράσεις που εμφανίζονται ταυτόχρονα, σαν βαλμένες η μία πάνω στην άλλη. Μια κραυγή, ένα γέλιο, ένα φιλί, συγκεντρωμένα όλα, την ίδια στιγμή, στην ίδια φυσιογνωμία-σωστός εφιάλτης».

     Το ίδιο χρονικό διάστημα, στο 10^ο διαμέρισμα του Παρισιού, στην περιοχή που είναι γνωστή ως Μικρή Τουρκία, λόγω της εγκατάστασης εκεί πολλών μεταναστών από τα βάθη της ανατολικής Τουρκίας, κάποιος σκοτώνει παράνομες εργάτριες, αφού πρώτα τις υποβάλλει σε φρικτά βασανιστήρια. «Την πρώτη τη βρήκαν τον περασμένο Νοέμβριο. Τη δεύτερη τον Ιανουάριο. Και τώρα τούτη εδώ. Και οι τρεις στην τουρκική συνοικία. Και οι τρεις έχουν υποστεί τα ίδια βασανιστήρια και έχουν παραμορφωθεί με τον ίδιο τρόπο».

     Την υπόθεση αναλαμβάνει ο αστυνόμος Β! Πολ Νερτό της Δικαστικής Αστυνομίας. Σύντομα όμως, θα βρεθεί σε αδιέξοδο. Τα στόματα παραμένουν ερμητικά σφραγισμένα. Κανείς δεν έχει δει και δεν έχει ακούσει οτιδήποτε. Μέσα στην απελπισία του, θα κάνει μια απονενοημένη κίνηση. «Για να διώξει το σκοτάδι απ’ το μυαλό του, εστίασε τη σκέψη του στον άνθρωπο που πήγαινε να βρει-δίχως αμφιβολία τον μόνο μπάτσο που δεν θα ήθελε ποτέ να συναντήσει. Είχε φωτοτυπήσει ολόκληρο τον φάκελο του στη Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων, την αστυνομία της αστυνομίας κι ήξερε απ’ έξω το βιογραφικό του. Ζαν Λουί Σιφέρ γεννημένος το 1942 […] Είχε δύο παρατσούκλια, ανάλογα με την περίσταση: «Ταρίφας», από το συνήθειο να τσεπώνει ποσοστά, όποτε η υπόθεση που χειριζόταν άφηνε τέτοια περιθώρια, και «Ατσάλι», ως αμείλικτος και… ψαρομάλλης μπάτσος. […] Με τον τρόπο του ο Ταρίφας ήταν πατέρας όλων των μπάτσων. Μισός ήρωας μισός δαίμονας κατάφερνε να ενσαρκώνει μόνος του το καλύτερο και το χειρότερο, την αυστηρότητα και την διαφθορά, το καλό και το κακό. Μορφή θεμελιακή, ένα σύμπαν που ο Πολ θαύμαζε άθελά του…».  Αυτός ο διεφθαρμένος και βίαιος-συνταξιούχος πλέον-αστυνομικός, είχε ένα τεράστιο προσόν που ο Νερτό ευελπιστούσε να μετατρέψει σε πλεονέκτημα: Έχοντας θητεύσει για πολλά χρόνια στο 10^ο διαμέρισμα, ήξερε την περιοχή σαν την τσέπη του και γνώριζε όσο κανείς, πρόσωπα, πράγματα και μυστικά, που ο Νερτό δεν μπορούσε καν να φανταστεί πως υπάρχουν!  Γι’ αυτό, παρακάμπτοντας την ιεραρχία, θα του προτείνει να τον βοηθήσει, φυσικά ανεπίσημα. Ο Σιφέρ θα δεχτεί και σύντομα, στην προσπάθειά τους να βρουν κάποια στοιχεία που θα τους βοηθήσει να λύσουν την υπόθεση των φόνων, θα καταδυθούν στα υπόγεια του 10^ου διαμερίσματος. Εκεί ζει κι εργάζεται υπό άθλιες συνθήκες και για ελάχιστα χρήματα, ένας ολόκληρος κόσμος παράνομων μεταναστών, οι οποίοι για ευνόητους λόγους θέλουν να παραμείνουν αόρατοι και τους οποίους οι δολοφονίες αναστατώνουν διπλά. Αφ’ ενός επειδή τα θύματα είναι «δικοί τους» άνθρωποι και αφ’ ετέρου επειδή προσελκύουν την ανεπιθύμητη προσοχή και παρουσία της αστυνομίας στους χώρους που κινούνται.

     Στο μυθιστόρημα «Η Αυτοκρατορία Των Λύκων», ο Γκρανζέ ξεδιπλώνει για μια ακόμα φορά το πλούσιο ταλέντο του κι αφήνει ελεύθερη την ιδιαίτερα γόνιμη φαντασία του. Δημιουργεί με δεξιοτεχνία και προσεγμένες μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια αναπάντεχες καταστάσεις, θεαματικές ανατροπές, απρόσμενες εξελίξεις, ταχύτατες σκηνές με έντονη κινηματογραφική δράση και ρυθμό, αλλά και γαλήνια «διαλείμματα» που αποφορτίζουν την ένταση που δημιουργούν στον αναγνώστη οι αγωνιώδεις σκηνές. Οι μοναδικοί χαρακτήρες του, είναι εξαιρετικά δομημένοι, έτοιμοι για το καλύτερο και για το χειρότερο. Είναι δηλαδή βαθιά ανθρώπινοι. Είναι ένα βιβλίο εντυπωσιακό, που από τη στιγμή που θα το ξεκινήσεις, θα δυσκολευτείς πολύ να το αφήσεις από τα χέρια σου, πριν φτάσεις στην τελευταία σελίδα.