ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΓΛΥΚΟ

GIULIA CAMINITO
Μετάφραση ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΟΤΣΗ
Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
Σελ. 388, Μάιος 2022

 

     Το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα, είναι το τρίτο της ιταλίδας συγγραφέως Γ. Καμινίτο, αλλά το πρώτο που μεταφράζεται στα ελληνικά. Έχει κερδίσει σημαντικά βραβεία στην Ιταλία και κέρδισε την αποδοχή των αναγνωστών στις χώρες στις οποίες κυκλοφόρησε.

     «Αυτό το μυθιστόρημα γεννήθηκε για να αφηγηθεί τρεις γυναίκες μέσα από τρεις χαρακτήρες εμπνευσμένους από αυτές. Η πρώτη είναι η Αντονέλα, που μου διηγήθηκε την ιστορία της οικογένειάς της, τις δυσκολίες μέχρι να καταφέρει να λάβει το παραχωρητήριο ενός σπιτιού, την ανταλλαγή σπιτιών και το πώς κατάφερε τελικά, μετά από χρόνια αγώνων, να είναι νόμιμη και να πάρει πίσω το χαμένο της σπίτι […] Η δεύτερη γυναίκα είναι η Ιλάρια, που ήταν η καλύτερή μου φίλη για δέκα χρόνια, ήταν σαρκαστική και πεισματάρα, έφτιαχνε κρέμα ζαχαροπλαστικής, έκανε ιππασία στο δάσος, αγαπούσε τα κουνέλια και την Άννα Καρένινα και πέθανε το 2015. Η τρίτη γυναίκα είμαι εγώ […] το βιβλίο αυτό είναι μια ιστορία που έχει ενσωματώσει αποσπάσματα πολλών ζωών προσπαθώντας να συνθέσει την αφήγηση, την ιστορία των χρόνων κατά τα οποία μεγάλωσα, των πόνων που ξεπέρασα και εκείνων που βίωνα».

     Με αυτές τις λέξεις μας εισάγει η συγγραφέας στο σύμπαν του μυθιστορήματός της. Στο οποίο αφηγείται τις ζωές και τα πάθη τριών γυναικών που είναι η Αντόνια, η κόρη της Γκάια και η Ίρις, συμμαθήτρια και έμπιστη φίλη της Γκάια. Η ιστορία εκτυλίσσεται στην περιοχή της Ανγκουιλάρα Σαμπάτσια, στην ευρύτερη περιοχή της Ρώμης. Εκεί η Αντόνια καταφέρνει μετά από πολλούς αγώνες και προσπάθειες να αποκτήσει (με παραχώρηση από τον δημοτική αρχή της Ρώμης, αφού στην Ιταλία την ευθύνη για την σωστή αξιοποίηση των εργατικών  κατοικίων την έχει ο Δήμος) ένα σπίτι που θα τους πρόσφερε μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Αυτήν που δεν μπορούσε να προσφέρει στην εξαμελή οικογένεια ο χώρος που ζούσαν μέχρι τώρα, που μόνο σπίτι δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί. «Το εσωτερικό του σπιτιού είναι μια κουζίνα μέσα σ’ ένα ντουλάπι, είναι ένα ράντζο που το τραβάμε κάτω από το κρεβάτι του Μαριάνο, είναι ένα ηλεκτρικό καλοριφέρ που το ανάβουμε στη χάση και στη φέξη και μόνο αν κάνει πολύ κρύο, είναι μια αφίσα των Beatles πάνω από το τραπέζι με τις τέσσερις ανόμοιες καρέκλες όπου τρώμε…».

     Το βιβλίο περιγράφει το πως αυτή η μετακόμιση, το νέο περιβάλλον αλλά και η πορεία της Γκάια προς την ενηλικίωση, βάζει σε νέες βάσεις τη σχέση της μητέρας με την κόρη, αλλά και της Γκάια με τους ανθρώπους της περιοχής.  

     Αυτό είναι και το μεγάλο ατού του βιβλίου: η εξαιρετική, διεισδυτική, χειρουργικής ακρίβειας ματιά της συγγραφέως, που ανατέμνει την πορεία και την εξέλιξη των σχέσεων των χαρακτήρων, με όλες τις αντιφάσεις τους και τα συναισθήματα που πυροδοτούνται από αυτές: αγάπη, μίσος, οργή, ανταγωνισμός, αμηχανία, έρωτας…

     Το μυθιστόρημα «Το Νερό Της Λίμνης Δεν Είναι Ποτέ Γλυκό», είναι γραμμένο με έναν μοναδικό, ιδιαίτερο τρόπο γραφής, είναι εξαιρετική αναγνωστική επιλογή και το προτείνω ανεπιφύλακτα.